- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Επωνύμως
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
19ο Γυμνάσιο - Λύκειο Αθηνών, για χρόνια το αίσχος συνεχίζεται, σχολείο σε βενζινάδικο |
Ξεκινώντας από τα σχολικά κτίρια, ο υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου, στην ομιλία του κατέληξε στον αυριανό Ευρωπαίο πολίτη, τον περιπλανώμενο απασχολήσιμο, που θα χρειαστεί να αλλάξει πέντε φορές επάγγελμα στη διάρκεια της ζωής του. Αυτό άλλωστε φαίνεται να εννοεί το υπουργείο Παιδείας όταν μιλά για σχολικά κτίρια που να ανταποκρίνονται στις «σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις». Από την ομιλία του υπουργού δεν έλειψαν οι αναφορές στην κοινωνία της γνώσης, στην «ανταγωνιστικότητα», αλλά και στις «τομές» που έγιναν στην Παιδεία τα τελευταία χρόνια και στις ανάγκες της εποχής «που προσδιορίζονται αυστηρά στη δημιουργία δομών και λειτουργιών που οδηγούν το παιδί στη διά βίου μάθηση».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο δήμαρχος Αθηναίων Δημ. Αβραμόπουλος, ο οποίος μίλησε για τις «νέες διαστάσεις» που αποκτά ο ρόλος του σχολείου, καθώς η «διά βίου εκπαίδευση θα είναι αύριο μια αυτονόητη καθημερινότητα που θα δημιουργήσει νέες υποχρεώσεις για υποδομή και οργάνωση». Από την πλευρά του, ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΣΚ Μ. Μπαλτάς, παρουσίασε έναν απολογισμό του έργου του ΟΣΚ στο ζήτημα της σχολικής στέγης, συνδέοντάς το με τη «βελτίωση ως προς τους τρόπους οργάνωσης, διαχείρισης και προβολής των δραστηριοτήτων του Οργανισμού». «Είναι χαρακτηριστικό, τόνισε, το ότι σε σχέση με το έτος 1995 το προσωπικό του έχει μειωθεί κατά 150 περίπου άτομα, ενώ οι ανάγκες και υποχρεώσεις του έχουν υπερπολλαπλασιαστεί», σαν να πρόκειται για κάτι καλό. Την ίδια στιγμή που ο συγκεκριμένος Οργανισμός έχει μετατραπεί σε ΑΕ και έχει προσαρμοστεί πλήρως στους νόμους της αγοράς, πράγμα που χωρίς αμφισβήτηση πλήττει τον κοινωνικό του χαρακτήρα.
|
Την αντίθεσή της με τη συγκεκριμένη ημερίδα επισημαίνει σε καταγγελία της η «Συμπαράταξη για την Αθήνα», τονίζοντας ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από άλλη μια φιέστα της, αντιεκπαιδευτικής κυβερνητικής πολιτικής. Ταυτόχρονα, υπογραμμίζει ότι η ημερίδα αποτελεί εκτός των άλλων και πρόκληση, διότι «έχουν αποκλειστεί από το πρόγραμμά της και την έκφραση γνώμης η Συμπαράταξη και οι άλλες δημοτικές παρατάξεις, καθώς και οι συλλογικοί φορείς των γονέων, των μαθητών και των εκπαιδευτικών».
Οπως επισημαίνει η «Συμπαράταξη», «δε δίνεται προτεραιότητα και πραγματική εικόνα για τις βασικές ανάγκες της σχολικής στέγης στο δήμο, όπως είναι η άμεση απαλλοτρίωση οικοπέδων και η ταχεία κατασκευή σχολικών κτιρίων, ώστε να αντιμετωπιστεί το φλέγον πρόβλημα της διπλοβάρδιας και το "στρίμωγμα" εκατοντάδων μαθητών σε σχολεία που δεν τηρούν τις προδιαγραφές για ανθρώπινη εκπαίδευση».
«Μέγα έλλειμμα» διαπιστώνουν στο χώρο της διανόησης. Λείπουν, λένε, διανοούμενοι πρόθυμοι και ικανοί να μιλήσουν στην κοινωνία και να δράσουν στην πολιτική, να εκφράσουν τις προοδευτικές ιδέες, να ηγηθούν της ηθικής αντίστασης στην παρακμή, να σταθούν αρωγοί στην ταξική αντεπίθεση κατά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, συναγωνιστές στις πατριωτικές μάχες του λαού μας κατά της νέας τάξης του ιμπεριαλισμού. Δηλώνουν, με λύπη και θυμό, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών διανοουμένων είναι μικρής εμβέλειας, ενώ πάρα πολλοί έχουν ενταχθεί πλήρως και υπηρετούν, με το αζημίωτο φυσικά, το «σύστημα».
Και προχωρούν: «Δε λείπουν μόνο οι ογκόλιθοι της αριστερής διανόησης, αλλά και διανοούμενοι που δεν ανήκαν στην Αριστερά, ούτε είχαν ενεργή σχέση με το λαϊκό κίνημα, αλλά το έργο τους είναι σημαντικό και, εν τέλει, προοδευτικό. Πού είναι σήμερα διανοούμενοι της "άλλης όχθης" όπως ο Παπανούτσος, ο Σεφέρης, ο Χατζηκυριάκος - Γκίκας, ο Χατζιδάκις, ο Χορν, ο Ανδρόνικος και πολλοί άλλοι;».
Η ανεύρεσή τους δεν είναι εύκολη. Κάποιοι απ' αυτούς «περπατούν στα σκοτεινά» και πισωπατούν έντρομοι για να μην τυφλωθούν από τα φώτα της δημοσιότητας κι άλλοι «χτίζουν» γύρω τους «τείχη συνείδησης», για να μην τους βρει το χρήμα και τους αγοράσει. Και υπάρχουν εκείνοι - έστω λίγοι - που τολμούν να βγουν στο «ξέφωτο» για να συγκρουστούν απευθείας με τη φιλοσοφία της αποενοχοποιημένης αδράνειας και την εξουσία τάξεων, καθεστώτων και καταστάσεων. Ολοι αυτοί - και ιδίως οι τελευταίοι - πολλές φορές ξεχνιούνται, ή υποβαθμίζεται το ήθος και το θάρρος τους να πορευτούν «ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες» στην εποχή της «λυγισμένης μέσης».
