ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 11 Μάη 2000
Σελ. /48
ΡΕΠΟΡΤΑΖ
Διά χειρός απεξαρτημένων

«Οταν θέλεις, μπορείς», είναι το μήνυμα της έκθεσης με θέμα «χαρτί, πηλός, ξύλο», που άνοιξε χτες τις πύλες της και φιλοξενεί τις δημιουργίες πρώην χρηστών ναρκωτικών ουσιών της ανοιχτής θεραπευτικής κοινότητας «Διάβαση» - μιας απ' τις μονάδες του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ).

Τα παιδιά της «Διάβασης» συμμετείχαν στα ολοκληρωμένα προγράμματα κατάρτισης, στα αντικείμενα της συντήρησης ξύλου, ξυλόγλυπτου και επίπλου, κεραμικής τέχνης και ηλεκτρονικής τυπογραφίας. Σκοπός αυτών των προγραμμάτων είναι οι καταρτιζόμενοι να αποκτήσουν τα κατάλληλα εφόδια που θα τους ενισχύσουν προσωπικά, θα αυξήσουν την παραγωγική τους ικανότητα και θα τους βοηθήσουν να επανενταχτούν στις νέες συνθήκες αγοράς εργασίας, μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος.

Η έκθεση γίνεται στο Πολιτιστικό Στέκι του θεραπευτικού προγράμματος «Διάβαση» στην οδό Σταυροπούλου 29, Πλατεία Αμερικής. Θα διαρκέσει ως το ερχόμενο Σάββατο 13 Μαΐου και λειτουργεί καθημερινά από τις 7 - 9 μ.μ.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΝΙΚΗΣ
Ιστορική μνήμη και πολύτιμη πείρα

Στιγμιότυπο απ' την εκδήλωση στο Πεδίον του Αρεως
Στιγμιότυπο απ' την εκδήλωση στο Πεδίον του Αρεως
«Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν αποτελεί για μας μόνο ιστορική μνήμη, αλλά και πολύτιμη ιστορική πείρα. Οι νεότερες γενιές πρέπει να γνωρίζουν ποιοι ήταν εκείνοι που υποστήριζαν τη συνειδητή τρέλα του φασισμού και ποιοι της αντιστάθηκαν».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Χρ. Τσιντζιλώνη, κεντρικό ομιλητή στην προχτεσινή εκδήλωση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αντιστασιακών Οργανώσεων για την 55η επέτειο από τη συνθηκολόγηση της χιτλερο-ναζιστικής Γερμανίας, στο Πεδίον του Αρεως. Μια εκδήλωση της γενιάς εκείνης - με τα άσπρα μαλλιά σήμερα, αλλά με τα αιώνια εφήβου μάτια - που αντιστάθηκε στις στρατιές της Βέρμαχτ με το πάθος της για λευτεριά. Της γενιάς που την 9η Μάη 1945 φώναξε «ποτέ πια πόλεμος, πότε πια φασισμός», για να αποδείξει πως «όταν ο λαός θέλει, μπορεί».

Την εκδήλωση άνοιξε ο συγγραφέας Βασίλης Λιόγκαρης, ο οποίος, απευθυνόμενος στη γενιά της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, αναρωτήθηκε τι της ταιριάζει πιο πολύ, «ο κότινος της δόξας ή το ακάνθινο στεφάνι του λυτρωτή».

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Μ. Βακαλόπουλος, εκ μέρους του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, ο οποίος υπογράμμισε πως όσοι υποστηρίζουν ότι ο αγώνας είναι κάτι το ανώφελο, φοβούνται ότι τα ιδανικά της λευτεριάς, της λαοκρατίας, της ειρήνης, μπορούν να εμπνεύσουν και σήμερα τους νέους.

Την αξίωση των αντιστασιακών, από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να καθιερώσει την 9η Μάη ως επίσημη μέρα τιμής και μνήμης στον Αντιφασιστικό Αγώνα των Λαών κατέθεσε ο Χρ. Τσιντζιλώνης. Δεν υπάρχουν μέτρα - είπε - για να μετρηθεί το κακό που προκάλεσαν τα 2.194 μερόνυχτα του πολέμου. Πάνω από 110 εκατομμύρια στρατιώτες επιστρατεύτηκαν από όλες τις εμπόλεμες χώρες, 50 με 55 εκατομμύρια ήταν τα θύματα, 90 εκατομμύρια οι τραυματίες, 35 εκατομμύρια οι ανάπηροι. Το μεγαλύτερο κόστος - συνέχισε - το είχε η ΕΣΣΔ, που με 20 εκατομμύρια νεκρούς και χιλιάδες ισοπεδωμένες πόλεις σήκωσε το κύριο βάρος του πολέμου.

Ο ίδιος υπογράμμισε πως 55 χρόνια μετά, βλέπουμε ξανά φαινόμενα εποικισμού, ρατσισμού, σοβινισμού, να κάνουν την εμφάνισή τους, τον πόλεμο να απειλεί την ανθρωπότητα, τη «νέα τάξη» να καταστρέφει τα Βαλκάνια. «Σ' αυτά, πρέπει να αντιτάξουμε το αντίπαλο δέος, το Λαϊκό Μέτωπο, ενάντια στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές», κατέληξε ο ομιλητής.

Στην εκδήλωση χαιρέτισε ακόμη η Ε. Βιτάλη, εκ μέρους του Πανελλήνιου Συνδέσμου Απογόνων και Φίλων της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ.

Παραβρέθηκαν αντιπροσωπείες: Του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Σπ. Στριφτάρη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και βουλευτή του Κόμματος, της «Κομμουνιστικής Ανανέωσης», της «Συμπαράταξης για την Αθήνα», με επικεφαλής τον Γ. Παπαντωνίου και άλλων αντιστασιακών οργανώσεων, ενώσεων συνταξιούχων και μαζικών φορέων. Επίσης, παραβρέθηκαν ο επίτιμος δήμαρχος Ν. Ιωνίας, Γ. Δομνάκης, ο πρόεδρος της ΠΕΚΑΜ, Π. Μακρής.

Ακολούθησε μουσική εκδήλωση από τη χορωδία της ΠΕΑΕΑ, ενώ χόρεψε το συγκρότημα λαϊκών παραδοσιακών χορών της Ευ. Λύτρα.

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Το «τρίγωνο του διαβόλου»

Το «Village Park» στο Ρέντη - αυτό το γιγάντιο κατασκεύασμα βορειοαμερικανικής αισθητικής αντίληψης, που άνετα μπορεί να εννοηθεί και σαν κακογουστιά - απέκτησε πρόσφατα και μια νέα διάσταση, εκτός από αυτήν που θέλει να μας πείσει ότι έχει - χωρίς να τα καταφέρνει - δηλαδή την ψυχαγωγική. Αναδείχθηκε σε ένα σημειακό «σταυροδρόμι», όπου αποκαλύφθηκε ο ρόλος που καλείται να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση στο σύγχρονο καταμερισμό «εργασίας», που επιβάλλουν οι αυξανόμενες ανάγκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου, για ακόμη περισσότερο κέρδος με ακόμη λιγότερο κόστος.

Το «τρίγωνο» «Village Park», ως πολιτιστική πρόταση επιπέδου «ποπ κορν» του καπιταλισμού, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, ως φορέας της πολιτικής αποδιάρθρωσης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων στο επίπεδο της τοπικής κοινωνίας, και ανάγκες του κεφαλαίου όπως περιγράφηκαν παραπάνω, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα λειτουργίας των «υπόγειων» και φαινομενικά «άσχετων» μεταξύ τους μηχανισμών, που αποσκοπούν στη χειραγώγηση και πλήρη καθυπόταξη της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα.

Η απόφαση της ΝΑ Πειραιά για λειτουργία των καταστημάτων του «Village» μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα(!) είναι φανερό πως εντάσσεται στο πλαίσιο της εξαφάνισης του οχτάωρου, της «ελαστικοποίησης» της εργασίας και των παρελκόμενων επιπτώσεων στα ασφαλιστικά δικαιώματα και τις άλλες εργατικές κατακτήσεις. Η άμεση αντίδραση των συνδικαλιστικών φορέων απέτρεψε την εφαρμογή της απόφασης και όλα δείχνουν πως μια μάχη κερδήθηκε. Ο πόλεμος βέβαια συνεχίζεται, όπως - πρέπει να - συνεχίζεται και η επαγρύπνηση.

Η«εικόνα», ωστόσο, αυτού του «τριγώνου» προσφέρεται για μερικές ακόμα σκέψεις. Οι χιλιάδες νέοι και νέες που κατακλύζουν καθημερινά τον εν λόγω «ναό» της «ψυχαγωγίας» ανήκουν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Πολλοί από αυτούς είναι μετρήσιμο μέγεθος στις στατιστικές της ανεργίας ή υποψήφιοι αυτού του μεγέθους. «Ταΐζουν» τη «μηχανή» του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού με το υστέρημά τους, δεδομένης της πιθανότητας να είναι οι επόμενοι «απασχολήσιμοι» στον εμπορικό «δαίδαλο» του «Village». Πάνω τους πειραματίζεται η κινηματογραφική βιομηχανία, η κουλτούρα των «Πλάνετ Χόλιγουντ» και η επίθεση του κεφαλαίου κατά σειρά ή συγχρόνως, πάντως συνεχώς. Με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει σε ανάλογα «ψυχαγωγικά» κέντρα σε όλο το κόσμο. Στόχος, η δημιουργία καταναλωτικών «Φραγκενστάιν», που θα δουλεύουν χωρίς δικαιώματα, σε ένα περιβάλλον πλήρους κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας. Αλλά που, τελικά, σε αντίθεση με τον λογοτεχνικό ήρωα της Σέλεϊ, δε θα αντισταθούν.

Ισως το παραπάνω σχήμα να φαντάζει πομπώδες και υπερβολικό, στην πραγματικότητα όμως είναι λιγότερο εφιαλτικό, για παράδειγμα, από τις επικοινωνιολογικές αναλύσεις - ήδη από τη δεκαετία του '60 - για τους τρόπους χειραγώγησης από τα ΜΜΕ ή για τους μηχανισμούς διείσδυσης της αστικής κουλτούρας και ηθικής. Αναλύσεις, μάλιστα, οι οποίες έγιναν από Αμερικανούς διανοούμενους που δεν «ενοχοποιούνται» από ιδεολογικές συγγένειες με τον κομμουνισμό.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως αυτοί οι στόχοι θα μείνουν τελικά ανεκπλήρωτοι. Αυτό διδάσκει η ιστορία. Αυτό υπενθυμίζει η νίκη στο «Village». Πως ο αγώνας είναι μονόδρομος για τους εκμεταλλευόμενους του κόσμου.


Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ