ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι σχέσεις...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εξαιρετικά επίκαιρη αποδείχτηκε η προχτεσινή παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, καθώς το «Πίρι Ρέις» και οι δηλώσεις του πολιτικού εκπροσώπου του UCK για «Απελευθερωτικό Στρατό της Τσαμουριάς» έφερναν στο προσκήνιο τα υπάρχοντα σοβαρά προβλήματα και τις μεγάλες ευθύνες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, στα πλαίσια του «Συμφώνου Σταθερότητας» και της «νέας τάξης πραγμάτων». Χαρακτηριστικά είναι τα αποσπάσματα της ομιλίας, που αφορούν τις σχέσεις της Ελλάδας με την Αλβανία:

«Και, τέλος, υπάρχει το πρόβλημα των σχέσεων με την Αλβανία, όπου η κατάσταση παρουσιάζεται εξαιρετικά τεταμένη. Από καιρό έχει αρχίσει να αναπτύσσεται στην Αλβανία ένα κλίμα εχθρότητας προς την Ελλάδα. Δε συμμεριζόμαστε την απλοϊκή εξήγηση ότι το σοσιαλιστικό κόμμα για λόγους πολιτικής πελατείας προς το αντίπαλο κόμμα του κ. Μπερίσα υιοθέτησε μεγαλοϊδεατικές απόψεις. Απλώς και τα δύο κόμματα θέλουν να διασφαλίσουν μερίδιο στην πίτα για λογαριασμό των επιχειρηματιών, της σχηματισμένης αλβανικής ολιγαρχίας. Το αρνητικό κλίμα ενίσχυσαν και η παρουσία του ελληνικού στρατεύματος εκεί, το οποίο τελικά και αποχώρησε, αλλά και οι διάφορες επιχειρήσεις κατά των Αλβανών λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και γενικά η κακομεταχείρισή τους...».

... με την Αλβανία

Και η Αλέκα Παπαρήγα συνέχισε: «Είχαμε επισημάνει από καιρό ότι η συμμόρφωση της χώρας μας με την πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ απέναντι στην ΟΔ της Γιουγκοσλαβίας, με την ενίσχυση του αποσχιστικού κινήματος των αλβανικής καταγωγής κατοίκων του Κοσσυφοπεδίου, θα ενίσχυε τις μεγαλοϊδεατικές απόψεις μέσα στην ίδια την Αλβανία, αλλά και σε όλες τις μειονότητες που ζουν στις άλλες βαλκανικές χώρες. Η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου θα επιδρούσε στους Αλβανούς που κατοικούν στην ΠΓΔΜ, οι οποίοι θα διεκδικούσαν ανάλογη λύση και μια τέτοια εξέλιξη. Θα δημιουργούσε διαλυτικές τάσεις μέσα στην ΠΓΔΜ, όπου ένα μέρος της διεκδικεί η Βουλγαρία και θα προκαλούσε την εμπλοκή της Σερβίας, της Ελλάδας, αλλά και της Τουρκίας. Οι διαλυτικές τάσεις θα ενισχύονταν με την υποδαύλιση ανάλογων απαιτήσεων για το Σαντζάκ, τη Βοϊβοντίνα, αλλά και το Μαυροβούνιο.

Σήμερα, μετά τον εγκληματικό πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη. Κι αυτή πραγματοποιείται με την παρουσία των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στα Βαλκάνια».

Χωρίς βάση...

Δεν ήταν, βέβαια, τα παραπάνω αποσπάσματα τα μόνα επίκαιρα. Εξίσου επίκαιρα και ιδιαίτερα ενδιαφέροντα ήταν και αυτά που αφορούσαν τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία. Σημείωσε η Αλέκα Παπαρήγα, ανάμεσα σε άλλα:

«Ταυτόχρονα, υπάρχει και ο ανταγωνισμός μεταξύ δυο μελών του ΝΑΤΟ, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Πέρα από τις διαφορές που υπάρχουν και τις μονομερείς διεκδικήσεις της Τουρκίας, έχει προστεθεί και ο αγώνας δρόμου, στην προσπάθεια να κατακτήσουν μεγαλύτερο ρόλο στη διανομή των αγορών που έχει αρχίσει στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή.

Οι αμφισβητήσεις αυτές υπήρχαν από παλιότερα και πολλές είχαν δημιουργηθεί μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, τώρα μάλιστα με τη νέα δομή που αποκτά το ΝΑΤΟ και τις νέες ρυθμίσεις που έγιναν για τη Νοτιοανατολική πτέρυγά του, παίρνουν πλέον ανοιχτό και απροκάλυπτο χαρακτήρα, παρά τη διπλωματική προσέγγιση που γίνεται το τελευταίο διάστημα κάτω από την παρέμβαση των ΗΠΑ.

Η προσέγγιση αυτή δε βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα. Εχει, όπως φαίνεται, μέσα της περισσότερο το στοιχείο του καταναγκασμού, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ούτε ένα βήμα από τουρκικής πλευράς ως ανταπόκριση σε μια σειρά κινήσεις "καλής θέλησης", ουσιαστικά υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης...».

... η ελληνοτουρκική «προσέγγιση»

Και η Αλέκα Παπαρήγα συνέχισε, σημειώνοντας ιδιαίτερα τις κυοφορούμενες αλλαγές στο στρατιωτικό δόγμα της χώρας: «Προκαλεί ακόμα μεγαλύτερα ερωτηματικά και η είδηση για τη νέα διατύπωση που θα έχει το αναθεωρημένο στρατιωτικό δόγμα της χώρας για την επόμενη εικοσαετία, το οποίο για πρώτη φορά δεν αναφέρει ρητά ότι "μοναδική απειλή της χώρας είναι η Τουρκία" και κάνει λόγο για "την αποτροπή κάθε εξωτερικής απειλής κατά της Ελλάδας και της Κύπρου". Η σοβαρότερη αλλαγή δεν είναι η μη αναφορά της Τουρκίας, αλλά η συμπερίληψη της Κύπρου (όπου θεωρεί οριστική πλέον τη διχοτόμηση) και η διατύπωση της αποτροπής κάθε εξωτερικής απειλής, που υποδηλώνει με σαφήνεια το νέο ρόλο που αναλαμβάνουν οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας στα πλαίσια του "νέου δόγματος δράσης του ΝΑΤΟ" και της δημιουργίας του στρατού της ΕΕ με τη συμμετοχή τους σε αποστολές τύπου Πέτερσμπεργκ ή "διατήρησης της ειρήνης". Κατ' αυτόν τον τρόπο, η χώρα μας θα είναι εκτεθειμένη σε πολλαπλές "εξωτερικές" απειλές.

Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούμε να δεχτούμε έναν τέτοιον επιθετικό ρόλο για τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας μας και βεβαίως ούτε για την Ελλάδα».

Το ζητούμενο

Μια πρώτη αποκωδικοποίηση των όσων λέχθηκαν προχτές στην ετήσια συνέλευση των βιομηχάνων και του τρόπου που τα -υπηρετούντα συγκεκριμένα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα- Μέσα Ενημέρωσης, αντιμετώπισαν το θέμα, οδηγεί σε δύο δεδομένα και ένα ζητούμενο.

Το πρώτο δεδομένο: Οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και ο ΣΕΒ δε μασάνε τα λόγια τους. Με ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό διατυπώνουν τις αξιώσεις τους. Πιο αδίστακτα από πριν. Ακόμα και απειλητικά, μια και στενεύουν τα περιθώρια. Γι' αυτό, περιγράφουν τους επόμενους κρίκους της αλυσίδας της πολυετούς αντιλαϊκής πολιτικής και ξεδιάντροπα απαιτούν από την κοινωνία ολόκληρη να δεθεί -και μάλιστα οικειοθελώς- μ' αυτή. Τα πάντα και οι πάντες οφείλουν να υποταχθούν στις...«αναγκαίες αναδιαρθρώσεις» και στην «επιχειρηματική ανταγωνιστικότητα». Δηλαδή, στην πολιτική που αποβλέπει στη διεύρυνση της κυριαρχίας τους. Στην εξασφάλιση, μέσα από πολιτικές εξόντωσης των εργαζομένων, πλεονεκτημάτων έναντι του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου που σαρώνει την «ενοποιημένη» Ευρώπη. Το όραμά τους τόσο συγκεκριμένο όσο και εφιαλτικό: Θέλουν εργασιακές σχέσεις τύπου Πολωνίας και Τσεχίας. Φορολογικό παράδεισο σαν του Λιχτενστάιν. Ασφαλιστικό σύστημα παρόμοιο της Χιλής. Ιδιωτική Παιδεία στιλ Θάτσερ. Κοινωνική προστασία, μέσω επιδοματικής πολιτικής ελεημοσύνης των περιθωριοποιημένων. Πλήρη λεηλασία και απλή παραχώρηση της εναπομείνασας κρατικής περιουσίας στο κεφάλαιο. Τα θέλουν, δηλαδή όλα, και τα αξιώνουν τώρα. Από εκεί και πέρα από τη στάση των πολιτικών υπαλλήλων τους, θα εξαρτάται πού θα προσφέρουν τη στήριξή τους.

Το δεύτερο δεδομένο: Το βήμα της συνέλευσης του ΣΕΒ, αποδείχτηκε και πάλι πασαρέλα για τους επικεφαλής του δικομματισμού. Η κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού και η ΝΔ διά του προέδρου της, υιοθέτησαν το σύνολο των απαιτήσεων των μεγαλοεπιχειρηματιών. Το άγχος και των δύο να παρουσιάσει ο καθένας τη δική του πλευρά σαν αποτελεσματικότερο στήριγμα για την υλοποίηση των οραμάτων των κεφαλαιοκρατών, τους οδήγησε σ' έναν απερίγραπτου κάλλους διαγκωνισμό. Σε σχεδόν απόλυτη ομοφωνία. Σε παντελή ξεφτίλα. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού τα αιτούμενα από το ΣΕΒ, είναι προαπαιτούμενα και αλφαβητάρι για την ενίσχυση του ίδιου του συστήματος και τη διαιώνιση της εξουσίας του κεφαλαίου.

Το ζητούμενο, τέλος, αφορά όλους τους άλλους. Ολους μας. Την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Τους νέους και τις νέες, στην πόλη και το χωριό. Τους άνδρες και τις γυναίκες. Τους επιστήμονες, τους άνεργους, τους απόμαχους της δουλιάς. Ολους εκείνους που καθημερινά συνθλίβονται κάτω από την μπότα της αντιδραστικής πολιτικής, που μοναδικό στόχο έχει να εξυπηρετήσει τα βαμπίρ του ΣΕΒ και της υπόλοιπης ολιγαρχίας. Ολους όσοι βρίσκονται στην αντίπερα όχθη και έχουν διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα από τους πλουτοκράτες και από την πολιτική που εφαρμόζουν οι υπηρέτες τους στα πολιτικά κόμματα. Αδιάφορο αν πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ. Και ζητούμενο είναι η σταθερή και αταλάντευτη αντίδραση και αντιπαράθεση στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Στο σύνολό της. Ανεξάρτητα από τον εκάστοτε φορέα της. Στόχος του λαού δεν μπορεί παρά να είναι η σθεναρή αντίσταση και η κλιμάκωση των μαζικών αγώνων για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Η συνειδητοποίηση, ταυτόχρονα, ότι το μόνο που έχει να αντιτείνει ο λαϊκός παράγοντας στο δήθεν μονόδρομο της υποταγής στο κεφάλαιο, είναι ο μονόδρομος για τη δημιουργία των προϋποθέσεων που θα δώσουν τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να επιβάλουν την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής. Μιας πολιτικής διαμετρικά αντίθετης, η οποία θα έχει ως μοναδικό κριτήριο αποτελεσματικότητας, την ολόπλευρη ικανοποίηση των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών του λαού.

Ας καρτερούν...

Τι σχέση έχουμε

εμείς

με την πλευρά

την άλλη;

από εκεί

τ' αφεντικά

κι εδώ η βιοπάλη

κι ανάμεσά μας

άβυσσος απύθμενη,

μεγάλη.

Και μας καλούν