«Το υπάρχον ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο υπάρχει, αλλά δεν είναι ούτε βιώσιμο ούτε ανταγωνιστικό» τόνισε προχτές η Ελληνίδα Κοινοτική επίτροπος, Αννα Διαμαντοπούλου, προσθέτοντας ότι «οι αναγκαίες προσαρμογές θα ανταποκρίνονται στις συνθήκες που δημιουργεί η νέα οικονομία και ο διεθνής ανταγωνισμός.» Προεξόφλησε, έτσι, τόσο το περιεχόμενο των επικείμενων ασφαλιστικών αλλαγών και στη χώρα μας, όσο και τον βαθιά ζημιογόνο για τους εργαζομένους χαρακτήρα τους. Πέρα απ' αυτό, όμως, η προαναφερόμενη δήλωση γεννά μια σειρά σκέψεις:

Δε θεωρούμε ικανοποιητικό και δίκαιο για τους εργαζόμενους το λεγόμενο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, αλλά το περί «μη βιώσιμο» επιχείρημα της κ. επιτρόπου είναι αβάσιμο και αυθαίρετο. Σήμερα, σε σύγκριση με τις παλιότερες δεκαετίες -όταν το μοντέλο ήταν βιώσιμο και λειτουργούσε - ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος και πολλαπλάσιος, οι μεγάλες δε επιτεύξεις της επιστήμης και της τεχνικής εξασφαλίζουν τη σίγουρη και σοβαρή, παραπέρα αύξησή του. Και μη μας πουν, για την αύξηση των ορίων ζωής, το λεγόμενο δημογραφικό πρόβλημα ή τα εκατομμύρια των ανέργων. Πρώτον, γιατί η αύξηση του κοινωνικού πλούτου υπερκαλύπτει κατά πολύ τους παράγοντες αυτούς. Και δεύτερον, γιατί στο βαθμό που φταίει το πρόβλημα της ανεργίας, αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί και όχι να γίνει το πρόσχημα για την αντιασφαλιστική επίθεση που ετοιμάζουν.