Το «τρίγωνο του διαβόλου» | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Το «τρίγωνο του διαβόλου»

Το «Village Park» στο Ρέντη - αυτό το γιγάντιο κατασκεύασμα βορειοαμερικανικής αισθητικής αντίληψης, που άνετα μπορεί να εννοηθεί και σαν κακογουστιά - απέκτησε πρόσφατα και μια νέα διάσταση, εκτός από αυτήν που θέλει να μας πείσει ότι έχει - χωρίς να τα καταφέρνει - δηλαδή την ψυχαγωγική. Αναδείχθηκε σε ένα σημειακό «σταυροδρόμι», όπου αποκαλύφθηκε ο ρόλος που καλείται να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση στο σύγχρονο καταμερισμό «εργασίας», που επιβάλλουν οι αυξανόμενες ανάγκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου, για ακόμη περισσότερο κέρδος με ακόμη λιγότερο κόστος.

Το «τρίγωνο» «Village Park», ως πολιτιστική πρόταση επιπέδου «ποπ κορν» του καπιταλισμού, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, ως φορέας της πολιτικής αποδιάρθρωσης εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων στο επίπεδο της τοπικής κοινωνίας, και ανάγκες του κεφαλαίου όπως περιγράφηκαν παραπάνω, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα λειτουργίας των «υπόγειων» και φαινομενικά «άσχετων» μεταξύ τους μηχανισμών, που αποσκοπούν στη χειραγώγηση και πλήρη καθυπόταξη της εργατικής τάξης και του λαού γενικότερα.

Η απόφαση της ΝΑ Πειραιά για λειτουργία των καταστημάτων του «Village» μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα(!) είναι φανερό πως εντάσσεται στο πλαίσιο της εξαφάνισης του οχτάωρου, της «ελαστικοποίησης» της εργασίας και των παρελκόμενων επιπτώσεων στα ασφαλιστικά δικαιώματα και τις άλλες εργατικές κατακτήσεις. Η άμεση αντίδραση των συνδικαλιστικών φορέων απέτρεψε την εφαρμογή της απόφασης και όλα δείχνουν πως μια μάχη κερδήθηκε. Ο πόλεμος βέβαια συνεχίζεται, όπως - πρέπει να - συνεχίζεται και η επαγρύπνηση.

Η«εικόνα», ωστόσο, αυτού του «τριγώνου» προσφέρεται για μερικές ακόμα σκέψεις. Οι χιλιάδες νέοι και νέες που κατακλύζουν καθημερινά τον εν λόγω «ναό» της «ψυχαγωγίας» ανήκουν, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Πολλοί από αυτούς είναι μετρήσιμο μέγεθος στις στατιστικές της ανεργίας ή υποψήφιοι αυτού του μεγέθους. «Ταΐζουν» τη «μηχανή» του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού με το υστέρημά τους, δεδομένης της πιθανότητας να είναι οι επόμενοι «απασχολήσιμοι» στον εμπορικό «δαίδαλο» του «Village». Πάνω τους πειραματίζεται η κινηματογραφική βιομηχανία, η κουλτούρα των «Πλάνετ Χόλιγουντ» και η επίθεση του κεφαλαίου κατά σειρά ή συγχρόνως, πάντως συνεχώς. Με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει σε ανάλογα «ψυχαγωγικά» κέντρα σε όλο το κόσμο. Στόχος, η δημιουργία καταναλωτικών «Φραγκενστάιν», που θα δουλεύουν χωρίς δικαιώματα, σε ένα περιβάλλον πλήρους κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας. Αλλά που, τελικά, σε αντίθεση με τον λογοτεχνικό ήρωα της Σέλεϊ, δε θα αντισταθούν.

Ισως το παραπάνω σχήμα να φαντάζει πομπώδες και υπερβολικό, στην πραγματικότητα όμως είναι λιγότερο εφιαλτικό, για παράδειγμα, από τις επικοινωνιολογικές αναλύσεις - ήδη από τη δεκαετία του '60 - για τους τρόπους χειραγώγησης από τα ΜΜΕ ή για τους μηχανισμούς διείσδυσης της αστικής κουλτούρας και ηθικής. Αναλύσεις, μάλιστα, οι οποίες έγιναν από Αμερικανούς διανοούμενους που δεν «ενοχοποιούνται» από ιδεολογικές συγγένειες με τον κομμουνισμό.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως αυτοί οι στόχοι θα μείνουν τελικά ανεκπλήρωτοι. Αυτό διδάσκει η ιστορία. Αυτό υπενθυμίζει η νίκη στο «Village». Πως ο αγώνας είναι μονόδρομος για τους εκμεταλλευόμενους του κόσμου.

Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ