Αρκετά και πολύτιμα είναι τα συμπεράσματα που πρέπει να εξαχθούν από το σκληρό, πολυήμερο και αποφασιστικό αγώνα των εργαζομένων στην Ιονική και, φυσικά, όχι μόνο ή κυρίως από τους εργαζόμενους στην τράπεζα. Στο πλαίσιο του σχολίου περιοριζόμαστε αναγκαστικά σε μία σημαντική, κατά τη γνώμη μας, πλευρά. Η κυβέρνηση Σημίτη αναγόρευσε την ιδιωτικοποίηση της Ιονικής σε κυρίαρχο ζήτημα της πολιτικής της, προϋπόθεση ακόμα και για τη δική της επιβίωση. Ουσιαστικά, το δίλημμα, με συγκαλυμμένο ή όχι τρόπο, ήταν "ή η Ιονική ιδιωτικοποιείται ή η κυβέρνηση πέφτει". Στη βάση αυτού του εκβιασμού οικοδόμησε τις "συμμαχίες" της και πολλαπλασίασε τις πιέσεις της προς τους εργαζόμενους. Το συμπέρασμα που προκύπτει από την τακτική αυτή της κυβέρνησης είναι αυτονόητο: Απέναντι στην αντιλαϊκή επέλαση και το "μαύρο μέτωπο" της κυβέρνησης, οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να αντιπαρατάξουν "εδώ και τώρα" το δικό τους Μέτωπο. Ωστε κάθε αγώνας σωματείου ή κλάδου να "καλύπτεται" αμέσως από την αγωνιστική αλληλεγγύη και να μη μένει έκθετος στη βία και την τρομοκρατία της κυβέρνησης. Εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν το Μέτωπο είχε πάρει σάρκα και οστά...

ΥΓ: Η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε για πρώτη φορά στην Ιονική τον παραπάνω εκβιασμό. Ας είναι σίγουρη ότι κάποια φορά θα πέσει θύμα του δικού της εκβιασμού...