- Πολύς λόγος γίνεται, τον τελευταίο καιρό, για την πρωτοβουλία του ΟΗΕ, αλλά και της ΕΕ να στείλει μια επιτροπή για να εξετάσει από κοντά τα τεκταινόμενα στην Αλγερία και να μπορέσει να συμβάλλει στη μάχη κατά των εξτρεμιστών. Ο Λιαμίν Ζερουάλ αρνήθηκε την πρόταση επικαλούμενος "ανάμειξη στα εσωτερικά της χώρας". Ποια είναι η δική σας άποψη;

- Το Κόμμα μας τάσσεται ξεκάθαρα ενάντια στη δημιουργία μιας διεθνούς επιτροπής. Την άποψή μας τη δημοσιοποιήσαμε μέσα από την εφημερίδα μας με αλλεπάλληλα άρθρα και απευθυνθήκαμε σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα και σε όλες τις προοδευτικές, αριστερές, αντιρατσιστικές δυνάμεις για να μας υποστηρίξουν.

Η άποψή μας στοιχειοθετείται ως εξής: όσοι επιθυμούν τη σύσταση μιας διεθνούς ερευνητικής επιτροπής δεν το κάνουν εντελώς αθώα, ανθρωπιστικά. Η ιδέα αυτή πρωτοεμφανίστηκε στη Γαλλία μετά την επικράτηση των Σοσιαλιστών στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου χρόνου. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές υποστήριξαν και προώθησαν τη συμφωνία που υπογράφτηκε στη Ρώμη, εκτός των υπολοίπων και από τους ηγέτες του Μετώπου Ισλαμικής Σωτηρίας, το οποίο είχε ως αποκλειστικό στόχο την παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Εμείς καταγγείλαμε αυτή τη συμφωνία, όπως και όλες οι πραγματικές δημοκρατικές δυνάμεις της Αλγερίας, γιατί οι εξτρεμιστές ισλαμιστές δε σταματούν πουθενά, προκειμένου να αναδειχτούν στην εξουσία, και έχουν επανειλημμένως δεσμευτεί ότι "θα σεβαστούν τη δημοκρατία και την ελευθερία". Ανάμεσα στους υπογράφοντες ήταν και το Μέτωπο Σοσιαλιστικών Δυνάμεων, το οποίο ανήκει στη Σοσιαλιστική Διεθνή και υποστηρίζει, όπως και όλα τα σοσιαλιστικά κόμματα, τη νομιμοποίηση του Μετώπου Ισλαμικής Σωτηρίας, την επαναφορά του στην πολιτική ζωή του τόπου. Μάλιστα, οι Σοσιαλιστές οργάνωσαν μεγάλες καμπάνιες υποστήριξης αυτής της ιδέας και τόνισαν ότι είναι υπέρ του διαλόγου χωρίς αποκλεισμούς.

Εμείς ταχθήκαμε, εξαρχής, κατά αυτής της πρότασης και τονίσαμε ότι δεν μπορεί να καταλήξει σε τίποτα θετικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι στα πλαίσια της συμφωνίας της Ρώμης υιοθετήθηκε ένα κείμενο υπεράσπισης και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο εκ πρώτης όψεως δείχνει πάρα πολύ καλό. Στα"μικρά γράμματα" όμως, όπως λέμε, του κειμένου, υπάρχει η φράση ότι οι υπογράφοντες δεσμεύονται από τη διακήρυξη των αρχών του 1954, της χρονιάς που άρχισε ο αγώνας για την ανεξαρτησία της Αλγερίας. Η φράση αυτή αναιρεί όλο το υπόλοιπο κείμενο, γιατί στη διακήρυξη αυτή καθίσταται σαφές ότι "ο στόχος του αγώνα ανεξαρτησίας είναι η εγκαθίδρυση μιας δημοκρατίας μέσα στα πλαίσια των αρχών του Ισλάμ". Η φράση αυτή απαλείφτηκε, 2 χρόνια αργότερα, από τη διακήρυξη των αρχών του αγώνα της ανεξαρτησίας, που υιοθέτησαν άλλη πλατφόρμα δράσης, στην οποία διευκρινίζεται σαφώς ότι, μετά την ανεξαρτησία, θα εγκαθιδρυθεί δημοκρατικό σύστημα, που σε καμία περίπτωση δε θα είναι θεοκρατικό. Εντούτοις, στη συμφωνία της Ρώμης υιοθετήθηκε η άποψη, που ισλαμιστές υποστήριζαν τόσα χρόνια.

Η Σοσιαλιστική Διεθνής, λοιπόν, αγωνίζεται για την εφαρμογή αυτού του κειμένου, πιθανώς πιστεύοντας ότι οι εξτρεμιστές ισλαμιστές αποδέχτηκαν δημοκρατικές αρχές. Κάτι που δεν ισχύει. Μάλιστα, κατά τη γνώμη μας, μέσα στους κόλπους του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος υπάρχει μία τάση, έστω και ως μειοψηφία, η οποία έχει σαφώς νεο-αποικιακές απόψεις και η οποία έχει, ξεκάθαρα, μεγάλη ευθύνη για την πολιτική καταπίεσης και αυταρχισμού που ακολουθήθηκε στην Αλγερία, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία, συνθλίβοντας κάθε εθνικο-απελευθερωτική προοδευτική αλγερινή δύναμη. Κατά τη γνώμη μας, αυτή η τάση βλέπει με "θετικό μάτι" μια άνοδο της αστικής, της μεταπρατικής μερίδας των ισλαμιστών στην εξουσία, καθώς αυτή δεν έχει σχέδια βιομηχανοποίησης ή οικονομικής ανεξαρτητοποίησης της χώρας.

Με βάση αυτό το σκεπτικό τασσόμαστε κατά της σύστασης μιας διεθνούς ερευνητικής επιτροπής, διότι, σε τελική ανάλυση, τι σημαίνει "ερευνητική"; Ερευνούμε, ακόμα, για να βρούμε τι γίνεται στην Αλγερία, ποιος είναι υπεύθυνος, ποιος δολοφονεί; Ενα ερώτημα που τείνει να επικρατήσει και σε διεθνές επίπεδο, καθώς προωθείται τόσο από συνεργάτες ή συμπαθούντες τους ισλαμιστές, όσο και από μια μερίδα της αλγερινής αστικής τάξης. Η απάντηση είναι σαφής και ξεκάθαρη και δε χρειάζεται έρευνα: οι ισλαμιστές σκοτώνουν οποιονδήποτε θεωρούν αντίθετο στις ιδέες τους και στους στόχους τους, είτε είναι κομμουνιστής, είτε απλώς αριστερός, είτε συνδικαλιστής, είτε κεντρώος, είτε ακόμα και κάποιος φιλελεύθερος αστός.

Οσοι, λοιπόν, υποστηρίζουν τη δημιουργία μιας διεθνούς ερευνητικής επιτροπής υποστηρίζουν την άποψη ότι στην Αλγερία δεν ξέρουμε ποιος δολοφονεί και ποιος κάνει σφαγές. Ξέρουμε πολύ καλά ποιος σκοτώνει. Ο αλγερινός λαός ξέρει πολύ καλά ποιος σκοτώνει, δε χρειάζεται έρευνα, παρά μόνο αν θέλουμε να απαλλάξουμε τους πραγματικούς ενόχους. Προσπάθεια, που γίνεται ολοένα και πιο ορατή, μέσα από τις φήμες, που πολύ συντονισμένα διαχέονται τον τελευταίο καιρό, ότι πολλές από τις ανακοινώσεις των εξτρεμιστών που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αναλαμβάνουν ευθύνη για σφαγές και δολοφονίες είναι πλαστές και εκδίδονται από το καθεστώς για να δυσφημιστούν οι ισλαμιστές.

Οι εξτρεμιστές ισλαμιστές, όχι μόνο της Αλγερίας, αλλά όλου του κόσμου, αποδέχονται ένα καθαρά φασιστικό αξίωμα: όταν σκοτώνουν ή δολοφονούν προς "όφελος του Ισλάμ" είναι αθώοι, τόσο απέναντι στο Θεό όσο απέναντι και στους ανθρώπους, ενώ παράλληλα αυτός ο αγώνας δικαιολογεί τα πάντα, ακόμη και να αρνηθούν "ελαφρά τη καρδία" τη σφαγή χιλιάδων ανθρώπων και να την αποδώσουν σε άλλους.

Μια διεθνής ερευνητική επιτροπή θα επανεξετάσει την ενοχή ή όχι των ισλαμιστών; Μα το πρόγραμμά τους και οι απόψεις τους είναι οι πράξεις τους και από το 1975 δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να δολοφονούν, να κακοποιούν, να βιάζουν, να βασανίζουν. Είναι υποκρισία να υποστηρίζει κανείς ότι πρέπει να "ερευνήσουμε" τις σφαγές στην Αλγερία, είναι σαφές ότι δε θέλει να δει τους μοναδικούς ενόχους.

Καταλήγοντας, θα ήθελα να πω ότι οι εξτρεμιστές ισλαμιστές έχουν καταφέρει να προσηλυτίσουν πάρα πολύ κόσμο και κυρίως νέους, που δεν αποκλείεται διόλου να είναι στρατιώτες ή άνδρες των ειδικών αλγερινών δυνάμεων, οι οποίοι και δρουν για λογαριασμό των εξτρεμιστών, αλλά και μπορούν να δώσουν την οποιαδήποτε μαρτυρία. Νομίζω ότι είναι μια συνηθισμένη ιστορία που έχει ζήσει κάθε χώρα που έχει περάσει από έναν εμφύλιο σπαραγμό. Αλλωστε, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι πολλοί άνδρες των κυβερνητικών δυνάμεων έχουν δει την οικογένειά τους να σφαγιάζεται από ισλαμιστές, οπότε κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι θέλουν να πάρουν εκδίκηση. Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι χαρακτηριστικό κάθε εμφυλίου πολέμου.Πάντως, εγώ θέλω να υπογραμμίσω και πάλι ότι για μας δεν είναι διόλου τυχαίο ότι π.χ. μια εφημερίδα σαφώς σοσιαλδημοκρατική, όπως είναι η γαλλική εφημερίδα "Λε Μοντ", έχει, εδώ και μήνες, ξεκινήσει μια καμπάνια αμφισβήτησης των ενόχων των σφαγών δημοσιεύοντας άρθρα επί άρθρων για το "ποιος μπορεί να κρύβεται πίσω από τις σφαγές" και αφήνοντας να εννοηθεί ότι πολλές φορές ίσως να μην είναι οι ισλαμιστές αλλά και οι κυβερνητικές δυνάμεις που προσπαθούν να σπιλώσουν τους ισλαμιστές. Στην ουσία προστατεύει τους ισλαμιστές και τείνει να ομοιάσει πάρα πολύ με τις απόψεις ενός Αμερικανού καθηγητή, ο οποίος είχε φθάσει να δηλώσει ότι οι σφαγές στην Αλγερία είναι σαφώς "κομμουνιστικού τύπου" και ότι οι κομμουνιστές τις επιρρίπτουν στους εχθρούς τους, όπως έκαναν και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ