Αλλού, βέβαια, βρίσκεται το ζήτημα και αυτό ακριβώς προσπαθεί να κρύψει η κ. Διαμαντοπούλου, όπως και οι κάθε λογής οπαδοί της «παγκοσμιοποίησης» και απολογητές του σύγχρονου καπιταλισμού. Το ζήτημα βρίσκεται κατ' αρχήν στο πώς μοιράζεται ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος. Ο τελευταίος έγινε και γίνεται καθημερινά πολύ περισσότερος, χάρη στη δουλιά των εκατομμυρίων εργαζομένων, αλλά ένα μεγάλο μέρος του ληστεύεται από μια χούφτα - στην κυριολεξία - μεγαλοβιομήχανους, μεγαλοτραπεζίτες και κάθε λογής «έχοντες και κατέχοντες». Μέρος που φτάνει και παραφτάνει για να αντιμετωπίσει το λεγόμενο ασφαλιστικό πρόβλημα και πολλά πολλά ακόμη. Και κατά δεύτερο λόγο, το ζήτημα βρίσκεται στο γεγονός πως το δυτικοευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο απαιτεί σήμερα την ουσιαστική και σημαντική αναβάθμιση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων, της ακόμη μεγαλύτερης καταλήστευσης δηλαδή του μόχθου και του ιδρώτα τους. Γιατί; Και για λόγους ανταγωνισμού, όπως λέει και η κ. Διαμαντοπούλου. Πρόκειται, όμως, για έναν ανταγωνισμό - εντεινόμενο συνεχώς λόγω της γοργής διεθνοποίησης και της εφαρμοζόμενης παντού πολιτικής των «νόμων της αγοράς» - που αφορά αποκλειστικά και μόνο τον πόλεμο μεταξύ των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων, τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων. Δεν αφορά στο παραμικρό τους εργαζομένους κι ας καλούνται αυτοί να πληρώσουν τα σπασμένα.

Αυτή είναι η αλήθεια και όσο πιο γρήγορα τη συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι, τόσο πιο γρήγορα θα βρουν και τους πλέον αποτελεσματικούς δρόμους για την αποφασιστική αντιμετώπιση της επίθεσης, που σήμερα δέχονται.