Πέρα απ' όλ' αυτά, όμως, υπάρχουν και οι πιεστικές και επιτακτικές ανάγκες των εργαζομένων του Μοσχάτου και του Ρέντη, που κοντεύουν να μετατραπούν σε... αμφίβιο είδος ανθρώπου. Η ουσιαστική αποζημίωση των οικογενειών αυτών, η άμεση, αποτελεσματική και πολύμορφη βοήθειά τους, ώστε να αμβλυνθούν οι συνέπειες των αλλεπάλληλων πλημμυρών, είναι ένα το κρατούμενο, στο οποίο πρέπει αμέσως να ανταποκριθεί η κυβέρνηση. Το άλλο, είναι η ριζική και αποφασιστική αντιμετώπιση του οποιουδήποτε νέου ενδεχόμενου πλημμύρας στην περιοχή. Ειδικοί δεν είμαστε, αλλά δε νομίζουμε, πως δεν μπορεί να βρεθεί η αναγκαία και αποτελεσματική λύση - έστω και προσωρινή, μπροστά στον επελαύνοντα χειμώνα. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, οι περιοχές αυτές δεν πρέπει να ξαναπλημμυρίσουν. Οι κυβερνώντες ας αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Οταν το κόστος της δήθεν δωρεάν ανώτατης εκπαίδευσης συνεχώς μεγαλώνει, όταν πολλά πανεπιστήμια και κυρίως ΤΕΙ δεν μπορούν καν να καλύψουν τις λειτουργικές τους ανάγκες λόγω υποχρηματοδότησης, ποιος θα περίμενε ότι θα υπήρχαν φοιτητές που θα επικροτούσαν τη λειτουργία ιδιωτικών φροντιστηρίων για φοιτητές;
Κι όμως, οι φοιτητές της ΔΑΠ στο ΤΕΙ της Αθήνας μοίραζαν τις προάλλες στο ίδρυμα διαφημιστικά φυλλάδια ενός ιδιωτικού φροντιστηρίου που αυτοπροβάλλεται ως «εξειδικευμένο» για σπουδαστές ΤΕΙ, σαν να ήταν προκηρύξεις της παράταξής τους. Δε γνωρίζουμε τη «σχέση» της ΔΑΠ με το συγκεκριμένο φροντιστήριο, αλλά τα μέλη της δεν κρατούσαν καν τα προσχήματα.
Και την ίδια στιγμή που διαφημίζουν αυτούς τους εμπόρους της παραπαιδείας, απέχουν πλήρως από τις κινητοποιήσεις των σπουδαστών για την κάλυψη των τεράστιων ελλείψεων σε αίθουσες, εργαστήρια, καθηγητές και βιβλία. Απέχουν από τους αγώνες των σπουδαστών για όσα τους ανήκουν και κάνουν «σημαία» την αντίληψη ότι «σπουδάζει όποιος έχει λεφτά». Οσο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των σπουδαστών στα υποβαθμισμένα ΤΕΙ, αυτοί που στήριξαν την κοροϊδία της κυβέρνησης για τη δήθεν ανωτατοποίηση, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα!
Με το νόμο 2889/2001 - με τον οποίο θεσμοθετήθηκε η ψευδεπίγραφη μεταρρύθμιση στο ΕΣΥ - καταργήθηκε η νομική υπόσταση των νοσοκομείων ως Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ) και τα νοσοκομεία λειτούργησαν ως αποκεντρωμένες μονάδες των αντίστοιχων Περιφερειακών Συστημάτων Υγείας (ΠεΣΥ).
Απ' τη ρύθμιση αυτή εξαιρέθηκαν ως κληροδοτήματα 12 νοσοκομεία και το Ινστιτούτο Νοσημάτων Θώρακα, Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΙΕΝΘΥΑΕ). Κι έτσι αυτά τα νοσοκομεία βρέθηκαν και με Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) - σύμφωνα με το παλιό σύστημα - και με διοικητή - σύμφωνα με το καινούριο - που είναι και πρόεδρος του ΔΣ. Επιπλέον, όσα απ' αυτά έχουν πάνω από 400 κλίνες απόκτησαν και αναπληρωτή διοικητή. Και τώρα που ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί ο νέος τρόπος διοίκησης στην πράξη, προκύπτει πρόβλημα με τους ρόλους του ΔΣ, του διοικητή και του αναπληρωτή διοικητή.
Η διατήρηση των κληροδοτημάτων σύρθηκε ως τις μέρες μας απ' την εποχή της δημοσιοποίησης των νοσοκομείων. Και σ' αυτή την κατάσταση ήρθε να προστεθεί ο νέος τρόπος διοίκησης με περισσότερα περιοριστικά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να προστίθενται νέα προβλήματα στα ήδη κακοδιοικούμενα νοσοκομεία και να παρουσιάζονται πιο έντονα τα στοιχεία της παραλυσίας.
Ο νέος τρόπος διοίκησης των νοσοκομείων προβλέπει διοικητή - και αναπληρωτή διοικητή για νοσοκομεία με 400 και πάνω κλίνες. Στο νέο νόμο, μάλιστα, περιγράφονται εκτενώς οι αρμοδιότητες του διοικητή, ενώ για τον αναπληρωτή διοικητή αναφέρει ότι «ασκεί τα καθήκοντα που του ανατίθενται με απόφαση του διοικητή».
Οπως πληροφορείται η στήλη, λοιπόν, σε πολλά νοσοκομεία γίνεται μπάχαλο τόσο πριν όσο και μετά την ανάθεση καθηκόντων, μεταξύ διοικητή και αναπληρωτή.
Τέτοιου είδους διοικητικά αδιέξοδα στα νοσοκομεία αποτελούν συμπτώματα μιας μεταρρύθμισης που δεν έχει καμιά σχέση με τη βελτίωση των παροχών υγείας προς τα λαϊκά στρώματα, αλλά με το πώς θα εξυπηρετήσουν την πολιτική της κυβέρνησης για τον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών. Αντε και την ικανοποίηση των ρουσφετολογικών απαιτήσεων των κρατούντων...
Δώστου δηλώσεις επί δηλώσεων ο Πρωτόπαππας, λάβρος ο Σκανδαλίδης. Τέτοια ...κόντρα κράτους και εργολάβων δεν πρέπει να συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα στον κόσμο. Θα τους ...εξαφανίσουν ως είδος.
Βέβαια, σκεπτόμενος κανείς λίγο πιο ψύχραιμα, αναρωτιέται: Ποιος έκανε τις αναθέσεις; Πώς γίνονται οι αναθέσεις έργων σ' αυτήν τη χώρα; Ποιος φροντίζει σε κάθε δημόσιο έργο να υπάρχουν πανωπροίκια και υπερβάσεις και να πληρώνονται από τον Ελληνα φορολογούμενο;
Επίσης μπορεί να διερωτηθεί κανείς και τα εξής: Ποιος ελέγχει την πορεία των έργων; Ποιος ελέγχει την ποιότητα των κατασκευών; Ποιος επιστατεί, ώστε να μην κερδοσκοπούν οι εργολάβοι, μειώνοντας το πραγματικό κόστος τους κι ακόμη περισσότερο την όποια ποιότητά τους;
Και τέλος πάντων, έχουμε πείρα σ' αυτήν τη χώρα από μεγάλα έργα. Ξέρουμε τι διαπλοκές και σχέσεις δημιουργούνται. Γνωρίζουμε για τον προϋπολογισμό του Μετρό, γνωρίζουμε για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας στα Ολυμπιακά εργοτάξια. Γιατί να έγινε κάτι διαφορετικό στα έργα του Κηφισού;
Σίγουρα, λοιπόν, οι χτεσινοί «σύμμαχοι» στον αγώνα για το ξεκοκάλισμα των ευρω-κονδυλίων και των πόρων του κράτους δεν μπορεί ξαφνικά να έγιναν ορκισμένοι εχθροί. Κάτι άλλο συμβαίνει...
Κι αυτό που, απλούστατα, συμβαίνει είναι πως σε τέτοιου είδους «λυκοφιλίες», όταν τα πράγματα ζορίσουν πολύ (κι είναι μεγάλο ζόρι τέσσερις απανωτές πλημμύρες), τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω και κανείς δεν ξέρει τίποτε «για το φόνο»!