Το 6ο Συνέδριο του ΚΟΔΗΣΟ (16 - 17 Γενάρη στο Βερολίνο) το συνόδευσαν ελπίδες και προσμονές, αλλά και ανησυχίες και φόβοι.

Οι ελπίδες προέρχονταν από τους κομματικούς αντίπαλους του αστικού στρατοπέδου, αλλά σε μεγάλο μέρος και από ένα τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας. Πρόσμεναν ότι ορισμένες διαφωνίες που είχαν εκδηλωθεί λίγο πριν το συνέδριο, και από ηγετικά στελέχη του κόμματος, θα μετέβαλαν την αίθουσα του συνεδρίου σε αρένα με νικητές και ηττημένους. Αφορμή για τις διαφωνίες και την κριτική, που πήραν έντονα τη μορφή ανοιχτής δήλωσης 9 βουλευτών του ΚΟΔΗΣΟ στο Μπούντεσταγκ, υπήρξε η απόφαση της ηγεσίας της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος, που επικυρώθηκε και από την εθνική ηγεσία του κόμματος στο Βερολίνο, να απασχολήσει με αμοιβή τον καταδικασμένο σε 12χρονη ποινή φυλάκισης για κατασκοπία στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, υπέρ της ΓΛΔ, Ράινερ Ρουπ (με το ψευδώνυμο Τόπας). Η απασχόληση θα συνίστατο στην αξιοποίηση του ξένου Τύπου από τον πολύγλωσσο Δυτικογερμανό αντιμιλιταριστή για θέματα της ευρωπαϊκής ασφάλειας και της παγκοσμιοποίησης σαν συμπληρωματική βοήθεια πληροφόρησης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΟΔΗΣΟ. Ας σημειωθεί ότι οι ΚΟΔΗΣίτες κινήθηκαν στην απόφασή τους και από ανθρωπιστικούς λόγους, γιατί η στέρηση του οικογενειάρχη - χωρίς μισθό και σύνταξη - έχει καταδικάσει την οικογένεια σε μεγάλες στερήσεις. Παρ' όλα αυτά όμως, οι 9 βουλευτές, από τους οποίους η μία είναι και αντιπρόεδρος του Μπούντεσταγκ - όπως και άλλα, γνωστά μέλη του κόμματος - βρήκαν την ευκαιρία να βγουν δημόσια και να καταγγείλουν την απόφαση για απασχόληση του "κατασκόπου"! Εννοείται ότι τους βουλευτές αυτούς δεν τους έχει απασχολήσει δημόσια το ζήτημα της αθώωσης και μισθολογικής απασχόλησης ή συνταξιοδότησης των κατασκόπων σε βάρος της ΓΛΔ και υπέρ της ΟΔΓ και των πρακτόρων άλλων δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Βουλευτές ή άλλα γνωστά ονόματα του ΚΟΔΗΣΟ παίρνουν επίσης θέση ανοιχτά και συνολικά κατά του κράτους της πρώην ΓΛΔ, χωρίς να επιτρέπουν να της αναγνωριστεί ότι παρά τα ορισμένα λάθη και ελλείψεις υπήρξε ένα αντιφασιστικό, αντικαπιταλιστικό και αντιμιλιταριστικό κράτος, αναγνωρισμένο και ισότιμο μέλος του ΟΗΕ.

Το ποτήρι ξεχείλισε, όταν ο Αντρέ Μπρι, λίγο πριν το συνέδριο, σε συνέντευξή του, έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει σε ορισμένα σημεία τη ΓΛΔ σαν καθεστώς "πιο ολοκληρωτικό" από το ναζιστικό καθεστώς και ότι οι ναζιστές είχαν συγκατάθεση του γερμανικού λαού (και για τα εγκλήματά τους;), ενώ η ΓΛΔ και η Σοβιετική Ενωση απέσπασαν τη συγκατάθεση των λαών τους με τη βία.

Υπήρξαν και άλλα θέματα διαφωνιών, όπως της χορήγησης αμνηστίας στους "εγκληματήσαντες αξιωματούχους της ΓΛΔ", της μελλοντικής πορείας και του σοσιαλιστικού χαρακτήρα του κόμματος. Γι' αυτό, λοιπόν, το λόγο, οι έξω από το κόμμα αντίπαλοι περίμεναν ότι στο συνέδριο θα γινόταν "έκρηξη", πράγμα που δεν έγινε. Ο Μπρι είχε αποφασίσει εκ των προτέρων να μη θέσει υποψηφιότητα στη θέση μέλους της εθνικής ηγεσίας, που κατείχε από χρόνια, γιατί επιπλέον θεωρεί ότι το ΚΟΔΗΣΟ δεν έχει στρατηγική (αυτή που θέλει αυτός) και δεν έχει μέλλον. Δεν παραιτήθηκε όμως από τη θέση του προϊσταμένου του εκλογικού αγώνα του κόμματος, και τίποτα δεν αποκλείει να συνεχίσει να διευθύνει την εκλογική μάχη. Ωστόσο, ο Μπρι δεν έμεινε αναπάντητος στο συνέδριο. Τέσσερα στελέχη καταφέρθηκαν εναντίον του, έστω και αν δεν τον ανέφεραν ονομαστικά ("χτύπησαν το σαμάρι και εννοούσαν τον γάιδαρο"): Ο επίτιμος πρόεδρος του κόμματος Χανς Μόντρο, ο Γκρέγκορι Γκίζι, ο Μιχαήλ Μπενιαμίν, ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας στο ΚΟΔΗΣΟ και ο Ούβε - Γιενς Χόιερ, ηγετικό στέλεχος του Μαρξιστικού Φόρουμ στο ΚΟΔΗΣΟ. Δηκτικός και αποστομωτικός ο καθηγητής Μπενιαμίν τόνισε: Αν η Σοβιετική Ενωση δεν είχε συντρίψει το δήθεν λιγότερο ολοκληρωτικό χιτλεροφασισμό, τότε "ο Αντρέ Μπρι, εγώ, ο Γκρέγκορι Γκίζι και άλλοι θα ήμασταν στάχτη στα χωράφια του Αουσβιτς".

Ετσι, αυτοί οι αναμενόμενοι από τους αστούς και αντιδραστικούς κάθε απόχρωσης ήρωες δεν κατάφεραν να σηκώσουν τη σημαία της νίκης. Αμφίβολο, όμως, είναι ότι έπαθαν και συντριπτική ήττα. Αφού δε δόθηκε αποφασιστική μάχη γύρω από τις απόψεις τους αυτές, υπάρχουν μέσα στο κόμμα αρκετοί άνθρωποι που τους ακολουθούν και η συζήτηση για το πρόγραμμα άνοιξε μεν, αλλά θα κλείσει το 2001.

Κάτι που χαροποίησε περισσότερο τους έξω από το κόμμα αντιπάλους είναι η ευκολία της εκλογής του μάνατζερ Ντίτερ Ντεμ από τη Φρανκφούρτη (της Δυτ. Γερμανίας). Οχι βέβαια, γιατί είναι καλλιτεχνικός μάνατζερ (και της γνωστής "βασίλισσας του πάγου" Καταρίνας Βιτ) και εύπορος, αυτό είναι το λιγότερο, ούτε επίσης ότι είναι Δυτικογερμανός. Ισα - ίσα, αυτό επιδιώκει και το ΚΟΔΗΣΟ, να επεκταθεί και να ριζώσει και στη Δυτική Γερμανία. Αλλά για το λόγο ότι μέλος του ΚΟΔΗΣΟ είναι μόλις εδώ και πέντε μήνες. Και οι σύνεδροι τον εξέλεξαν, διά μιας σαν έναν από τους τρεις αντιπροέδρους, έστω και με το μισό σχεδόν των ψήφων, που συγκέντρωσαν ο πρόεδρος Μπίσκι και άλλα μέλη της Εθνικής Διεύθυνσης. Μάλιστα, ένα μέρος των συνέδρων τον χειροκρότησε, τόσο εγκάρδια, όσο και τη γνωστή μαρξίστρια συγγραφέα και ηγετικό μέλος της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας, Σάρα Βάγκενκνεχτ.

Είναι, επίσης, ο αυθορμητισμός του Ντεμ και οι αρκετά συγκεχυμένες ιδέες, που θέλει να μπάσει στο ΚΟΔΗΣΟ. Θέλει, λέει, να "κρατικοποιήσει τις τράπεζες και τις ασφαλιστικές εταιρίες", την ίδια στιγμή που στο συνέδριο ο εισηγητής του προσχεδίου αλλαγής του κομματικού προγράμματος Ντίτερ Κλάιν αναφέρει ότι είναι τέχνη το να καθοριστεί "πώς ένα σοσιαλιστικό κόμμα μπορεί να συνεργαστεί εποικοδομητικά σε μια καπιταλιστική κοινωνία".

Κεντρικά σημεία της μεταρρύθμισης του προγράμματος θα είναι η παγκοσμιοποίηση, οι ανακατατάξεις στο εργασιακό σύστημα, θέματα αλλαγής των αξιών και ο εκδημοκρατισμός.

Τόσο ο Μπίσκι, όσο και ο Γκίζι τόνισαν σε σχέση με τη συζήτηση στο κόμμα για το Πρόγραμμα ότι το ΚΟΔΗΣΟ οφείλει να διευκρινίσει τι εννοεί με τον όρο δημοκρατικός σοσιαλισμός στον 21ο αιώνα. Αυτό απαιτεί, είπαν, και μια "χωρίς φειδώ" επεξεργασία της ιστορίας της ΓΛΔ. Εννοείται ότι η αλλαγή του Προγράμματος γίνεται και με την προοπτική της ανάληψης μελλοντικά "κυβερνητικής ευθύνης", σε συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες.

Ο σχολιαστής της "Νόιες Ντόιτσλαντ" Βόλφγκανγκ Χίμπνερ, που παρακολούθησε τις εργασίες του συνεδρίου, παρατηρεί στο σημείο αυτό: Το στόχο της συμμετοχής σε ομοσπονδιακή κυβέρνηση το βλέπουν κάμποσοι σύντροφοι, ζαρώνοντας το μέτωπό τους. Μπροστά από όλους, η Σάρα Βάγκενκνεχτ, η οποία στο λόγο της καταφέρθηκε κατά του γεγονότος ότι το κόμμα από τη μέρα των εκλογών από τη μια είδηση πρακτορείων ως την άλλη είδηση πρακτορείων υποχωρεί από τις θέσεις του. Η Βάγκενκνεχτ άσκησε πολεμική κατά της (κομματικής) φθοράς στο μαστόρεμα της εξουσίας και κατά της φθίνουσας αλληλεγγύης προς συντρόφους. Την πιάνει τρόμος, είπε, μπροστά στην ημέρα που το ΚΟΔΗΣΟ θα μπορούσε να έχει το δικό του Σίλι (σ.σ. σοσιαλδημοκράτη υπουργό Εσωτερικών) και τον δικό του Φίσερ (ΥΠΕΞ).

Ο δρόμος ως εκεί είναι, βέβαια, ακόμα μακρινός. Και οι ανησυχίες ότι το ΚΟΔΗΣΟ θα εγκαταλείψει τις προγραμματικές αρχές του (Πρόγραμμα του 1993), αποκτώντας έτσι το δικό του "Γκόντεσμπεργκ", όπως το SPD, ίσως είναι ακόμα πρόωρες. Αλλά δεν επιτρέπεται να μην πάρει κανείς υπόψη τη διαπίστωση του Μπίσκι ότι "κανένα πολιτικό κόμμα, χωρίς εξαίρεση και το ΚΟΔΗΣΟ, δε δίνει την εντύπωση ότι καταπιάνεται διαμορφωτικά με το σήμερα με ένα πλούσιο όραμα για το μέλλον".

Ετσι, θα υπάρξουν και μελλοντικά στο ΚΟΔΗΣΟ μικρές και μεγάλες διαφωνίες για την αντιμετώπιση αυτής της έλλειψης για το "μελλοντικό όραμα".

Η εφημερίδα "Οϊτζέε Τσάιτουνγκ" του Ρόστοκ, σχολιάζοντας τα αποτελέσματα του συνεδρίου, παρατηρεί: "Ο Λόταρ Μπίσκι θέλει να κατευθύνει το κόμμα προς την Κεντρο-Αριστερά. Αυτό θα είναι δύσκολο. Ενώ το ΚΟΔΗΣΟ... σαν καθαρή "αντιπολίτευση στο σύστημα" μπορούσε να κρατήσει επάνω στο κατάστρωμα όλα τα ενδεχόμενα ρεύματα, αυτό δε θα είναι πια δυνατό με την επιδιωκόμενη ως το 2002 ικανότητα συμμαχίας και σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Κυβερνητική συμμετοχή στη Βόννη προϋποθέτει βασική αποδοχή του μοντέλου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας" (σ.σ. δηλ. του καθεστώτος της ΟΔΓ). "Μια τέτοια αποδοχή δεν είναι τώρα καθόλου δεδομένη σε όλες τις πτέρυγες του κόμματος". Αφησα ως τώρα αμνημόνευτα τα σοβαρά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής. Σ' αυτά δεν έλειψε η κριτική στάση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΟΔΗΣΟ υπό την προεδρία του Γκρέγκορι Γκίζι. Τα ζητήματα αυτά όμως γίνονται καθημερινά πιο σύνθετα, καθώς εντείνονται οι ΝΑΤΟικές επεμβάσεις σε ανεξάρτητα κράτη. Και δεν είναι λίγοι αυτοί, που μέσα, αλλά και έξω από το κόμμα διερωτώνται αν οι ερωτοτροπίες για μελλοντική συγκυβέρνηση με τη σοσιαλδημοκρατία δεν οδηγήσει το ΚΟΔΗΣΟ σε εσφαλμένες αποφάσεις.

Ηδη, μερικοί σύντροφοι εκδήλωσαν ανησυχία, καθώς στις 20 Γενάρη διάβαζαν στο γερμανικό Τύπο ότι "η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΟΔΗΣΟ, σε επιστολή της στον Γιουγκοσλάβο Πρόεδρο (Μιλόσεβιτς) την Τρίτη (σ.σ. 19 Γενάρη), καταδίκασε ομόφωνα την εκ μέρους σας ασκούμενη, στοιχειωδέστατα ανθρώπινα δικαιώματα περιφρονώσα πολιτική. Από την κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας απαιτείται να εγκαταλείψει όλα τα μέτρα που συμβάλλουν στην πιο πέρα κλιμάκωση της σύγκρουσης.

Πολλοί διερωτήθηκαν, γιατί αυτή η βιασύνη; Γιατί η μονομερής επίρριψη ευθύνης στην κυβέρνηση της Γιουγκοσλαβίας; Γιατί η κοινοβουλευτική ομάδα δεν περίμενε να ερευνηθεί η υπόθεση του φριχτού μακελειού στο Κόσσοβο από διεθνείς ειδικούς, όπως πρότεινε η Σερβία;

Θ. ΒΟΡΕΙΟΣ

ΕΥΡΩ: Ισχυρό όπλο στα χέρια

του κεφαλαίου

Σε 11 χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από την 1η του Γενάρη καθιερώνεται πλέον το ΕΥΡΩ, ως ενιαίο νόμισμα. Οι περισσότεροι, βεβαίως, πολίτες, αρχικά, δεν πρόκειται να γνωρίζουν και πολλά πράγματα σχετικά με τη νέα νομισματική πραγματικότητα. Κι αυτό, για το λόγο ότι, στην αρχή, το ΕΥΡΩ θα τεθεί σε κυκλοφορία και θα λειτουργεί ως λογιστική νομισματική μονάδα από τα κράτη, τις τράπεζες, καθώς και από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Πολύ πιθανό να ερωτηθεί ο συνηθισμένος πολίτης από τις τράπεζες, αν θα θελήσει ν' αλλάξει τον αριθμό του τραπεζικού του λογαριασμού και να τον αναπροσαρμόσει στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν είναι υποχρεωτικό.

Κατά τα άλλα, το ΕΥΡΩ θα τεθεί σε πλατιά κυκλοφορία από την 1η Γενάρη του 2002. Μέχρι τότε, όλοι οι λογαριασμοί θα διεκπεραιώνονται με βάση τα εθνικά νομίσματα των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στη συνέχεια και μισό χρόνο αργότερα, την 1η Ιούλη του 2002 τα νομίσματα που κυκλοφορούν σήμερα στις χώρες αυτές πρόκειται να καταργηθούν. Πάντως, όλες αυτές οι διαδικασίες σε καμιά περίπτωση δε σημαίνουν ότι η καθιέρωση του ΕΥΡΩ, ως ενιαίου νομίσματος, δε θα έχει καθόλου άμεσες επώδυνες συνέπειες, από κάθε άποψη, στην καθημερινή ζωή των εργαζομένων στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Κατά τα άλλα, δε θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι από την 1-1-1999 η πανίσχυρη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) συγκεντρώνει στα χέρια της την απεριόριστη εξουσία σχετικά με τη νομισματική πολιτική στις 11 χώρες, οι οποίες συμμετέχουν στη Νομισματική Ενωση. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα χρηματιστικό ίδρυμα, το οποίο, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, απαλλάσσεται και δε λαμβάνει υπόψη του καμιά παρέμβαση προερχόμενη εκ μέρους των κυβερνήσεων των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή από οποιαδήποτε άλλη πλευρά... Η ΕΚΤ υπόκειται μόνο στην εξουσία των αποφάσεων μιας μικρής ομάδας μεγαλοτραπεζιτών και ανθρώπων της απολύτου εμπιστοσύνης της χρηματιστικής ολιγαρχίας, οι οποίοι τοποθετούνται από τις κυβερνήσεις, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υπόκεινται σε κάποιο κοινοβουλευτικό έλεγχο. Υπενθυμίζεται ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εδρεύει στη δυτικογερμανική πόλη Φρανκφούρτη και πρόεδρός της είναι ο Ολλανδός Ντούιζενμπεργκ, γνωστός φίλος της Γερμανικής Τράπεζας και των εκπροσώπων της χρηματιστικής ολιγαρχίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

Ολα αυτά σημαίνουν ότι η νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τα συμφέροντα της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, των μεγαλοτραπεζιτών και μεγαλοκαιροσκόπων... Η πολιτική απασχόλησης, η καταπολέμηση της μαζικής ανεργίας και γενικά η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων θα ερμηνεύονται μόνο σαν "κόστος" των μεγαλοχρηματιστών και του μεγάλου κεφαλαίου γενικότερα...

Ταυτόχρονα, θα πρέπει ιδιαίτερα να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για το ΕΥΡΩ, σ' όλα ανεξαιρέτως τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι επιχορηγήσεις για την κοινωνική ασφάλεια, την υγειονομική περίθαλψη, την παιδεία και τον πολιτισμό έχουν αισθητά μειωθεί. Παράλληλα, η πίεση πάνω στους μισθούς συνεχίζεται όλο και πιο ασφυκτικά... Νομικές κατακτήσεις σχετικά με τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και την κοινωνική πρόνοια έχουν σχεδόν καταργηθεί, στο όνομα της διαβόητης "ανταγωνιστικής ικανότητας", και στη θέση τους προωθήθηκε η θέση της "απορύθμισης"...

Αυτή η τάση, λοιπόν, με την καθιέρωση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά, κατά την άποψη ακόμα και αστών ειδικών, θα επιταχυνθεί περισσότερο, γεγονός που θα έχει επώδυνες συνέπειες στα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων, με αποτέλεσμα το βιοτικό τους επίπεδο να χειροτερεύει όλο και περισσότερο... Γιατί, αυτό που στην πραγματικότητα ευνοεί το ΕΥΡΩ είναι οι διαδικασίες μεταφοράς μεγάλων χρηματικών ποσών με κεντρικό στόχο την αγορά και πώληση επιχειρήσεων, τις συνενώσεις τους, οι οποίες, ας σημειωθεί, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου,επιταχύνθηκαν πάρα πολύ. Αυτό στην πράξη σημαίνει την πάρα πέρα ραγδαία συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και της παραγωγής... Το γεγονός αυτό έχει αποτέλεσμα να δημιουργούνται νέοι ισχυρότεροι οικονομικοί γίγαντες, οι οποίοι όλο και περισσότερο απλώνουν τα ιμπεριαλιστικά τους πλοκάμια σε παγκόσμια κλίμακα... Επίσης, με τον τρόπο αυτό, το ΕΥΡΩ ενθαρρύνει ακόμα πιο πολύ τον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων και κατά συνέπεια τη διαδικασία της πάρα πέρα συγκέντρωσης και μετάθεσης της παραγωγής σε χώρες, όπου η αγορά εργασίας είναι πάρα πολύ φθηνή.

Το τελευταίο διάστημα, γίνεται πάρα πολύς λόγος, πως η εισαγωγή του ΕΥΡΩ θα πρέπει να ολοκληρωθεί με μια "ευρωπαϊκή πολιτική απασχόλησης", προκειμένου με τον τρόπο αυτό να διαμορφωθεί μια "κοινωνική Ευρώπη". Δικαιολογημένα, όμως, αναρωτιέται κανείς: Από πού θα έρθουν οι πολυπόθητες νέες θέσεις εργασίας, όταν από τη μια πλευρά, τα κράτη υποχρεώνονται να περιορίζουν δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και από την άλλη, με την καθιέρωση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, προωθούνται οι διαδικασίες συγκέντρωσης της παραγωγής, οι οποίες ως άμεσο αρνητικό αποτέλεσμα έχουν τη σημαντική μείωση του αριθμού του εργαζόμενου προσωπικού, άρα την όξυνση του κοινωνικού φαινομένου της μαζικής ανεργίας. Με άλλα λόγια, πρόκειται, δηλαδή, για μια "κοινωνική Ευρώπη" με τη συνεχιζόμενη καταλήστευση των κοινωνικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, με τη συνεχιζόμενη δραματική αύξηση της ανεργίας και της κοινωνικής περιθωριοποίησης εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ανθρώπων, νέων κυρίως σε ηλικία.

Παράλληλα, δε θα πρέπει κανείς να ξεχνά ότι, με την καθιέρωση του ΕΥΡΩ, επιδιώκονται πολιτικοί στόχοι, για τους οποίους θα κληθούν να πληρώσουν πολύ ακριβά οι λαοί των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πριν απ' όλα, με τη γερμανική προεδρία κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου αυτού του χρόνου, ταυτόχρονα με τις διαδικασίες ολοκληρωτικής καθιέρωσης του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, θα επιδιωχτεί η πάρα πέρα επέκταση των αυτόνομων στρατιωτικών δομών της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Αστυνομίας, καθώς και οι διαδικασίες της προς ανατολάς διεύρυνσης της ίδιας της ΕΕ. Κεντρικός στόχος, λοιπόν, παραμένει η δημιουργία μιας "Μεγάλης Ευρώπης" κάτω από την ηγεσία των Γερμανών ιμπεριαλιστών, οι οποίοι με την καθιέρωση του ΕΥΡΩ αποσκοπούν στη χαλιναγώγηση του δολαρίου και στη συνέχεια να κατακτήσουν την ίδια θέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Ετσι, λοιπόν, το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα δεν πρόκειται να φέρει ούτε νέες θέσεις εργασίας και, πολύ περισσότερο, καμιά βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης των εργαζομένων στις χώρες - μέλη της ΕΕ. Κατά συνέπεια και στη διάρκεια του 1999, ενόψει και των επικείμενων ευρωεκλογών, αναμένονται νέοι πιο δυναμωμένοι αγώνες των εργαζομένων ενάντια στην ιμπεριαλιστική Ευρώπη.

Ν. Η. - Η.

Οι ανησυχίες ότι το ΚΟΔΗΣΟ θα εγκαταλείψει τις προγραμματικές αρχές του (Πρόγραμμα του 1993), αποκτώντας έτσι το δικό του "Γκόντεσμπεργκ", όπως το SPD, ίσως είναι ακόμα πρόωρες. Αλλά δεν επιτρέπεται να μην πάρει κανείς υπόψη τη διαπίστωση του Μπίσκι ότι "κανένα πολιτικό κόμμα, χωρίς εξαίρεση και το ΚΟΔΗΣΟ, δε δίνει την εντύπωση ότι καταπιάνεται διαμορφωτικά με το σήμερα, με ένα πλούσιο όραμα για το μέλλον"

Η πολιτική απασχόλησης, η καταπολέμηση της μαζικής ανεργίας και, γενικά, η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων θα ερμηνεύονται μόνο σαν "κόστος" των μεγαλοχρηματιστών και του μεγάλου κεφαλαίου γενικότερα...

Από παλιότερες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη Γερμανία