Το σημερινό σχολείο είναι «ποιοτικό» και «ζωντανό», έχει κάνει μεγάλα βήματα στην κατεύθυνση «να καλλιεργεί τη σκέψη και τη λειτουργία του μυαλού, να δίνει διεξόδους στα παιδιά, να τα πείθει και να τα εμπνέει»... Τα παραπάνω έλεγε πρόσφατα ο Ν. Γκεσούλης, υφυπουργός Παιδείας, στο πλαίσιο μιας συζήτησης σχετικά με το ρόλο του σχολείου στο κρίσιμο μέτωπο της πρόληψης, απέναντι στη μάστιγα των ναρκωτικών.

Και δε λέμε, ακούγονται ωραία τα παραπάνω. Αλλά μόνον ακούγονται, γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η αλήθεια είναι ότι το σημερινό σχολείο καλλιεργεί και αναπαράγει καθημερινά τη γενικότερη κοινωνική κρίση, την έκπτωση των αξιών και των ιδανικών, την αντικατάσταση της ανάγκης της μόρφωσης με τη βαθμοθηρία και τον άγριο ανταγωνισμό. Και, βέβαια, δεν μπορούν να φέρουν κάποιο θετικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα οι φιλότιμες προσπάθειες των όποιων εκπαιδευτικών παλεύουν ενάντια στο ρεύμα. Για να μην αναφερθούμε στα χιλιάδες παιδιά, που «τρώνε πόρτα» από το... ποιοτικό εκπαιδευτικό σύστημα. Το αναχρονιστικό περιεχόμενο μεγάλου μέρους των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και, ακόμη περισσότερο, των μεθόδων διδασκαλίας. `Η τις γνωστές σε όλους τραγικές και απαράδεκτες ελλείψεις σε υποδομές και έμψυχο δυναμικό.