Αίτηση κατάθεσης εγγράφων για την υπολειτουργία του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας (ΕΚΕΑ), και γενικότερα για την πολιτική αιμοδοσίας, υπέβαλε ο βουλευτής της ΝΔ - και πρώην υφυπουργός Υγείας - Θανάσης Γιαννόπουλος.

Ως εδώ καλά. Αλλά οι συνειρμοί του πρώην υφυπουργού, επί της θητείας του οποίου άρχισε να λειτουργεί το ΕΚΕΑ κατά το ένα τρίτο, όπως έλεγε ο τότε υπουργός Υγείας, Νικήτας Κακλαμάνης, λειτουργούν ως ιδεολογικός εφιάλτης. «Η πολυετής αχρησία του ΕΚΕΑ το έχει απαξιώσει τεχνολογικά σχεδόν πλήρως ώστε να θυμίζει κλειστό εργοστάσιο της πρώην Σοβιετικής Ενώσεως», αναφέρει στην αίτησή του.

Βέβαια, ο πρώην υφυπουργός δε θέλει να θυμάται το επίπεδο υπηρεσιών Υγείας πριν τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, που το είχε κρίνει ως το πιο αξιόλογο ακόμα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. Ακόμα ο πρώην υφυπουργός θα γνωρίζει ότι το ΕΚΕΑ, πέραν των κυβερνητικών - διαχρονικά - ευθυνών δε λειτούργησε λόγω των θανάσιμων ανταγωνισμών των εταιρειών - ενός απ' τα κυρίαρχα γνωρίσματα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής - που θα κάνουν τις προμήθειες κ.λπ.

Τα συστήματα Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας ήταν οι κορωνίδες του σοσιαλισμού, όπως τον γνωρίσαμε. Και μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη της πάλης για λαϊκή εξουσία, όπου η Υγεία δε θα είναι εμπόρευμα και ο λαός δε θα πληρώνει με το αίμα του για να βρει την υγειά του αλλά οι υπηρεσίες θα του παρέχονται δωρεάν μέσα από ένα ενιαίο δημόσιο σύστημα Υγείας.

Είναι γνωστό πως η κυβερνητική πολιτική, στο πλαίσιο των άγριων περικοπών σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, δεν αφήνει τίποτα όρθιο σε ό,τι έχει σχέση με δομές κοινωνικές, Πρόνοιας, Πολιτισμού, Αθλητισμού κ.ά.

Στο πλαίσιο αυτό της κυβέρνησης εναρμονίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών αρχών, που μια σειρά τέτοιες υπηρεσίες τις προσφέρουν λειψές, χωρίς την κατάλληλη υποδομή ή ακόμη και τις καταργούν. Την ίδια στιγμή δε γίνονται προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και όσοι αποχωρούν ουσιαστικά δεν αντικαθίστανται και προσπαθούν με μπαλώματα και αύξηση του χρόνου εργασίας των εργαζομένων να καλύψουν τις όποιες ανάγκες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πρακτικής αποτελεί το πρόσφατο σχέδιο νόμου που κατέθεσε στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής το υπουργείο Εσωτερικών με θέμα «ρυθμίσεις θεμάτων Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης», σε ό,τι αφορά τους σχολικούς φύλακες. Σύμφωνα με αυτό «με απόφαση του αρμοδίου για διορισμό οργάνου μπορεί να ανατίθενται στους φύλακες σχολικών κτιρίων καθήκοντα φύλαξης κτιρίων, λοιπών εγκαταστάσεων και κοινόχρηστων χώρων των δήμων και των νομικών τους προσώπων».

Η προοπτική αυτή, δηλαδή σχολικοί φύλακες ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε δήμου να έχουν υπό την εποπτεία τους τη φύλαξη κτιρίων και υποδομών με τους οποίους δεν έχουν καμία σχέση και δε γνωρίζουν τις όποιες ιδιαιτερότητες, είναι τελικά και επικίνδυνη. Επίσης, ερωτηματικά προκαλεί το σημείο εκείνο που αναφέρεται στην εναλλακτική αξιοποίηση του προσωπικού που είναι πλεονάζον, καθώς δε διευκρινίζει τι ακριβώς εννοεί με τον όρο πλεονάζον, όταν είναι γνωστό πως για κάθε πέντε εργαζόμενους που αποχωρούν προσλαμβάνεται μόνο ένας...