Από το διάστημα της προκήρυξης των εκλογών, μέχρι και την ψηφοφορία της 1ης του Μάη, το εκλεκτορικό σώμα της Βρετανίας πρέπει να αποφασίσει μέσα στη γενική σύγχυση των προγραμμάτων των δύο κομμάτων, τι κάθε κόμμα υπόσχεται ότι δε θα κάνει.

Το Συντηρητικό Κόμμα προσπαθεί να αποχρωματίσει την εκστρατεία του από τις κατηγορίες της διαφθοράς και να εκφοβίσει τους ψηφοφόρους με την απειλή των εργατικών συνδικάτων και τη σχέση που έχουν με το Εργατικό Κόμμα. Οι Εργατικοί, στο μεταξύ, κάνουν ό,τι μπορούν - και το κάνουν καλά αν κρίνει κανείς το ρεύμα που έχει διαμορφωθεί υπέρ τους - να πείσουν ότι είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν το θατσερικό μοντέλο.

Το ρεύμα που έχει διαμορφωθεί και καταδεικνύεται κυρίως μέσα από τις δημοσκοπήσεις, φανερώνει μια εντυπωσιακή μετατόπιση του εκλογικού σώματος. Οι Εργατικοί εμφανίζονται ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, αν και, εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής δεν είναι άγνωστες στη βρετανική πολιτική σκηνή. Εκτός από τις δημοσκοπήσεις, άλλοι παράγοντες που ενισχύουν αυτές τις προβλέψεις, είναι οι πρόσφατες εκλογές των τοπικών συμβουλίων που έδειξαν εξασθένιση των Συντηρητικών.

Το προεκλογικό κλίμα θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς αρκετά παράδοξο και αντιφατικό. Η παραδοξότητα έγκειται στο γεγονός ότι η Βρετανία βρίσκεται στο καλύτερο δυνατό "οικονομικό επίπεδο" και μετά από δύο υφέσεις που συνέβησαν σε μία εικοσαετία, η χώρα διαθέτει την ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στην Ευρώπη. Η Βρετανία είναι σε καλύτερη οικονομική θέση από τους Ευρωπαίους εταίρους της, με πληθωρισμό κάτω του 3 % και το μικρότερο αριθμό ανέργων. Παρ' όλα αυτά, η μετατόπιση είναι δεδομένη.

Το Νέο Εργατικό Κόμμα, δεν προτείνει κάποιες αλλαγές ή νέες ιδέες, απλώς προτείνει νέα πρόσωπα. Αυτή η προσέγγιση έχει θετικά αποτελέσματα, γιατί εκμεταλλεύεται το αίσθημα ανασφάλειας που διακατέχει τα μεσαία στρώματα που αντιμετωπίζουν μια πιθανή απώλεια θέσεων εργασίας και τη φυσιολογική φθορά του κυβερνώντος κόμματος μετά από 18 χρόνια παραμονής στην εξουσία. Μια φθορά που συνοδεύεται από τις καταγγελίες για παρακμή και διαφθορά και τις εσωτερικές διαμάχες στο κόμμα. Ακόμα, τη διάχυτη έλλειψη εμπιστοσύνης στελεχών των Συντηρητικών, στο πρόσωπο του πρωθυπουργού.

Ο ηγέτης του κόμματος, Τόνι Μπλερ, κήρυξε την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας με κεντρικό σύνθημα "Δεν υποσχόμαστε μια επανάσταση".Το σύνθημα αυτό συμπυκνώνει τη συντηρητική μεταστροφή των Εργατικών και τη μετατόπισή τους προς το κέντρο. Οι πρώτες ενδείξεις αυτής της μεταστροφής ήρθαν αμέσως μετά την εκλογή του στην ηγεσία του κόμματος το 1994 και την απαλοιφή του άρθρου 4 του Καταστατικού του κόμματος, που εντάχθηκε στο Καταστατικό το 1918 και αφορούσε τις εθνικοποιήσεις των μεγάλων μέσων παραγωγής. Ενα χρόνο αργότερα, ο Τ. Μπλερ θα δηλώσει: "Ο σοσιαλισμός δε σήμαινε ποτέ εθνικοποίηση της κρατικής εξουσίας, αλλά ηθικός τρόπος ζωής".Η συντηρητική στροφή θα ολοκληρωθεί με τη δημοσιοποίηση την προηγούμενη βδομάδα του Μανιφέστου των Εργατικών, που το ονόμασαν "Συμβόλαιο με το λαό".Το συμβόλαιο αυτό, είναι ένας δεκάλογος που καταπιάνεται με τα βασικά προβλήματα, που σύμφωνα με τους Εργατικούς απασχολούν τη βρετανική κοινωνία. Προτείνει μέτρα για τον εκσυγχρονισμό της παιδείας, της υγείας, της απασχόλησης και για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας. Στον οικονομικό τομέα, προτείνει την εισαγωγή του κατώτερου μισθού, το πάγωμα της φορολογίας, αλλά και των δαπανών του προϋπολογισμού για τα επόμενα δύο χρόνια. Ο ίδιος ο Τ. Μπλερ θα το χαρακτηρίσει ένα μανιφέστο που κινείται στο κέντρο, "ένα ριζοσπαστικό κέντρο, το σύγχρονο, που κοιτάζει μπροστά και εναρμονίζεται με τους καιρούς και τα ένστικτα της σημερινής Βρετανίας".

Κατά τη διάρκεια των τριών βδομάδων που διεξάγεται ο προεκλογικός αγώνας, ο Τ. Μπλερ είχε την ευκαιρία να αποσαφηνίσει ακόμα περισσότερο τις θέσεις του. Καθησυχάζοντας τους οικονομικούς και χρηματιστηριακούς παράγοντες, εξέφρασε τη συμφωνία του τόσο στην υλοποίηση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων, όσο και στη νομοθεσία που αφορά το συνδικαλιστικό, που θέσπισαν οι Συντηρητικοί τη δεκαετία του '80 και είναι η σκληρότερη σε όλη τη δυτική Ευρώπη. Ιδιαίτερα για το συνδικαλιστικό, σε περίπτωση που κερδίσουν τις εκλογές, προκειμένου να μην επαναληφθούν οι επαναλαμβανόμενες απεργίες που συγκλόνισαν τη χώρα τη δεκαετία του '70, προτίθενται να επαναφέρουν το μέτρο της αντιπροσώπευσης των εργατών στις συνομιλίες για τις συμβάσεις που αφορούν τις αμοιβές και τις συνθήκες εργασίας, σε εκείνες τις επιχειρήσεις των οποίων οι εργαζόμενοι θα αποφασίσουν την αντιπροσώπευσή τους κατόπιν ψηφοφορίας και κατόπιν πλειοψηφίας του 50%. Το μέτρο αυτό - πάντα κατά τον Μπλερ - αποτελεί ένα καλύτερα οργανωμένο τρόπο διεκδίκησης και οι εργαζόμενοι δε θα χρειάζεται να καταφεύγουν πλέον στο μοναδικό μέσο που διαθέτουν, την απεργία!

Το 1983, ενόψει και πάλι των βρετανικών εκλογών, το Εργατικό Κόμμα είχε δημοσιοποιήσει ένα Μανιφέστο, όπου ανάμεσα στις διακηρύξεις του υπήρχε η δέσμευση να αγωνιστεί για τη "σοσιαλιστική αναδιάρθρωση" της κοινωνίας. Το κόμμα υποσχόταν να παλέψει για την αναβάθμιση της εργατικής τάξης και να βοηθηθούν πρωτίστως αυτοί που πραγματικά είχαν ανάγκη, δηλαδή οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι. Για το λόγο αυτό, υπήρχε η πρόβλεψη για τη δημιουργία και τη χρηματοδότηση ενός επείγοντος προγράμματος δράσης για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Στο μανιφέστο αυτό περιλαμβάνονταν ακόμα οι δεσμεύσεις για την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και τον πυρηνικό αφοπλισμό.

Οι αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες που μεσολάβησαν τα 14 αυτά χρόνια, οδήγησαν στον "εκσυγχρονισμό" του κόμματος για να μπορέσει να διεκδικήσει επί ίσης όροις την εξουσία. Η Αριστερά πλέον θεωρείται αναχρονιστική, οι σοσιαλιστικές ιδέες εγκαταλείφθηκαν και αντικαταστάθηκαν από την ελεύθερη αγορά και τον αυστηρό έλεγχο των δημοσίων δαπανών. Οσο για την ΕΕ, ο Μπλερ προσδοκά έναν ηγετικό ρόλο της Βρετανίας στα πλαίσια της Ενωσης και κατηγορεί του Συντηρητικούς για ευρωσκεπτικισμό.

Τώρα οι νέοι Εργατικοί επικεντρώνουν την προσοχή τους στο να βοηθήσουν τους φτωχούς να βοηθηθούν μόνοι τους. Η αναδιανομή του εισοδήματος μέσω της βαριάς φορολογίας των πλουσίων και των κατεχόντων έχει εξοβελιστεί από το πρόγραμμα και τώρα οι οικονομικά ισχυροί είναι καλοδεχούμενοι ως άνθρωποι που δίνουν δουλιά στον πληθυσμό.

Αρκετά στελέχη του κόμματος υποστηρίζουν ότι το κόμμα υιοθέτησε τις θέσεις των Συντηρητικών για να προσελκύσει τα μεσαία στρώματα και θυσίασε τις ανάγκες και την υποστήριξη του τμήματος εκείνου του πληθυσμού, την προστασία του οποίου είχαν αναλάβει με την ιδρυτική τους διακήρυξη το 1900. "Η πολιτική ήττα της εργατική τάξης, είναι η προϋπόθεση του Νέου Εργατικού κόμματος", υποστηρίζουν και από ό,τι φαίνεται, θα χρειαστούν καιρό να συνέλθουν από το γεγονός ότι ένα ιδρυτικό μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ζει άνετα στη δημιουργία της οικονομίας της αγοράς.

Το όραμα του Μπλερ μοιάζει υπερβολικά με το όραμα του Μπιλ Κλίντον. Εχει υιοθετήσει μάλιστα κι ανάλογα συνθήματα, όπως το "Η Βρετανία αξίζει κάτι καλύτερο". Πιστός στις οδηγίες των Αμερικανών συμβούλων, υπόσχεται πολλά χωρίς να δεσμεύεται, επικεντρώνεται σε ζητήματα που αφορούν το μέλλον, όπως η εξειδίκευση, η καλύτερη εκπαίδευση, οι καινοτομίες. Ρίχνει το βάρος του στην εμφάνιση και όχι στο περιεχόμενο και αποφεύγει συστηματικά να αντιπαρατεθεί με τον Τζον Μέιτζορ.

Ισχυρίζεται ότι μόνο το Νέο Εργατικό Κόμμα μπορεί να συνεχίσει και να εξελίξει το "οικονομικό και κοινωνικό έργο" της Μάργκαρετ Θάτσερ και δηλώνει ότι η "Σιδηρά Κυρία" είναι το πρότυπό του. Μια πρώτη απάντηση πήρε από την ίδια τη Θάτσερ που δήλωσε: "Η μίμηση αποτελεί την πλέον ειλικρινή μορφή κολακείας, δεν είναι όμως λιγότερο ψεύτικη".

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

"Να φύγει ο Μομπούτου. Περιμένουμε τον Καμπίλα!", είναι τα λόγια που ακούν οι περισσότεροι ξένοι δημοσιογράφοι, που καταφτάνουν τους τελευταίους μήνες στο Ζαϊρ, έχοντας ως αποστολή να καταγράψουν τα όσα συγκλονιστικά συμβαίνουν αυτή την περίοδο σε μια χώρα τόσο τεράστια όσο μια ευμεγέθης έκταση της Ευρώπης.

Οι περισσότεροι από τους ανταποκριτές έχουν την αίσθηση ότι καταγράφουν νέες σελίδες στην ιστορία της Αφρικής και δεν έχουν άδικο: όλα δείχνουν πως έχει αρχίσει να μετρά το ρολόι της αντίστροφης μέτρησης. Το τέλος εποχής ενός από τους πιο στυγνούς δικτάτορες και υπε-εκμεταλλευτές εκατομμυρίων ανθρώπων του αιώνα που διανύουμε: τον σήμερα 66χρονο Μομπούτου Σεσεσέκο.

Τα τελευταία επεισόδια αυτού του κεφαλαίου της ζαϊρινής ιστορίας, του γεμάτου με ανελέητη βία, δολοπλοκίες, "χάρτινες" συμμαχίες, άπλετο χρήμα και μνημειώδης διαφθορά σε κάθε επίπεδο της κρατικής ζωής παρουσιάζει ιδιαίτερη δράση, ένταση και ενδιαφέρον από τον περασμένο Σεπτέμβρη, οπότε ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση του Λόρεντ Καμπίλα ή Λοράντ Καμπιλά από το Ανατολικό Ζαϊρ. Τότε, οι περισσότεροι νόμιζαν ότι επρόκειτο για μια ακόμη ανεπιτυχή και καταδικασμένη εκ των προτέρων τοπική εξέγερση. Σήμερα, η θεωρία αυτή έχει συντριβεί με τον πιο καταφανή τρόπο και με ατράνταχτα επιχειρήματα τα ίδια τα γεγονότα. Ποια; Σε πρώτο επίπεδο μια αλυσίδα κατακτημένων πόλεων (Γκόμα, Καλέμι, Μπουκάβου, Κίντου, Καμάλο, Πουέτο, Κισανγκάνι, Λουμπούτου και τελευταία Λουμπουμπάσι) οι οποίες πλέον μοιάζουν με τον "επιθανάτιο ρόγχο" γύρω από το καθεστώς του δικτάτορα Μομπούτου και των όσων τον υπηρέτησαν.

Οι επελάσεις και επιθέσεις των ανταρτών από το Σεπτέμβριο μέχρι το μήνα που διανύουμε είχαν, λοιπόν, ως αναντίρρητο αποτέλεσμα την κυρίευση του 50% της χώρας και δη την κατάκτηση των πιο προσοδοφόρων και πλούσιων σε ορυκτά και μεταλλεύματα περιοχών. Η επιτυχία αυτού του στόχου θεωρείται σημαντική για την οικονομική χρηματοδότηση του στρατού των ανταρτών, αφού για παράδειγμα η προ ημερών κατάκτηση του Λουμπούμπασι, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Ζαϊρ, περίφημης για τα ορυχεία χαλκού και κοβαλτίου, αναμένεται να είναι η εξέλιξη - κλειδί που θα ανοίξει ακόμη πιο εύκολα το δρόμο της επέλασης των ανταρτών και την όχι και τόσο μακρινή, ούτε και απίθανη, άνοδό τους στην εξουσία. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες διαμαντιών στον κόσμο, η νοτιοαφρικανική "De Beers" ξανάνοιξε τα γραφεία της στην - αδαμαντοφόρα και καταληφθείσα από τους αντάρτες - πόλη Μπούτζι - Μάγι και προχώρησε σε "επιτυχείς", όπως αποκαλέστηκαν, συνομιλίες με τους αντάρτες. Ο νέος διοικητής της πόλης αυτής, ο Γιάγκι Σιτόλο (στέλεχος της ανταρτικής "Εθνικής Συμμαχίας") γνωστοποίησε στους δημοσιογράφους ότι ήδη άρχισε η συγκέντρωση και αξιοποίηση χρημάτων προερχόμενων από τις πωλήσεις διαμαντιών. "Πριν, όλα αυτά τα χρήματα πήγαιναν κατ' ευθείαν στις τσέπες του Μομπούτου, στους συγγενείς και στους στρατηγούς του", υποστηρίζει ο Σιτόλο στην ανταποκρίτρια της εφημερίδας "ΙΝΤΕΠΕΝΤΕΝΤ", Μέρι Μπραντ, η οποία προσθέτει στο ρεπορτάζ της ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας της αξιοποίησης αυτών των ποσών "στην κατασκευή ανύπαρκτων στο παρελθόν δρόμων από τους αντάρτες"...

Αλήθεια, πώς οι αντάρτες του Λόρεντ Καμπίλα κατάφεραν να φτάσουν στο σημερινό σημείο;

"Η αρχή έγινε με τη βοήθεια της Ρουάντα, Μπουρούντι και Ουγκάντα διά της συστράτευσης, όπως είναι γνωστό, των μαχητών Μπανγιαμουλένκε της φυλής των Τούτσι από τη Ρουάντα και το Μπουρούντι στο πλευρό της "Εθνικής Συμμαχίας Δημοκρατικών Δυνάμεων για την Απελευθέρωση του Κονγκό - Ζαϊρ". Μέχρι το τέλος του 1996 οι αντάρτες του Καμπίλα είχαν, με τη βοήθεια των τριών γειτονικών με το Ζαϊρ χωρών, δημιουργήσει μια "ασφαλή" ζώνη επιχειρήσεων στο ανατολικό τμήμα της χώρας", αναφέρει πρόσφατο άρθρο του βρετανικού περιοδικού "Εκόνομιστ". Το "προπύργιο" των ανταρτικών δυνάμεων στο Ανατολικό Ζαϊρ βοήθησε στη θετική, μέχρι τώρα, έκβαση της δράσης τους στο μέτωπο των επιχειρήσεων. Από κει κατέστησαν δυνατές η ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους και η αντεπίθεση που έκαναν απέναντι στους πεινασμένους, εξαθλιωμένους άνδρες του Ζαϊρινού στρατού, οι οποίοι από ανάγκη και "συνήθεια" ενδιαφέρονταν περισσότερο για τις λεηλασίες, βιασμούς και φόνους πολιτών παρά για την προάσπιση της - χαμένης προ πολλού - τιμής του δικτάτορα Μομπούτου!

Η συμμετοχή τριών από τις συνολικά εννέα γειτονικές με το Ζαϊρ χώρες ήταν μέχρι πρόσφατα "κοινό μυστικό". Από την περασμένη Τετάρτη, οπότε κυριεύτηκε η μέγιστης στρατηγικής και οικονομικής σημασίας πόλη Λουμπούμπασι, έπαψε να είναι και τυπικά "κοινό μυστικό". Ομως, από τη στιγμή που έγιναν αδιαμφισβήτητες ανταρτικές επιτυχίες στο μέτωπο των μαχών και η προοπτική ανόδου τους στην εξουσία, η στάση ορισμένων γειτόνων έγινε πλέον απροκάλυπτη.

Ενδεικτικές οι δηλώσεις που έκανε την περασμένη Τετάρτη ο Ρουαντέζος υπουργός Αμυνας, Πολ Καγκάμε στη βελγική εφημερίδα "Λε Σουάρ": "Η προέλαση των ανταρτών είναι θετική και για το Ζαϊρ και για τη Ρουάντα, αλλά και για όλη την περιοχή και την αφρικάνικη ήπειρο. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος: Πριν, το Ζαϊρ ήταν πρακτικά πηγή αστάθειας για όλους τους γείτονές του. Τουλάχιστον οι μισοί από τους γείτονες του Ζαϊρ επιδοκιμάζουν αυτό που συμβαίνει τώρα. Ο ζαϊρινός λαός χρειάζεται την αλλαγή, όπως και όλη η περιοχή των Μεγάλων Λιμνών". Στην ίδια συνέντευξη, ο Καγκάμε δεν παρέλειψε να προειδοποιήσει τις ΗΠΑ, Γαλλία και Βέλγιο (που έχουν στείλει στρατιώτες στην περιοχή με πρόσχημα την απομάκρυνση των υπηκόων τους που ζουν στο Ζαϊρ), να μην παρέμβουν στη μάχη εξουσίας που δίνεται στην Κινσάσα, τονίζοντας: "Πρέπει να ξέρετε ότι οι χώρες της περιοχής, όπως η Ρουάντα, η Ανγκόλα και η Ζάμπια, δε θα το ανεχθούν αυτό"! Διαφορετική ήταν η αντίδραση άλλων γειτόνων με το Ζαϊρ χωρών, που επιχείρησαν σ' όλη τη διάρκεια της αντεπίθεσης των ανταρτών να κρατήσουν όσο το δυνατόν ουδέτερη στάση.

Η κυβέρνηση της Ζάμπιας, για παράδειγμα, προειδοποίησε τους αντάρτες και τους πρόσφυγες να μείνουν μακριά από τα εδάφη της. "Είμαστε ουδέτεροι και δεν πρόκειται να δώσουμε καταφύγιο στις ένοπλες δυνάμεις που παίρνουν μέρος σ' αυτόν τον πόλεμο", δήλωσε προχτές ο υπουργός Εξωτερικών της Ζάμπια, Λόρενς Σίμπα, με αφορμή ρεπορτάζ εφημερίδων που υποστήριζαν ότι οι εξόριστοι μαχητές "Κατανγκέζε" επανασυγκροτούν τις δυνάμεις τους στη Ζάμπια και στη γειτονική Ανγκόλα, για να υποστηρίξουν την ανταρτική "Εθνική Συμμαχία Δημοκρατικών Δυνάμεων". Ο ίδιος πρόσθεσε πως η κυβέρνησή του έχει ήδη δώσει εντολή σε εκατοντάδες στρατιώτες που βρίσκονται κατά μήκος μιας μεθοριακής περιοχής έκτασης 2.000 χλμ. να είναι σε κατάσταση ετοιμότητας και να απαντήσουν με πυρ σε όποιον από το Ζαϊρ θελήσει να παραβιάσει το έδαφος της Ζάμπιας...

"Θα περιμένω τρεις ημέρες, για να πάρει ο Μομπούτου την απόφαση να διαπραγματευτεί μαζί μας την αποχώρησή του", δήλωσε την περασμένη Πέμπτη ο ηγέτης των ανταρτών Λόρεντ Καμπίλα, μιλώντας στους δημοσιογράφους από το πρώην παλάτι του Μομπούτου στην Γκόμα, που χρησιμοποιείται τώρα ως αρχηγείο των ανταρτών. Οταν ρωτήθηκε, αν η πλευρά του κήρυξε εκεχειρία, ο Καμπίλα απάντησε ότι απλώς διέταξε μια βραχύβια "παύση των εχθροπραξιών και τίποτε περισσότερο". "Ελπίζουμε ότι κάτι σημαντικό θα συμβεί μέσα σε τρεις ημέρες" πρόσθεσε ο ηγέτης των ανταρτών. Να προοιωνίζεται άραγε η πλήρης αποχώρηση του Μομπούτου από την πολιτική σκηνή του Ζαϊρ; Κάτι τέτοιο μάλλον δεν αποκλείεται...

Ο Καμπίλα δήλωσε ότι περιμένει να επικοινωνήσει προσωπικά μαζί του στο τηλέφωνο ο Μομπούτου, για να συζητήσουν την αποχώρησή του από την εξουσία. "Αν αυτό δε συμβεί εντός τριών ημερών θα προελάσουμε σε όλα τα μέτωπα", κατέστησε σαφές ο ηγέτης των ανταρτών, δείχνοντας πως τα λόγια του δεν είναι διόλου "σχήμα λόγου"!

Οι πειθαρχημένες δυνάμεις του Καμπίλα, από κάθε άποψη, είναι συγκριτικά ανώτερες από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Μομπούτου. Ο κυβερνητικός στρατός, ουσιαστικά, έχει προ πολλού τεθεί εκτός μάχης. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να προβάλλουν πλέον κάποια πρόσκαιρη αντίσταση είναι οι επίλεκτοι άνδρες της φρουράς του δικτάτορα Μομπούτου.

Οσον αφορά τη λαϊκή υποστήριξη, αυτή φαίνεται να έχει ήδη κερδηθεί, στο μεγαλύτερο μέρος της, από τους αντάρτες της "Εθνικής Συμμαχίας". Οι περισσότεροι πολίτες των ακόμη μη κατακτημένων από τους αντάρτες πόλεων (μεταξύ άλλων και η πρωτεύουσα Κινσάσα!) ανυπομονούν να δουν το τέλος του δικτάτορα, που επί 32 χρόνια κανονίζει τις τύχες τους. "Οποιοσδήποτε μετά τον Μομπούτου θα είναι καλύτερος", δηλώνει χαρακτηριστικά ένας φοιτητής στο πρακτορείο "Ασοσιέιτεντ Πρες", θέλοντας να καταδείξει το ασήκωτο πλέον βάρος της απομύζησης που έχει υποστεί ο ζαϊρινός λαός από τα χέρια του Μομπούτου Σεσεσέκο.

Το να φτάσει τελικά ο Καμπίλα νικητής στην Κινσάσα δεν είναι το πλέον δύσκολο. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η ανασυγκρότηση της ρημαγμένης χώρας μέσω του διορισμού ικανών και αδιάφθορων περιφερειακών κυβερνητών, κατασκευής δημόσιων έργων, νοσοκομείων, σχολείων και υπηρεσιών που θα αναβαθμίσουν το βιοτικό επίπεδο του μέσου Ζαϊρινού πολίτη. Οι προϋποθέσεις γι' αυτά, όπως απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις, εντυπωσιακά αποθέματα ποικιλίας ορυκτού πλούτου και βάσεις για την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας υπάρχουν. Εάν καταφέρει να υλοποιήσει αυτά τα βασικά και πρώτιστης ανάγκης έργα, τότε πράγματι το μέλλον γι' αυτή τη χώρα θα μπορέσει να γίνει καλύτερο.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ