Το καθημερινό δράμα του αλγερινού λαού συχνά απασχολεί τη διεθνή επικαιρότητα. Πολλά πράγματα, όμως, για την ταλανισμένη βορειοαφρικανική χώρα παραμένουν άγνωστα, όπως και πολλές πτυχές από τις αλλεπάλληλες σφαγές και την αναμέτρηση των ισλαμιστών εξτρεμιστών με τις κυβερνητικές δυνάμεις, της οποίας το μεγάλο θύμα είναι ο αλγερινός λαός.

Ο "Ρ" συνάντησε τον Χαμντάμ, εκπρόσωπο του Κόμματος Προόδου - Σοσιαλισμού της Αλγερίας (του ΚΚ Αλγερίας) και είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα για τα τεκταινόμενα στην Αλγερία, για το ισλαμιστικό κίνημα και για το φαινομενικό εκδημοκρατισμό της χώρας.

- Ας ξεκινήσουμε την κουβέντα μας από το γεγονός ότι το Κόμμα σας δεν εμφανίζεται στην επίσημη πολιτική ζωή της χώρας. Γιατί γίνεται αυτό;

- Θα έπρεπε να εξασφαλίσουμε άδεια για να εκφράζουμε, επισήμως, τα πολιτικά μας δικαιώματα. Το καθεστώς απαιτεί την παράδοση σε λίστα όλων των ονομάτων των μελών, αλλά και των ιδρυτών ενός κόμματος, τα οποία καταχωρούνται σε ένα γραφείο ελέγχου με το πρόσχημα ότι είναι μέτρα προστασίας ενώπιον της δράσης των ισλαμιστών εξτρεμιστών. Στην πραγματικότητα είναι ένα μέσο παρεμπόδισης της ελεύθερης δράσης των κομμάτων.

Εμείς λαμβάνουμε μέτρα προστασίας γιατί οι εξτρεμιστές έχουν εισχωρήσει παντού, ακόμα και στη διοίκηση του κράτους, στις καθεστωτικές δυνάμεις, στο στρατό. Δεν είμαστε τόσο αφελείς, ώστε να παραδώσουμε τα ονόματα όλων των μελών μας, έτσι ώστε να γίνουν εύκολοι στόχοι και θύματα δολοφονιών. Γιατί πρέπει να τονίσουμε ότι οι κομμουνιστές είναι, σε πολιτικό επίπεδο, ο πρωταρχικός στόχος των ισλαμιστών. Από το 1992, εκατοντάδες κομμουνιστές, μέλη, υποστηρικτές απλώς, αλλά ακόμα και άνθρωποι που δεν είναι πια κομμουνιστές, όμως υπήρξαν μέλη ή συμπαθούντες κάποια στιγμή στο παρελθόν, έχουν δολοφονηθεί. Πολλοί άλλοι, μάλιστα, για να γλιτώσουν άλλαξαν όνομα, κρύβονταν για καιρό ή ακόμα και εγκατέλειψαν την Αλγερία.

- Ολη αυτή η κατάσταση που, μόλις, μου περιγράψατε δε σχετίζεται, ούτε κατά διάνοια, με την εικόνα εκδημοκρατισμού που τείνει να επικρατήσει στη διεθνή κοινή γνώμη για την Αλγερία, μετά τη διενέργεια των πρώτων βουλευτικών και τοπικών εκλογών, που διοργάνωσε ο Πρόεδρος Λιαμίν Ζερουάλ. Πώς έφθασε σ' αυτήν την κατάσταση η Αλγερία;

- Ισως είναι, όντως, αναγκαία μια μικρή αναδρομή. Πριν από το 1988, υπήρχε μονοκομματικό καθεστώς. Τα υπόλοιπα κόμματα και τα μέλη τους βρίσκονταν υπό καθεστώς παρανομίας και καταδίωξης. Τον Οκτώβρη του 1988 σημειώθηκε η μεγάλη "έκρηξη", κυρίως μέσω της εξέγερσης της νεολαίας ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη, η οποία είχε την αποκλειστικότητα του κρατικού μηχανισμού. Η απάντηση ήταν σκληρή: περισσότεροι από 600 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και δεκάδες χιλιάδες συνελήφθησαν, κομμουνιστές, συνδικαλιστές, νέοι.

Στην ουσία οι ταραχές υποκινήθηκαν από μία φατρία του καθεστώτος που ήθελε να επικρατήσει μιας άλλης, αλλά, τελικά, ξέφυγαν από τον έλεγχο των υποκινητών και πήραν διαστάσεις λαϊκής εξέγερσης σε όλη τη χώρα. Η εξέγερση αυτή κέρδισε την αναγνώριση του πολυκομματισμού από το καθεστώς, το οποίο, όμως, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την απόλυτη κυριαρχία του καλλιέργησε και υποδαύλισε τις διενέξεις ανάμεσα στα κόμματα, έτσι ώστε να μπορεί πάντα να παίζει το ρόλο το μεσολαβητή. Στο σχέδιό της αυτό η αστική τάξη πέτυχε και στην επιτυχία αυτή τα μέγιστα συνέβαλε η υποστήριξη και η κάλυψη της ανάπτυξης του ισλαμιστικού κινήματος, από το 1990, ως βασικού αντίβαρου και ως κυρίαρχου εξουδετερωτή απέναντι στις δυνάμεις της Αριστεράς γενικά και των κομμουνιστών ειδικότερα. Και αυτό, γιατί το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν το μόνο που κατάφερε να λειτουργεί ως καλά οργανωμένο κόμμα όλα τα χρόνια του αυταρχισμού και να ισχυροποιήσει την επιρροή του. Ετσι, όσο περισσότερες ελευθερίες απολάμβαναν οι ισλαμιστές, τόσο περισσότερα μέτρα λαμβάνονταν σε βάρος των κομμουνιστών.

Σε αυτό το σημείο, κάνοντας και την αυτοκριτική μας, θα πρέπει να τονιστεί ότι οι ισλαμιστές εκμεταλλεύτηκαν και τα λάθη των κομμουνιστών, καθώς δεν επανεκτιμήσαμε έγκαιρα, από τις αρχές του '80, τις πολιτικές και ιδεολογικές μας θέσεις. Σ' αυτό καθοριστικό ρόλο έπαιξε η αδυναμία μας να αναλύσουμε έγκαιρα και να επανεκτιμήσουμε τις εξελίξεις από το 1967 ως το 1980, όταν στην εξουσία βρέθηκε ένας συνασπισμός του ευρέως φάσματος των προοδευτικών, μη ομογενών, δυνάμεων που έλαβε αποφάσεις για φιλολαϊκά μέτρα, για δίκαιη κατανομή του αγροτικού πλούτου, για αναβάθμιση της εκπαίδευσης και θέσπιση δωρεάν παιδείας, για βελτίωση των συνθηκών ζωής, για θεσμοθέτηση δωρεάν ιατρικής περίθαλψης. Παράλληλα, η Αλγερία είχε κερδίσει το διεθνή σεβασμό καθώς οι δείκτες της οικονομίας της παρουσίαζαν πραγματική πρόοδο.

Το λάθος μας ήταν ότι συνεχίσαμε να υποστηρίζουμε αυτόν το συνασπισμό ακόμη και μετά το θάνατο του Αμπού Μεντιέν, οπότε τον κυρίαρχο ρόλο άρχισε να διαδραματίζει η Δεξιά αυτού του κυβερνητικού συνασπισμού. Ηταν λάθος μας που δεν αντιληφθήκαμε αρκετά νωρίς την πορεία αυτή, την οποία μπορούμε να χαρακτηρίσουμε "πραξικόπημα" στους κόλπους της κυβέρνησης, το οποίο οδήγησε σε έναν έντονο αντικομμουνισμό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκάλεσε αυτή η πολιτική την καρπώθηκαν οι ισλαμιστές.

- Πολύς λόγος γίνεται, τον τελευταίο καιρό, για την πρωτοβουλία του ΟΗΕ, αλλά και της ΕΕ να στείλει μια επιτροπή για να εξετάσει από κοντά τα τεκταινόμενα στην Αλγερία και να μπορέσει να συμβάλλει στη μάχη κατά των εξτρεμιστών. Ο Λιαμίν Ζερουάλ αρνήθηκε την πρόταση επικαλούμενος "ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας". Ποια είναι η δική σας άποψη;

- Το Κόμμα μας τάσσεται ξεκάθαρα ενάντια στη δημιουργία μιας διεθνούς επιτροπής. Την άποψή μας τη δημοσιοποιήσαμε μέσα από την εφημερίδα μας με αλλεπάλληλα άρθρα και απευθυνθήκαμε σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και σε όλες τις προοδευτικές, αριστερές, αντιρατσιστικές δυνάμεις για να μας υποστηρίξουν.

Η άποψή μας στοιχειοθετείται ως εξής: όσοι επιθυμούν τη σύσταση μιας διεθνούς ερευνητικής επιτροπής δεν το κάνουν εντελώς αθώα, ανθρωπιστικά. Η ιδέα αυτή πρωτοεμφανίστηκε στη Γαλλία μετά την επικράτηση των Σοσιαλιστών στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου χρόνου. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές υποστήριξαν και προώθησαν τη συμφωνία που υπογράφτηκε στη Ρώμη, εκτός των υπολοίπων και από τους ηγέτες του Μετώπου Ισλαμικής Σωτηρίας, το οποίο είχε ως αποκλειστικό στόχο την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Εμείς καταγγείλαμε αυτή τη συμφωνία, όπως και όλες οι πραγματικές δημοκρατικές δυνάμεις της Αλγερίας, γιατί οι εξτρεμιστές ισλαμιστές δε σταματούν πουθενά, προκειμένου να αναδειχτούν στην εξουσία, και έχουν επανειλημμένως δεσμευτεί ότι "θα σεβαστούν τη δημοκρατία και την ελευθερία". Ανάμεσα στους υπογράφοντες ήταν και το Μέτωπο Σοσιαλιστικών Δυνάμεων, το οποίο ανήκει στη Σοσιαλιστική Διεθνή και υποστηρίζει, όπως και όλα τα σοσιαλιστικά κόμματα, τη νομιμοποίηση του Μετώπου Ισλαμικής Σωτηρίας, την επαναφορά του στην πολιτική ζωή του τόπου. Μάλιστα, οι Σοσιαλιστές οργάνωσαν μεγάλες καμπάνιες υποστήριξης αυτής της ιδέας και τόνισαν ότι είναι υπέρ του διαλόγου χωρίς αποκλεισμούς.

Εμείς ταχθήκαμε, εξαρχής, κατά αυτής της πρότασης και τονίσαμε ότι δεν μπορεί να καταλήξει σε τίποτα θετικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα πλαίσια της συμφωνίας της Ρώμης υιοθετήθηκε ένα κείμενο υπεράσπισης και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο εκ πρώτης όψεως δείχνει πάρα πολύ καλό. Στα"μικρά γράμματα" όμως, όπως λέμε, του κειμένου, υπάρχει η φράση ότι οι υπογράφοντες δεσμεύονται από τη διακήρυξη των αρχών του 1954, της χρονιάς που άρχισε ο αγώνας για την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Η φράση αυτή αναιρεί όλο το υπόλοιπο κείμενο, γιατί στη διακήρυξη αυτή καθίσταται σαφές ότι "ο στόχος του αγώνα ανεξαρτησίας είναι η εγκαθίδρυση μιας δημοκρατίας μέσα στα πλαίσια των αρχών του Ισλάμ". Η φράση αυτή απαλείφτηκε, 2 χρόνια αργότερα, από τη διακήρυξη των αρχών του αγώνα της ανεξαρτησίας, που υιοθέτησαν άλλη πλατφόρμα δράσης, στην οποία διευκρινίζεται σαφώς ότι, μετά την ανεξαρτησία, θα εγκαθιδρυθεί δημοκρατικό σύστημα, που σε καμία περίπτωση δε θα είναι θεοκρατικό. Εντούτοις, στη συμφωνία της Ρώμης υιοθετήθηκε η άποψη, που ισλαμιστές υποστήριζαν τόσα χρόνια.

Η Σοσιαλιστική Διεθνής, λοιπόν, αγωνίζεται για την εφαρμογή αυτού του κειμένου, πιθανώς πιστεύοντας ότι οι εξτρεμιστές ισλαμιστές αποδέχτηκαν δημοκρατικές αρχές. Κάτι που δεν ισχύει. Μάλιστα, κατά τη γνώμη μας, μέσα στους κόλπους του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος υπάρχει μία τάση, έστω και ως μειοψηφία, η οποία έχει σαφώς νεο-αποικιακές απόψεις και η οποία έχει, ξεκάθαρα, μεγάλη ευθύνη για την πολιτική καταπίεσης και αυταρχισμού που ακολουθήθηκε στην Αλγερία, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία, συνθλίβοντας κάθε εθνικο-απελευθερωτική προοδευτική αλγερινή δύναμη. Κατά τη γνώμη μας, αυτή η τάση βλέπει με "θετικό μάτι" μια άνοδο της αστικής, της μεταπρατικής μερίδας των ισλαμιστών στην εξουσία, καθώς αυτή δεν έχει σχέδια βιομηχανοποίησης ή οικονομικής ανεξαρτητοποίησης της χώρας.

Με βάση αυτό το σκεπτικό τασσόμαστε κατά της σύστασης μιας διεθνούς ερευνητικής επιτροπής, διότι, σε τελική ανάλυση, τι σημαίνει "ερευνητική"; Ερευνούμε, ακόμα, για να βρούμε τι γίνεται στην Αλγερία, ποιος είναι υπεύθυνος, ποιος δολοφονεί; Ενα ερώτημα που τείνει να επικρατήσει και σε διεθνές επίπεδο, καθώς προωθείται τόσο από συνεργάτες ή συμπαθούντες τους ισλαμιστές, όσο και από μια μερίδα της αλγερινής αστικής τάξης. Η απάντηση είναι σαφής και ξεκάθαρη και δε χρειάζεται έρευνα: οι ισλαμιστές σκοτώνουν οποιονδήποτε θεωρούν αντίθετο στις ιδέες τους και στους στόχους τους, είτε είναι κομμουνιστής, είτε απλώς αριστερός, είτε συνδικαλιστής, είτε κεντρώος, είτε ακόμα και κάποιος φιλελεύθερος αστός.

Οσοι, λοιπόν, υποστηρίζουν τη δημιουργία μιας διεθνούς ερευνητικής επιτροπής υποστηρίζουν την άποψη ότι στην Αλγερία δεν ξέρουμε ποιος δολοφονεί και ποιος κάνει σφαγές. Ξέρουμε πολύ καλά ποιος σκοτώνει. Ο αλγερινός λαός ξέρει πολύ καλά ποιος σκοτώνει, δε χρειάζεται έρευνα, παρά μόνο αν θέλουμε να απαλλάξουμε τους πραγματικούς ενόχους. Προσπάθεια, που γίνεται ολοένα και πιο ορατή, μέσα από τις φήμες, που πολύ συντονισμένα διαχέονται τον τελευταίο καιρό, ότι πολλές από τις ανακοινώσεις των εξτρεμιστών που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αναλαμβάνουν ευθύνη για σφαγές και δολοφονίες είναι πλαστές και εκδίδονται από το καθεστώς για να δυσφημιστούν οι ισλαμιστές.

Οι εξτρεμιστές ισλαμιστές, όχι μόνο της Αλγερίας, αλλά όλου του κόσμου, αποδέχονται ένα καθαρά φασιστικό αξίωμα: όταν σκοτώνουν ή δολοφονούν προς "όφελος του Ισλάμ" είναι αθώοι, τόσο απέναντι στο Θεό όσο απέναντι και στους ανθρώπους, ενώ παράλληλα αυτός ο αγώνας δικαιολογεί τα πάντα, ακόμη και να αρνηθούν "ελαφρά τη καρδία" τη σφαγή χιλιάδων ανθρώπων και να την αποδώσουν σε άλλους.

Μια διεθνής ερευνητική επιτροπή θα επανεξετάσει την ενοχή ή όχι των ισλαμιστών; Μα το πρόγραμμά τους και οι απόψεις τους είναι οι πράξεις τους και από το 1975 δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δολοφονούν, να κακοποιούν, να βιάζουν, να βασανίζουν. Είναι υποκρισία να υποστηρίζει κανείς ότι πρέπει να "ερευνήσουμε" τις σφαγές στην Αλγερία, είναι σαφές ότι δε θέλει να δει τους μοναδικούς ενόχους.

Καταλήγοντας, θα ήθελα να πω ότι οι εξτρεμιστές ισλαμιστές έχουν καταφέρει να προσηλυτίσουν πάρα πολύ κόσμο και κυρίως νέους, που δεν αποκλείεται διόλου να είναι στρατιώτες ή άνδρες των ειδικών αλγερινών δυνάμεων, οι οποίοι και δρουν για λογαριασμό των εξτρεμιστών, αλλά και μπορούν να δώσουν την οποιαδήποτε μαρτυρία. Νομίζω ότι είναι μια συνηθισμένη ιστορία που έχει ζήσει κάθε χώρα που έχει περάσει από έναν εμφύλιο σπαραγμό. Αλλωστε, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι πολλοί άνδρες των κυβερνητικών δυνάμεων έχουν δει την οικογένειά τους να σφαγιάζεται από ισλαμιστές, οπότε κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι θέλουν να πάρουν εκδίκηση. Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι χαρακτηριστικό κάθε εμφυλίου πολέμου.Πάντως, εγώ θέλω να υπογραμμίσω και πάλι ότι για μας δεν είναι διόλου τυχαίο ότι π.χ. μια εφημερίδα σαφώς σοσιαλδημοκρατική, όπως είναι η γαλλική εφημερίδα "Λε Μοντ", έχει, εδώ και μήνες, ξεκινήσει μια καμπάνια αμφισβήτησης των ενόχων των σφαγών δημοσιεύοντας άρθρα επί άρθρων για το "ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από τις σφαγές" και αφήνοντας να εννοηθεί ότι πολλές φορές ίσως να μην είναι οι ισλαμιστές αλλά και οι κυβερνητικές δυνάμεις που προσπαθούν να σπιλώσουν τους ισλαμιστές. Στην ουσία προστατεύει τους ισλαμιστές και τείνει να ομοιάσει πάρα πολύ με τις απόψεις ενός Αμερικανού καθηγητή, ο οποίος είχε φθάσει να δηλώσει ότι οι σφαγές στην Αλγερία είναι σαφώς "κομμουνιστικού τύπου" και ότι οι κομμουνιστές τις επιρρίπτουν στους εχθρούς τους, όπως έκαναν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

- Ποιοι είναι οι στόχοι σας;

- Εμείς θεωρούμε ότι αυτή τη στιγμή κυρίαρχος στόχος μας πρέπει να είναι η προάσπιση των δημοκρατικών κατακτήσεων, των δικαιωμάτων του πολίτη, της ελευθερίας, έτσι ώστε να απομακρυνθεί οριστικά ο κίνδυνος της κατάληψης της εξουσίας από τους ισλαμιστές εξτρεμιστές, είτε μέσω των όπλων είτε μέσω του διαλόγου. Θεωρούμε κυρίαρχο στόχο μας την υπεράσπιση της ελεύθερης έκφρασης του αλγερινού λαού. Θεωρούμε κυρίαρχο στόχο μας τη δημιουργία λαϊκού κινήματος για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας, που απειλείται έντονα από τις συνέπειες των συμφωνιών που υπογράφτηκαν με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) πριν από 4 χρόνια, καθώς δεν έχουμε, πια, το δικαίωμα χάραξης ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής.

Οι συμφωνίες αυτές πρέπει να ακυρωθούν. Ηδη υπάρχει έντονη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, έχουν αυξηθεί οι τιμές των βασικών προϊόντων, η ιατρική περίθαλψη δεν είναι πια δωρεάν, ενώ στο δρόμο της ιδιωτικοποίησης βρίσκεται και η παιδεία. Η φτώχεια μεγαλώνει μέρα την ημέρα, παρατηρούνται, ήδη, πολλά κρούσματα υποσιτισμού, ενώ ασθένειες που είχαν ξεχαστεί εμφανίζονται, όπως η φυματίωση, και παράλληλα σε μεγάλη έξαρση βρίσκεται η πορνεία, η οποία σχεδόν δεν υπήρχε παλαιότερα.

Σε οικονομικό επίπεδο επικρατεί ένας μαρασμός άνευ προηγουμένου, οι δημόσιες επιχειρήσεις βαίνουν από το κακό στο χειρότερο, δεν έχουν τους πόρους για να βελτιώσουν την τεχνική τους υποδομή, με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί εντυπωσιακά η απόδοσή τους (κάτι που παρατηρείται κυρίως στις πετρελαϊκές επιχειρήσεις). Παράλληλα, υπολογίζεται ότι περίπου 500.000 εργάτες έχουν χάσει τη δουλιά τους, τα τελευταία χρόνια, ενώ παράλληλα ανθίζουν οι ξένες ιδιωτικές επιχειρήσεις (περισσότερες από 20.000 έχουν κάνει την εμφάνισή τους πρόσφατα). Η κατάσταση είναι τόσο δραματική που ακόμα και οι εκπρόσωποι του αλγερινού επιχειρηματικού κόσμου δεν κρύβουν τη δυσαρέσκειά τους.

Με δύο λόγια: ό,τι δημιουργήθηκε στην Αλγερία τα χρόνια μετά την ανεξαρτητοποίηση από τη Γαλλία, αυτή τη στιγμή καταστρέφεται. Κατά τη γνώμη μας, απειλούνται, πλέον, τα θεμέλια της αλγερινής κοινωνίας. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, μπορώ να σας πω ότι το επίπεδο βιομηχανικής παραγωγής, εκτός από τα πετρελαιοειδή, είναι, σήμερα, χαμηλότερο κατά 30% από ό,τι ήταν το 1986. Παράλληλα, ο πληθυσμός έχει αυξηθεί, ήμασταν, το 1987, το πολύ 20 εκατομμύρια, ενώ σήμερα ο αλγερινός λαός υπερβαίνει τα 21 εκατομμύρια.

Η απελπισία, η ανασφάλεια, η φτώχεια, και πάνω από όλα ο φόβος έχουν αναγκάσει πάρα πολλούς Αλγερινούς, κυρίως νέους, να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. Σε αυτό το σημείο αξίζει τον κόπο να τονίσω ότι, εκτός από τον τρόμο που έχουν σπείρει οι εξτρεμιστές ισλαμιστές, οι ενέργειές τους έχουν και οικονομικό κόστος στην Αλγερία, δηλαδή οι καταστροφές που έχουν προκαλέσει σε εργοστάσια, σε σχολεία, σε δημόσια κτίρια, σε τηλεφωνικές γραμμές, σε σιδηροδρομικές γραμμές και βαγόνια κ. ά. υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 16 δισεκατομμύρια δολάρια. Οσο για το ανθρώπινο κόστος, οι δικοί μας υπολογισμοί ανεβάζουν τον αριθμό των δολοφονημένων και σφαγιασθέντων από τους εξτρεμιστές σε περισσότερους από 100.000 ανθρώπους, αριθμό που δε θέλει να αναγνωρίσει το καθεστώς.

Αφήνοντας όλα αυτά και συνεχίζοντας, ως τέταρτο κύριο στόχο μας θέτουμε την υπεράσπιση των λαϊκών κατακτήσεων. Το καθεστώς, ήδη από το 1990 πολύ πριν υπογραφούν οι συμφωνίες με το ΔΝΤ, είχε αρχίσει να αποσταθεροποιεί τη θέση της εργατικής τάξης.

Πιστεύουμε ότι ένας από τους καλύτερους τρόπους να αντιμετωπίσουμε τους εξτρεμιστές είναι να δημιουργηθεί ισχυρό λαϊκό δημοκρατικό κίνημα, που θα συμπεριλάβει στους κόλπους του ακόμα και μέρος της αστικής τάξης που τάσσεται κατά των εξτρεμιστών, να υπάρξουν ισχυρά αγωνιστικά και διεκδικητικά συνδικάτα, από τα οποία θα εκδιωχθεί κάθε δύναμη φασιστική εξτρεμιστική, έτσι ώστε η Αλγερία να περάσει στη δημοκρατία, να αντιμετωπίσει το φασισμό, να επανακτήσει ο λαός τα δικαιώματά του, να σταματήσει ο αυταρχικός και αντεργατικός κατήφορος προς τον ιμπεριαλισμό. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να ακυρωθούν οι συμφωνίες με το ΔΝΤ ή να αντιμετωπιστούν οι ισλαμιστές, αν δεν υπάρξει ένα ισχυρότατο και ιδιαίτερα πλατύ μαζικό λαϊκό κίνημα.

Εμείς, φυσικά, ως κομμουνιστές, που εμπνεόμαστε και στηρίζουμε τη δράση μας στο μαρξισμό - λενινισμό, βλέπουμε και πέρα από αυτά, βλέπουμε ότι ένα μαζικό λαϊκό κίνημα για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία, κατά του φασιστικού εξτρεμισμού, μπορεί να είναι το πρώτο βήμα στη μάχη για μια άλλη κοινωνία, για το σοσιαλισμό, πρώτα, και τον κομμουνισμό, αργότερα. Φυσικά καμία τέτοια μάχη δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν η εργατική τάξη της Αλγερίας δεν εξελιχθεί, δε συνειδητοποιήσει τη θέση της, δε διεκδικήσει όσα της ανήκουν.

- Ας μιλήσουμε για το σήμερα της Αλγερίας και όλη αυτή την εικόνα "εκδημοκρατισμού" που καλλιεργείται στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, αλλά και για την πραγματική κατάσταση σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο...

- Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λίγα λόγια, γιατί είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη. Θεωρητικά δεν υπάρχει μονοκομματισμός, θεωρητικά τα κόμματα έχουν δικαίωμα ύπαρξης και ποικιλόμορφης δράσης. Ολα αυτά, όμως, υπό καθεστώς τρομοκρατίας,καθώς οι εξτρεμιστές δολοφονούν όλους όσους θεωρούν ότι ανήκουν στο χώρο των φιλελεύθερων αστών, αλλά και στο χώρο των προοδευτικών και των κομμουνιστών. Στην ουσία, λοιπόν, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για εκδημοκρατισμό, καθώς οι άμεσα ενδιαφερόμενοι για την ελευθερία, δηλαδή ο αλγερινός λαός, δεν την έχουν, ζώντας μόνο το φόβο.

- Ο αλγερινός λαός φοβάται τους ισλαμιστές ή τις κυβερνητικές δυνάμεις; - Σαφώς φοβάται τους ισλαμιστές γιατί αυτοί είναι που πραγματοποιούν σφαγές αδιακρίτως και συνεχώς. Και δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, οι ισλαμιστές έχουν την υποστήριξη μιας αρκετά μεγάλης μερίδας κόσμου, κυρίως των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων. Εχουν αποδεδειγμένα πετύχει να έχουν συνεργάτες σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού, ακόμα και στο στρατό, οπότε είναι σαφές ότι ο κύριος φόβος δεν μπορεί παρά να είναι οι ισλαμιστές.

Φυσικά, υπάρχει και η καταπίεση εκ μέρους του καθεστώτος, το οποίο εμείς εκτιμούμε ως ετερογενές. Μέσα στους κόλπους του συνυπάρχουν μια ακροδεξιά τάση που τάσσεται στο πλευρό των ισλαμιστών, μια "προοδευτική" τάση - εκμοντερνισμένη αστική τάξη - που τάσσεται υπέρ του καπιταλιστικού μοντέλου δυτικού τύπου με σεβασμό στην ατομική ελευθερία, αλλά όχι φυσικά στα εργατικά δικαιώματα, και μια κεντρώα τάση, η οποία και κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στον κρατικό μηχανισμό και στο στρατό. Αυτή η κεντρώα τάση τάσσεται κατά των ισλαμιστών, αλλά ταυτόχρονα θέλει να διαπραγματευτεί και τη συμμετοχή τους στην εξουσία, για να μεγαλώσει τη λαϊκή βάση της εξουσίας και για να ελέγξει την καπιταλιστική τάση και φυσικά το λαϊκό κίνημα.

Με το πρόσχημα της προστασίας από τους τρομοκράτες, το καθεστώς απαγορεύει τις λαϊκές συγκεντρώσεις, την πραγματοποίηση διαδηλώσεων, εμποδίζει, στην ουσία, τους εργαζομένους, τον αλγερινό λαό, να εκφράσει την άποψή του, να διεκδικήσει τα αιτήματά του, να δηλώσει ανοιχτά την αντίθεσή του στις αλλεπάλληλες ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και στην προοπτική διαλόγου με τους ισλαμιστές.

Εμείς αυτήν την κατάσταση την ονομάζουμε "προσωπείο δημοκρατίας", καθώς ακόμα και το περίφημο Κοινοβούλιο διορίστηκε, στην πλειοψηφία του, από το καθεστώς και υιοθετήθηκε ένας σκληρότατος και αυταρχικότατος νόμος για τα κόμματα, όπως προανέφερα. Γιατί είναι αντιδημοκρατικός και κυρίως είναι επικίνδυνος λόγω των συνθηκών και της διείσδυσης των ισλαμιστών παντού. Κανένας δεν εγγυάται την ασφάλεια των συμμετεχόντων σε ένα κόμμα, αν παραδοθούν τα ονόματά τους στις αρχές.