Ιδιαίτερα ανήσυχοι εμφανίζονται οι Αμερικανοί για την κατάσταση στην Κολομβία, της οποίας η πραγματική εικόνα, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που μεταδίδουν τα μεγάλα ΜΜΕ. Σύμφωνα με αυτά, λοιπόν, υπάρχει από τη μία πλευρά το αντάρτικο, που παρουσιάζεται ως ένα ανεξέλεγκτο τέρας, ενώ από την άλλη - σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές - χάνει συνεχώς δυνάμεις σε μάχες με τον κολομβιανό στρατό.

Η αλήθεια, όμως, διαφέρει πολύ και μία απόδειξη γι' αυτό είναι οι μάχες, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Βδομάδας, που διεξήχθησαν στην επαρχία Μέτα, πιο συγκεκριμένα στα βουνά του Ρεστρέγκο, Σαν Χουανίτο και Ελ Σαλβάριο. Εκεί πάνω από 10 στρατιωτικοί έχασαν τη ζωή τους σε μάχες με τις FARC - EP (Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις - Στρατός του Λαού), ενώ άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Ακόμα, να θυμίσουμε την πρόσφατη έφοδο των FARC σε φυλακή της νοτιοδυτικής Κολομβίας, που είχε σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση 320 κρατουμένων με θύματα δύο φύλακες και δύο κρατούμενους.

Ο σκληρός αγώνας της μαχητικής Αριστεράς ενάντια στο κολομβιανό κράτος και τα οπλισμένα χέρια του - το στρατό και τους χιλιάδες παραστρατιωτικούς που επιστράτευσε η κολομβιανή ολιγαρχία, αν όχι οι έμποροι ναρκωτικών - έχει προκαλέσει τέτοιον εκνευρισμό στον βόρειο ισχυρό γείτονα, ώστε να εμφανίζονται όλο και πιο καθαρά, πλέον, οι επεμβατικές του προθέσεις.

Οι ΗΠΑ, λοιπόν, στην απόφασή τους για αναζήτηση, σε συνεχή βάση, του αντιπάλου της ηγεμονικής τους πολιτικής για απόλυτη εξουσία, αποφάνθηκαν ότι οι Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις (FARC) ανταποκρίνονται σε αυτήν τους την αναζήτηση και ότι ο διοικητής τους Μανουέλ Μαρουλάνδα Βέλες είναι το κέντρο των επεμβατικών τους προθέσεων.

Ηδη από τον Οκτώβρη του 1997, στην Ουάσιγκτον, καταγράφηκαν τα πρώτα σημάδια σε αυτήν την κατεύθυνση. Τότε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συμπεριέλαβε στον κατάλογο "των πιο επικίνδυνων τρομοκρατικών ομάδων του κόσμου" τις FARC - EP, πλάι στον ιρλανδικό ΙΡΑ και τη βασκική ΕΤΑ, το "Φωτεινό Μονοπάτι" στο Περού και τη "Χαμάς".

Το βρώμικο αυτό παιχνίδι συμπλήρωσε ο Κέρτις Κάμαν, όταν - με αφορμή το διορισμό του ως νέου πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Κολομβία, τον περασμένο Γενάρη - τόνισε με έμφαση ότι "η Κολομβία έχει μετατραπεί σε ένα σοβαρό πρόβλημα ασφάλειας για ολόκληρο το ημισφαίριο".

Ο κυνισμός των Αμερικανών έφτασε στο αποκορύφωμά του στις αρχές Απρίλη, όταν ο στρατηγός Τσαρλς Ούιλχελμ, διοικητής των δυνάμεων της νότιας πτέρυγας του στρατού των ΗΠΑ, έλεγε στη Γερουσία ότι "η Κούβα έπαψε να είναι μία στρατηγική απειλή για τη Λατινική Αμερική, όμως η Κολομβία διατρέχει σοβαρό κίνδυνο σαν έθνος, ενώ αποτελεί σοβαρότατο περιφερειακό κίνδυνο για τον Παναμά, το Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα και τους υπόλοιπους γείτονές της". Δηλαδή τη σοσιαλιστική Κούβα, που εδώ και πάνω από 30 χρόνια υποφέρει, αλλά και αντιπαλεύει σθεναρά τις άγριες συνέπειες του οικονομικού αποκλεισμού - που ισχύει ακόμα - και των παντός τύπου επιθέσεων, την τοποθετούν, πια, στο ντουλάπι των μη απειλών, συγκεντρώνοντας την τεράστια δύναμή τους ενάντια στο αντάρτικο κίνημα της Κολομβίας.

Στα πλαίσια της υλοποίησης των προθέσεων των ΗΠΑ ήταν και οι διαβουλεύσεις του στρατηγού Ούιλχελμ με στρατηγούς από την Ουρουγουάη, την Αργεντινή, το Περού, τη Βενεζουέλα, το Εκουαδόρ και τη Βραζιλία - χωρίς την παρουσία Κολομβιανών στρατιωτικών - με στόχο να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις αυτών των χωρών σε περίπτωση αμερικανικής επέμβασης. Αμεση και καθ' όλα αναμενόμενη ήταν η στήριξη της κυβέρνησης της Αργεντινής στα ύπουλα σχέδια των Αμερικανών, άλλωστε ο Αργεντινός Πρόεδρος Μενέμ είναι γνωστός για τη στάση υποτέλειας που τηρεί απέναντι στις ΗΠΑ.

Η απάντηση της κολομβιανής κυβέρνησης και του ίδιου του Προέδρου Σαμπέρ ήταν κάτι λιγότερο από χλιαρή, όταν απέκλειε μεν "ξένη στρατιωτική βοήθεια στην αντιμετώπιση των ανταρτών", αλλά συνέχιζε το γνωστό τροπάρι που δίνει το "πράσινο φως" για οποιαδήποτε επέμβαση: Θα δεχτεί, φυσικά, βοήθεια - εννοείται και με τη μορφή άμεσης στρατιωτικής επέμβασης μια και από τον περασμένο Γενάρη δέχτηκε χρηματική βοήθεια ύψους 37.000.000 δολαρίων για το 1998 - για την καταπολέμηση των ναρκωτικών, με τα οποία προσπαθεί συνεχώς και επιβούλως να συνδέσει το αντάρτικο κίνημα. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι με τα λεφτά των ναρκωτικών έχει ενισχυθεί σημαντικά το "κομπόδεμα" του κράτους τρομοκρατίας στην Κολομβία, με αποτέλεσμα την παγίωσή του.

Οι ΗΠΑ θα έπρεπε, ίσως, να ακούσουν αυτά που είπε ο Κολομβιανός κοινωνιολόγος Αλεχάντρο Ρέιες σε μία διάσκεψη στο Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς των ΗΠΑ. "Αν οι ΗΠΑ δώσουν οπλισμό για να χτυπήσουν τις καλλιέργειες της κόκας, θα έχουμε μία βιετναμοποίηση του αγώνα, που έχει μία αρχή, αλλά όχι και ένα ευτυχές τέλος, όπως άλλωστε αποδείχτηκε πριν καιρό στο Βιετνάμ, όπου χάθηκε ένας πόλεμος ενάντια σε έναν αγροτικό πληθυσμό". Το σίγουρο είναι ότι η εξέλιξη του αντάρτικου στην Κολομβία ανησυχεί υπερβολικά τους Αμερικανούς, γεγονός ιδιαίτερα ανησυχητικό για την υπόλοιπη ήπειρο.

Σ' αυτά τα πλαίσια η κυβέρνηση των ΗΠΑ διοργάνωσε, στις 16 Μάη, σεμινάριο για την ειρήνη (!) στην κολομβιανή πόλη Καρτάχενα, όπου συμμετείχαν πολιτικοί αναλυτές από την Κολομβία, τη Γουατεμάλα, τις ΗΠΑ, και το Σαλβαδόρ και στο οποίο παραβρέθηκε και ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κολομβίας, Χάιμε Καϊσέδο.

Τις προθέσεις άμεσης στρατιωτικής επέμβασης στην Κολομβία ήρθε να επιβεβαιώσει και η δήλωση ενός υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας στην Μπογκοτά, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά ότι "αν η Κολομβία αποτύχει μεσοπρόθεσμα στην προσπάθειά της για επίτευξη της ειρήνης, οι ΗΠΑ θα εμπλακούν, αναγκαστικά, στο θέμα, μόνες ή με συνοδεία άλλων, αφού δεν είναι διατεθειμένες να δεχτούν μία επ' αόριστον αναβολή για την επίτευξη λύσης". Σε όλα τα παραπάνω απάντησε το Κομμουνιστικό Κόμμα Κολομβίας σε πρόσφατη δήλωσή του, όπου αναφέρεται: "Η συμμετοχή της διεθνούς κοινότητας στην αναζήτηση μιας πολιτικής λύσης στην κοινωνική και στρατιωτική σύγκρουση που ζει η Κολομβία είναι σημαντική και απαραίτητη. Ωστόσο, απορρίπτουμε την πολιτική των εκβιασμών και απειλών. Θα συνεχίσουμε να καλούμε σε αντίσταση και ανατροπή των αμερικανικών προθέσεων για άμεση στρατιωτική επέμβαση στην κολομβιανή σύρραξη. Αγωνιζόμαστε για τη διεθνοποίηση της ειρήνης και όχι του πολέμου".

Ο κολομβιανός λαός, οι FARC - EP, που μάχονται με το όπλο στο χέρι, οι αγωνιστές της Πατριωτικής Ενωσης και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κολομβίας, που δίνουν τις μάχες τους στο πολιτικό πεδίο, και οι αγρότες, που αντιστέκονται και αντιπαλεύουν τις συνεχείς επιθέσεις των παραστρατιωτικών, έχουν την ανάγκη της συμπαράστασης και αλληλεγγύης όλων των προοδευτικών ανθρώπων του πλανήτη. Η γενοκτονία του κολομβιανού λαού από πλευράς στρατού πρέπει να σταματήσει, ενώ επιβάλλεται η αντίσταση όλων μας, ώστε να αποτραπεί οποιαδήποτε πρόθεση του ιμπεριαλισμού να χώσει "τα νύχια του" στην κολομβιανή σύγκρουση.

Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

Ινδία - Πακιστάν

Οι σοβινιστές στο τιμόνι

των πυρηνικών εξοπλισμών

Προς τι, λοιπόν, ο μεγάλος θόρυβος αναφορικά με τα ατομικά όπλα και τις πρόσφατες υπόγειες πυρηνικές δοκιμές της Ινδίας; Δηλαδή, μια χώρα με 820 εκατομμύρια ανθρώπους και στο όνομα των δικών της συμφερόντων δεν έχει το δικαίωμα από πλευράς αμυντικής της ικανότητας να βρίσκεται στην ίδια μοίρα με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής των 250 εκατομμυρίων κατοίκων; Με άλλα λόγια, πρόκειται για πολύ σκληρά ερωτήματα, τα οποία απαιτούν συγκεκριμένες απαντήσεις...

Κατ' αρχάς, όμως, θα πρέπει ν' αναφέρει κανείς αυτά που γενικά έχουν συμβεί: Το Μάη του 1998 - 53 χρόνια από τότε που οι ΗΠΑ είχαν πραγματοποιήσει την πρώτη τους πυρηνική δοκιμή στο Νέο Μεξικό και στη συνέχεια είχαν εκσφενδονίσει την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι εγκαινιάζοντας έτσι την ατομική εποχή - η Ινδία, 530 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Δελχί, στην έρημο Ραγιανστάνς, πραγματοποιούσε πέντε υπόγειες πυρηνικές δοκιμές. Ηδη, όμως, το 1974, στην περιοχή Ποκαράν, είχε γίνει η πρώτη πυρηνική δοκιμή. Ετσι, λοιπόν, η δεύτερη, μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα του πλανήτη μας, με τη σύμφωνη γνώμη των πυρηνικών της φυσικών και των διεθνών παρατηρητών, εισέρχεται πλέον στο κλαμπ των ατομικών δυνάμεων. Στο μεταξύ, όμως, έχει ακολουθήσει και το Πακιστάν. Η κύρια διαπίστωση είναι ότι η κατοχή πυρηνικών όπλων επεκτείνεται επίσης και στη Νότια Ασία.

Το γεγονός ότι η Ινδία υπήρχε περίπτωση να κάνει χρήση πυρηνικών όπλων ήταν κάτι που το γνώριζαν πολύ καλά οι ειδικοί των άλλων κρατών. Το ότι, όμως, η αμερικανική μυστική υπηρεσία CIA δεν είχε έγκαιρα αντιληφθεί τις αναμενόμενες πυρηνικές δοκιμές έδωσε αφορμή στα μαζικά μέσα ενημέρωσης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής να ασκήσουν αυστηρή κριτική.

Από μια άποψη, όμως, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να υπολογίζει κανείς με τα ινδικά ατομικά όπλα: Είναι γνωστό ότι νικητής στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές της χώρας αναδείχτηκε το δεξιό συντηρητικό κόμμα "Γιανάτα", το οποίο είχε διεξαγάγει έναν προεκλογικό αγώνα με τη σημαία του ινδικού σοβινισμού και του μίσους ενάντια στη μουσουλμανική μειονότητα. Ετσι, το κόμμα αυτό κατόρθωσε να σχηματίσει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ατάλ Μπιχάρι Βάτζπαϊ, καταφέρνοντας έτσι να στείλει στην αντιπολίτευση το Κόμμα του Κογκρέσου και τα άλλα αριστερά κόμματα.

Ο νέος πρωθυπουργός, όπως και ορισμένοι ανώτατοι πολιτικοί ηγέτες του κόμματος "Γιανάτα", κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα είχαν αφήσει να εννοηθούν οι προθέσεις τους σχετικά με αξιώσεις για πυρηνικά όπλα. Αμέσως μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης άρχιζαν να παίζουν το χαρτί των ατομικών όπλων, υποκινώντας ταυτόχρονα εθνικιστικά αισθήματα με στόχο να συγκινήσουν πλατιά στρώματα του ινδικού πληθυσμού. Ελπιζαν με τον τρόπο αυτό να αυξήσουν σημαντικά +την πολιτική τους επιρροή στο εσωτερικό της χώρας. Στο μεταξύ, έγινε γνωστό ότι κατά τη διάρκεια των πυρηνικών δοκιμών είχε παραβρεθεί και ο ίδιος ο πρωθυπουργός: "Η Ινδία θα καταβάλει κάθε υψηλό τίμημα, προκειμένου να σιγουρέψει την ασφάλειά της...".

Στο Ποκαράν, όπου είχαν πάρει μέρος διάσημοι πυρηνικοί φυσικοί και ηγέτες του κόμματος "Γιανάτα", συμμετείχαν, όχι βέβαια τυχαία, ο Γιάνμου και ο κορυφαίος ειδικός του Κασμίρ, Φαρούκ Αμπντουλάχ, οι οποίοι συνόδευαν τον πρωθυπουργό. Την ίδια στιγμή, στο Δελχί, ο υπουργός Εσωτερικών δεχόταν πληθώρα απειλών από "τρομοκράτες" του Πακιστάν, από την περιοχή του Κασμίρ.

Είναι φυσικό ν' αναρωτηθεί κανείς για το πώς αντέδρασαν οι Ινδοί σχετικά με την τεχνική αυτή επιτυχία των πυρηνικών τους φυσικών, οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και ειδικά για τις αρνητικές συνέπειες των ατομικών όπλων. Ετσι, λοιπόν, τη στιγμή που ένα σχετικά μεγάλο μέρος του ινδικού πληθυσμού έδειχνε ν' ακολουθεί τα σοβινιστικά συνθήματα του κόμματος "Γιανάτα", πάρα πολλοί επιστήμονες όλων των κλάδων, ανταποκρινόμενοι σε ανάλογη έκκληση 75 ερευνητών από το Μαδράς, είχαν αντιταχθεί σε έναν ανταγωνισμό των πυρηνικών εξοπλισμών στη Νότια και Νοτιοανατολική Ασία. Καθαρές θέσεις, βέβαια, ενάντια στην κυβερνητική αυτή πολιτική έχουν πάρει οι Ινδοί κομμουνιστές, οι οποίοι πραγματοποιούν μια τεράστια αντιπυρηνική καμπάνια.

Πάντως, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι τα αρχικά επιχειρήματα της κυβέρνησης, αναφορικά με τα πυρηνικά, είχαν επιδράσει παραπλανητικά σε τμήματα του ινδικού πληθυσμού, στην περίπτωση που γινόταν λόγος για την πολιτική της χώρας ενάντια στην επιχειρούμενη ανάμειξη και κηδεμονία δυτικών δυνάμεων, οι οποίες διαθέτουν ένα πολλαπλάσιο αριθμό ατομικών όπλων και θέλουν να επιβάλουν τις δικές τους απόψεις στην Ινδία.

Ταυτόχρονα, βέβαια, εξυμνείται η ειρηνική εξωτερική πολιτική της Ινδίας, με την υπογράμμιση ότι το Δελχί δεν έχει πρόθεση να επιτεθεί σε καμιά ξένη χώρα. Ομως, ο αρχαίος ινδικός πολιτισμός έχει γίνει επανειλημμένα θύμα αναρίθμητων επεμβάσεων, αρχίζοντας από τις στρατιές των Μακεδόνων και των Αφγανών μέχρι τη βρετανική αποικιοκρατία. Αυτά τόνιζε ο Αμπντουλάχ Καλάμ, ο οποίος τις μέρες αυτές χαρακτηριζόταν "πατέρας των τωρινών ατομικών όπλων" και ανακηρυσσόταν εθνικός ήρωας της Ινδίας.

Βασικό παραμένει το ζήτημα σχετικά με το πώς συμπεριφέρονται οι άλλες δυνάμεις, οι οποίες διαθέτουν έναν πολύ σημαντικό αριθμό ατομικών όπλων και πώς αντιδρούν στις πυρηνικές δοκιμές τόσο της Ινδίας όσο και του Πακιστάν.Ετσι, λοιπόν, η Κυβέρνηση Κλίντον, η οποία, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, λόγω των πυρηνικών δοκιμών αισθάνθηκε μειωμένη στο ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα, ξαφνιάστηκε και ταυτόχρονα εξοργίστηκε τόσο πολύ, προβαίνοντας σε δριμύτατες επιθέσεις και διαμαρτυρίες, προκειμένου να καθησυχάσει το Πακιστάν. Εφτασε μάλιστα και στο σημείο να απειλεί την Ινδία με κυρώσεις, εξαπολύοντας ταυτόχρονα το φάντασμα πιθανής δημιουργίας μιας ισλαμικής ατομικής δύναμης. Ετσι, ο Πρόεδρος Κλίντον είχε αλλεπάλληλες τηλεφωνικές συνομιλίες με τον πρωθυπουργό του Πακιστάν, Νταβάτζ Σαρίφ, στον οποίο δόθηκε η υπόσχεση ότι οι ΗΠΑ θα προστατεύσουν το Ισλαμαμπάντ. Κι όμως, οι υποσχέσεις αυτές δεν πάρθηκαν καθόλου υπόψη από το Ισλαμαμπάντ. Ετσι, στις 28 του Μάη και χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, η ηγεσία του Πακιστάν έσπευδε να πραγματοποιήσει πέντε υπόγειες πυρηνικές δοκιμές. Με την ενέργεια αυτή του Ισλαμαμπάντ άρχιζε ένας νέος γύρος του ανταγωνισμού των πυρηνικών εξοπλισμών στη στρατηγικά ευαίσθητη αυτή περιοχή. Φυσικά, η Ουάσιγκτον θεώρησε σκόπιμο να επιβάλει ανάλογες κυρώσεις και στο Πακιστάν. Στη συνέχεια, η θορυβώδης καμπάνια, η οποία σκηνοθετήθηκε στις ΗΠΑ από όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης ενάντια στην Ινδία και το Πακιστάν, υπογραμμίζοντας ότι οι πυρηνικές αυτές δοκιμές αποτελούν απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ στην ήπειρο αυτή και τους παραχωρούσαν το ρόλο του υπερασπιστή της ειρήνης σε παγκόσμια κλίμακα, δεν ήταν τίποτα άλλο, από μια καθαρή υποκρισία. Γιατί, όποιος έχει βάρος στη συνείδησή του τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν είναι δυνατόν να κάνει τον ηθικοδιδάσκαλο σ' άλλους.

Παράλληλα, θα πρέπει να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι με την Ινδία συνορεύουν χώρες, όπως η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και η Ρωσία, οι οποίες σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να μείνουν αδιάφορες μπροστά στην "υπερπατριωτική" κατεύθυνση της κυβέρνησης του κόμματος "Γιανάτα", ανεξάρτητα από το ότι τα κράτη αυτά προς στιγμήν δεν εναντιώνονται ανοιχτά και δεν κινδυνεύει άμεσα η εδαφική τους ακεραιότητα. Και μόνο το γεγονός ότι μεγαλώνει ο αριθμός των ατομικών δυνάμεων με το Πακιστάν και την Ινδία, η οποία σε μια εικοσαετία θα ήταν δυνατόν να έχει πάνω από ένα δισεκατομμύριο κατοίκους, είναι κάτι που θα πρέπει να το πάρει κανείς πολύ σοβαρά υπόψη του. Χωρίς καμιά αμφιβολία, λοιπόν, στο Δελχί και το Ισλαμαμπάντ υπάρχουν σοβινιστές, οι οποίοι πιέζουν προς την κατεύθυνση των πυρηνικών εξοπλισμών και οι οποίοι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει οπωσδήποτε να παρεμποδιστούν...

Ν. Η. - Η.

Επιτέλους: ο γνωστός Κροάτης εγκληματίας πολέμου, Ντίνκο Ζάκιτς, αξιωματικός των Ουστάζι, έχει συλληφθεί και κρατείται στις φυλακές της Αργεντινής. Ο Ζάκιτς, στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου είχε διατελέσει αρχηγός του στρατοπέδου του Γιαζένοβιτς στην Κροατία, όπου είχαν δολοφονηθεί μισό εκατομμύριο Σέρβοι, Σίντι, Ρόμα και Εβραίοι. Από το 1947, αυτός με τη σύζυγό του Εσπεράντζα Λούμποριτς, ζούσε στην Αργεντινή. Υπάρχουν μάλιστα πολύ σοβαρές υποψίες ότι η Λούμποριτς, ήταν υπεύθυνη του τμήματος γυναικών στο ίδιο στρατόπεδο.

Ο ηλικίας 76 χρόνων σήμερα Ζάκιτς, στις 6 του περασμένου Απρίλη είχε εντοπιστεί από το τηλεοπτικό "Κανάλι 13" και στη συνέχεια στις 30 Απρίλη είχε συλληφθεί και κρατείται στις φυλακές Ντολόρες. Το κροατικό κράτος έχει ζητήσει επίσημα την έκδοσή του. Το ερώτημα, όμως, είναι αν και κατά πόσο οι αρχές τις Αργεντινής θα κωλυσιεργήσουν παρεμποδίζοντας έτσι το έργο της Δικαιοσύνης.

Η σύλληψη, όμως, του Κροάτη εγκληματία, είχε αποτέλεσμα ν' ανοίξουν και πάλι παλιές πληγές... Ετσι, λοιπόν, για μια φορά ακόμα επιβεβαιώνεται, ότι η Αργεντινή μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε μετατραπεί σ' ένα πραγματικό καταφύγιο εγκληματιών πολέμου, τόσο του γερμανικού ναζιστικού καθεστώτος, όσο και άλλων κρατών. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, που συλλαμβανόταν ο Ζάκιτς, σ' ένα προάστιο του Μπουένος Αϊρες είχαν εντοπιστεί τα ίχνη του Βίλφριντ βαν Οβεν, ο οποίος στο Τρίτο Ράιχ είχε διατελέσει γραμματέας του αρχηγού της ναζιστικής προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκαίμπελς.

Σύμφωνα με τα ως τώρα στοιχεία, 60.000 - 80.000 ναζί εγκληματίες, Γερμανοί, Αυστριακοί, Κροάτες, Λετονοί και άλλοι, μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, λόγω της δραστήριας συμμετοχής τους σε εγκλήματα, είχαν καταφύγει στην Αργεντινή. Απ' αυτούς οι 5.000 περίπου είχαν άμεση συμμετοχή στην ολοκληρωτική συντριβή των Εβραίων. Ανάμεσά τους, ο Αντολφ Αϊχμαν, ο αρχιδήμιος των Εβραίων της Ευρώπης. Ακόμα, ο Γιόζεφ Μένγκελε, ο "Αγγελος του Θανάτου" στο στρατόπεδο του Αουσβιτς, ο Εντουαρντ Ρόμσον, "ο δήμιος της Ρίγας", Ο Εριχ Πρίμπκε, ηγετικό στέλεχος των SS, ο οποίος πριν λίγο καιρό είχε καταδικαστεί στη Ρώμη για μαζικές εκτελέσεις στην Ιταλία, ο Κλάους Μπαρμπί, ο οποίος είχε αναπτύξει έντονη εγκληματική δραστηριότητα στη Γαλλία και ο Αντε Πάβελιτς, πρώην "φύρερ" της Κροατίας.

Ολοι αυτοί, λοιπόν, απολάμβαναν "τις ανέσεις της φιλοξενούσας χώρας". Και φυσικά, σκέφτεται κανείς τον Μάρτιν Μπόρμαν, ο οποίος στη δίκη της Νυρεμβέργης εν απουσία του είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Λόγος γίνεται ακόμα για τον Κλάους Μπαρμπί, για τον Αλόις Μπρούνερ, ο οποίος παλιά ήταν διοικητής στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Ντράνσον και όπου θανατώθηκαν πάνω από 130.000 Εβραίοι. Οταν λοιπόν ο εγκληματίας αυτός για μια στιγμή στη Συρία, όπου ήταν το αρχικό του καταφύγιο, είχε διαπιστώσει ότι απειλείται, τότε κατέφυγε στην Αργεντινή ή τη γειτονική Παραγουάη.

Ο σημερινός Πρόεδρος της Αργεντινής, Κάρλος Μένεμ, προκειμένου να εξηγήσει την είσοδο των εγκληματιών πολέμου στη χώρα του, επικαλείται την ευθύνη που φέρει ο πρώην αρχηγός του κράτους, στρατηγός Περόν, ο οποίος είχε ανοίξει τις πύλες στους ναζί. Το επιχείρημα, όμως, αυτό δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί σαν μια φθηνή δικαιολογία. Γιατί, αδιαμφισβήτητο παραμένει το γεγονός ότι όλες οι κυβερνήσεις της Αργεντινής, κοινοβουλευτικές ή στρατιωτικές, οι οποίες διαδέχονταν η μία την άλλη, απέναντι στους δολοφόνους έδειξαν την ίδια ανεκτικότητα...

Κατά τα άλλα, ένας μεγάλος αριθμός σχετικών ερευνών έχει επιβεβαιώσει ότι για την περίθαλψη των εγκληματιών αυτών σημαντικό ρόλο έχει διαδραματίσει ο Ερυθρός Σταυρός, η Κροατική Εκκλησία, το Βατικανό και ιδιαίτερα οι επίσκοποι Αλόις Χουντάλ και ο Τζιουζέπε Ζίρι, οι οποίοι με κάθε τρόπο κάλυπταν εκείνους που τους βοηθούσαν να διαφύγουν. Αυτοί εφοδιάζονταν με πλαστά διαβατήρια από τον Ερυθρό Σταυρό ή την πρεσβεία της Αργεντινής στην Αυστρία για να τους υποδεχτούν στη συνέχεια οι "συμπατριώτες" τους στην επαρχία Μισιόνες στα σύνορα με την Παραγουάη και τη Βραζιλία.

Εδώ, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, προσκρούει κανείς στον ιστό της αράχνης, ο οποίος έχει εξυφανθεί από τη Μαύρη Διεθνή. Στην Αργεντινή το δίχτυ αυτό διαθέτει τους δικούς του δικηγόρους: Ο Πέντρο Μπιάνχι έχει αναλάβει την υπεράσπιση του Γερμανού εγκληματία πολέμου Εριχ Πρίμπκε, ενώ τώρα ασχολείται με την περίπτωση του βαν Οβεν. Στην Ευρώπη για δικηγόρους υπεράσπισης και δικαστικά έξοδα φροντίζει ο Γερμανός Χάινριχ Μπίρτζ, ο οποίος, όπως λέγεται, συνδέεται με τη μυστηριώδη "Ομάδα Οδησσού".

Επίσης, γνωστός είναι και ο ρόλος που έχει διαδραματίσει ο Ελβετός τραπεζίτης Φρανσουά Γκενούντ. Αυτοί λοιπόν, είναι οι μεσάζοντες, οι οποίοι το 1977 είχαν δώσει τη δυνατότητα στον Εντουαρντ Ρόμσον να καταφύγει στην Παραγουάη. Αυτός είχε συλληφθεί και λίγο μετά δραπέτευσε από τη φυλακή. Ο εγκληματίας αυτός στη Ρίγα είχε δολοφονήσει 40.000 Εβραίους.

Και να κλείσουμε με τον Κροάτη Ντίνκο Ζάκιτς: Γεγονός είναι ότι το κροατικό κράτος έχει ζητήσει επίσημα την έκδοση του αρχιεγκληματία. Το θέμα, όμως, είναι ποιος τον ζήτησε. Γιατί είναι γνωστό ότι το 1994 ο σημερινός Πρόεδρος της Κροατίας, Φράνιο Τούτζμαν, είχε συναντηθεί στο Μπουένος Αϊρες με τον Ζάκιτς, ο οποίος από το 1992 στη "δεύτερη πατρίδα" του, στην Αργεντινή, συγκέντρωνε χρήματα για τους Κροάτες εθνικιστές...

Ν. Η - Η