Σε ένα από τα διαλείμματα της συνεδρίασης είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον σύντροφο Πάκο Φρούτος, μέλος της Γραμματείας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ενωμένης Αριστεράς και βουλευτή της ΕΑ, ο οποίος μας ανέλυσε τις συνθήκες που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.

Φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση, γιατί μέσα στην Ενωμένη Αριστερά (ΕΑ) εδώ και αρκετά χρόνια, τουλάχιστον από το 1989, ίσως και νωρίτερα, αλλά από '89, '90 και, τελικά, με μεγάλη αποφασιστικότητα το '91 αυτός ο κόσμος, μεταξύ των οποίων η μεγάλη πλειοψηφία, το 95%-98%, ανήκει σε μία φράξια του παλιού ΚΚΙ, είχε πει και είχε επιχειρηματολογήσει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα θα έπρεπε να διαλυθεί, να εξαφανιστεί και, έτσι λοιπόν, άρχισε αυτή η μάχη εδώ και πολύ καιρό.

Ωστόσο, ως βασικό στοιχείο, θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να δρομολογηθούν σταδιακά εναλλακτικές λύσεις από τα αριστερά στην πολιτική που ασκεί ο σημερινός καπιταλισμός στη νεοφιλελεύθερη φάση, δηλαδή αυτό που ζούμε σήμερα. Μπροστά σε αυτήν τη δυσκολία να δρομολογηθούν αριστερές εναλλακτικές λύσεις, το καλύτερο είναι να είμαστε εντελώς πραγματιστές, προσπαθώντας να αναζητήσουμε τις μικρές δυνατότητες να ασκήσουμε μία πολιτική που θα βελτιώνει μερικές συγκεκριμένες πλευρές. Η πλειοψηφία της ΕΑ προσπαθούμε να βελτιώσουμε όσο είναι δυνατόν τις συνθήκες ζωής, την εργασία, το περιβάλλον, τη δημοκρατία κλπ. Συγχρόνως πιστεύουμε ότι μία εναλλακτική λύση της Αριστεράς πρέπει να συνδέει πάντα την ανάλυση κάθε κατάστασης και τις προτάσεις που κάνεις για να αντιμετωπίσεις τη δεξιά πολιτική με μία πιο συνολική εναλλακτική λύση - τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο - που να προσπαθεί να δώσει τη μάχη σε ιδεολογική, φιλοσοφική βάση, καθώς και βάσει προγράμματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική από μία άποψη, που δε θα έχει σαν στόχο αποκλειστικά την καθημερινή συγκυρία, αλλά ταυτόχρονα να έχει μία προοπτική για το μέλλον.

Εμείς, λοιπόν, ξεκινήσαμε από αυτή τη βάση, υπερασπιστήκαμε αυτές τις θέσεις και γι' αυτό αντισταθήκαμε στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που εκφράζεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Και όλα αυτά ενώ είμαστε μεν υπέρ της ευρωπαϊκής πολιτικής οικονομικής οικοδόμησης, αλλά από μία πολιτική που θα παίρνει υπόψη της την πραγματικότητα κάθε χώρας και φυσικά που θα έχει έναν προοδευτικό αριστερό χαρακτήρα. Ξέρουμε ότι αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, λόγω των συσχετισμών δυνάμεων, η ευρωπαϊκή οικοδόμηση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με βάση αριστερά προγράμματα, αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει να αποδεχτούμε τυφλά και χωρίς καμία κριτική τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ως νεοφιλελεύθερο σχέδιο τόσο σε οικονομικό, κοινωνικό επίπεδο, όσο και σε θέματα άμυνας, ιδεολογίας, του διεθνούς οράματος. Θέλω να πω ότι εδώ στην Ευρώπη υπάρχει ένα υποταγμένο όραμα στα οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ σε μια σειρά ζητήματα, όπως φάνηκε στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου αλλά και πιο μετά.

Μπροστά σε όλα αυτά, φυσικά, είχαμε κόσμο που δε συμφώνησε με την πολιτική, στο σύνολό της, που ενέκρινε η Ενωμένη Αριστερά, όχι η πλειοψηφία της ΕΑ, αλλά η Ενωμένη Αριστερά. Μία οργάνωση δε μετριέται μόνο από την πλειοψηφία ή τη μειοψηφία, οι πλειοψηφίες είναι εκείνες που σε συγκεκριμένη στιγμή, όταν δεν υπάρχει δυνατότητα εσωτερικής συμφωνίας ή δυνατότητα συναίνεσης, αποφασίζουν δημοκρατικά, γιατί στη δημοκρατία οι αποφάσεις παίρνονται κατά πλειοψηφία και όχι κατά μειοψηφία και οι μειοψηφίες είναι τομείς της οργάνωσης που πρέπει να γίνονται σεβαστές και από τις οποίες θα πρέπει να ενσωματωθεί το σημαντικό μέρος, που μπορεί να ενσωματωθεί χωρίς να αποδεχτεί στο σύνολό της την πολιτική της πλειοψηφίας, τη γενική πολιτική της πλειοψηφίας. Θα πρέπει να αποδεχτούμε από τη μειοψηφία ό,τι δεν είναι αντίθετο με το πρόγραμμα και την πολιτική γραμμή της πλειοψηφίας.

Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε όλον αυτόν τον καιρό, "με γαϊδουρινή υπομονή", ωστόσο έφτασε μία στιγμή όπου αυτό δεν ήταν δυνατόν να συνεχιστεί για δύο λόγους: Γιατί η μειοψηφία, το Δημοκρατικό Κόμμα της Νέας Αριστεράς και η Πρωτοβουλία για την Καταλωνία κατανάλωναν το 95% των πυρομαχικών τους στο να εκτοξεύουν τορπίλες, ομοβροντίες, πυροβολισμούς ενάντια στην ίδια τους την οργάνωση, ενώ κατανάλωναν πολύ λιγότερο στην κριτική ενάντια στην κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, όταν είχαμε σοσιαλιστική κυβέρνηση, και, στη συνέχεια, στην κριτική - και μάλιστα συγκεκριμένη κριτική - ή να προτείνει κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική του Λαϊκού Κόμματος. Δηλαδή, είχαν μία ρητορική πολύ αντι-Δεξιά και ενάντια στο Λαϊκό Κόμμα, αλλά στην πράξη αποδέχονταν πολλές από τις συμφωνίες στις οποίες είχε φτάσει το Λαϊκό Κόμμα με τα συνδικάτα, όπως η εργασιακή μεταρρύθμιση ή στην εξέλιξη της συμφωνίας για τις συντάξεις, γνωστή ως Σύμφωνο του Τολέδο. Η αλήθεια είναι ότι δεν προωθούσαν καμία σοβαρή, υπεύθυνη στάση για κινητοποίηση ενάντια σε αυτήν την πολιτική.

Αλλά πέρα από όλα αυτά, πέρα από τις πολιτικές διαφορές που υπήρχαν, μέσα σε μία οργάνωση μπορεί να υπάρξει ένα πλαίσιο συζητήσεων, ωστόσο, αυτό μπορεί να γίνει εφόσον σεβαστούμε δύο σημαντικά ζητήματα: Το πρώτο είναι ο σεβασμός των δημοκρατικών κανόνων, που όλοι δεσμευτήκαμε να τηρήσουμε, και σαν δεύτερο ο σεβασμός της ενότητας της δράσης προς τα έξω, γιατί διαφορετικά μία οργάνωση πολύ δημοκρατική και πλουραλιστική, όπως είναι η ΕΑ, δε θα εμφανιζόταν σαν τέτοια στα μάτια των αριστερών πολιτών που θέλουν να ρίξουν την ψήφο τους για μία αριστερή επιλογή, αλλά θα εμφανιζόταν σαν μία χάβρα των Ιουδαίων, όπου δεν υπάρχει δυνατότητα να ακολουθηθεί μία κοινή, συλλογική πολιτική.

Τελικά, οδηγηθήκαμε στην έκρηξη, έφτασε μία στιγμή όπου δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και έτσι προτιμήσαμε να προχωρήσουμε τις διαδικασίες τώρα, παρά να βρεθούμε δυο τρεις μήνες πριν τις εκλογές, που η Νέα Αριστερά θα έστηνε καυγά, θα έκανε πόλεμο και, έτσι, θα έθετε υπό αμφισβήτηση, δυο τρεις μήνες πριν τις εκλογές, όλο το σχέδιο. Προτιμήσαμε, λοιπόν, να πληρώσουμε τώρα το τίμημα, παρά να περιμένουμε. Από άποψη τακτικής και στρατηγικής, νομίζω ότι τους χαλάσαμε τα σχέδια, που δεν ήταν άλλα από το να περιμένουν ότι η κρίση θα έφτανε μέχρι τις επόμενες εκλογές για να μπορέσουν να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη δυνατή ζημιά.

Από την ΕΑ, ποτέ δεν προωθήσαμε μία θέση σεκταριστική, δογματική ενάντια στο Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE). Το PSOE είναι μία πολιτική πραγματικότητα, ένα κόμμα που ψηφίζεται από 9.000.000 πολίτες και που πολλοί από αυτούς θεωρούν τον εαυτό τους αριστερούς, της μετριοπαθούς ή λιγότερο μετριοπαθούς Αριστεράς, πάντως αριστεροί. Εμείς θεωρήσαμε ότι με αυτό το κόμμα θα πρέπει να έχουμε ομαλές σχέσεις, αλλά οποιαδήποτε συμφωνία κάνουμε με αυτό το κόμμα, θα πρέπει να ξεκινάει από συμφωνίες πάνω στην πολιτική. Τι θα κάνουμε στη Βουλή και στην κοινωνία; Οχι να ανατρέξουμε σε αφηρημένες και από μέσα εκκλήσεις στην αντίληψη της Αριστεράς σαν μίας μεγάλης οικογένειας, αλλά να συμφωνήσουμε στην πολιτική που θα υπερασπίσουμε από αριστερές θέσεις, στο Κοινοβούλιο και στην κοινωνία της Ισπανίας. Αυτό κάναμε όταν το PSOE ήταν στην εξουσία, εδώ και πολλά χρόνια. Και στη δεκαετία του '90, όταν το PSOE είχε πάρει μία στροφή πολύ προς τα δεξιά, εμείς κάναμε προτάσεις στο PSOE που μπορούσαμε να υπερασπιστούμε από κοινού, αλλά από αριστερές θέσεις. Δεν απαιτούμε το PSOE να αποδεχτεί το πρόγραμμα της ΕΑ, καθώς αυτοί έχουν το 37% των ψήφων και εμείς γύρω στο 11%. Εκείνο που ζητάμε είναι το να γίνει αποδεκτό ένα τμήμα του προγράμματος της ΕΑ και ο καρπός μιας πολιτικής συμφωνίας με το PSOE να αντιπροσωπεύει την προσπάθεια να οδηγηθεί η πολιτική από αριστερές θέσεις και αν αυτό είναι δυνατό με μία στροφή προς τα αριστερά. Αυτό δεν είναι σεκταρισμός ούτε δογματισμός, είναι μία προσπάθεια να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και να αρχίσουν οι συμφωνίες της Αριστεράς να έχουν ένα περιεχόμενο πολιτικό και προγραμματικό και να μην είναι απλώς μία επιστροφή στην παλιά ιστορία του περασμένου αιώνα ή και του σημερινού σχετικά με την Αριστερά.

Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

Γερμανία

Πανέτοιμη για

"ειρηνευτικές επεμβάσεις..."

Σε μεγάλο βαθμό και μάλιστα απαρατήρητα από τη δημόσια κοινή γνώμη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, οι δομές των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων (Μπούντεσβερ) έχουν αλλάξει με τέτοιο τρόπο, έτσι που πολιτικοί παρατηρητές να μιλούν για έναν εντελώς νέο στρατό, ο οποίος, εκτός από την ονομασία του, τίποτα άλλο κοινό δεν έχει με τη γνωστή Μπούντεσβερ των παλαιότερων χρόνων.

Δυο από τα πιο παλιά και δραστήρια στελέχη του Κινήματος Ειρήνης της χώρας, ο Γιούργκεν Γκρέσλιν και ο Τομπίας Φλίγκερ, είναι πεπεισμένοι ότι αυτές οι διαδικασίες αλλαγής των δομών της Μπούντεσβερ στόχο έχουν "μια κατ' αρχήν, ραφιναρισμένη στρατιωτικοποίηση...".

Πόλεμος του Κόλπου το 1991, Βόρειο Ιράκ το 1991, Καμπότζη το 1991, Σομαλία το 1992, εμφύλιος πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία το 1994 αποτέλεσαν αιτία για αποστολή γερμανικών στρατευμάτων, προκειμένου να επιβάλουν εκεί "την ομαλότητα και τη διασφάλιση της ειρήνης...". Στην πραγματικότητα, βέβαια, επρόκειτο για ανοιχτή παραβίαση συνόρων άλλων κρατών, με το πρόσχημα κάποιας "ειρηνευτικής αποστολής ή και ανθρωπιστικής στρατιωτικής επέμβασης...". Κι όλα αυτά είχαν πραγματοποιηθεί παρά το σκεπτικισμό και την έντονη δυσφορία της δημόσιας κοινής γνώμης, αλλά με τη συναίνεση όμως του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και των Πρασίνων. Τη ριζική τους αντίθεση από την πρώτη κιόλας στιγμή είχαν εκφράσει το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα και το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.

Η στρατιωτικοποίηση - όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται - πραγματοποιείται με τρία, σχεδόν κλασικά, βήματα: Πρώτα, έχουν αλλάξει οι στρατηγικές κατευθυντήριες γραμμές. Στη συνέχεια οι δομές του στρατού και τελικά οι εξοπλισμοί. Το κίνητρο για τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της Μπούντεσβερ, κατά την άποψη του Φλίγκερ, οφείλεται στη νέα στρατηγική της ιμπεριαλιστικής Συμμαχίας του ΝΑΤΟ, η οποία έχει εγκαινιαστεί από το 1990. Ταυτόχρονα, οφείλεται στη συνεργασία μεταξύ των εταίρων και του Γενικού Επιθεωρητή των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, Κλάους Νόιμαν, ο οποίος με βάση το δικό του Σχέδιο Στρατηγικής του 1991 και σε συνδυασμό με τις υποχρεωτικές "αμυντικές και πολιτικές κατευθυντήριες γραμμές", που είχε χαράξει ο προϊστάμενός του, υπουργός Αμυνας, Φόλκερ Ρίε, συγκεκριμενοποιήθηκαν οι επιδιωκόμενοι στόχοι: Διατήρηση και διασφάλιση του ελεύθερου παγκόσμιου εμπορίου και η ανεμπόδιστη είσοδος στις αγορές και στις πρώτες ύλες σ' όλο τον κόσμο.

Με άλλα λόγια, εδώ δεν πρόκειται για την "εκπλήρωση κάποιων ελπίδων", που είχαν γεννηθεί μετά το τέλος της αντιπαράθεσης των δυο στρατιωτικών συνασπισμών και που είχαν σχέση με την αντιμετώπιση ορισμένων, στο έπακρο οξυμένων, προβλημάτων, όπως η φτώχεια και η πείνα, που προσλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Αντίθετα, εδώ πρόκειται για τη διασφάλιση ζωτικών συμφερόντων των Γερμανών ιμπεριαλιστών με ανοιχτά στρατιωτικά μέσα...

Το δεύτερο βήμα ήταν η θεμελιακή αλλαγή των δομών της Μπούντεσβερ, της οποίας το ανθρώπινο δυναμικό μειώθηκε στους 340.000 άνδρες και η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία σε 10 μήνες. Σχετικά, όπως τονίζει ο Γκρέσλιν, "η αποτελεσματικότητα ενός ισχυρού στρατού σήμερα εξαρτάται λιγότερο από τη μαζικότητά του και πολύ περισσότερο από την επαγγελματική του εκπαίδευση, την ποιότητα των εξοπλισμών και τις συγκεκριμένες δραστηριότητες, οι οποίες αφορούν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς...".

Με τη νέα αυτή αναδόμηση, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, δημιουργείται ένας στρατός τριών κατηγοριών: Πρώτον, οι - έτσι αποκαλούμενες - κύριες αμυντικές δυνάμεις, την πλειοψηφία των οποίων αποτελούν οι άνδρες εκείνοι που υπηρετούν την υποχρεωτική τους θητεία και που θα πρέπει να φέρουν το κύριο βάρος της άμεσης υπεράσπισης της χώρας. Οι ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες θα είναι έτοιμες να δράσουν σε περιπτώσεις εκδήλωσης κρίσεων, θα αποτελούνται από 50.000 άνδρες επαγγελματίες. Τρίτον, ειδικές δυνάμεις - κομάντος, οι οποίες θα αποτελούν και την ελίτ των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων.

Προκειμένου να πραγματοποιηθεί το τρίτο βήμα, θα χρηματοδοτηθεί ένα νέο κύμα εξασφάλισης όπλων σε ανώτερο επίπεδο. Για την εκπλήρωση του στόχου αυτού θα διατεθεί το τεράστιο χρηματικό ποσό των 150-200 εκατομμυρίων μάρκων, τα οποία θα εξασφαλίσουν στην Μπούντεσβερ μέχρι το 2015 μια εντελώς νέα γενιά όπλων. Αυτό θα συμβεί ιδιαίτερα στους τομείς της τεχνικής των επικοινωνιών και των ηλεκτρονικών συστημάτων, στα επανδρωμένα και μη επανδρωμένα ιπτάμενα συστήματα, τα οποία θα είναι απαραίτητα για εκείνες τις ένοπλες δυνάμεις οι οποίες θα είναι έτοιμες να δράσουν σε περίπτωση εκδήλωσης κρίσεων.

Ετσι, λοιπόν, οι εμπλοκές της Μπούντεσβερ στα "παιχνίδια του θανάτου" σε παγκόσμια κλίμακα γίνονται τώρα πιο ξεκάθαρες... Ολα είναι έτοιμα για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις... Το επόμενο βήμα, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, θα είναι η παραπέρα επέκταση των εξαγωγών όπλων. Σήμερα η Γερμανία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εξαγωγέας όπλων στον κόσμο...

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Στις 28 του Σεπτέμβρη συνήλθε η Ολομέλεια του Ομοσπονδιακού Πολιτικού Συμβουλίου της Ενωμένης Αριστεράς (ΕΑ) της Ισπανίας. Η Ολομέλεια ξεκίνησε με την παρουσίαση της πολιτικής εισήγησης, που είχε εγκρίνει το Ομοσπονδιακό Πολιτικό Συμβούλιο σε συνεδρίασή του στις 28 και 29 Ιουνίου με 130 ψήφους υπέρ, 4 κατά και 29 λευκά. Στη συνέχεια έγιναν διάφορες ομιλίες πάνω στην εισήγηση και τελικά παρουσιάστηκαν οι προτάσεις του Πολιτικού Συμβουλίου για αποφάσεις στις οποίες θα κατέληγε το σώμα, ακολούθησε συζήτηση πάνω σε αυτές και τελικά η ψήφισή τους με μεγάλη πλειοψηφία.

Οι σημαντικές αποφάσεις που πάρθηκαν ήταν οι εξής έξι: 1) Απομάκρυνση του Δημοκρατικού Κόμματος της Νέας Αριστεράς από την Ενωμένη Αριστερά. 2) Καθαίρεση των καθοδηγητικών οργάνων της Καστίλλης - Λα Μάντσα και διορισμός νέων προσωρινών. 3) Καθαίρεση των καθοδηγητικών οργάνων της Καντάμπρια και διορισμός νέων προσωρινών. 4) Διακοπή σχέσεων με την Ενωμένη Αριστερά της Γαλικίας. 5) Διακοπή σχέσεων με την Πρωτοβουλία για την Καταλωνία. 5) Επείγουσα αναζήτηση μιας νέας αναφοράς της ΕΑ στην Καταλωνία (πρόταση που παρουσίασε την τελευταία στιγμή ο ΓΓ του ΚΚΙ και Γενικός Συντονιστής της ΕΑ και εν συνεχεία ψηφίστηκε).

Αντικείμενο της αντιπαράθεσης της καθοδήγησης της ΕΑ με όλες τις παραπάνω δυνάμεις ήταν οι επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις των τελευταίων που έρχονταν σε αντίθεση με τις αποφάσεις της ΕΑ, κυρίως όσον αφορά την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τις σχέσεις με το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα του Φ. Γκονζάλες, την εργασιακή μεταρρύθμιση και τη συμφωνία για τις συντάξεις. Σ' αυτά τα ζητήματα το Δημοκρατικό Κόμμα της Νέας Αριστεράς, αλλά και η Πρωτοβουλία για την Καταλωνία, εκτός από τις δημόσιες δηλώσεις τους και στο Κοινοβούλιο μέσω των βουλευτών τους (το πρώτο κόμμα διαθέτει 3 βουλευτές και το δεύτερο 2), ψήφισαν υπέρ, σε αντίθεση με την αρνητική ψήφο που είχε αποφασιστεί από τα όργανα της ΕΑ.

Να πούμε ακόμα ότι η αντιπαράθεση με την Ενωμένη Αριστερά της Γαλικίας οξύνθηκε, όταν η τελευταία αποφάσισε να κατέβει στις επικείμενες τοπικές εκλογές στη Γαλικία (στις 19/10 1997) σε κοινό συνδυασμό με το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Γκονζάλες και πάλι σε αντίθεση με την απόφαση της ΕΑ. Επίσης τα προβλήματα με τα καθοδηγητικά όργανα της Καντάμπρια και της Καστίλλης - Λα Μάντσα προέκυψαν όταν αυτά στήριξαν δημόσια την παραπάνω συνεργασία.

Αλλα μικρά κόμματα που συμμετέχουν στην ΕΑ, όπως οι Πράσινοι, ο Εναλλακτικός Χώρος και ο Τρίτος Δρόμος, μέσα από τις ομιλίες τους, δήλωσαν ότι οι αποφάσεις που πήρε το Σώμα δυσκολεύουν τη συμμετοχή τους στο συνασπισμό, ωστόσο ούτε είπαν, αλλά ούτε καν άφησαν να εννοηθεί ότι σκοπεύουν να αποχωρήσουν από την ΕΑ.

Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

Στιγμιότυπο από την Ολομέλεια του Ομοσπονδιακού Πολιτικού Συμβουλίου της Ενωμένης Αριστεράς της Ισπανίας