Γρηγοριάδης Κώστας

Θα πρέπει, βέβαια, να ομολογήσουμε ότι δεν επαίρεται αδικαιολόγητα, ως ένα βαθμό, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, αλλά μήπως είναι καιρός οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να τους δώσουν την απάντηση που πρέπει, ώστε να πάψουν πια να τους θεωρούν περίπου ως υποζύγια που υπομένουν αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα τα πάντα; Πολύ περισσότερο που, όπως προαναγγέλλει ο συγκεκριμένος υπουργός, η επόμενη χρονιά θα είναι «αφιερωμένη» σε σκληρές νεοφιλελεύθερες «τομές» στην υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση κ.ο.κ.;

Αμέσως μετά την τραγωδία του «Εξπρές Σαμίνα» το Στέιτ Ντιπάρτμεντ - που έχει άποψη για όλα - είχε υποβιβάσει από άποψη ασφαλείας τα ελληνικά λιμάνια. Προχτές, δυο μήνες μετά το ναυτικό έγκλημα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ... αναβάθμισε και πάλι τα ελληνικά λιμάνια.

Τι συνέβη άραγε και άλλαξαν απόφαση οι Αμερικανοί, με αποτέλεσμα να είναι τόσο χαρούμενη η κυβέρνηση; Μήπως «αναστήθηκαν» οι 80 τόσοι άνθρωποι που βρήκαν τραγικό θάνατο στην Πάρο;

Οχι, βέβαια. Απλώς, από τότε μέχρι σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να ξεκινήσει με φούρια την άρση του καμποτάζ, όπως και όλα τα αναγκαία μέτρα για την «απελευθέρωση» των θαλάσσιων μεταφορών. Γεγονός που με τη σειρά του χαροποίησε ιδιαιτέρως τον «ανθρωπισμό» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ...

«Το υπάρχον ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο υπάρχει, αλλά δεν είναι ούτε βιώσιμο ούτε ανταγωνιστικό» τόνισε προχτές η Ελληνίδα Κοινοτική επίτροπος, Αννα Διαμαντοπούλου, προσθέτοντας ότι «οι αναγκαίες προσαρμογές θα ανταποκρίνονται στις συνθήκες που δημιουργεί η νέα οικονομία και ο διεθνής ανταγωνισμός.» Προεξόφλησε, έτσι, τόσο το περιεχόμενο των επικείμενων ασφαλιστικών αλλαγών και στη χώρα μας, όσο και τον βαθιά ζημιογόνο για τους εργαζομένους χαρακτήρα τους. Πέρα απ' αυτό, όμως, η προαναφερόμενη δήλωση γεννά μια σειρά σκέψεις:

Δε θεωρούμε ικανοποιητικό και δίκαιο για τους εργαζόμενους το λεγόμενο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, αλλά το περί «μη βιώσιμο» επιχείρημα της κ. επιτρόπου είναι αβάσιμο και αυθαίρετο. Σήμερα, σε σύγκριση με τις παλιότερες δεκαετίες -όταν το μοντέλο ήταν βιώσιμο και λειτουργούσε - ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος και πολλαπλάσιος, οι μεγάλες δε επιτεύξεις της επιστήμης και της τεχνικής εξασφαλίζουν τη σίγουρη και σοβαρή, παραπέρα αύξησή του. Και μη μας πουν, για την αύξηση των ορίων ζωής, το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα ή τα εκατομμύρια των ανέργων. Πρώτον, γιατί η αύξηση του κοινωνικού πλούτου υπερκαλύπτει κατά πολύ τους παράγοντες αυτούς. Και δεύτερον, γιατί στο βαθμό που φταίει το πρόβλημα της ανεργίας, αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί και όχι να γίνει το πρόσχημα για την αντιασφαλιστική επίθεση που ετοιμάζουν.

Αλλού, βέβαια, βρίσκεται το ζήτημα και αυτό ακριβώς προσπαθεί να κρύψει η κ. Διαμαντοπούλου, όπως και οι κάθε λογής οπαδοί της «παγκοσμιοποίησης» και απολογητές του σύγχρονου καπιταλισμού. Το ζήτημα βρίσκεται κατ' αρχήν στο πώς μοιράζεται ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος. Ο τελευταίος έγινε και γίνεται καθημερινά πολύ περισσότερος, χάρη στη δουλιά των εκατομμυρίων εργαζομένων, αλλά ένα μεγάλο μέρος του ληστεύεται από μια χούφτα - στην κυριολεξία - μεγαλοβιομήχανους, μεγαλοτραπεζίτες και κάθε λογής «έχοντες και κατέχοντες». Μέρος που φτάνει και παραφτάνει για να αντιμετωπίσει το λεγόμενο ασφαλιστικό πρόβλημα και πολλά πολλά ακόμη. Και κατά δεύτερο λόγο, το ζήτημα βρίσκεται στο γεγονός πως το δυτικοευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο απαιτεί σήμερα την ουσιαστική και σημαντική αναβάθμιση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της ακόμη μεγαλύτερης καταλήστευσης δηλαδή του μόχθου και του ιδρώτα τους. Γιατί; Και για λόγους ανταγωνισμού, όπως λέει και η κ. Διαμαντοπούλου. Πρόκειται, όμως, για έναν ανταγωνισμό - εντεινόμενο συνεχώς λόγω της γοργής διεθνοποίησης και της εφαρμοζόμενης παντού πολιτικής των «νόμων της αγοράς» - που αφορά αποκλειστικά και μόνο τον πόλεμο μεταξύ των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων, τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων. Δεν αφορά στο παραμικρό τους εργαζομένους κι ας καλούνται αυτοί να πληρώσουν τα σπασμένα.

Αυτή είναι η αλήθεια και όσο πιο γρήγορα τη συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, τόσο πιο γρήγορα θα βρουν και τους πλέον αποτελεσματικούς δρόμους για την αποφασιστική αντιμετώπιση της επίθεσης, που σήμερα δέχονται.