Παπαγεωργίου Βασίλης

«"Για εμάς η λιτότητα σημαίνει σοβαρότητα, αυστηρότητα, αποτελεσματικότητα, μα προπάντων δικαιοσύνη και ισότητα...πρέπει να εγκαταλείψουμε την αυταπάτη ότι είναι δυνατή η διατήρηση ενός τύπου ανάπτυξης που στηρίζεται στην τεχνική διόγκωση της ατομικής κατανάλωσης και παράγει σπατάλες, παρασιτισμό, άδικα προνόμια και διασπάθιση κοινωνικών πόρων". Αυτά δεν τα λέω εγώ, είναι τα λόγια του Μπερλιγκουέρ. Ο ηγέτης του μεγαλύτερου κομμουνιστικού κόμματος στην Ευρώπη, είχε δηλώσει τα παραπάνω, όταν υποστήριξε, σε μια παραπαίουσα Ιταλία και λίγο πριν μπει το ΔΝΤ, το πρόγραμμα αιματηρής λιτότητας του Αντρεότι. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημά μας: να μετατρέψουμε την άδικη και αιματηρή λιτότητα, που έπεσε ως βράχος στο τέλμα της ελληνικής διοίκησης και οικονομίας, σε δίκαιη και αποτελεσματική για τους πολίτες αυστηρότητα και ατομική και συλλογική αλλαγή τρόπου ζωής».

Εμείς το μόνο που μπορούμε να θυμίσουμε είναι ο καταστροφικός ρόλος που έπαιξε για τους λαούς η θεωρία της ταξικής συνεργασίας του συμβιβασμού και της υποταγής, είτε στο όνομα των εθνικών ιδιαιτεροτήτων είτε σε αυτό της «εθνικής ενότητας». Οχι μόνο εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη ιστορικά κομμουνιστικά κόμματα (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία κλπ.) αλλά κυρίως τα εργατικά λαϊκά κινήματα υποχώρησαν και διαβρώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που δέχτηκαν αλλεπάλληλα χτυπήματα στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα σήμερα εν μέσω βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Επομένως ο ιστορικός συμβιβασμός είναι παράδειγμα προς αποφυγή για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, και γι' αυτό άλλωστε μια πολιτική εκπρόσωπος του κεφαλαίου θέλει να τον επαναφέρει στο προσκήνιο και να ανακόψει κάθε προσπάθεια ταξικής ανασύνταξης του κινήματος. Αυτή κάτι ξέρει για τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, αλλά και ο λαός πρέπει να βγάζει συμπεράσματα από την ιστορική εμπειρία, τη δική του και των άλλων λαών.

Την ώρα που δημιουργούνται στρατιές εργαζομένων με όρους ελαστικών μορφών εργασίας, η συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΑ -η οποία, πριν λίγο καιρό, καμώνονταν τον αγωνιστή- επιμένει να στερεί το δικαίωμα στη συνδικαλιστική και στη συλλογική δράση από αυτούς τους εργαζόμενους. Στόχος της να κρατάει τους εργαζόμενους διαιρεμένους και άρα αποδυναμωμένους μπροστά στην σφοδρή επίθεση που δέχονται από το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης, πλουτοκρατίας, τρόικας.

Ζήτησε από δικηγόρο να γνωμοδοτήσει ποιοι μπορούν να συμμετέχουν στις αρχαιρεσίες των σωματείων για την ανάδειξη αντιπροσώπων στην ΠΟΕ ΟΤΑ λες και είναι υπόθεση θεσμών και Αστικής Δικαιοσύνης και όχι των ίδιων των εργαζομένων. Και ο δικηγόρος απάντησε -αδιαφορώντας για την πραγματικότητα- ότι με βάση τις διατάξεις δεν επιτρέπεται η συμμετοχή των συμβασιούχων (ορισμένου χρόνου, έργου ή όποια άλλη μορφή εφευρίσκουν οι αστοί νομοθέτες). Αυτή την απάντηση χρησιμοποιεί η πλειοψηφία για να βάλει νομικά εμπόδια σε όσα σωματεία τολμούν να κάνουν το αυτονόητο, να εγγράψουν ως μέλος με πλήρη δικαιώματα κάθε εργαζόμενο ανεξαρτήτως σχέση εργασίας.

Το Συνδικάτο Εργαζομένων ΟΤΑ Αττικής καταγγέλλει την «εγκληματική άρνηση της ηγεσίας της ΠΟΕ ΟΤΑ να ανοίξει τις πόρτες των σωματείων στους συναδέλφους με τη μερική απασχόληση και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις» και στη συνέχεια αναφέρεται στη συνευθύνη ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομης Παρέμβασης» και «Συσπειρώσεων» που «σε κολεγιά με κυβερνήσεις και εργατική αριστοκρατία, κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν το εργατικό κίνημα στον κλάδο αποδυναμωμένο και χειραγωγημένο». Το Συνδικάτο καλεί τους εργαζόμενους στις γενικές συνελεύσεις των σωματείων τους να απαιτήσουν «να ανοίξει η πόρτα για το σύνολο των συναδέλφων. Να γράφονται όλοι και όλοι να έχουν δικαίωμα στην εκλογή τους στο ΔΣ, στην Ομοσπονδία».