Είναι αλήθεια ότι η αιφνιδιαστική κίνηση της αποχώρησης των βουλευτών της ΝΔ από την κατ' άρθρο συζήτηση για τον "Καποδίστρια" δεν "εναρμονίζεται" με τη γενικότερη αντιπολιτευτική τακτική του κόμματος, της συναίνεσης, της στήριξης και ενθάρρυνσης της κυβέρνησης στη λήψη αντιλαϊκών μέτρων. Επίσης είναι αλήθεια ότι ειδικά απέναντι στον "Καποδίστρια" η ηγεσία της ΝΔ επιχείρησε να σπεκουλάρει, προσδοκώντας να εξαργυρώσει τη σκληρή φραστικά αντιπολιτευτική στάση στις δημοτικές εκλογές, παρότι επί της ουσίας των αντιλαϊκών επιδιώξεων δεν πρόβαλε καμία ουσιαστική διαφωνία. Οσο για τη δημαγωγική υπόσχεση ότι η κυβέρνηση της ΝΔ "θα καταργήσει και θα αλλάξει" τον "Καποδίστρια", ο Κ. Καραμανλής, το προηγούμενο Σάββατο στην Πάτρα είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία αλλαγή εκεί όπου οι κάτοικοι αποδέχονται τις διατάξεις του!

Είναι ολοφάνερο ότι η τακτική της ΝΔ είναι διάτρητη και δεν πείθει κανέναν η εναγώνια προσπάθειά της να πείσει ότι παίρνει υπόψη της τα λαϊκά συμφέροντα. Πολύ περισσότερο όταν ο "Καποδίστριας" είναι ένα εργαλείο για την επιβολή μιας αντιλαϊκής πολιτικής που ένθερμα προωθεί η ηγεσία της ΝΔ.

Ενδιαφέρον, αλλά και απορίες προκαλεί το ψήφισμα της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων στο ΕΛΚΕΠΑ, που δόθηκε στη δημοσιότητα προχτές.

Ενδιαφέρον, γιατί ακόμα ένας Σύλλογος Εργαζομένων, σ' έναν Οργανισμό, που οδηγείται στην κατάργηση, δείχνει ότι ενδιαφέρεται ουσιαστικά για το έργο που προσφέρεται από αυτόν και διατυπώνει τη διαφωνία του, έστω και με την μεθόδευση της κατάργησής του.

Απορία, επειδή αν και η προωθούμενη κατάργηση του ΕΛΚΕΠΑ και η ενσωμάτωσή του στο Κέντρο Προγραμματισμού και Ερευνών (ΚΕΠΕ) αποτελεί απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, το ψήφισμα όχι μόνο "βγάζει λάδι" την κυβέρνηση, αλλά εμφανίζει σαν αιτία της κυβερνητικής απόφασης "σκοπιμότητες (του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας) που εξυπηρετούν διαπλεκόμενα συμφέροντα και μόνο... ".

Εμείς, δε λέμε, καλό, πολύ καλό το ενδιαφέρον τους για την τύχη του ΕΛΚΕΠΑ. Μήπως, όμως, το μέλλον του Οργανισμού έχει μικρότερη σημασία, μπροστά στο πρόβλημα που μπορεί να δημιουργηθεί για το αύριο όλων μας, αν πράγματι υπάρχουν "γνωστοί - άγνωστοι" (όπως λένε) που λειτουργούν στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας ως μεσάζοντες διαπλεκόμενων συμφερόντων και υπαγορεύουν τις αποφάσεις που παίρνει το Υπουργικό Συμβούλιο; Μήπως η δική τους συνεισφορά θα ήταν σημαντικότερη, αν -μαζί με τα θέματα που αφορούν το ΕΛΚΕΠΑ- φώτιζαν τους εργαζόμενους περισσότερο για τα καταγγελλόμενα από τους ίδιους, περί του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας;

Ο πιωμένος

στο τιμόνι,

ακριβά

θα την πληρώνει,

διακοσάρι

το "κουστούμι"

για μεθύσι

από ρούμι

και για ζάλη

από μπίρες

η "καμπάνα"

δύο λίρες!

Συμφωνούμε,

αλλά, όμως

γενικός να 'ναι

ο νόμος,

να ελέγχονται

για ζάλη

κι οι ταγοί μας

οι μεγάλοι

που μας τρέχουν

προς τη Δύση,

τύφλα όλοι

στο μεθύσι!

Ο οίστρος

Τα μεγέθη του κρατικού προϋπολογισμού, για το 1998, έχουν πλέον οριστικοποιηθεί. Ηδη, ο κρατικός προϋπολογισμός βρίσκεται στο στάδιο της εκτύπωσής του, αφού στα μέσα της βδομάδας, πρόκειται να κατατεθεί στη βουλή και, βέβαια, να δοθεί και στη δημοσιότητα.

Επόμενα, έχουν οριστικοποιηθεί -απο πλευράς κυβέρνησης- και τα σχετικά με το κυβερνητικό οικονομικό πρόγραμμα, για το επόμενο έτος και πιο συγκεκριμένα, η εισοδηματική πολιτική, τα ποσοστά και τα ποσά ...αύξησης, που θα δοθούν στους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζόμενων και των συνταξιούχων του δημοσίου, τα φορολογικά έσοδα και τα νέα βάρη, κλπ, κλπ.

Και εύλογα, τίθεται το ερώτημα: Αφού η κυβέρνηση έχει πάρει τις οριστικές αποφάσεις της, για όλ' αυτά, προς τι ο λεγόμενος "κοινωνικός διάλογος"; Αποτελεί ή όχι, το γεγονός αυτό, μια πασιφανή και εξόφθαλμη αποκάλυψη του εμπαιγμού, που η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές και ορισμένοι ακόμη, το ονόμασαν διάλογο και το αναγόρευσαν, μάλιστα και σε θεσμό; Αποτελεί ή όχι το γεγονός αυτό, την πλέον αδιαμφισβήτητη απόδειξη, ότι μόνο με τον ενωμένο και συντονισμένο αγώνα τους μπορούν οι εργαζόμενοι, να αποκρούσουν την αποφασισμένη, ήδη, σκληροτερη λιτότητα και όλα όσα η κυβέρνηση και η ολιγαρχία απεργαζονται;

Το τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών ήταν και είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα "θεωρήματα" των διάφορων απολογητών του καπιταλισμού, μετά τις δραματικές ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Και η σκοπιμότητά του, βέβαια, ήταν και είναι προφανής, όπως και οι στόχοι του.

Ελα, όμως, που η καθημερινή, παγκόσμια πραγματικότητα και οι εξελίξεις, τα συνεχώς οξυνόμενα κοινωνικά προβλήματα, οι εντεινόμενες και αξεπέραστες αντιφάσεις του ιμπεριαλισμού, αλλά και οι συνεχώς, ενισχυόμενοι αγώνες των εργαζόμενων, φαίνεται ότι τους έχουν... πείσει, πως δεν μπορούν να ξεμπερδεύουν με τέτοιες ταχυδακτυλουργίες από τον μαρξισμό και ό,τι σχετικό με την ταξική πάλη γενικότερα. Ισως, γι' αυτό, τα σχετικά φέτος, με την Οχτωβριανή Επανάσταση "αφιερώματα" των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, ήταν αρκετά πλουσιότερα σε όγκο από τις προηγούμενες χρονιές. Βέβαια, δεν ήταν μόνο σε όγκο πλουσιότερα. Η συκοφαντία, η διαστρέβλωση, η αλλοίωση του νοήματος και των μηνυμάτων του Οκτώβρη του 1917 και η ...πονηρή τακτική "μια στο καρφί και μια στο πέταλο", έδιναν και έπαιρναν.

Ετσι κι αλλιώς, όμως, το γεγονός αποτελεί μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη, ότι όχι μόνο το τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών δεν έχει επέλθει, αλλά αντίθετα, το "φάντασμα" -για να θυμηθούμε λίγο και τον Μάρξ- είναι πάντα παρόν και πλανιέται, πλέον, πάνω απ' όλο τον κόσμο κι όχι μόνο πάνω από την Ευρώπη...