ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Διαρθρωτικός» εμπαιγμός

Γρηγοριάδης Κώστας

«Πρέπει επιτέλους να υλοποιηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Ξέρετε ότι πολλές απ' αυτές, στο σύνολό τους τα 89 μέτρα για παράδειγμα, δεν υπάρχει ένα μέτρο που να έχει κάποιος αντίρρηση». Το σαθρό αυτό επιχείρημα χρησιμοποιούσε στις χτεσινές ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επιδιώκοντας να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων και να υφαρπάξει τη συναίνεσή τους στη «φαστ τρακ» υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες ψευδόμενος ανερυθρίαστα εμφανίζει ως δήθεν ανώδυνες ή επωφελείς για το λαό. Ομως μια απλή ματιά στη λίστα με τις 89 διαρθρωτικές αλλαγές, που η κυβέρνηση με τη βοήθεια της τρόικας παρουσιάζει ως «προαπαιτούμενο» για την εκταμίευση της δόσης 31 δισ. μόνο και μόνο για να τις ψηφίσει και θέσει σε εφαρμογή μέσα στις επόμενες βδομάδες, αρκεί για να καταδειχθεί για χιλιοστή φορά ότι οι «διαρθρωτικές αλλαγές» είναι εργαλεία θανάτου για τα δικαιώματα και τη ζωή του λαού. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρουμε ότι μεταξύ των 89 διαρθρωτικών αλλαγών, που θέλουν να υλοποιήσουν τάχιστα, περιλαμβάνεται η ψήφιση του νόμου που καθιερώνει τον ελάχιστο μισθό από το κράτος, η περαιτέρω μείωση του μη μισθολογικού κόστους (σ.σ. ασφαλιστικών εισφορών) των επιχειρήσεων, η καθιέρωση προϋπολογισμού συνταγογράφησης για κάθε γιατρό και η θέσπιση στόχου για το μέσο όρο συνταγογράφησης ανά ασθενή, η κατάθεση νομοσχεδίου για τη φορολογική μεταρρύθμιση (σ.σ. νέες φοροεπιδρομές και φοροαφαίμαξη των λαϊκών νοικοκυριών), θεσμοθέτηση των μειώσεων στα ειδικά μισθολόγια 12% μεσοσταθμικά, απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων κ.ά. Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι με τις διαρθρωτικές αλλαγές - σ.σ. πιο εύηχη ονομασία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων - επιτυγχάνεται η μόνιμη και βαθιά ανατροπή των λαϊκών δικαιωμάτων και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Τι διδάσκουν τα παιδιά μας;

Ατιμωρησία και πελατειακά ανταλλάγματα είδε τους διαδηλωτές (στις προχτεσινές μαζικές κινητοποιήσεις που έγιναν με αφορμή την επίσκεψη Μέρκελ) να διεκδικούν μεταξύ άλλων, ακαδημαϊκός από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο που γράφει στα χτεσινά «ΝΕΑ». «Αν θέλουμε να φερόμαστε ως ιθαγενής που κάποιος του υπόσχεται ή του φέρνει καθρεφτάκια, με γεια μας με χαρά μας. Αν θέλουμε να φερθούμε ως ισότιμος εταίρος μιας Ενωσης, πρέπει να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας και να διαπραγματευτούμε χωρίς κραυγές και ψιθύρους» καταλήγει στο άρθρο του, αφού πρώτα έχει προηγηθεί μια ολόκληρη ανάλυση της ... ματαιότητας των κινητοποιήσεων.

Αν ορισμένοι θεωρούν πως ο λαός μας πρέπει να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα και να βλέπει τα παιδιά του να βουλιάζουν στη φτώχεια, δικαίωμά τους. Αν όμως αυτοί μπαίνουν στις αίθουσες των πανεπιστημίων και γεμίζουν τα μυαλά των παιδιών μας με κηρύγματα για το πώς θα «διαπραγματεύονται» και όχι πώς θα διεκδικούν τα δικαιώματα και τα όνειρά τους, με τους εκπροσώπους των μονοπωλίων, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Υπάρχει η καλοσχεδιασμένη και ολόπλευρη επίθεση που δέχονται οι συνειδήσεις της νέας γενιάς ώστε να πειστεί ότι η βαρβαρότητα, όχι μόνο είναι φυσική, αλλά και ότι απάντηση σ' αυτή («απάντηση» μάλλον) είναι το παζάρεμα. Οχι η οργάνωση για την ανατροπή της.

Η ανάγκη να ενταθεί η αντιπαράθεση, οργανωμένα, επίμονα, ολόπλευρα, ενάντια στο συμβιβασμό και στην υποταγή με την οποία θέλουν να «ποτίσουν» τη νεολαία, μεγαλώνει. Η ευθύνη που έχουν και πρέπει να αναλάβουν οι δάσκαλοι (από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο) είναι μεγάλη: πρώτο ζήτημα, να διαλέξουν καθαρά και ξάστερα αν θα αντιπαλέψουν εκείνους που στερούν το δικαίωμα της μόρφωσης και της ζωής με αξιοπρέπεια από τους μαθητές τους, ή αν θα τους στηρίξουν, πλέκοντας μάλιστα και το εγκώμιό τους...

Οι επιθυμίες των αστών

Η άλλη επανάσταση των πολιτών», ήταν ο πομπώδης τίτλος στο χτεσινό άρθρο της ηλεκτρονικής έκδοσης του «Βήματος», αλλά αν έκανε κανείς τον κόπο να το διαβάσει ο τίτλος που ταίριαζε θα ήταν «η υποταγή του λαού στην αντεπανάσταση της αστικής τάξης». Χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τη «χαμηλή προσέλευση των πολιτών» στα προχτεσινά συλλαλητήρια, ο αρθρογράφος σπεύδει να βγάλει γενικότερα και κυρίως τελεσίδικα συμπεράσματα, σύμφωνα με τα οποία ο λαός έχει αποδεχθεί τη σφαγή των δικαιωμάτων του και έχει συμβιβαστεί πλήρως με την ιδέα να ψευτοζεί με τα ελάχιστα και έχει ήδη συνηθίσει τη φτώχεια και την ανέχεια. Ιδού, για του λόγου το αληθές, τι γράφει: «Τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά τούτα τα χρόνια εφαρμόζουν από μόνα τους εσωτερικά προγράμματα λιτότητας και αναζητούν από μόνα τους παραγωγικές διεξόδους, αναλαμβάνοντας πλήρως το κόστος και το βάρος των επιλογών τους». Σε αυτό το πνεύμα γίνεται πιο συγκεκριμένος: «Εγκαταλείπουν συνήθειες, πουλάνε αυτοκίνητα και σπίτια, κλείνουν μαγαζιά ζημιογόνα, φεύγουν από τον παρηκμασμένο τομέα των υπηρεσιών και αναζητούν την τύχη τους στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, επανασυνδέονται με την παραγωγή, γενικώς κινούνται αναζητώντας νέες ευκαιρίες». Και καταλήγει: «Οι πολίτες κάνουν τη δική τους επανάσταση κάθε μέρα, δεν περιμένουν τους επαγγελματίες της εξουσίας να την προσφέρουν». Το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι κραυγαλέο: ο καθένας ας εξαθλιωθεί, να σταματήσει να διεκδικεί και ας αφήσει ήσυχους τους καπιταλιστές και το σύστημα. Προφανώς εμφανίζει την επιθυμία του ίδιου και των αφεντικών του ως πραγματικότητα. Ο λαός όμως δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει εθελοντικά, και διεκδικώντας να ζει καλύπτοντας όλες τις ανάγκες του, αργά ή γρήγορα θα σαρώσει τους δυνάστες του, κατακτώντας όλα όσα του ανήκουν.

Αναμέτρηση με δουλειά «από τα κάτω»

Η νέα πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 18 Οκτώβρη - ενώ ετοιμάζονται να πάνε στη Βουλή για ψήφιση τα νέα μέτρα που υποδουλώνουν το λαό μας - είναι μια κρίσιμη αναμέτρηση. Μπορεί και πρέπει να γίνει ένα αποφασιστικό βήμα στην ανάσχεση της λαίλαπας που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο, στο μπλοκάρισμα των μέτρων κυβέρνησης και τρόικας που εξοντώνουν την εργατική τάξη. Γι' αυτό κρίσιμο και καθοριστικό στοιχείο δεν μπορεί να είναι άλλο από την καθολική συμμετοχή της εργατικής τάξης στην ίδια την απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις με το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο.

Η γενική απεργία που έγινε στις 26 Σεπτέμβρη, οι προχτεσινές κινητοποιήσεις στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις έδειξαν τη διάθεση χιλιάδων εργατών και εργατριών να μπούνε στη μάχη, να παλέψουν, να μην υποκύψουν στη σύγχρονη σκλαβιά. Το ρεύμα αυτό, που ήρθε και ως αποτέλεσμα της δράσης του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων στους ΕΒΕ, στους αγρότες, στους σπουδαστές, στις γυναίκες, πρέπει να γίνει ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο αποφασιστικό. Και θα γίνει, αν στη βδομάδα που απομένει μέχρι την απεργία δυναμώσει η δουλειά «από τα κάτω». Η καθημερινή δράση καταρχήν μέσα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, αλλά και σε σχολεία, πανεπιστήμια, γειτονιές, με σχέδιο, με υπομονή και επιμονή, ώστε να στρατευτούν στην υπόθεση της απεργίας ακόμη περισσότεροι εργαζόμενοι, διοικήσεις σωματείων, συνδικαλιστές, κάθε αγωνιστής που είναι αποφασισμένος να παλέψει.

Σήμερα, απαιτείται η πιο πλατιά συστράτευση, η προσωπική συνεισφορά, η ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων, όλων των εφεδρειών. Και οι εφεδρείες αυτές θα αποδειχτούν ότι είναι μεγάλες, αν σωματεία και συνδικαλιστές δεν περιοριστούν στο γνωστό «κύκλο» εργαζομένων, αλλά θαρρετά απλώσουν τη δράση τους παντού, μπούνε σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε μαγαζί και γραφείο. Αν «οργώσουν» τους τόπους όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη. Αν δεν περιοριστούν σε κάποιες ανακοινώσεις, αλλά οργανωμένα, με μαζικές διαδικασίες, με συνελεύσεις, συσκέψεις, συζητήσεις, σηκώσουν την εργατική τάξη στο πόδι. Γι' αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα η αντιμετώπιση και εκείνων των δυνάμεων που σαμποτάρουν τις μαζικές διαδικασίες, στέκονται εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια λαϊκής αφύπνισης και δράσης, που επιδιώκουν - όταν δε μιλούν ανοιχτά ενάντια στους αγώνες - η απεργιακή κινητοποίηση να μείνει στα χαρτιά, να κλειστεί στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου.

Σήμερα, δε φτάνουν κάποιες διαδικασίες σε επίπεδο διοικήσεων. Το βάρος όλου αυτού του αγώνα μπορούν να το κρατήσουν στις πλάτες τους μόνο οι ίδιοι οι εργάτες που θα βγούνε μαζικά στο δρόμο. Αυτοί πρέπει και μπορούν να κάνουν τη διαφορά, να φέρουν τα πάνω κάτω. Και σίγουρα, δεν μπορεί ο αγώνας, στον οποίο διακυβεύεται η ίδια η ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, να αφεθεί στα χέρια συνδικαλιστικών δυνάμεων που ενώ στα λόγια κηρύσσουν απεργίες, στην πράξη τις υπονομεύουν, υπογράφοντας στο χώρο τους μείωση μισθών, αποδέχονται την υπονόμευση των εργατικών δικαιωμάτων. Να γιατί χρειάζεται αντιπαράθεση με όλους εκείνους που με τη μάσκα του «φίλου» θάβουν την ταξική υπόθεση. Μόνο ξεκαθαρίζοντας την ήρα από το στάρι οι εργάτες μπορούν απερίσπαστοι, από καλύτερες θέσεις, να οργανώσουν την πάλη τους, να δυναμώσουν την ταξική τους ενότητα, να αντιπαλέψουν το κεφάλαιο και την εξουσία του.