Είχε ή δεν είχε άλλη δυνατότητα χειρισμών η ελληνική κυβέρνηση στη Σύνοδο Κορυφής της Σεβίλλης, σε ό,τι αφορά το θέμα του ευρωστρατού; Το ερώτημα έπαψε πλέον να είναι ρητορικό. Είναι πραγματικό και παίρνει μια και μόνο απάντηση, και αυτή καταφατική. Ναι, είχε και άλλη δυνατότητα. Μπορούσε ακόμα και να αρνηθεί τη συμμετοχή της στον ευρωστρατό. Οπως έκανε π.χ., η Ιρλανδία. Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε στη συνέχεια το πλήρες κείμενο του 3ου Παραρτήματος των Συμπερασμάτων της Προεδρίας της Συνόδου Κορυφής της Σεβίλλης, όπως ακριβώς αυτό δόθηκε στη δημοσιότητα από την ίδια την προεδρία.

«1. Η Ιρλανδία επαναλαμβάνει ότι είναι προσηλωμένη στους σκοπούς και τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος αναθέτει την πρωταρχική ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.

2. Η Ιρλανδία υπενθυμίζει ότι έχει δεσμευτεί υπέρ της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως αυτή έχει οριστεί από τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση, θεσπιστεί στο Μάαστριχτ, τροποποιηθεί στο Αμστερνταμ και εγκριθεί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις από τον ιρλανδικό λαό με δημοψήφισμα.

3. Η Ιρλανδία επιβεβαιώνει ότι η συμμετοχή της στην κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας της Ευρωπαϊκής Ενωσης δε θίγει την παραδοσιακή της πολιτική στρατιωτικής ουδετερότητας. Η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση καθιστά σαφές ότι η πολιτική άμυνας και ασφαλείας της Ενωσης δε θίγει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πολιτικής άμυνας και ασφαλείας ορισμένων κρατών - μελών.

4. Σύμφωνα με την παραδοσιακή της πολιτική στρατιωτικής ουδετερότητας, η Ιρλανδία δε δεσμεύεται από αμοιβαίες αμυντικές υποχρεώσεις, ούτε συμμετέχει σε σχέδια για τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού. Αλλωστε, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Νίκαιας αναγνώρισε ότι η ανάπτυξη της ικανότητας της Ενωσης να εκτελεί ανθρωπιστικές αποστολές και αποστολές διαχείρισης κρίσεων δε συνεπάγεται τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού.

5. Η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση ορίζει ότι τυχόν απόφαση της Ενωσης να περάσει στο στάδιο της κοινής άμυνας θα πρέπει να ληφθεί ομόφωνα από τα κράτη - μέλη και να εγκριθεί σύμφωνα με τις οικείες συνταγματικές απαιτήσεις. Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας έχει αναλάβει έναντι του ιρλανδικού λαού την απαρασάλευτη δέσμευση - την οποία διακηρύσσει επίσημα και με την παρούσα - ότι για την έγκριση αποφάσεων αυτού του είδους, αλλά και κάθε μελλοντικής συνθήκης που θα θέλει την Ιρλανδία να αφίσταται της στρατιωτικής ουδετερότητας ως παραδοσιακής της πολιτικής, θα διεξαχθεί δημοψήφισμα.

6. Η Ιρλανδία επαναλαμβάνει ότι η συμμετοχή Σωμάτων των ιρλανδικών Ενόπλων Δυνάμεων σε επιχειρήσεις στο εξωτερικό, όπως οι διεξαγόμενες δυνάμει της ευρωπαϊκής πολιτικής ασφαλείας και άμυνας, προϋποθέτει:

α) την έγκριση της επιχείρησης από το Συμβούλιο Ασφαλείας της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών,

β) τη συγκατάθεση της ιρλανδικής κυβέρνησης και,

γ) την έγκριση του Dail Eireann, σύμφωνα με την ιρλανδική νομοθεσία.

7. Η κατάσταση την οποία εκθέτει η παρούσα δήλωση δε θα επηρεαστεί από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης της Νίκαιας. Σε περίπτωση που η Ιρλανδία επικυρώσει τη Συνθήκη της Νίκαιας, η παρούσα δήλωση θα προσαρτηθεί στο ιρλανδικό κυρωτικό έγγραφο».

Οπως βλέπουμε, λοιπόν, η Ιρλανδία δηλώνει με τη μεγίστη δυνατή σαφήνεια πως δε συμμετέχει στη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού, παραμένοντας πιστή στην «παραδοσιακή πολιτική στρατιωτικής ουδετερότητας» και τηρεί την «απαρασάλευτη δέσμευση» που έχει αναλάβει έναντι του ιρλανδικού λαού «ότι για την έγκριση αποφάσεων αυτού του είδους αλλά και κάθε μελλοντικής συνθήκης που θα θέλει την Ιρλανδία να αφίσταται της στρατιωτικής ουδετερότητας ως παραδοσιακής της πολιτικής, θα διεξαχθεί δημοψήφισμα». Τι έχουν, άραγε, να πουν τώρα οι Ελληνες κυβερνώντες και οι άλλοι εραστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης που έχουν αναγάγει σε μονόδρομο --και μάλιστα υποχρεωτικό-- κάθε μέτρο ενάντια στους λαούς που μηχανεύονται οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές στις Βρυξέλλες, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν κάποιους πόντους στο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών;