Μπορεί η κυβέρνηση στον προεκλογικό της πυρετό να επιχειρεί με ιλουστρασιόν εκδόσεις να αποδείξει τα "γερά θεμέλια" του Εθνικού Συστήματος Υγείας, όμως τα στοιχεία που παρουσιάζονται σε ημερίδες - που στόχο έχουν τον εξωραϊσμό του "κοινωνικού προσώπου" του κυβερνητικού κόμματος - έρχονται να αποκαλύψουν το ακριβώς αντίθετο: Οτι η ελληνική οικογένεια βάζει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη και πληρώνει πιο ακριβά από όλους τους Ευρωπαίους την υγεία. Μάλιστα, αυτό συμβαίνει όταν το ελληνικό σύστημα υγείας διατηρεί ακόμα κάποια από τα δημόσια χαρακτηριστικά του, αλλά η "εκσυγχρονιστική" λογική επιχειρεί να τα εξοστρακίσει.

Σύμφωνα λοιπόν με στοιχεία, που παρουσιάστηκαν χτες σε ημερίδα για την "Κοινωνική Προστασία στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση", η μέση ελληνική οικογένεια φαίνεται ότι πληρώνει για υγεία το 6,02% των χρημάτων που ξοδεύει, έναντι 5,47% της γαλλικής, 4,55% της λουξεμβουργιανής ή 2,46% της ιρλανδικής και 2% της ολλανδικής.Τα στοιχεία παρουσίασε ο Κ. Κανελλόπουλος,από το ΚΕΠΕ, επικαλούμενος στοιχεία από τις Ερευνες Οικογενειακών Προϋπολογισμών, τις οποίες διενήργησαν οι στατιστικές υπηρεσίες των κρατών - μελών της ΕΟΚ το 1988, που εφάρμοσαν κοινή εναρμονισμένη μεθοδολογία και ερωτήσεις. Η υγεία στην Ελλάδα, σύμφωνα με την έρευνα, κοστίζει στον Ελληνα φορολογούμενο και οικογενειάρχη τουλάχιστον εξίσου ακριβά με τον Ευρωπαίο πολίτη.

Μια πρώτη διαπίστωση, όπως σημειώθηκε, είναι ότι οι ιδιωτικές δαπάνες για υγεία δε συνδέονται με το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά μάλλον με τα χαρακτηριστικά του συστήματος υγείας. Τη μερίδα του λέοντος των δαπανών υγείας στην Ελλάδα (4,64% από το 6,02%) αποτελούν οι δαπάνες για αμοιβές ιατρών, οδοντιάτρων, νοσοκόμων και παρομοίων, ποσοστό το οποίο όμως δεν παρουσιάζεται στις άλλες χώρες.

Ο ομιλητής υποστήριξε ότι τα στοιχεία για τις δαπάνες υγείας στη χώρα μας ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι μάλλον αντιφατικά. Από τη μια πλευρά, είπε, ο ελληνικός κρατικός προϋπολογισμός, για τον οποίο υπάρχουν ακριβή απογραφικά στατιστικά στοιχεία, δαπανά για την υγεία ποσοστό παρόμοιο με αυτό των άλλων χωρών, ενώ συνολικά η χώρα διαθέτει από τα μικρότερα ποσοστά του ΑΕΠ για υγεία. Εάν πράγματι οι δαπάνες υγείας ήταν γύρω στο 5% του ΑΕΠ και αυτές αντιπροσώπευαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό κρατικές δαπάνες, θα είχαμε το φτηνότερο και ένα από τα αποτελεσματικότερα συστήματα υγείας, μια και ο Ελληνας δε θα αναγκαζόταν να διαθέσει ο ίδιος χρήματα για πληρωμή των υπηρεσιών υγείας.

Ωστόσο, υποστήριξε, η διαπίστωση ότι η υγεία στην Ελλάδα είναι φτηνή και απορροφά μόνο το 5% του συνόλου των δαπανών απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Μιλώντας στην ίδια ημερίδα ο Πλ. Τήνιος,σύμβουλος του πρωθυπουργού, παρουσίασε ένα "νέο εργαλείο" εξωραϊσμού της πολιτικής της κυβέρνησης. Είπε ότι δεν είναι σωστό να γίνεται σύγκριση των δαπανών της λεγόμενης κοινωνικής προστασίας με μέσους όρους, αλλά να βρεθεί κάτι άλλο που θα μετράει την "κοινωνική προσπάθεια".

Επίσης, ο υφυπουργός Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκης έκανε λόγο για ανάγκη "επανασχεδιασμού και αναμόρφωσης" της κοινωνικής πολιτικής προκειμένου αυτή να καταστεί αποτελεσματική. Δηλαδή χαρακτηρίστηκε ... "δευτερεύον" στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής το ζήτημα πόρων για τη χρηματοδότηση της κοινωνικής προστασίας.

Με άλλα λόγια, ο υφυπουργός Οικονομικών, προσηλωμένος στο πνεύμα πλήρους ανατροπής κάθε έννοιας κοινωνικής πρόνοιας και της δημοσιονομικής "λιτότητας", που θα ακολουθηθεί και τα επόμενα χρόνια για την υποτιθέμενη σύγκλιση και σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας, επιχείρησε να εξανεμίσει κάθε ίχνος προσδοκίας για αυξημένα κονδύλια σε τομείς κοινωνικού χαρακτήρα. Ο υφυπουργός υποστήριξε ότι το πρόβλημα, δήθεν, δεν εντοπίζεται στη χρηματοδότηση, αλλά στην... ανεπάρκεια που διέπει τη δομή του ισχύοντος συστήματος κοινωνικής πολιτικής! Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η χώρα μας βρίσκεται ανάμεσα στις τελευταίες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης ως προς το ποσοστό που καλύπτουν οι δαπάνες κοινωνικής προστασίας στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), ακόμη και σύμφωνα με τα στοιχεία του νέου "εξευρωπαϊσμένου" συστήματος υπολογισμού της κοινωνικής προστασίας.

Κατ' αρχήν, ο Σημίτης υπολείπεται του Καραμανλή στο "στιλ" σκηνικής παρουσίας. Κουνάει τα χέρια του, θυμίζοντας "μαριονέτα". Ο άλλος έχει τη χάρη του. Υστερα, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί - αν και τελευταία κάνει σοβαρές προσπάθειες - να κρύψει το "καθηγητικό" ύφος του. Μόνο μια φορά, τον θυμάμαι, να τα καταφέρνει, όταν είπε εκείνο το "τζάμπα μάγκες", αλλά φαινόταν πως τον είχε ορμηνέψει ο Τσουκάτος. Ενώ ο άλλος εμφανίζεται "λαϊκός τύπος". Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ακόμα και ως αρχηγός πάει μαζί με τον Σπηλιωτόπουλο στα μπαράκια και ας τους κατηγορεί ο Πάγκαλος.

Διαφορές στους "κάτω", μάλλον, δε θα υπάρχουν πολλές. Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ με τον ίδιο, σχεδόν, τρόπο αντιλαμβάνονται και αντιδρούν στις ομιλίες των αρχηγών: Φωνάζοντας και μη ακούγοντας και κουνώντας συνεχώς τις πλαστικές σημαιούλες. Αλλά και τα συνθήματα είναι περίπου τα ίδια: "Κώστα, προχώρα σε θέλει όλη η χώρα", "Νάτος νάτος ο πρωθυπουργός" και τα συναφή.

Θέλετε και διαφοροποιήσεις; Ο πρωθυπουργός, το ψέμα για "το έργο που συντελείται" και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την απατηλή υπόσχεση για "έργο που θα συντελεστεί". Τώρα, αν ο Καραμανλής θελήσει να "πικάρει" τον Σημίτη, αναφερόμενος στο "ευχαριστώ τις ΗΠΑ" των Ιμίων, στους "S - 300", στον Οτσαλάν, στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία ή στη λιτότητα λόγω ΟΝΕ και ο άλλος έχει τις απαντήσεις του. Δεν τον ακούσατε να μιλάει στην Πάτρα, να ζητάει να σταματήσει ο πόλεμος και να δηλώνει πως, μετά την ένταξη στην ΟΝΕ, δε θα επιτρέψει στους "νόμους της αγοράς" να κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα; Και, εν πάση περιπτώσει, τι θα έκανε δηλαδή ο Καραμανλής στα Ιμια; Θα ζητούσε βοήθεια απ' τον Κάστρο κι όχι από τον Κλίντον για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους; Τι θα έκανε με τον Οτσαλάν; Το πολύ - πολύ να τον παρέδιδε στους Τούρκους, μόλις θα πατούσε το πόδι του στο ελληνικό έδαφος, αντί να τον στείλει εκεί μέσω Κένυας.

Γι' αυτό σας λέω. Δεν πρόκειται να δούμε μαζί στο ίδιο μπαλκόνι τους αρχηγούς των δύο κομμάτων. Γιατί τότε θα καταλάβαινε πολλά ο ελληνικό λαός και μπορεί να τους "μαύριζε" και τους δυο.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ