Το αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων, των αγροτών, των καθηγητών να διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης, και κατά τη διάρκεια των περιοδειών του πρωθυπουργού, ενοχλεί την κυβέρνηση, η οποία φαίνεται ότι μαγειρεύει τρόπους για τον περιορισμό του. Χαρακτηριστική είναι η χτεσινή δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος έκανε λόγο για "πλαίσιο, εντός του οποίου πρέπει να εκφράζονται οι απόψεις"! Είπε συγκεκριμένα: "Επιτέλους, πρέπει ν' αντιληφθούμε ότι το πεδίο είναι ανοιχτό να εκφράζονται ελεύθερα όλες οι απόψεις, αλλά, πάντοτε υπάρχουν δεσμευτικοί κανόνες. Και υπάρχει ένα πλαίσιο το οποίο οριοθετεί τον τρόπο με τον οποίο οι απόψεις αυτές θα εκφράζονται ή θα διατυπώνονται ή θ' αναπτύσσεται οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα".

Αν στα παραπάνω προστεθεί το γεγονός ότι η κυβερνητική προπαγάνδα χαρακτηρίζει συκοφαντικά τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ως "αντισυγκεντρώσεις" - λες και γίνονται σε αντιπαράθεση με κομματικές εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ - τότε τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα ανησυχητικά για τις κυβερνητικές προθέσεις. Ομως, ας σκεφτούν καλά, πριν κάνουν ένα ακόμα άλμα στον αυταρχικό κατήφορο.

Δυο σοβαρά εργαλεία, μεταξύ άλλων, διαθέτει η κυβέρνηση Σημίτη, για να επιβάλει την πλήρη κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων: Ο "κοινωνικός διάλογος" και η "επιτροπή διαχείρισης κρίσεων". Το ένα κόβει, το άλλο ράβει. Οταν οι εργαζόμενοι ακούν τους δύο αυτούς όρους όχι απλά πρέπει να "κουμπώνονται", αλλά να είναι σίγουροι ότι τίποτα καλό δεν προμηνύεται για αυτούς. Ετσι, για να αποκαλύπτεται και το ανατριχιαστικό περιεχόμενο ορισμένων εύηχων "εκσυγχρονιστικών" όρων.

Στην ταύτιση του "εκσυγχρονισμού" με τον πατριωτισμό προχώρησε ο Κ. Σημίτης, μιλώντας στην 1η Στρατιά στη Λάρισα. "Πατριωτισμός σήμερα είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας", είπε. Δηλαδή, η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα ενάντια στις κοινωνικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων είναι πατριωτισμός! Δηλαδή, η εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων, εξαιτίας της "εκσυγχρονιστικής" αντιλαϊκής πολιτικής, αποτελεί πατριωτική πράξη! Δηλαδή, η υποταγή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή που οι ιμπεριαλιστικοί αυτοί οργανισμοί δεν αναγνωρίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο, είναι πατριωτισμός!

Δηλαδή, όσοι αντιστέκονται σε αυτόν το νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονισμό είναι υπονομευτές του πατριωτισμού, κατά Σημίτη, και "αντεθνικώς δρώντες". Δεν εκπλήσσει αυτός ο θεωρητικός (;) κατήφορος του πρωθυπουργού. Πρόκειται για φυσιολογικό επακόλουθο της τρομοκρατικής και σε γενικές γραμμές ολοκληρωτικής νοοτροπίας, στην οποία διολισθαίνει ταχύτατα η κυβέρνηση Σημίτη.

Η πολιτική αντίληψη που διαπερνά τις δηλώσεις και τις ενέργειες των εκπροσώπων των κομμάτων εξουσίας, από τον Κ. Σημίτη μέχρι τον Κ. Μητσοτάκη, όσον αφορά τη λαϊκή εξέγερση στην Αλβανία, είναι αυτή του ηγεμονικού ρόλου, της ανάμειξης στα εσωτερικά της γειτονικής χώρας και της επιβολής των σχεδίων που επεξεργάζονται οι ΗΠΑ και η ΕΕ.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεννόηση με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, ώστε να υπάρξουν από κοινού δράσεις για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, τόσο όσον αφορά την επισιτιστική βοήθεια, "αλλά και ως προς τις πολιτικές εξελίξεις". Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η υπόδειξη του κυβερνητικού εκπροσώπου στις πολιτικές δυνάμεις της Αλβανίας για ανάληψη κάθε δυνατής πρωτοβουλίας, "ώστε να μειωθεί η ένταση και να εκτονωθεί η κρίση", προς όφελος, φυσικά, του καθεστώτος Μπερίσα.

Η στήριξη στο καθεστώς Μπερίσα εκφράστηκε, βέβαια, εντελώς πρόσφατα με την πρόσκληση της κυβέρνησης για επίσκεψη στην Αθήνα το Μάη.

Φυσικά, δεν είναι τυχαία αυτή η στάση. Πηγάζει από τη θέση που εξέφρασε ο Κ. Σημίτης, στην ομιλία του στην 1η Στρατιά της Λάρισας, για οικονομική διείσδυση και δημιουργία "ενός πιο συνεκτικού Οικονομικού Χώρου Συνεργασίας, σε στενή συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ενωση".

Παρόλο που η "ηγεμονική" αυτή τακτική έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις μας με τους Βόρειους γείτονες, οι κυβερνώντες επιμένουν. Ομως μετατρέπουν τη χώρα σε παράγοντα αποσταθεροποίησης και όχι σταθερότητας, όπως καυχώνται.

Κάποιοι ντόπιοι

επίσημοι,

που πήγαν

με το ζόρι,

πέντ' έξι

απ' την "τοπική"

και δέκα

κλακαδόροι,

να το ακροατήριο

που είχε

όλο κι όλο,

στη Λάρισα,

που μίλησε,

στα Τρίκαλα,

στο Βόλο.

"Μα, πού 'ναι

ο κόσμος - ρώτησε -

πού είναι όλ'

οι άλλοι;"

και τότε απ' έξω

ακούστηκε

φωνή λαού

μεγάλη:

"Περίμενε,

σου ερχόμαστε,

Κώστα,

λίγο καρτέρα,

πλήθη μπροστά σου

θα βρεθούν

μ' αντίστασης

παντιέρα"!

Ο οίστρος

Για αρκετές δεκαετίες, η Σοβιετική Ενωση και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης αποτελούσαν, σύμφωνα με τους αστούς δημοσιολόγους και τους κάθε λογής απολογητές του διεθνούς καπιταλισμού, τη ρίζα όλων των κακών του πλανήτη μας. Μετά τις γνωστές και δραματικές στις χώρες αυτές εξελίξεις των ετών 1989 - '90 και ενώ η ολοφάνερη σε όλους ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος και παλινόρθωση του καπιταλισμού πήγαινε και πηγαίνει χέρι - χέρι με την εξαθλίωση και την ταπείνωση των λαών αυτών, τους εμφύλιους και τα ποτάμια αίματος, τα βάρη και οι ευθύνες ρίχνονται και πάλι στο προηγούμενο σοσιαλιστικό καθεστώς. "Η κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας αναζωπύρωσε πάθη και μίση αιώνων", είναι μια σχετική, αγαπημένη έκφραση των αστών πολιτειολόγων. Στους κομμουνιστές, "φορτώνει" και ο Μπερίσα τα βάρη του σημερινού χάους στη γειτονική Αλβανία κι ας ήταν ο ίδιος, και το κόμμα του, το αγαπημένο "παιδί" - εκτός των Αμερικανών - του παρατραπεζικού κυκλώματος, που καταλήστεψε τις αποταμιεύσεις εκατοντάδων χιλιάδων Αλβανών.

Απλούστατα, ψέματα λέγανε και τότε, ψέματα λένε και τώρα. Και αποδείχνεται καθημερινά, καθώς οι εργαζόμενοι - πρώτα και κύρια των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, αλλά και των υπολοίπων - πληρώνουν τις συνέπειες του νέου, μετά το 1990, αρνητικού διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων.