Στην τηλεοπτική οθόνη διακρίνεται ένα φορτηγό που μεταφέρει αγελάδες και έχει ανατραπεί, ενώ δεκάδες άνθρωποι, κακοντυμένοι και ρακένδυτοι, βρίσκονται γύρω του. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει τίποτε περίεργο. Οι άνθρωποι, όμως, δείχνουν εξαγριωμένοι και χειρονομούν, κρατώντας διάφορα αντικείμενα στα χέρια τους. Αμέσως μετά, η κάμερα τους δείχνει να εφορμούν και, με λοστούς, σίδερα και ό,τι αυτοσχέδιο όπλο διέθετε ο καθένας, να σκοτώνουν τα τραυματισμένα ζώα, να τα τεμαχίζουν επί τόπου και να παίρνουν όσο περισσότερο κρέας μπορούσε να κουβαλήσει ο καθένας στο σπίτι του.

Οι εικόνες μεταδόθηκαν από μια τοπική τηλεόραση στην Αργεντινή. Το τραγικό επεισόδιο συνέβη κοντά στην πόλη Ροσάριο, νοτιοδυτικά του Μπουένος Αϊρες και αποτελεί μια χαρακτηριστική εικόνα και απόδειξη ταυτόχρονα της μεγάλης όξυνσης των κοινωνικών προβλημάτων, της τεράστιας και μαζικής εξαθλίωσης, που συγκλονίζει την Αργεντινή. Τη χώρα που παρουσίαζαν ως πρότυπο - μόλις πριν από ελάχιστα χρόνια - οι κάθε λογής αναλυτές και ειδήμονες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών και των ΗΠΑ.

Ντρέπεται, λέει, ο εξυπνάκιας της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, ο Μιχαηλίδης, επειδή οι δημοσιογράφοι διεκδικούν «επίδομα κομπιούτερ», αν και «πολλοί από εμάς δεν έχουμε καμιά απολύτως σχέση με το αντικείμενο». Υποστηρίζει μάλιστα πως «γελάει ο κόσμος και θυμάται κάποιες άλλες συμπαθείς τάξεις, που παλαιότερα έπαιρναν επίδομα καυσόξυλων και επίδομα γαλοπούλας». Και βεβαίως με το γνωστό ύφος της αυθεντίας, βγάζει το συμπέρασμα ότι το συγκεκριμένο αίτημα «έχει ενοχλήσει πολύ κόσμο».

Δεν ξέρουμε, ούτε τη σχέση που έχει ο κύριος συνάδελφος με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ούτε σε ποιον κόσμο αναφέρεται. Εκείνο όμως που σίγουρα γνωρίζουμε είναι ότι ο ενοχληθείς και ντροπιασμένος, μάλλον είναι βαθιά νυχτωμένος για τις συνθήκες και τους όρους εργασίας της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοσιογράφων και για τις σχέσεις που όλοι αυτοί έχουν με τα συστήματα των νέων τεχνολογιών. Νυχτωμένος για το γεγονός ότι χιλιάδες δημοσιογράφοι βολοδέρνουν καθημερινά πίσω από μια οθόνη και πάνω σ' ένα πληκτρολόγιο.

Και εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει κανένας λόγος ο εν λόγω κύριος να ντρέπεται για το αίτημα του κλάδου. Ο ίδιος, αφού δεν έχει, όπως αφήνει να εννοηθεί, καμιά σχέση με τους υπολογιστές -έτσι κι αλλιώς- δε θα το δικαιούται. Αλλά, θα μου πεις, μπροστά σε τόσους μισθούς που εισπράττει, σιγά τα ωά.

Αν και με την ευκαιρία, όλο και πιο ανοιχτά κάποιοι δημοσιογράφοι εμφανίζονται δημόσια να δηλώνουν πως πρέπει να καταργηθούν οι ρυθμίσεις που αφορούν τα συνταξιοδοτικά του κλάδου και να ενταχτούν, λέει, και οι δημοσιογράφοι «στο ΙΚΑ, όπως όλοι οι εργαζόμενοι».

Αυτοί, βέβαια, δεν ντρέπονται για το ειδικό καθεστώς που -για μια σειρά εύλογους παράγοντες- ισχύουν στα ασφαλιστικά ταμεία των συντακτών, αλλά ξεδιάντροπα αξιώνουν να παίρνουν μηνιαίες συντάξεις πάνω από 650 -700 χιλιάδες δραχμές, που είναι οι ανώτατες συντάξεις για τους δημοσιογράφους. Η λογική είναι απροκάλυπτη. Αφού, λέει, τα τελευταία συντάξιμα χρόνια αρκετοί δημοσιογράφοι έχουν μηνιαία εισοδήματα 1,5 και 2 εκατομμύρια δραχμές είναι... άδικο να συνταξιοδοτούνται με ανώτατα επίπεδα σύνταξης και να μην υπάρχει ποσοστό αναπλήρωσης 80%, όπως στο ΙΚΑ.'Η, έστω και 70%, όπως λένε τα νέα κυβερνητικά μέτρα...