ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προς τι οι πολύωρες εκπομπές;

Γρηγοριάδης Κώστας

Πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Στις προχτεσινές, πολύωρες και μέχρι... τελικής πτώσης -τις πρωινές ώρες- τηλεοπτικές εκπομπές για τις αμερικανικές εκλογές, δεν είχαμε πανηγυρισμούς για την εκλογή του ενός ή του άλλου υποψήφιου, ούτε φόρεσαν σε κάποιον από τους δυο φουστανέλα, όπως είχε γίνει με κάποιον άλλον, πριν μερικά χρόνια. Φαίνεται πως ορισμένα παθήματα έγιναν μαθήματα.

Πρέπει να παραδεχτούμε, επίσης, ότι η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων και των αναλυτών εκτιμούσε, ότι οι διαφορές μεταξύ των δυο υποψηφίων είναι αμελητέες, προβλέποντας, πως όποιος εκ των δυο εκλεγεί, η εσωτερική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ -ιδιαίτερα η δεύτερη- θα συνεχίσει την πορεία της, στις ίδιες με σήμερα ουσιαστικά κατευθύνσεις.

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, μετά απ' όλ' αυτά, γιατί πραγματοποιήθηκαν αυτές οι πολύωρες και πολυέξοδες τηλεοπτικές εκπομπές, οι απ' ευθείας συνδέσεις με τις ΗΠΑ και άλλες χώρες, τα «τραπέζια» των φιλοξενουμένων κλπ κλπ; Μόνο και μόνο, για να αξιοποιηθεί το γεγονός των αμερικανικών εκλογών, ως «πασαρέλα» για μια σειρά παράγοντες της δημόσιας ζωής και διάφορους άλλους; 'Η, και ως μια ευκαιρία, προβολής του αμερικανικού πολιτικού συστήματος;

Οι αρμόδιοι των καναλιών, άραγε, τι λένε; Μόνο μη μας πουν, ότι αυτό ζητούσαν οι τηλεθεατές...

Μια απρόσμενη εκλογή

Η μαραθώνια «μονομαχία» ανάμεσα σε Μπους και Γκορ μπορεί να μονοπώλησε το ενδιαφέρον, για τις φετινές κάλπες στις ΗΠΑ, εντούτοις απ' τον εκλογικό κυκεώνα σ' αυτή τη χώρα δεν έλειψαν διάφορες άλλες εκπλήξεις ή περίεργα...

Στο Μισούρι, για παράδειγμα, οι ψηφοφόροι προτίμησαν να εκλέξουν μέλος της Γερουσίας τον υποψήφιο των Δημοκρατικών... πλην αποδημήσαντα εις Κύριον, Μελ Κάρναχαν, ο οποίος είχε σκοτωθεί σε αεροπορικό δυστύχημα πριν έναν περίπου μήνα. Το εκλογικό περίεργο δε σταματά εδώ... καθώς η χήρα του, Τζιν, έσπευσε να ευχαριστήσει τους ψηφοφόρους για την προτίμησή τους, δηλώνοντας πως η ίδια θα δεχτεί να καθίσει στην έδρα με ευχαρίστηση. Ο δε αντίπαλος του «μακαρίτη», Ρεπουμπλικανός Τζον Ασκροφτ, δήλωσε αποφασισμένος να δώσει μία ακόμη απεγνωσμένη μάχη, αφού αμφισβήτησε τη νίκη του Κάρναχαν όχι επειδή, όπως θα περίμενε κανείς, δεν ήταν εν ζωή, αλλά επειδή... δεν ήταν πλέον κάτοικος της πολιτείας!

Δημοκρατία...

«Βαθυστόχαστα» μηνύματα και συμπεράσματα από τις αμερικανικές εκλογές επιχειρούν να μεταφέρουν στα «καθ' ημάς» διάφοροι «έγκυροι» αναλυτές και αμερικανόδουλοι. Ετσι, ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτή η παρωδία δημοκρατίας των εκλογών στη «μητρόπολη» του καπιταλισμού, επιχειρείται να εμφανιστεί ως η αποθέωση και το μεγαλείο της δημοκρατίας! Μεγαλείο της δημοκρατίας να εκλέγεται ο «πλανητάρχης» από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων με ένα ληστρικό εκλογικό σύστημα, που μόνο την «αιωνιότητα» του δικομματισμού εγγυάται. Αποθέωση της δημοκρατίας να ζουν 32 εκατομμύρια Αμερικανοί (το 12% του πληθυσμού) κάτω από το όριο της φτώχειας, δημοκρατία είναι το 20% να καρπώνεται το 50% του εθνικού πλούτου. Δημοκρατία είναι 45 εκατομμύρια εργαζόμενοι - και όχι άνεργοι - να μην έχουν καμία ασφάλιση, δημοκρατία είναι τα γκέτο κυρίως των μαύρων και των ισπανόφωνων, δημοκρατία είναι να είναι πίσω από σίδερα περίπου 2 εκατ. άνθρωποι κ.ο.κ. Δημοκρατία είναι να έχεις να διαλέξεις μόνο τον ...«Μπουσγκόρ», το τερατώδες δημιούργημα Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών και της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού. Αλλά, βέβαια, οι εγχώριοι θαυμαστές αυτή τη δημοκρατία έχουν ως πρότυπό τους, τη δημοκρατία USA. Δημοκρατία των πολυεθνικών, δυναστεία και αδίστακτη τυραννία για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων. Χάρισμά τους.

... made in USA

Οι αναλύσεις, όμως, των έγκυρων σχολιογράφων, που μας ζάλισαν ατέλειωτες ώρες στα τηλεοπτικά πάνελ, δε σταματούν εδώ. Αποφάνθηκαν και ποιος ευθύνεται για την «υπονόμευση» του Αλ Γκορ: Ο υποψήφιος του κόμματος των Πράσινων Ραλφ Νέιντερ! Δεν έπρεπε να υπάρχει καθόλου, κατά τη γνώμη τους, τρίτο κόμμα, γιατί διαταράσσει τις «ισορροπίες» του συστήματος, γιατί διέσπασε τη δημοκρατική παράταξη, και άλλα τέτοια γελοία. Φυσικά, στόχος είναι να φτάσει το «μήνυμα» σε όσους στη χώρα μας επιμένουν να μη στοιχίζονται πίσω από τους «δύο μεγάλους», να αμφισβητούν και να αντιστέκονται στις δύο όψεις του συστήματος. Εκεί, όμως που ξεπερνούν τα όρια του γελοίου οι έγκυροι σχολιαστές είναι το δήθεν νηφάλιο συμπέρασμά τους, ότι «όποιος και να βγει θα κοιτάξει τα συμφέροντα της χώρας του, το εθνικό συμφέρον». Προσποιούνται πως αγνοούν τάχα ότι ο εγκέφαλος και ο εκτελεστής του ιμπεριαλισμού και της νέας τάξης και το κυρίαρχο μέλημά τους είναι η εδραίωση του ιμπεριαλισμού στην υφήλιο.

Τα προεδρικά...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΚΡΑ έπεσε στην Αμερική, που δεν επιβεβαιώθηκαν τα έξιτ - πολ στις προεδρικές εκλογές και τέλος πάντων δεν κατάφεραν να έχουν έτοιμες τις προβλέψεις, την ώρα που ήθελαν.

Με το δίκιο τους οι άνθρωποι! Γιατί, δηλαδή, γίνονται οι εκλογές; Για τον κόσμο που ψηφίζει; Οχι, βέβαια. Για όσους κάθονται σπίτι τους και βλέπουν τηλεόραση γίνονται, είτε έχουν ψηφίσει είτε όχι - κυρίως για τους δεύτερους όμως...

Οσο σκέφτεται κανείς ότι υπάρχουν πολιτικοί στην Ελλάδα που πολύ θα ήθελαν οι εκλογές εδώ να είναι σαν τις αμερικανικές είναι να ανατριχιάζει. Ευελπιστούμε ότι η μεγάλη ιστορία και οι αγωνιστικές αναφορές αυτής της χώρας δε θα επιτρέψουν ποτέ κάτι τέτοιο!

Πάντως, δεν ήταν τυχαίο το γεγονός πως βασικοί προσκεκλημένοι των καναλιών στις πολύωρες τηλεοπτικές τους εκπομπές ήταν στελέχη διαφημιστικών εταιριών. Επικοινωνιολόγους τους λένε...

Κι αν είδατε κι ακούσατε, αρκετές από τις συζητήσεις ήθελαν σώνει και καλά να μας πείσουν ότι πρέπει να ψηφίζουμε το καλύτερο.... περιτύλιγμα, αφήνοντας στην άκρη το περιεχόμενο.

Μα, έτσι, ούτε καν στο σούπερ μάρκετ δεν ψωνίζουμε...

Το περισσότερο αστείο, πάντως, ήταν το γεγονός πως αφού απέτυχαν να προβλέψουν το αποτέλεσμα των προχτεσινών εκλογών, το 'ριξαν στην ενασχόληση με τη Χίλαρι Κλίντον, προβλέποντας, μάλιστα, πως θα είναι η επόμενη Πρόεδρος των ΗΠΑ.

ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ, πάντως, αποτελεί θρασύτητα το γεγονός πως όποτε κάποια πολιτική δύναμη ζητά εξέταση της υπόθεσης «ΣΑΜΙΝΑ ΕΞΠΡΕΣ», η κυβέρνηση μιλά για «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής», σε μια προσπάθεια και ο θόρυβος να κοπάσει και να... «βγουν λάδι».

Και περισσότερο θρασύς ήταν, χτες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που κατακεραύνωσε όσους ποινικοποιούν την πολιτική ζωή ή πολιτικοποιούν τη δικαιοσύνη και μετά τα 'σουρε στους δικαστές...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γιατί, άραγε, δεν κάνουν μια δημοσκόπηση, ρωτώντας τους πολίτες αν πιστεύουν ή όχι πως η προηγούμενη και η τωρινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχουν σοβαρότατες πολιτικές ευθύνες για την κατάσταση στην ακτοπλοΐα γενικά και ειδικά για το έγκλημα του «ΣΑΜΙΝΑ»;

`Η νομίζουν ότι... μπόρα είναι κι αυτή και θα περάσει, θα ξεχάσει ο κόσμος..;

Η «προνομιούχος τάξη» των παιδιών

Οι πρόσφυγες που έφτασαν στην ΕΣΣΔ και τις άλλες λαϊκές δημοκρατίες μετά το τέλος του Εμφυλίου στην Ελλάδα άκουγαν: «Στο δικό μας σύστημα δεν υπάρχουν προνομιούχες τάξεις. Αν υπάρχει μια προνομιούχος τάξη, αυτή είναι τα παιδιά».

Εκεί, λοιπόν, που «χρόνια εμόχτησε το εργατικό το χέρι να χτίσει την καλύβα του και μια ζωή να φτιάξει» - όπως έγραψε ο Φώτης Αγγουλές- εμφανίστηκε η «προνομιούχος τάξη» των παιδιών.

Και σήμερα οι νέοι αυτών των χωρών βιώνουν τη βαρβαρότητα, την περιθωριοποίηση και τον εξανδραποδισμό. Αυτό είναι το βαρύ τίμημα της εφόδου της «ελεύθερης αγοράς» μετά τις ανατροπές του 1989.

Δραματικά τα προχτεσινά στοιχεία της «Γιούνισεφ»: Για 65 εκατ. νέους 15-24 χρονών σε 27 χώρες της πρώην σοσιαλιστικής κοινότητας το μέλλον είναι ζοφερό. Η ανεργία έφτασε το 30%. Ενας στους τρεις εγκαταλείπει το σχολείο. Απειλούνται από λοιμώδη νοσήματα, όπως το ΕΪΤΖ. Τα ναρκωτικά, η εγκληματικότητα και πορνεία εκτινάχτηκαν στα ύψη. Γέμισαν και πάλι οι δρόμοι από «μπεσπριζορνίκι», όπως έλεγαν στη Ρωσία τα περιπλανώμενα στη διάρκεια του εμφυλίου (1920).

Κι όμως οι θιασώτες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης σε αυτές τις χώρες, κόντρα στην πραγματικότητα και τους αριθμούς, διατείνονται ότι προσφέρουν ευκαιρίες για οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη των νέων. Και, προφανώς, εννοούν ευκαιρίες τις δυνατότητες που έχει μια μικρή μερίδα νέων απ' τους υπόλοιπους που δεν περιλαμβάνονται στα 65 εκατ. των στερημένων που αναφέρεται η έκθεση της «Γιούνισεφ».

Αλλά οι πραγματικές ευκαιρίες δόθηκαν με τη δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους.

Για την ιστορία θυμίζουμε το Διάταγμα του νεαρού σοβιετικού κράτους για την υγεία: «Καθοδηγούμενο από την αρχή ότι η προστασία της υγείας ανεξαίρετα όλων των πολιτών της Σοβιετικής Δημοκρατίας αποτελεί υποχρέωση του κράτους, με τα μέσα του οποίου υλοποιούνται όλα τα υγειονομικά μέτρα και συντηρούνται όλα τα υγειονομικά ιδρύματα, το προεδρείο του Σοβιέτ των Εργατών Αντιπροσώπων της Μόσχας αποφάσισε να καταργήσει την είσπραξη αμοιβής από τους ασθενείς στη Μόσχα... Αυτό αφορά όλους τους πολίτες, χωρίς εξαίρεση» («Πράβδα» 10 Ιούλη 1919).

Στα πλαίσια αυτού του συστήματος εφαρμόστηκαν πρωτότυπες αγωγές υγείας για να ξεστραβώσουν τους μουζίκους που είχαν για φυλαχτό τους τις ψείρες (!) όπως έγραψε με μοναδικό τρόπο ο Νίκος Καζαντζάκης («Ριζοσπάστης» 13.4.1927 και 16.11.1997).

Το ίδιο σύστημα δημιούργησε το σχολείο που «τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν το καλύτερο είδος της γενικής μόρφωσης», όπως έγραψε η Αγγλίδα δασκάλα Ντιάνα Λέβιν, που επισκέφτηκε την ΕΣΣΔ το 1933.

Αυτό τέλος πάντων το σύστημα «εκτόξευσε» τον άνθρωπο και έκανε τα πρώτα βήματά του στο διάστημα.

Αυτός ο σοσιαλισμός, με όλα του τα λάθη και τις αδυναμίες, πραγματοποίησε στη ζωή, είτε θέλει κανείς να της το αναγνωρίσει είτε όχι, τα στοιχειώδη αποφασιστικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Και τι έχει να διαλέξει κανείς σήμερα;

Ασφαλώς όχι την περίφημη ανάπτυξη των ΗΠΑ που οδήγησε 32 εκατ. ανθρώπους (12% του πληθυσμού) να ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας (ΑΠΕ 6.11.2000).

Μπορεί όμως να κοιτάξει κι απέναντι στη - φτωχή - Κούβα του Φιντέλ και να οραματιστεί για την εκδίκηση των ονείρων. Εκεί λοιπόν στην Κούβα: «Κανένας άστεγος, κανένας πεινασμένος, κανένας άνεργος αν θέλει να δουλέψει. Μπερδεμένο; Αυτά και άλλα πολλά είναι η Κούβα...» («Καθημερινή» 5.11.2000).

Μάλλον ξεμπερδεμένα είναι τα πράγματα...

Γιώργος ΜΟΥΣΓΑΣ