ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 27 Νοέμβρη 2012
Σελ. /32
Ανάπτυξη - όλεθρος για το λαό

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οι προβλέψεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για «ανάκαμψη το 2014» έχουν την ίδια αξία με τις προβλέψεις που είχε κάνει ο ίδιος για «ανάκαμψη στο τέλος του 2011», όταν υπογραφόταν το πρώτο μνημόνιο, ή με παλιότερες δηλώσεις του για «θωρακισμένη οικονομία» και «θωρακισμένο τραπεζικό σύστημα» όταν ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση. Με άλλα λόγια, τέτοιες εκτιμήσεις εξυπηρετούν μόνο επικοινωνιακούς σκοπούς στήριξης της εφαρμοζόμενης στρατηγικής της πλουτοκρατίας. Αντίθετα, έχουν αξία και δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητες δύο άλλες εκτιμήσεις που κάνει ο Γ. Προβόπουλος στη συνέντευξή του (στο «Βήμα της Κυριακής»). Πρώτον, ότι «ως το τέλος του 2013 θα έχει ανακτηθεί πλήρως η απώλεια ανταγωνιστικότητας» και, δεύτερον, ότι «ο τραπεζικός τομέας άντεξε το σοκ της κρίσης και όχι μόνο στάθηκε όρθιος αλλά βγαίνει και πιο δυνατός».

Στην ουσία ο κεντρικοτραπεζίτης ομολογεί ότι επιτυγχάνεται πλήρως ο στρατηγικός στόχος των μνημονίων και της εσωτερικής υποτίμησης, που δεν ήταν άλλος από τη μετακύλιση των βαρών της κρίσης στο λαό και στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Ακριβώς γι' αυτό συνιστά επιτάχυνση στην υλοποίηση «των μεταρρυθμίσεων», δηλαδή στην πλήρη κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων για να διασφαλιστεί φτηνή εργατική δύναμη, στις ιδιωτικοποιήσεις και την «απελευθέρωση των αγορών» για να διασφαλιστούν νέα πεδία ταχείας και εγγυημένης κερδοφορίας για τα μονοπώλια. Είναι ολοφάνερο λοιπόν πως «η επιστροφή στην ανάπτυξη», που κατά το διοικητή της ΤτΕ «αποτελεί απόλυτη εθνική προτεραιότητα», μόνο ελπιδοφόρα εξέλιξη για το λαό δεν αποτελεί, όπως διατείνεται. Αντίθετα είναι μια εφιαλτική πραγματικότητα που θα γίνει ακόμα χειρότερη αν δεν αναπτυχθεί ένα ρωμαλέο εργατικό λαϊκό κίνημα, με λαό οργανωμένο και με περιεχόμενο ικανοποίησης όλων των λαϊκών αναγκών, σε σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, για να βάζει εμπόδια, να έχει έστω κάποιες κατακτήσεις. Ενα εργατικό λαϊκό κίνημα που είναι αποφασισμένο να ακολουθήσει το δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα και ανάγκες, σε ρήξη με το καθεστώς των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Τους χαλάει τα σχέδια

«Η μάχη για να πεισθεί η πλειοψηφία ότι η στρατηγική που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι η μόνη εθνικά συμφέρουσα δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να δοθεί στην οικονομία...Το μόνο πεδίο που μπορεί να δοθεί η μάχη είναι αυτό της διακυβέρνησης, και πιο άμεσα της επιβολής της νομιμότητας». Μόνο μεμονωμένη ή αιρετική δεν είναι η άποψη που εκφράζει ο πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ Π. Βουρλούμης, σε άρθρο του στην κυριακάτικη «Καθημερινή». Αντίθετα, διατυπώνει «φωναχτά» τις σκέψεις και τους σχεδιασμούς ισχυρών οικονομικών κύκλων για εφαρμογή του δόγματος του «νόμου και της τάξης», για κλιμάκωση δηλαδή της καταστολής του εργατικού λαϊκού κινήματος, προκειμένου να εφαρμοστούν διά πυρός και σιδήρου τα μέτρα σωτηρίας της πλουτοκρατίας.

Μάλιστα, το εν λόγω στέλεχος των πολυεθνικών δε διστάζει να γίνει πιο συγκεκριμένο: «Εφόσον πάρουμε τη δόση, θα έχει (σ.σ. η κυβέρνηση) στο ενεργητικό της μια σημαντική επιτυχία και μια χρονική ανάσα που μπορεί να εκμεταλλευτεί». Και καταλήγει: «Η επιλογή της σύγκρουσης του κράτους της δημοκρατικής νομιμότητας με την αναρχία (!) έχει ρίσκα, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, τι εναλλακτική λύση υπάρχει;». Αυτό που επί της ουσίας διακηρύσσει ανοικτά ο αρθρογράφος είναι ότι δεν μπορούν να περάσουν τα μέτρα εξόντωσης του λαού δίχως το τσάκισμα του ταξικού - λαϊκού κινήματος, δίχως την καθυπόταξη όσων κηρύσσουν την απειθαρχία και ανυπακοή στη στρατηγική της πλουτοκρατίας και του μονόδρομου της ΕΕ που τους κάνει τη ζωή κόλαση. Η κυβέρνηση, βέβαια, είναι από καιρό πανέτοιμη και έχει δείξει με λόγια και έργα ότι διαθέτει όχι μόνο τη βούληση, αλλά και σχέδιο καταστολής των λαϊκών αγώνων. Ομως, ξέρουν πολύ καλά ότι «δεν παίζουν μόνοι τους», και κυρίως ότι υπάρχει το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ που τους χαλάει τα σχέδια.

Ο κόσμος το 'χει τούμπανο...

Πώς γίνεται «ο κόσμος να το έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι»; Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) κάθε τρεις και λίγο εμφανίζεται να «πέφτει από τα σύννεφα» για την πολιτική εξαθλίωσης των ΑμεΑ, που με διάφορους τρόπους αποκλείονται από θεραπευτικά μέσα, γιατρό, φάρμακα... Το ίδιο έκανε με τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας, τον Κανονισμό Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας, την απογραφή των αναπήρων κλπ.

Αυτή τη φορά «αιφνιδιάστηκε» που οι ανάπηροι δεν εξαιρέθηκαν από τις περικοπές. Στο μεταξύ από χρόνια ήταν στα σχέδια το πετσόκομμα των επιδομάτων και των αναπηρικών συντάξεων, κάτι που από το φετινό καλοκαίρι έγινε ολοφάνερο. Μετά από δυναμική κινητοποίηση της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων στις 30 Αυγούστου στο υπουργείο Οικονομικών - κινητοποίηση που χτυπήθηκε από δυνάμεις των ΜΑΤ - ο Γ. Στουρνάρας αναγκάστηκε να παραδεχτεί τους παραπάνω σχεδιασμούς. Στη συνέχεια, η ΣΕΑΑΝ και ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων - Κηδεμόνων ΑμεΑ μαζί με συνδικάτα έκαναν αιφνιδιαστική κινητοποίηση στο υπουργείο Εργασίας την ώρα που γινόταν συνάντηση με την τρόικα για τις περικοπές. Επίσης είναι γνωστό από μήνες ότι τρόικα και κυβέρνηση συζητούν για εισοδηματικά κριτήρια στα προνοιακά επιδόματα και άλλους τρόπους περικοπών.

Μέχρι και την τελευταία στιγμή, όταν ψηφίζονταν τα μέτρα, η ΕΣΑμεΑ το έκανε «γαργάρα» - «εξαιρεθήκαμε!» πανηγύριζε - και δεν πήρε μέρος στις λαϊκές κινητοποιήσεις στις 6 - 7 Νοέμβρη. Βέβαια σε λίγες μέρες αποδείχτηκε πως η εξαίρεση ήταν για λόγους τακτικής και πάρθηκε πίσω. Ετσι υπονομεύοντας την ανάγκη ανάπτυξης του αναπηρικού κινήματος και την κοινή του δράση με το εργατικό λαϊκό κίνημα, η ΕΣΑμεΑ έβαλε ουσιαστικά πλάτες, στο πέρασμα των περικοπών σε βάρος των ΑμεΑ.


Το χρέος δεν είναι του λαού...

Παπαγεωργίου Βασίλης

A, ΩΣΤΕ ΜΙΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ» για την Ελλάδα περιμένουμε τώρα, όπως μας διαμηνύουν οι κυβερνώντες. Αναμένουμε το πού θα καταλήξουν οι «σοφοί εταίροι» μας.

Μα το λένε σαν να υπάρχουν και ...άλλου τύπου αποφάσεις. Μη πολιτικές. Σαν αυτές που πάρθηκαν μέχρι τώρα να είναι «οικονομικές», προερχόμενες απλά από λογιστικές αθροίσεις και αριθμητικά στοιχεία.

Κάτι του είδους «υπάρχει δημόσιο χρέος άρα ο μόνος τρόπος είναι η λιτότητα και η φτώχεια του λαού». Μαθηματικό αξίωμα, δηλαδή, η ξεκάθαρα πολιτική (και ταξική) άποψη του να πληρώσουν οι λαοί την κρίση του κεφαλαίου.

Πιστεύουν, άραγε, ότι δε γνωρίζει ο κόσμος τι εστί χρέος; Πώς προκλήθηκε και ποιοι επί δεκαετίες τώρα «ξεκοκάλιζαν» και «ξεκοκαλίζουν» όσο φορτώνουν στον εργαζόμενο, στον αγρότη και τον αυτοαπασχολούμενο;

ΜΙΑ ΑΦΕΛΗΣ ΑΠΟΡΙΑ: Το φορολογικό που βρίσκεται - όπως διαβάζουμε - στη φάση της τελικής επεξεργασίας του δεν είναι αυτό που λέμε «νέα μέτρα»;

Το ρωτάμε γιατί είναι ...νωπές ακόμα οι δηλώσεις της συγκυβέρνησης για το «μεσοπρόθεσμο» που ψηφίστηκε πριν μερικές βδομάδες.

«Είναι τα τελευταία μέτρα», λέγανε, αυτά, μόνο αυτά και ...«βγαίνουμε από την κρίση». Μόνο που με το φορολογικό τους νομοσχέδιο, πάλι εμείς πληρώνουμε.

Εκτός πια κι αν μια ακόμα μείωση μισθών που θα υπάρξει από την 1/1/2013 δεν την θεωρούν «μέτρα». Αυτή ...δεν πιάνεται.

Το τι προβλέπεται για τη φορολογία των πολυεθνικών, των τραπεζών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλοεισαγωγέων, των μεγαλοκατασκευαστών και όλων των σχετικών δεν το συζητάμε.

Μειώσεις, ενισχύσεις, φορολογικά κίνητρα, μέτρα «τόνωσης της αγοράς», επιδοτήσεις, διευκολύνσεις αποπληρωμών και χαριστικές ρυθμίσεις. Ολα τα καλά δηλαδή γι' αυτούς. Να κάνουν ...γιορτές οι άνθρωποι.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οξύνονται ολοένα οι αντιθέσεις

Από την αρχή της κρίσης και σε όλη την εξέλιξή της, το ΚΚΕ δεν έπαψε να αναδεικνύει τους ανταγωνισμούς που συνοδεύουν την αστική διαχείριση σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και τις συνέπειές τους για τους λαούς, όπως και το αντιλαϊκό περιεχόμενο που έχουν οι κάθε φορά μεταξύ τους συμβιβασμοί. Αυτό εκφράζει και η κόντρα με αφορμή το Γιούρογκρουπ. Από δω και στο εξής, κάθε επιμέρους συμβιβασμός εντός και εκτός Ευρωζώνης θα είναι ακόμα πιο δύσκολος, αφού πλέον η συζήτηση για τη διαχείριση της κρίσης με την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου ακουμπάει ζητήματα «ζωής και θανάτου» για τα μονοπώλια της κάθε πλευράς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αντιθέσεις γίνονται πιο διακριτές όχι μόνο ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ευρωζώνη - κράτη μέλη του ΔΝΤ), αλλά και στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ακόμα στο εσωτερικό των κρατών μελών της.

Συγκεκριμένα: Στη βάση της κόντρας Ευρωζώνης - ΔΝΤ βρίσκεται η προσπάθεια των ΗΠΑ και άλλων ανταγωνιστριών οικονομιών να φορτώσουν κύρια στη Γερμανία μεγαλύτερο μέρος από τη ζημιά που συνεπάγεται η καταστροφή κεφαλαίου για το ξεπέρασμα της κρίσης στην Ευρωζώνη. Γι' αυτό οι μεν θέλουν «κούρεμα» του χρέους που κατέχει η Ευρωζώνη, ενώ η Γερμανία αντιδρά. Γι' αυτό ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών ασκεί όλη την επιρροή του μέσω του ΔΝΤ για να παρέμβει στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη προς όφελος των μονοπωλίων των ΗΠΑ. Ενώ άμεση παρέμβαση έκανε και ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπ. Ομπάμα στη Γερμανίδα καγκελάριο Α. Μέρκελ.

Η αντίδραση είναι ενιαία στην Ευρωζώνη; Οχι. Αλλες χώρες της Ευρωζώνης, με συμφέροντα ανταγωνιστικά προς το μείγμα διαχείρισης της κρίσης που προωθεί η Γερμανία, τάσσονται επίσης υπέρ μιας πιο διαλλακτικής αντιμετώπισης της κρίσης στην Ελλάδα, βλέποντας πως η κρίση χτυπάει και τη δική τους πόρτα. Ούτε όμως και μέσα στη Γερμανία η αντίληψη της αστικής τάξης είναι ενιαία ως προς τη διαχείριση της κρίσης, επειδή ακριβώς δεν είναι ενιαία τα συμφέροντα κάθε μερίδας του κεφαλαίου. Σ' αυτή την κατεύθυνση, υπάρχουν κόμματα ή και στελέχη της σημερινής κυβέρνησης που καλοβλέπουν, για παράδειγμα, ένα μελλοντικό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, στην προοπτική να γλιτώσουν το ευρώ, έστω κι αν αυτό σημάνει προσωρινά μεγαλύτερη χασούρα για τα γερμανικά μονοπώλια. Οπως στη Γερμανία και παντού, έτσι και στην Ελλάδα, η αστική τάξη δε λειτουργεί ενιαία, πέρα από γενικό συμφέρον της, που είναι το τσάκισμα του λαού.

Οσο βαθαίνει η κρίση και οι δυσκολίες στη διαχείριση, τόσο πληθαίνουν οι φωνές που μιλάνε για άλλο μείγμα και άλλες συμμαχίες. Τις αντιθέσεις αυτές αξιοποιούν τα ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους ιμπεριαλιστικά κέντρα, για να προωθήσουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Αλλά και τα κόμματα στην Ελλάδα πιο ανοιχτά επιλέγουν διεθνείς συμμάχους. Για παράδειγμα, η αντι-Μέρκελ ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύεται από προπαγάνδα υπέρ της διαχείρισης Ομπάμα στις ΗΠΑ. Ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να στοιχίζεται πίσω από τον έναν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, από τη μια ή την άλλη μερίδα της πλουτοκρατίας. Χρέος και συμφέρον του είναι να τους ανατρέψει. Με δική του την εξουσία να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος.


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ