Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Βρε, τη Σουηδή δημοσιογράφο! Βρήκε τα πυρηνικά του Σαντάμ! Πώς δεν την... ανακάλυψαν τόσα χρόνια οι ΗΠΑ (ή τουλάχιστον η ΕΕ), για να την αξιοποιήσουν;

***

Ο Γεωργάκης (υπουργός) συγκινεί ΠΑΣΟΚτζήδες, τους οποίους δε συγκινεί ο Σημίτης! Ετσι λένε διάφοροι! Γιατί τους συγκινεί; Μα γιατί τον λένε Παπανδρέου!!!!!

***

Σου λέει, ας το κάνουμε το... παιντί πρωθυπουργό, έτσι για να θυμόμαστε τον μπαμπά του!...

***

Πώς λέγεται αυτό, αν δε λέγεται... δίπαξ αυτομαστίγωμα;

***

Καίρια η ερώτηση του Καψή (ΑΛΦΑ): Ποιος θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές; Καλά κάνει. Και αυτός και άλλοι. Αφού ο κόσμος δεν απαντά χυδαία, για το ποιος να είναι αρχηγός, καλά κάνουν και τον δουλεύουν...

***

Το γεγονός σχολίασε και η κυρία Ράπτη! Και είπε, τι είναι ο Μητσοτάκης!!! Ευφυές...

***

«Η πρώτη έξοδος της Ορθούλας», ανέγραφε στην οθόνη του το ΣΤΑΡ! Κι από κοντά οι κάμερες στην έξοδο της Ορθούλας! Και να ρωτάει με αγωνία τον δόλιο τον ρεπόρτερ η Βαμπίρη: Πες μας τι έκανε μετά; Ψώνισε; Τι ψώνισε;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ψώνια κυρία μου, ψώνια...

***

Αλλά η Ορθούλα δεν ήταν μόνη!!! Ηταν με την «κολλητή» της! Την Ευαγγελία... Και ο κόσμος αγαπάει περισσότερο την Ευαγγελία, μας «ενημέρωσαν» τα κανάλια...

***

Η δε Τατιάνα Ευαγγελάτου, η οποία προφανώς έχασε την αποκλειστικότητα της «εξόδου», προτίμησε να... ενημερώνει για το «τι ψήφισαν οι παίκτες»... (ΑΛΤΕΡ). Κι αυτοί ψήφιζαν Ευαγγελία! Πάτος δηλαδή, η Ορθούλα...

***

Απλώς, νούμερα;

***

Η μισή πλουτοκρατία μαζεύτηκε στης Ντόρας, για να κάνει φιλανθρωπία! Τα βαρετά χρυσαφικά και το ύφος των κρατούντων = φτύσιμο στους άπορους!...

***

Να μην τα πάρουν! Να τους τα πετάξουν στα μούτρα! Των κυριών και των κυρίων...

***

Ακου φιλανθρωπία...

Τα ίδια κάλαντα και εκείνες τις εποχές. «Καλήν ημέραν άρχοντες κι αν είναι ο ορισμός σας...», εμείς όμως τότε οι μικροί υμνωδοί της χαρμόσυνης γιορτής και όχι οι «άρχοντες» που γίναμε τώρα, με τις ρυτίδες στο πρόσωπο, τα γυαλιά στα μάτια, και τα αραιά ή γκρίζα μαλλιά. Καλύτερα, μα την αλήθεια, να μας έλειπε τέτοιο «αρχοντιλίκι»!

Να μας έλειπε και, μακάρι, αντί για τον κοντυλοφόρο του γραφιά, το μυστρί του οικοδόμου, το κατάστιχο του λογιστή, το κατσαβίδι του τεχνίτη ή το κομπολογάκι του συνταξιούχου, μακάρι, λέω, αντί για όλα αυτά να κρατούσαμε αύριο στα χέρια μας ένα τριγωνάκι ή μια φυσαρμόνικα και να είμαστε εμείς οι μικροί ψαλμωδοί!

Δε θα έχετε ξεχάσει, βέβαια, όλοι, τι προετοιμασίες γίνονταν πριν από τη μεγάλη μέρα μας. Βδομάδες πιο μπροστά έβγαιναν τα τρίγωνα από το συρτάρι και άρχιζαν οι πρόβες. Και μετά άρχιζαν οι συνεννοήσεις για να σχηματιστούν οι παρέες, στις οποίες περιζήτητοι ήταν αυτοί που είχαν πολλούς συγγενείς και εξασφάλιζαν έτσι καλό τζίρο στην «επιχείρηση».

Ετοιμάζονταν, λοιπόν, τα πάντα στην εντέλεια και την προπαραμονή το βράδυ πέφταμε όλοι νωρίς στο κρεβάτι, για να μπορέσουμε να ξυπνήσουμε χαράματα και να αρχίσουμε νωρίς τη γύρα. Γιατί αν τυχόν ξυπνούσες αργά ήσουν για κλάματα. Οποια πόρτα κι αν χτυπούσες θα σου απαντούσαν πως «τα είπαν άλλοι» και θα έφευγες άπρακτος...

Γλυκαίναμε, λοιπόν, το στόμα μας κι άντε για άλλα σπίτια. «Καλήν ημέραν άρχοντες» και οι φωνές μας στη διαπασών. Νομίζαμε, βλέπεις, πως όσο πιο πολύ φωνάζαμε τόσο πιο μεγάλο θα ήταν το φιλοδώρημα! Δε βαριέσαι όμως... Φουκαράδες ήταν όλοι οι «άρχοντες» του συνοικισμού και εισπράτταμε δεκαρούλες...

Κάποια παιδιά από μακρινές συνοικίες που δε γνώριζαν την ιστορία της της χτυπούσαν την πόρτα για τα κάλαντα. Και τότε η αλλοπαρμένη μάνα έβγαινε στο παράθυρο και απαντούσε: «Οχι τώρα τζιέρια μου, γιατί είμαι μόνη και δεν έχω τίποτε να σας δώσω. Ελάτε το βράδυ που θα 'χει γυρίσει ο Πάνος μου από τη δουλιά με λεφτά και καλούδια. Ελάτε το βράδυ ν' ακούσει κι εκείνος τα κάλαντα και να χαρεί η ψυχούλα του»!