ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 27 Ιούνη 2002
Σελ. /40
Τα λόγια και η πραγματικότητα

Γρηγοριάδης Κώστας

Το σημερινό σχολείο είναι «ποιοτικό» και «ζωντανό», έχει κάνει μεγάλα βήματα στην κατεύθυνση «να καλλιεργεί τη σκέψη και τη λειτουργία του μυαλού, να δίνει διεξόδους στα παιδιά, να τα πείθει και να τα εμπνέει»... Τα παραπάνω έλεγε πρόσφατα ο Ν. Γκεσούλης, υφυπουργός Παιδείας, στο πλαίσιο μιας συζήτησης σχετικά με το ρόλο του σχολείου στο κρίσιμο μέτωπο της πρόληψης, απέναντι στη μάστιγα των ναρκωτικών.

Και δε λέμε, ακούγονται ωραία τα παραπάνω. Αλλά μόνον ακούγονται, γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η αλήθεια είναι ότι το σημερινό σχολείο καλλιεργεί και αναπαράγει καθημερινά τη γενικότερη κοινωνική κρίση, την έκπτωση των αξιών και των ιδανικών, την αντικατάσταση της ανάγκης της μόρφωσης με τη βαθμοθηρία και τον άγριο ανταγωνισμό. Και, βέβαια, δεν μπορούν να φέρουν κάποιο θετικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα οι φιλότιμες προσπάθειες των όποιων εκπαιδευτικών παλεύουν ενάντια στο ρεύμα. Για να μην αναφερθούμε στα χιλιάδες παιδιά, που «τρώνε πόρτα» από το... ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα. Το αναχρονιστικό περιεχόμενο μεγάλου μέρους των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και, ακόμη περισσότερο, των μεθόδων διδασκαλίας. `Η τις γνωστές σε όλους τραγικές και απαράδεκτες ελλείψεις σε υποδομές και έμψυχο δυναμικό.

Βάσανα...

Δεν τους έφταναν τα κάθε λογής εγχώρια γκάλοπ και τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα, ήρθε και η πρόσφατη δημοσκόπηση της Κομισιόν (Ευρωβαρόμετρο) και το πράγμα «έδεσε» για τα καλά. Σύμφωνα με την τελευταία, το 55% των Ελλήνων δηλώνει, ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και μόνο το 39% απαντά θετικά στο σχετικό ερώτημα. Και το σοβαρότερο δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός, πως το περασμένο φθινόπωρο οι έχοντες εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση -- πάλι σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο -- έφταναν στο 50%. Σημειώνεται, δηλαδή, μια ραγδαία υποχώρηση. Και, μάλιστα, είναι η μεγαλύτερη στην ΕΕ των 15 χωρών-μελών, αν αφαιρέσει κανείς εκείνη της απελθούσας ήδη κυβέρνησης του Λιονέλ Ζοσπέν στη Γαλλία...

Η... χορηγία

Αντιγράφουμε από το ρεπορτάζ του Μ. Δράκου στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία»: «Ομως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Στελέχη της ΔΟΕ ζήτησαν από την «Αθήνα 2004» ν' ανατεθεί σε ξένη εταιρία η διαχείριση του λογισμικού για τα εισιτήρια των Ολυμπιακών Αγώνων. Η συγκεκριμένη προμήθεια υπολογίζεται ότι θα στοιχίσει στην Οργανωτική Επιτροπή το ποσό των 16,5 εκατ. ευρώ, δηλαδή κοντά στα 5,5 δισ. δραχμές.

Το θέμα έφτασε μέχρι το Μαξίμου! Η Γιάννα Αγγελοπούλου ζήτησε την έγκριση της κυβέρνησης για να προχωρήσει στην ανάθεση. Ο Κώστας Σημίτης αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν να ανατεθεί μια τόσο μεγάλη προμήθεια χωρίς διαγωνισμό. Η απάντηση ήταν: «Το θέλει η ΔΟΕ». Κι έτσι δόθηκε η έγκριση απ' την κυβέρνηση και φυσικά το 17μελές συμβούλιο της «Αθήνα 2004» έβαλε την υπογραφή του στην απόφαση. Η δουλιά δόθηκε χωρίς διαγωνισμό και για να υπάρξει κάλυψη χαρακτηρίστηκε ως «χορηγία!»

Τα σχόλια περιττεύουν...

Τα «φέσια»

Τα επίσημα στοιχεία της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών για τα λεγόμενα «φέσια» στην αγορά, δηλαδή, τις ακάλυπτες επιταγές και τα απλήρωτα γραμμάτια που δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα, προσφέρονται για ορισμένα συμπεράσματα.

Πρώτον, δείχνουν μια αισθητή αύξηση των ποσών που αντιστοιχούν τόσο στις επιταγές που βρέθηκαν χωρίς αντίκρισμα, όσο και των διαμαρτυρημένων συναλλαγματικών. Δεύτερον, αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες και αποτελεί την ουσιαστική διαφορά στις σχετικές εξελίξεις, εδώ και αρκετό καιρό. Πού οφείλεται λοιπόν αυτή η «επιβάρυνση» που υπάρχει στην αγορά; Μια στοιχειώδης ανάλυση δείχνει ότι το πρόβλημα δεν αφορά τόσο τους καταναλωτές, όπως συνέβαινε πριν ένα - δυο χρόνια. Αυτοί ...«αναπληρώνουν» τη χαμένη αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων τους με τα διάφορα καταναλωτικά, προσωπικά και άλλου είδους δάνεια από τις τράπεζες. Το θέμα αφορά κυρίως τους μικροεπαγγελματίες και τους μικρούς εμπόρους. Αυτούς, δηλαδή, που προσπαθούν να επιβιώσουν στην αγορά και στον άγριο ανταγωνισμό των «μεγάλων», υπογράφοντας γραμμάτια και εκδίδοντας επιταγές. Μόνο που, από ό,τι φαίνεται, πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν.

Γι' αυτό άλλωστε και μέσα στο πεντάμηνο περί τις 700 μικρομεσαίες επιχειρήσεις κήρυξαν επίσημα οριστική πτώχευση ή ξεκίνησαν τις σχετικές διαδικασίες για να κατεβάσουν για πάντα τα ρολά τους...

Τα κυβερνητικά

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΑΝΕ έργο αλλά δεν το πρόβαλε αρκούντως. Αυτή είναι η εξήγηση που δίνει ο Θόδωρος Πάγκαλος στην ?εκτίμηση που τρέφει η κοινή γνώμη για το ΠΑΣΟΚ. Μάλλον όμως το αντίθετο συμβαίνει.

Πρώτον, γιατί το έργο της κυβέρνησης κρίνουν οι εργαζόμενοι και μόνο μια μικρή μειοψηφία εξ αυτών είναι ικανοποιημένοι. Και, δεύτερον, αν οι κυβερνώντες έκαναν ακόμη μεγαλύτερη προβολή του έργου τους (π.χ., ασφαλιστικό έκτρωμα, «απελευθέρωση» ναυτιλίας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κλπ.) τότε τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα γι' αυτούς. Πάλι καλά να λένε.

Οσο για το περιεχόμενο και την κατεύθυνση του κυβερνητικού έργου, υποθέτουμε ότι τα κατά καιρούς χειροκροτήματα της Νέας Δημοκρατίας, που διαφωνεί με λεπτομέρειες και όχι με την ουσία των νόμων που ψηφίζει η κυβέρνηση, είναι αρκετά για να καταλάβουμε περί τινος πρόκειται.

ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ και να βγούμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε μετά την ισοτιμία που τείνει να επιτευχθεί μεταξύ ευρώ και δολαρίου; Οχι, τίποτε άλλο, μα κάπως έτσι το παρουσιάζουν τα οικονομικά υπουργεία και διάφοροι αναλυτές.

Είμαστε, βλέπετε, στην ευχάριστη θέση να διαθέτουμε ένα πανίσχυρο νόμισμα στον πλανήτη. Το ότι ο μέσος μισθός του Ελληνα είναι αυτός που είναι και κατά πολύ απέχει από το μισθό του Γερμανού ;h του Αμερικανού, αυτό δε φαίνεται να απασχολεί κανέναν.

Γρηγοριάδης Κώστας

Βέβαια - όπως ουσιαστικά πιστεύουν αρκετοί - το νόμισμα για μια χώρα είναι θέμα «πρεστίζ» κι αυτό αποτελεί μια νέα θεώρηση για την οικονομία, την οποία ασπάζονται προφανώς ο Χριστοδουλάκης και η παρέα του.

Απ' όσο ξέρουμε, όμως, με «πρεστίζ» τίποτε δεν αγοράζεις...

ΕΝΤΑΞΕΙ η κυβέρνηση δε θα κάνει ανασχηματισμό. Το ενδεχόμενο όμως να γίνει από μόνος του το έχουν σκεφθεί; Γιατί η τελευταία μόδα βλέπετε δεν είναι να διώχνει ο Σημίτης υπουργούς, αλλά να φεύγουν από μόνοι τους. Ισως αρχίζει να καίει η κυβερνητική πολιτική και ουδείς θέλει να την πιάνει στα χέρια του...

Ιρλανδικό «όχι» με σημασία...

Πριν από δυόμισι περίπου χρόνια, το Δεκέμβρη του 1999, λίγο πριν τη Σύνοδο Κορυφής στο Ελσίνκι, όπου θα συζητούνταν η δημιουργία του «ευρωστρατού», η υπουργός Εξωτερικών της Φινλανδίας και προεδρεύουσα του συμβουλίου υπουργών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Τάρια Χαλόνεν, ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους, ποιες θα είναι οι αποστολές αυτού του νέου στρατιωτικού Σώματος και απάντησε: «Θα είναι σαν τις αποστολές του ΝΑΤΟ στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο»...

Ετσι, από την αρχή, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία για τον πραγματικό χαρακτήρα αυτής της νέας δύναμης ταχείας επέμβασης που θα συγκροτούνταν από τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Είναι ένα στρατιωτικό Σώμα που θα αναλαμβάνει αποστολές στο πλαίσιο των σχεδιασμών του ευρωατλαντισμού, όπως επεμβάσεις και επιδρομές, όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα της «Νέας Τάξης».

Μόνον η ελληνική κυβέρνηση και οι άλλοι εγχώριοι θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης βρήκαν ότι ο «ευρωστρατός» θα εγγυάται, δήθεν, τα σύνορα της χώρας και έτσι θα αποτρέπει την τουρκική επιθετικότητα. Για άλλη μια φορά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, όπως με την περίπτωση του ΝΑΤΟ, επιχείρησαν να δημιουργήσουν την αυταπάτη ότι οι «σύμμαχοι» εγγυώνται την εθνική κυριαρχία και την ακεραιότητα της χώρας.

Ομως, όπως το 1974 αποδείχτηκε ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν απέτρεψε την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, αλλά τη νομιμοποίησε, έτσι και το τελευταίο εξάμηνο οι Ευρωπαίοι «εταίροι» κατέστησαν σαφές με τη «Συμφωνία της Αγκυρας» ότι δεν έχουν καμιά απολύτως πρόθεση να υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα. Αντιθέτως, απέδειξαν ότι είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τις τουρκικές αιτιάσεις.

Βεβαίως, οι «ρεαλιστές» είναι έτοιμοι να μας κατακεραυνώσουν: «Υπάρχει άλλη λύση από το να δεχτούμε και να συμμετέχουμε στον ευρωστρατό;». Το πρώτο που θα είχαμε να απαντήσουμε είναι ότι προέχει να θέλεις μια άλλη «λύση» και να έχεις τη διάθεση να τη διεκδικήσεις. Παράδειγμα υπάρχει και το δίνει ο λαός της Ιρλανδίας, ο οποίος με δημοψήφισμα απέρριψε τη Συνθήκη της Νίκαιας απαιτώντας η Ιρλανδία να μείνει έξω από τον «ευρωστρατό», διατηρώντας τη στρατιωτική της ουδετερότητα. Και όπως δείχνουν οι συζητήσεις των «δεκαπέντε» στη Σεβίλλη, το ιρλανδικό «όχι» έπιασε τόπο.

Η ελληνική κυβέρνηση έχοντας εκ των προτέρων αποδεχτεί τον επεμβατικό χαρακτήρα του «ευρωστρατού» δήλωσε παρούσα στο προσκλητήριο των «πρόθυμων». Τώρα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο μιας ευθείας αμφισβήτησης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως αυτή περιγράφεται στη «Συμφωνία της Αγκυρας». Αντί, όμως, να ασκήσει βέτο και να καταγγείλει τις «εταιρικές» μεθοδεύσεις, προτιμά να κρύβεται πίσω από ανύπαρκτα κείμενα και να επικαλείται ανύπαρκτες αποφάσεις. Ετσι, αποδεικνύει ότι σκοπός της είναι η παραπλάνηση του ελληνικού λαού, ενόψει μιας προαποφασισμένης υποχώρησης.


Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ