Αυτή η φράση σε συνδυασμό με το αυστηρό βλέμμα και την επιβλητική παρουσία του Αγάλματος της Ελευθερίας αντίκριζαν για δεκάδες χρόνια εκατομμύρια στιγματισμένοι και διωγμένοι πρόσφυγες, μετανάστες, όταν έφταναν στο Ελις Αϊλαντ και στο Νέο Κόσμο αφήνοντας πίσω τον Παλιό. Η περιέργεια του Κολόμβου ανακάλυψε την ήπειρο. Εκατομμύρια κατατρεγμένοι, κυνηγημένοι, πεινασμένοι, μία ετερόκλητη πολύμορφη και πολύχρωμη μάζα, που καταβροχθίζονταν διαρκώς από το μεγάλο χωνευτήρι, έφτιαξαν τις ΗΠΑ, την Αμερική. Τη γη του "ονείρου" χιλιάδων φτωχών, τη γη της "ελευθερίας", τη γη της "Χάρτας των δικαιωμάτων", των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

Ομως το χωνευτήρι έχει στομώσει από καιρό, το αμερικανικό όνειρο δε χωρά πια τους κυνηγούς του και όσοι απόμειναν να πιστεύουν ακόμα την προπαγάνδα - και είναι πολλοί οι απελπισμένοι αυτού του κόσμου - βρίσκονται πολύ συχνά φυλακισμένοι. Πόσοι Αϊτινοί άραγε πέθαναν από το ΕΪΤΖ και τις κακουχίες, πρόσφυγες και εξόριστοι διωγμένοι από τη δικτατορία του Ντιβαλιέ, στοιβαγμένοι σε "τενεκεδένια κουτιά" στην αμερικανική βάση του Γκουαντάμο της Κούβας, κάτω από τον ήλιο της Καραϊβικής; Κανείς δεν ξέρει. Χρόνια φιλειρηνικές και ανθρωπιστικές οργανώσεις προσπαθούσαν μάταια να σώσουν κάποιους που τους απαγορευόταν η είσοδος στις ΗΠΑ εξαιτίας των ασθενειών τους. Οι "ανθρωπιστικοί λόγοι" που επικαλούνταν οι οργανώσεις για την τραγική κατάσταση της υγείας τους απορρίφθηκαν κατηγορηματικά και αφέθηκαν να πεθάνουν... όμως... κοντά στις πατρογονικές τους εστίες...

Αλλοι ωστόσο είναι πολύ πιο "τυχεροί". Απολαμβάνουν δωρεάν διακοπές στα "κέντρα κράτησης", όπως θέλουν να ονομάζουν τις φυλακές, που έχουν οργανώσει οι μεταναστευτικές αρχές των ΗΠΑ (ΙΝS), για όσους μετανάστες δεν έχουν ειδική άδεια εισόδου, νόμιμα χαρτιά. Ωστόσο, ακόμα και αν έχουν άδεια παραμονής ή πράσινη κάρτα μπορούν εύκολα να βρεθούν στα "κέντρα" εξαιτίας μίας παράνομης πράξης, προσμένοντας την απέλασή τους. Από το φθινόπωρο του 1997 που η μεταρρύθμιση του μεταναστευτικού νόμου τον έκανε απαγορευτικό, χιλιάδες μετανάστες στοιβάζονται σε άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες περιμένοντας την επιστροφή τους σε μία πατρίδα από την οποία κάποτε δραπέτευσαν για να σωθούν.

Οι κρατούμενοι μετανάστες είναι το πιο ραγδαία αυξανόμενο τμήμα του υπερμεγέθους και εκρηκτικού πληθυσμού των αμερικανικών φυλακών,θα σημειώσει σε πρόσφατη έρευνά του η μεγαλύτερη εβδομαδιαία εφημερίδα των ΗΠΑ "Βίλατζ Βόις", που έφερε στην επιφάνεια αυτό το τελευταίο επεισόδιο της "τύχης των μεταναστών". Ο αριθμός τους έχει τριπλασιαστεί από το 1994, φτάνοντας στα τέλη του 1998 τους 16.400, ενώ οι ίδιες οι προβλέψεις του ΙΝS μιλούν ότι θα φτάσουν τους 25.000 το 2001! Η περίπτωση του 25χρονου Οσαντέμπα Εμποϊγκμπε από τη Νιγηρία είναι μία από αυτές που καταφέρνουν να αποσπάσουν τα φώτα της δημοσιότητας. Ο Εμποϊγκμπε αντιστάθηκε μαζί με τα αδέλφια του στο κλέψιμο της γης τους από το δικτατορικό καθεστώς της χώρας τους, προκειμένου να δοθεί σε ξένες πετρελαϊκές εταιρίες προς εκμετάλλευση. Συγκρούστηκε με τις αστυνομικές δυνάμεις και το στρατό, είδε τον αδελφό του να πέφτει στο έδαφος νεκρός από τις σφαίρες των δυνάμεων τήρησης της τάξης και κάποια στιγμή ένας ξένος τον οδήγησε έξω από τη Νιγηρία, μεταμφιεσμένο σε μουσουλμάνα ώστε το πρόσωπό του να μη φαίνεται και τον άφησε στο αεροδρόμιο της Ακτής του Ελεφαντόδοντου. Επιβιβάστηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε αεροπλάνο που τον οδήγησε στο αεροδρόμιο JFK της πόλης της Νέας Υόρκης. "Νόμιζα ότι ερχόμουν σε αυτή τη χώρα να βρω την ελευθερία μου, αλλά...", θα δηλώσει από το "κελί του", στο κέντρο κράτησης Βάκενχατ, στη συνοικία Τζαμάικα, της κομητείας του Κουίνς της πόλης της Νέας Υόρκης, που κρατείται από τις 20 Σεπτέμβρη του 1998, μέρα άφιξής του. Η αίτηση πολιτικού ασύλου που έκανε εκκρεμεί, ενώ ο ίδιος βρίσκεται φυλακισμένος, μην ξέροντας τι θα γίνει, για πόσο, αν θα απελευθερωθεί ή τι θα γίνει με την αίτησή του. Τις πιο πολλές φορές οι συνήγοροι των κρατουμένων μεταναστών έχουν ελάχιστες ευκαιρίες ή δυνατότητες να μπορούν να έρχονται σε επαφή τόσο με τις αρχές όσο και με τους κρατούμενους για να κρατούν επαφή με την υπόθεσή τους. Οι περισσότεροι δεν έχουν χρόνο να σπαταλούν και τους παρατούν... Εξάλλου η αίτηση και η χορήγηση ασύλου είναι μια πολύπλοκη, χρονοβόρα και πολυδάπανη διαδικασία έξω από τις δυνατότητες των πενήτων και κατατρεγμένων μεταναστών.

"Το δικαίωμα ασύλου επινοήθηκε νομικά κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, τη δεκαετία του '50, προς όφελος ενός μικρού αριθμού φυγάδων από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ", θα παρατηρήσει ο Πατρίκ Μονί, στέλεχος της Ομάδας Πληροφόρησης και Υποστήριξης Μεταναστών Εργαζομένων (GΙSΤΙ) στη "Le Monde Diplomatique" για το θέμα του ασύλου, ενώ θα συμπληρώσει: "Κατόπιν επεκτάθηκε το 1961 με τη διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής της Συνθήκης της Γενεύης, χωρίς κανείς να φανταστεί ότι τα θύματα των ανισορροπιών μεταξύ Βορρά και Νότου θα ζητούσαν να επωφεληθούν από αυτό το δικαίωμα". Οταν λοιπόν οι φτωχοί απέκτησαν κάποια στιγμή τη δυνατότητα να διεκδικούν το "ευεργέτημα", επειδή υποφέρουν από ένδεια και δεν μπορούν εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων να απαιτήσουν "πιστοποιητικά" των διώξεων που έχουν υποστεί, επιχειρήματα αυτού του είδους πλέον δε χωράνε. Αντ' αυτού στοιβάζονται κατά χιλιάδες σε φυλακές, στα κέντρα κράτησης του INS.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι το INS αποτελεί το κύριο "παίκτη" στην έκρηξη των κομητειακών φυλακών, χτίζοντας καινούριες ή επεκτείνοντας τις ήδη υπάρχουσες σε όλες τις Πολιτείες των ΗΠΑ, υπογράφοντας πλουσιοπάροχα συμβόλαια με τις ιδιωτικές εταιρίες εκμετάλλευσης και διαχείρισης των φυλακών, μεταφέροντας κατά δεκάδες τους κρατούμενους σε απομακρυσμένα κομητειακά σωφρονιστικά ιδρύματα, φροντίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο για την επέκτασή τους. Το "κέντρο κράτησης" του Βάκενχατ, που βρίσκεται και ο Εμποϊγκμπε και άλλοι 200 συγκρατούμενοί του, διαχειρισιακά ανήκει στην εταιρία "Βάκενχατ Κορέκσιον Κορπορέισιον" - που υπερηφανεύεται ότι κατέχει την "παγκόσμια πρωτιά στην ιδιωτικοποίηση των σωφρονιστικών ιδρυμάτων" των φυλακών στις ΗΠΑ - με πενταετές συμβόλαιο με το INS ύψους 49 εκατομμυρίων δολαρίων. Η ιδιωτικοποίηση των φυλακών είναι ακόμα ένα πολύ σκληρό παράδειγμα το πώς παράγει και προστατεύει η Αμερική την ευημερία της. Αυτές οι φυλακές στέκονται στο σταυροδρόμι μεταξύ της αντιμεταναστευτικής αγωνίας και της βρυχώμενης οικονομίας στις φυλακές, προσμετρώντας τα κέρδη και την ίδια στιγμή εμποδίζοντας την υποτιθέμενη απειλή των ενωμένων μαζών να διεκδικήσουν αυτά τα κρατικά κέρδη προς όφελός τους. Σε καθαρά συμβολικούς όρους, τα κέντρα κράτησης του INS αποτελούν τα πιο αυθεντικά κάστρα της νέας αμερικανικής ευημερίας,τόνισαν και οι διαμαρτυρόμενοι διαδηλωτές στην Ουάσιγκτον το περασμένο Σάββατο, που βρέθηκαν όλοι μαζί για να αντιδράσουν για τα 2 εκατομμύρια των ανθρώπων που βρίσκονται στα σωφρονιστικά ιδρύματα, δημιουργώντας ένα έθνος φυλακισμένων μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Πρώτοι, παντελώς αθώοι και ανυποψίαστοι σε αυτό το "παιχνίδι των φυλακών" της αμερικανικής εξουσίας, οι μετανάστες. Στις φυλακές όπου βιάζονται, κακοποιούνται, χρησιμοποιούνται, και όταν πλέον αχρηστεύονται στέλνονται "πακέτο πίσω" στις χώρες προέλευσής τους. Εντούτοις, για τους αξιωματούχους του INS, οι φυλακίσεις, το καθεστώς που επικρατεί, η επέκταση των "κέντρων" αποτελεί πράξη "ανθρωπιστικής βοήθειας", ενώ κωφεύουν στις κραυγές πόνου και οδύνης των φυλακισμένων, την ώρα που ζητούν το διπλασιασμό των προϋπολογισμών τους σε 700 εκατομμύρια δολάρια σε ετήσια βάση για την κράτηση αλλά και την απέλαση των κρατούμενων για τα επόμενα χρόνια.

Αν ήταν ταινία τούτο εδώ το κείμενο, το προτελευταίο πλάνο θα ήταν εκτυφλωτικό άσπρο με την απάντηση της περιφερειακού διευθυντή του INS, Μακ Ελρόι, προς τον δικηγόρο του Εμποϊγκμπε. "Τα κέντρα κράτησης εξασφαλίζουν έναν ασφαλή παράδεισο για αυτούς που ζητούν άσυλο εν αναμονή της εκδικάσεως της υπόθεσής τους"! Τελευταίο πλάνο θα ήταν το ειρωνικό χαμόγελο του Εμποϊγκμπε όταν άκουσε αυτή την απάντηση. Χωρίς λόγια.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

(του ανταποκριτή μας

Χρ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ).-

Χιλιάδες Αμερικανοί από διάφορες περιοχές της χώρας πήραν μέρος στη διαδήλωση του Σαββάτου, 3 του Απρίλη, στην Ουάσιγκτον, κατά της αστυνομικής κτηνωδίας, δεδομένου ότι το σοβαρότατο αυτό πρόβλημα έχει γενικό χαρακτήρα. Ωθηση για την εκδήλωση αυτή, όμως, έδωσε η βάρβαρη εξόντωση στις 4/2 του άοπλου 22χρονου μαύρου μετανάστη από τη Γουινέα, Αμάντου Ντιάλο, από 4 λευκούς αστυνομικούς, οι οποίοι έριξαν εναντίον του 41 πυροβολισμούς, καθώς βρισκόταν στην είσοδο του σπιτιού όπου διέμενε, στην περιοχή Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Πέθανε, δεχόμενος 19 από τα βλήματα αυτά σε όλο του το σώμα.

Την πρωτοβουλία για την πορεία διαμαρτυρίας προς την Ουάσιγκτον είχε πάρει το Κέντρο για τα Συνταγματικά Δικαιώματα, που σε διακήρυξή του με τον τίτλο "Αρκετά πια" προειδοποιούσε ότι η εκτέλεση του Ντιάλο "είναι απλώς η κορυφή ενός παγόβουνου, μιας επιδημίας αστυνομικής κτηνωδίας και κακομεταχείρισης που σκορπάει τον όλεθρο στους μαύρους, στους ισπανόφωνους, ασιάτες και άλλα έγχρωμα άτομα σε όλη τη χώρα".

Σε δική του ανακοίνωση, το ΚΚ ΗΠΑ καλούσε τα μέλη και τους οπαδούς του να πάρουν μέρος στην πορεία προς την Ουάσιγκτον, τονίζοντας: "Το ΚΚ ΗΠΑ προσθέτει και τη δική του φωνή σε αυτήν των εκατομμυρίων διαμαρτυρομένων, που απαιτούν να μπει ένα τέλος στην αστυνομική κτηνωδία. Χρειαζόμαστε πολιτικό έλεγχο πάνω στους αστυνομικούς μας. Πρέπει να είναι υπόλογοι στο λαό, που πληρώνονται να υπηρετούν".

Την πορεία υποστήριζαν ένθερμα, επίσης, η Διεθνής Αμνηστία, η Ηνωμένη Εκκλησία του Χριστού, το Δίκτυο Εθνικής Δράσης του μαύρου ιερέα Αλ Σάρπτον, η Εθνική Συνδιάσκεψη των Μαύρων Δικηγόρων, το Εθνικό Συμβούλιο Εκκλησιών, ο Εθνικός Σύνδεσμος για την πρόοδο των εγχρώμων, και άλλοι οργανισμοί.

Η λαϊκή αγανάκτηση συνεχώς εντείνεται, λόγω της αδιαφορίας τόσο του ρεπουμπλικάνου δημάρχου Ρούντολφ Τζουλιάνι, όσο και της αστυνομίας. Εγραφε σχετικά η εβδομαδιαία εφημερίδα "Βίλατζ Βόις" στις 30/3: "Σήμερα είναι η όγδοη κατά σειρά πολιτική ανυπακοή, σαν απάντηση στο φόνο του μετανάστη Αμάντου Ντιάλο από τη Γουινέα. Καμιά, μέχρι τώρα, αξιοπρεπής απάντηση από το δημαρχείο. Καμία ικανοποιητική απάντηση από την αστυνομία. Καμία μήνυση κατά των τεσσάρων αστυνομικών που ενέχονται για τους πυροβολισμούς ενάντια σε έναν, οριστικά αυτή τη φορά, άοπλο μαύρο.... στην είσοδο ενός κτιρίου στο Μπρονξ τη νύχτα της 4ης Φλεβάρη".

Και παρέθετε τη δήλωση που έκαμε ο Πρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου για την Πρόοδο των Εγχρώμων, Κουέισι Μφούμε, προτού μεταφερθεί χειροδέσμιος στο κρατητήριο από την πιο πάνω συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το κτίριο της αστυνομικής διοίκησης: "Μια ανθρώπινη ζωή αφαιρέθηκε με ψυχρό και αναίσχυντο τρόπο. Ο δήμαρχος το αποκαλεί αυτό έναν δημοσιογραφικό εντυπωσιασμό. Οταν μέλη του Κογκρέσου, πρώην δήμαρχοι, πολιτικοί ηγέτες, εκλεγμένοι αξιωματούχοι μεταφέρονται στο κρατητήριο, νομίζω ότι είναι προσβλητικό για τον αγώνα τους, καθώς ο δήμαρχος το αποκαλεί αυτό δημοσιογραφικό εντυπωσιασμό".

Η κοινή γνώμη, όμως, δε φαίνεται να παρασύρεται από τα παρδαλά αυτά φραστικά πυροτεχνήματα του κ. Τζουλιάνι. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που έκαμαν οι "Τάιμς της Νέας Υόρκης" από τις 8 μέχρι 14 του Μάρτη σε όλες τις περιοχές της πόλης μετά τη δολοφονία του Ντιάλο, λιγότεροι από το 1/4 των Νεοϋρκέζων πιστεύουν πως οι αστυνομικοί συμπεριφέρονται εξίσου στο μαύρους και στους λευκούς πολίτες. Τα 60% είπαν ότι οι αστυνομικοί "ευνοούν τους λευκούς". Ιδιαίτερα οι μαύροι βλέπουν τους αστυνομικούς με φόβο και δυσπιστία. Η ίδια δημοσκόπηση, που τα αποτελέσματά της δημοσιεύτηκαν στο φύλλο της 16/3 των "Νιου Γιορκ Τάιμς", παρουσίασε το μικρότερο ποσοστό επιδοκιμασίας του έργου του Τζουλιάνι μέσα στα 5 χρόνια της δημαρχίας του ή 42% έναντι 63% πριν 5 μήνες.

Ολα αυτά επιβεβαιώνονται από αδιάψευστα γεγονότα. Η λεγόμενη Μονάδα Εγκλημάτων του Δρόμου, στην οποία ανήκαν οι 4 αστυνομικοί, αποτελείται κατά 95% από λευκούς που φορούν πολιτική ενδυμασία και περιπολούν σε γειτονιές, οι κάτοικοι των οποίων είναι κατά 95% μη λευκοί. Το 1997 και 1998, η Μονάδα Εγκλημάτων του Δρόμου σταμάτησε στους δρόμους και έκανε έρευνα σε 45.000 πολίτες, από τους οποίους συνελήφθησαν μόνο 10.000, πράγμα που σημαίνει ότι το 80% των δήθεν "υπόπτων" ήταν αθώοι. Οπως σημείωνε ο μαύρος συνεργάτης των "Νιου Γιορκ Τάιμς", Μπομπ Χέρμπερτ, σε άρθρο του (18/2) για το θέμα αυτό: "Εχουμε έρευνες σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μαύροι και ισπανόφωνοι, για κανέναν απολύτως λόγο". Που σημαίνει, βέβαια, ότι οι "έρευνες" αυτές, με τον τρόπο που γίνονται, ήταν και είναι παράνομες.

Επειτα από την ογκούμενη λαϊκή κατακραυγή, ο διοικητής της αστυνομίας, Χάουαρντ Σαφίρ, για να θολώσει κάπως τα νερά, έσπευσε να διορίσει (19/3) στη δεύτερη θέση της Μονάδας Εγκλημάτων του Δρόμου έναν μαύρο αστυνομικό. Ο μαύρος ιερέας Αλ Σάρπτον, πολύ σωστά, χαρακτήρισε την ενέργειά του αυτή "απλώς παραπειστική".

Είναι χαρακτηριστικό, εξάλλου, ότι ενώ ο Σαφίρ επρόκειτο να καταθέσει σε ακρόαση του Δημοτικού Συμβουλίου για τη Μονάδα Εγκλημάτων του Δρόμου στις 22/3, βοηθοί του είχαν δηλώσει ότι λόγω άλλης απασχόλησής του αυτή τη μέρα, δε θα μπορούσε να παραστεί, αλλά όταν δημοσιεύτηκε φωτογραφία του μαζί με τη σύζυγό του στην τελετή απονομής των κινηματογραφικών βραβείων "Οσκαρ" στο Λος Αντζελες την Κυριακή 21/3, αναγκάστηκε να επιστρέψει αεροπορικώς στη Νέα Υόρκη και πήρε μέρος στην ακρόαση της Δευτέρας 22/3, στην οποία υπερασπίστηκε ανενδοίαστα τη ρατσιστική και τρομοκρατική ΜΕΔ και τα τέσσερα μέλη της, που εξόντωσαν τον άτυχο Ντιάλο.

Τέλος, στις 25/3 έγινε γνωστό ότι το ορκωτό δικαστήριο της περιοχής Μπρονξ αποφάσισε να απαγγείλει κατηγορία φόνου δεύτερου βαθμού για τους 4 αστυνομικούς. Ωστόσο, οι κατηγορούμενοι δεν κατέθεσαν στο δικαστήριο αυτό, ούτε και έχουν μιλήσει δημόσια. Οι δικηγόροι τους, επίσης, ισχυρίζονται θρασύτατα, ότι οι πελάτες τους "νόμισαν" πως ο Ντιάλο είχε όπλο και επρόκειτο να το χρησιμοποιήσει. Είναι πασίγνωστο, όμως, ότι το θύμα ήταν άοπλο, ούτε και όπλο βρέθηκε στο χώρο του εγκλήματος. Ο φάκελος του δικαστηρίου αυτού σφραγίστηκε και αναμένεται να ανοιχτεί αυτές τις μέρες.

Ο θείος του θύματος, που έχει το ίδιο ακριβώς όνομα, Αμάντου Ντιάλο, μόλις έμαθε για την απόφαση αυτή, δήλωση στην εφημερίδα "Νιου Γιορκ Ποστ" (26/3): "Ο Αμάντου πέθανε σ' αυτήν τη χώρα που αγαπούσε. Ελπίζουμε ότι το σύστημα δικαιοσύνης σ' αυτήν τη χώρα θα δείξει στον κόσμο πως δεν πέθανε μάταια". Αλίμονο, ο καημένος ο θείος φαίνεται να έχει ακόμα αυταπάτες, όπως δυστυχώς και ο αδικοχαμένος ανιψιός του, που πλήρωσε με την ίδια τη ζωή του - πάνω στο άνθισμα της νιότης του - τον ερχομό του στον υπερατλαντικό παράδεισο.