Η πολιτική μπορεί να ασκείται με κάθε μέσο, όπως, π.χ., με τη βία και την καταστολή. Το αποδεικνύει η ταχτική που ακολουθεί η κυβέρνηση, προκειμένου να επιβάλει την αντιλαϊκή - αντιδραστική πολιτική της και που δεν είναι, βεβαίως, πρωτόγνωρη. Το εργατικό και, γενικότερα, το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, και όχι μόνο, έχουν γνωρίσει ανάλογες τακτικές και μεθόδους σε διάφορες περιόδους. Η προσφυγή στον αντικομμουνισμό, στην προβοκάτσια κατά του λαϊκού κινήματος, στη συνδυασμένη δράση κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους με παρακρατικούς μηχανισμούς, η ποινικοποίηση των αγώνων είναι προσφιλείς στην αστική εξουσία, όταν δε βολεύεται κάτω από την πίεση που ασκεί ενάντιά της το εργατικό κίνημα. Είναι όμως, ταυτόχρονα, καταδικασμένη στη συνείδηση των λαϊκών μαζών. Γιατί πάνω τους ασκούνται η βία, η τρομοκρατία και η καταστολή, ενάντια σ' αυτές και το κίνημά τους εκδηλώνεται η δράση των μηχανισμών του κράτους της αστικής δημοκρατίας, ώστε αυτή η δημοκρατία να μπορεί να λειτουργεί για τη διατήρηση της αστικής κοινωνίας και του καπιταλισμού. Αυτό το τελευταίο, δηλαδή η λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, ενδιαφέρει και την άρχουσα τάξη, αλλά και την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, μόνο που το ενδιαφέρον τους γι' αυτήν εκδηλώνεται από διαφορετική, εντελώς αντίθετη, σκοπιά.

Η κυβέρνηση επικαλείται τη δημοκρατία, αλλά και την υπονόμευσή της από το λαϊκό κίνημα, από τους εντεινόμενους αγώνες, προκειμένου να υπερασπίσει και τις πολιτικές της επιλογές, αλλά και την αναγκαιότητα καταστολής της λαϊκής πάλης ενάντια σ' αυτές τις επιλογές. Ο πρωθυπουργός είπε ότι στην Ελλάδα ισχύει ο νόμος που αποφασίζει η πλειοψηφία της Βουλής (προφανώς, εννοεί ότι αυτή εκφράζει και την πλειοψηφία της λαϊκής θέλησης, πράγμα που δε συμβαίνει ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά, ίσως εκφράστηκε τυπικά και μόνο τη στιγμή της εκλογικής διαδικασίας από το 41% των ψηφοφόρων) και η συμμόρφωση στο νόμο αυτό σημαίνει σεβασμό στην τάξη, στη νομιμότητα και στη δημοκρατία. Οποιος αντιδρά στους νόμους της πλειοψηφίας της Βουλής, είναι φασίστας. Η εφαρμογή αυτού του "δόγματος", το τελευταίο χρονικό διάστημα, αποδεικνύει πραγματικά την ουσία της αστικής δημοκρατίας. Οταν τα αστικά πολιτικά κόμματα διεκδικούν τη λαϊκή εντολή, απευθύνονται στο λαό και, προκειμένου, μέσω της εκλογικής διαδικασίας, να αποσπάσουν τη θέληση της πλειοψηφίας του για να ασκήσουν την πολιτική τους, σχεδόν "θεοποιούν" την "πίστη" τους στη λαϊκή δύναμη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη απ' αυτό και το αποδεικνύουν, όταν ο λαός εναντιώνεται στην πολιτική τους. Οταν αυτή η εναντίωση εκφράζεται με τους αγώνες, και, μάλιστα, ιδιαίτερα όταν η πάλη οξύνεται, τόσο το χειρότερο για το λαό. Μπαίνει σε εφαρμογή αυτή η ίδια η δημοκρατία ενάντια στη θέλησή του. Η κυβέρνηση τότε υπερασπίζει τη δημοκρατία σχεδόν καταλύοντάς τη. Για ποια δημοκρατία μιλάει, όταν χτυπά το λαό που αγωνίζεται; Το φαινόμενο μοιάζει αντιφατικό, αλλά η ουσία του δεν είναι. Είναι ακριβώς οι δυο όψεις του ενός και ιδίου νομίσματος. Αλλωστε, όπως είπε ο πρωθυπουργός, η δημοκρατία, η έκφραση της λαϊκής θέλησης, αρχίζει και τελειώνει στην ανάδειξη μιας Βουλής, στηρίζεται στην πλειοψηφία της Βουλής, που αναδεικνύει και την κυβέρνηση, και όχι του λαού, ο οποίος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρεμβαίνει στην κοινωνική και πολιτική ζωή, ιδιαίτερα όταν αντιπαλεύει την πολιτική της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας της Βουλής. Οταν γίνεται αυτό, όταν η εργατική τάξη, ο λαός αγωνίζονται, γιατί η πολιτική που ασκείται συνειδητοποιούν ότι είναι ενάντια στα συμφέροντά τους, υπάρχει η ετοιμότητα και η φροντίδα "περιποίησης", με τα ΜΑΤ, την προβοκατόρικη και παρακρατική δράση, την ποινικοποίηση της απεργίας και την απαγόρευσή της και όλα αυτά προς συμμόρφωση των μαζών, προκειμένου να "διασφαλιστεί" η δημοκρατία.

Επομένως η δημοκρατία δεν είναι "μία και η αυτή" για όλους. Δημοκρατία είναι και αυτή που επιβάλλει με τη βία η αστική κυβέρνηση, μόνο που αυτή είναι η δικτατορία των πολυεθνικών και του κεφαλαίου, αλλά δημοκρατία είναι και η συμμετοχή του λαού στην άσκηση πολιτικής. Η πολιτική εκφράζει συμφέροντα και πραγματικά η κυβερνητική πολιτική εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς ωθεί τις λαϊκές μάζες στη δράση, στους αγώνες, αφού αυτή η πολιτική είναι ενάντια στα συμφέροντά τους. Αρα και η συγκεκριμένη δημοκρατία είναι ενάντιά τους. Η δημοκρατία για την εργατική τάξη, αλλά και τις άλλες λαϊκές μάζες, εκφράζεται, όχι από την πλειοψηφία της Βουλής, την κυβέρνηση και τους νόμους, αλλά από την οργάνωση στα συνδικάτα και τους άλλους μαζικούς φορείς, από τη δράση της και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, από τη λειτουργία και δράση του δικού της πολιτικού κόμματος για την έκφραση, υπεράσπιση και διεκδίκηση των συμφερόντων της. Η εργατική τάξη συμμετέχει ενεργά, με τις δικές της οργανώσεις, με το δικό της κόμμα, στην πολιτική και επιβάλλεται να οργανώνεται, να δρα, να βρίσκεται στο πολιτικό προσκήνιο, να δυναμώνει τη δική της ταξική πάλη και να διεκδικεί και να επιβάλλει ανάλογες συνθήκες. Η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα σπρώχνει προς αυτήν την κατεύθυνση στην ταξική αστική κοινωνία, δημιουργεί συνθήκες ανάπτυξης της ταξικής πάλης, που, όσο ωριμάζουν αυτές οι συνθήκες, τόσο θα οξύνεται. Απ' αυτή την άποψη, ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία και προφανώς είναι αντικειμενικά αντίθετη, το ίδιο και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τη δημοκρατία της βίας ενάντιά τους, όπως είναι η αστική δημοκρατία.

Αυτή την πραγματικότητα βίωσαν οι εργαζόμενοι στην "Ολυμπιακή Αεροπορία", την ίδια οι εργαζόμενοι στην Ιονική και ακόμη πιο ακραία οι αδιόριστοι καθηγητές. Αυτή η προκλητική μεθόδευση της αντικομμουνιστικής υστερίας, με την υπόθαλψη της παρακρατικής και προβοκατόρικης δράσης, άρα και την ενθάρρυνση αυτών που βαφτίστηκαν "ακροκινούμενοι", αλλά δρουν με την ανοχή των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους της αστικής δημοκρατίας, και που παροτρύνονται από την ίδια τη διαμόρφωση από την κυβέρνηση της πολιτικής πραγματικότητας, ενθαρρύνει, αν δε φτιάχνει ακόμη και δολοφόνους, γιατί αυτό χρειάζεται το σύστημα, ενάντια στο εργατικό και, γενικότερα, στο κίνημα. Αυτές τις σκηνές βιώνει ο λαός τούτες τις μέρες.

Η επίκληση της δημοκρατίας από την κυβέρνηση είναι το πρόσχημα, γιατί η δημοκρατία της είναι αυτή η στυγνή δικτατορία του κεφαλαίου, για να υποθάλψει τη δράση προβοκατόρων στο κίνημα, αν δεν τη μεθοδεύει, για να επικαλεστεί τη "νόμιμη άμυνα" του ένστολου οπλισμένου κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού, που κινδυνεύει (!) αν και ένοπλος (αν είναι δυνατόν), από τους άοπλους διαδηλωτές, γι' αυτό τους χτυπά (αποκαλυπτική ήταν η τακτική αυτή ιδιαίτερα στις κινητοποιήσεις των αδιορίστων), για να την αποενοχοποιήσει και, στη συνέχεια, να χρησιμοποιήσει όλη αυτή την αδίστακτη μεθόδευση ενάντια στο εργατικό κίνημα. Βεβαίως, εκ των υστέρων και όταν πλέον οι καταστάσεις αυτές παίρνουν την τροπή που η ίδια θέλει, αλλά αποκαλύπτουν την αποκρουστική μεγαλειότητα της "δημοκρατίας" της, αποστασιοποιείται, δήθεν, από τα γεγονότα, φροντίζοντας να επιρρίψει τις ευθύνες στο θύμα, δηλαδή στο εργατικό κίνημα. Το οποίο πρέπει να σταματήσει τη δράση του, ή να στηρίξει, να ανεχτεί τις πολιτικές της επιλογές, προκειμένου, δήθεν, να σταματήσει η βία της αστικής δημοκρατίας. Σε τι άλλο, επίσης, επιμένει η κυβέρνηση; Οτι η πολιτική της θα επιβληθεί "ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα". Από το "μονόδρομο" προς την ΟΝΕ, με τις ιδιωτικοποιήσεις, την ολοκληρωτική ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, τη στέρηση των συνδικαλιστικών και άλλων ελευθεριών, δε θα παρεκκλίνει. Μόνο που "ο κόσμος μπορεί να γυρίσει ανάποδα", ανατρέποντας την πολιτική της και κάθε αστική πολιτική. Η σθεναρή δράση των κομμουνιστών για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων ανοίγει το δρόμο απεγκλωβισμού δυνάμεων από την πολιτική των άλλων κομμάτων, κοινής δράσης στο κίνημα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, συντονισμού δράσης των συνδικάτων και άλλων εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων σε ταξική κατεύθυνση, που σημαίνει αμφισβήτηση της πολιτικής της άρχουσας τάξης. Το γεγονός ότι η πάλη έχει κατεύθυνση μη εφαρμογής των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης στην πράξη, είναι ανησυχητικό για την άρχουσα τάξη. Η συγκεκριμένη κυβερνητική μεθόδευση, με τη φαινομενική της αποφασιστικότητα, θέλει να κρύψει την αδυναμία της επιβολής αυτής της ταξικής πολιτικής. Φοβάται η ίδια, γι' αυτό καταφεύγει στη βία, την προβοκάτσια, τον αντικομμουνισμό, προκειμένου να ανακόψει τέτοιες διαδικασίες ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών μαζών. Να ανακόψει την πορεία και την προοπτική του λαϊκού μετώπου πάλης και την ενίσχυση της πολιτικής του ΚΚΕ. Αυτή τη διαδικασία, κινητήρας της οποίας είναι η ταξική πάλη, καμιά αστική κυβέρνηση και καμιά αστική δημοκρατία δεν μπορεί να την αποτρέψει. Το εργατικό κίνημα είναι ικανό να αντιμετωπίσει αυτή τη μεθόδευση, επαγρυπνώντας και περιφρουρώντας τη δράση του, και από τους προβοκάτορες και από τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό. Η εργατική τάξη θα βρίσκεται ολοένα και περισσότερο στο προσκήνιο, εξασφαλίζοντας την ενότητα δράσης της, τη συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα, πραγματοποιώντας τη δική της δημοκρατία, με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων και υπέρ της πολιτικής για τα συμφέροντα τα δικά της και των συμμάχων της. Αυτή η διαδικασία θα ακυρώνει στην πράξη και την πολιτική της άρχουσας τάξης και την τακτική επιβολής της. Θα επιβάλλει στην πράξη το: "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη".