Βιβ λα Φρανς, λοιπόν. Η Γαλλία της ξεφτίλας, της διαπόμπευσης και της έσχατης ανυποληψίας. Η «κοιτίδα του φωτός» και ο ομφαλός των Τεχνών και του Πνεύματος, που κατάντησε τώρα ρεντίκολο και ρεζίλι των σκυλιών. Η άλλοτε μεγάλη Γαλλία της Κομμούνας και της Επανάστασης, και νυν ξεπεσμένη ματρόνα των «οίκων» της όχθης του Σηκουάνα, που στηρίζει τις ελπίδες της για πρόοδο και προκοπή, σε μια ευθύβολη κλοτσιά του «μεγάλου» Καρεμπέ ή σε μια «καρφωτή» κεφαλιά του «ανεπανάληπτου» Ζιντάν.

Η Δεξιά του «θριαμβευτή» Ζακ Σιράκ είναι ο μεγάλος νικητής. Οι δεξιοί ψηφοφόροι δεν έκαναν αποχή. Αυτούς τους ενώνει και τους δραστηριοποιεί το ...ιδανικό και η ιδεολογία της «κουτάλας». Οι «ροζ σοσιαλιστές» του «συντρόφου» Ζοσπέν και οι διάφοροι τυχάρπαστοι - κάθε καρυδιάς καρύδι - οικολόγοι και λοιποί «διαθέσιμοι», καταποντίστηκαν στα βάθη της «συναινετικής» και νερόβραστης πολιτικής τους. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το άλλοτε τιμημένο και κυρίαρχο στην πολιτική σκηνή κόμμα του Μορίς Τορέζ, τώρα, χάρη στην πολιτική και τους «μεγαλοφυείς» χειρισμούς του «ανανεωτή» Ρομπέρ Ι, έγινε θλιβερή ουρά της σοσιαλδημοκρατίας κι «έπιασε πάτο», κατά το κοινώς λεγόμενο. Οι αριστεροί πολίτες της Γαλλίας, απογοητευμένοι και αηδιασμένοι από «τα έργα και τις ημέρες» τους, τους γύρισαν την πλάτη και τους «μαντήλωσαν» με ένα ψηφοδέλτιο που είχε απάνω το αποτύπωμα των πέντε δακτύλων. Η ψυχολογία μιας εφιαλτικά μεγάλης μερίδας του γαλλικού λαού, εκφράστηκε σε αυτές τις εκλογές πανηγυρικά, μ' εκείνη τη χαρακτηριστική γαλλική φράση: «Ζ' ε μ' αν φου», και με ένα χορταστικό φάσκελο, για όλους αυτούς τους απατεώνες ταχυδακτυλουργούς, που παριστάνουν τους εθνοπατέρες και τους ταγούς του γαλλικού έθνους.