Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών στα ελληνοτουρκικά, με επίκεντρο το Κυπριακό και την ένταση που βρίσκεται σε μια πορεία κλιμάκωσης, γίνεται προσπάθεια από την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της πολιτικής της να χρησιμοποιηθούν προς την κατεύθυνση πειθαναγκασμού των εργαζομένων, ώστε να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και όλη αυτή τη λαίλαπα, το νεοσυντηρητικό οδοστρωτήρα, σε βάρος των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών τους. Αξιοποιούνται έτσι, σαν όπλο στο εσωτερικό μέτωπο, ενάντια στον παντοτινό "εσωτερικό εχθρό", το λαό. Μετατρέπεται η τουρκική επιθετικότητα, η οποία ωστόσο και υπαρκτή και τροφοδοτούμενη από το "συμμαχικό" παράγοντα είναι και κατά συνέπεια άλλου είδους αντιμετώπιση χρειάζεται, σε μοχλό αποπροσανατολισμού και κινδυνολογίας προς χάρη των εσωτερικών κυβερνητικών επιδιώξεων.

Η τακτική αυτή της κυβέρνησης, εκτός όλων των άλλων, υποδηλώνει τον εγκληματικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα σοβαρά θέματα εξωτερικής πολιτικής, θέματα, που γίνονται ακόμα σοβαρότερα και εγκυμονούν μεγαλύτερους κινδύνους, εξαιτίας της εναπόθεσής τους στον "αυτόματο πιλότο" του αμερικανικού παράγοντα και της ενεργούς εμπλοκής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Ο αποπροσανατολισμός που επιχειρεί η κυβέρνηση, με στόχο τους εργαζόμενους και την αγωνιστική τους συσπείρωση, δείχνει ποια είναι και τα όρια της πολιτικής της. Αυτό που την απασχολεί περισσότερο, δεν είναι το πώς θα βγει η χώρα από το φαύλο κύκλο της εξάρτησης, πολιτικής και οικονομικής, αλλά το πώς θα αξιοποιεί τα αδιέξοδα αυτής της πολιτικής της ενάντια στον κύριο εχθρό της, που είναι οι εργαζόμενοι. Βασική της επιδίωξη είναι να σταματήσουν οι αγώνες στο όνομα των εξωτερικών απειλών που υφίσταται η χώρα. Ζητά από τους εργαζόμενους να είναι αυτοί που θα "πληρώσουν τη νύφη" της Οικονομικής Νομισματικής Ενωσης που προωθείται στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης και επίσης, ζητά από αυτούς, εκφοβίζοντάς τους, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να δείξουν ανοχή στην πολιτική της λόγω των απειλών της Τουρκίας!

Το δίλημμα όμως δεν μπορεί, ούτε πρέπει να είναι των εργαζομένων, αλλά της κυβέρνησης. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών τους αποτελεί μείζονος σημασίας εθνικό θέμα, γιατί έχει να κάνει με την ίδια την υπόσταση και το μέλλον της χώρας. Η αντιμετώπιση και η απόκρουση της τουρκικής επιθετικότητας, αν πραγματικά υπάρχει βούληση να μπει το θέμα στις σωστές του βάσεις, που σχετίζονται με την εξάρτηση και την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του "διαίρει και βασίλευε", δεν προϋποθέτει την καθυπόταξη των εργαζομένων. Ολα τα περί κλεισίματος του "εσωτερικού μετώπου" είναι εκ του πονηρού. Γιατί αυτό που πραγματικά επιδιώκεται είναι να κλείσει το μέτωπο της κυβέρνησης με τους εργαζόμενους με στρατηγική ήττα των εργαζομένων. Γιατί, αν πραγματικά το ζητούμενο για την κυβέρνηση ήταν ένα "αρραγές" εσωτερικό μέτωπο, ώστε απερίσπαστη να στρέψει τις προσπάθειές της στο... εξωτερικό, δε θα προκαλούσε τη σύγκρουση με τους εργαζόμενους. Το δίλημμα λοιπόν είναι των κυβερνώντων. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή από αυτή του ενωμένου, μαζικού, πολιτικού αγώνα.