Ολ' αυτά δεν προέκυψαν τότε τυχαία. Ούτε, γιατί, οι όποιοι εμπνευστές και συνεργοί των συμφωνιών αυτών πίστευαν, ότι αυτή ήταν η καλύτερη λύση, για την Κύπρο και το λαό της. Οι προαναφερόμενες συμφωνίες ήταν, πρωτίστως, ένας συμβιβασμός του εθνικο-ανεξαρτησιακού αγώνα του κυπριακού λαού και όσων του συμπαραστέκονταν από τη μια και από την άλλη των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων των «μεγάλων δυνάμεων» (ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας) και των μικρο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών των αρχουσών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία. Υπήρχαν, βέβαια και τότε, ακόμη χειρότερες λύσεις. Οπως και οι δυνάμεις, που τις υποστήριζαν. Για παράδειγμα, η παραμονή της Κύπρου στο καθεστώς της βρετανικής αποικιοκρατίας. Ακόμη, η διχοτόμηση και η διπλή ένωση.

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι κυρίως αυτές, αλλά τι απέδειξε η ζωή για τη λύση, που επιλέχθηκε, παρά και ενάντια σε όσα αγωνίζονταν και υποστήριζαν τότε το κομμουνιστικό, αριστερό και προοδευτικό κίνημα στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η Κύπρος έγινε χώρος πολύμορφων και πολλές φορές ωμών επεμβάσεων των κάθε λογής ιμπεριαλιστικών και μικρο-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πατώντας πάνω στο πρόσφορο έδαφος που είχαν φτιάξει οι συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Αποκορύφωμά τους ήταν το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας, τον Ιούλη του 1974 και η αμέσως μετά στρατιωτική εισβολή της τουρκικής χούντας, η κατοχή του μισού περίπου νησιού και όλα όσα επακολούθησαν.

Σε πείσμα των εξόφθαλμων αυτών ιστορικών εμπειριών το «σχέδιο Ανάν» βαδίζει στην ίδια λογική των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, διευρύνοντας ποιοτικά, μάλιστα, τις αρνητικές και κρίσιμες πλευρές τους. Η ανεξαρτησία και κυριαρχία του προτεινομένου κρατικού μορφώματος πετσοκόβεται πολύ περισσότερο, αφού διατηρείται το καθεστώς των «εγγυητριών δυνάμεων» και οι ξένες βάσεις, ενώ προστίθενται ένα επιπλέον όργανο «διαιτησίας» (Ανώτατο Δικαστήριο), αποτελούμενο από εννιά μέλη (τρεις Ελληνοκύπριους, τρεις Τουρκοκύπριους και τρεις μη Κύπριους). Επίσης, θα σταθμεύουν στο νησί, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ελληνικές, τουρκικές και πολυεθνικές (ΝΑΤΟικές) στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες θα είναι και μοναδικές.

Οταν, μάλιστα, τα παραπάνω συνδυαστούν με την προτεινόμενη αναπαραγωγή και παραπέρα διεύρυνση των εθνικών διαχωρισμών (δύο ξεχωριστά κρατίδια, με ισχυρή εξουσία και αρμοδιότητες, ύπαρξης συνόρων, «εσωτερικής ιθαγένειας», ύμνου, σημαίας, κλπ, κλπ, ενώ η κεντρική διοίκηση είναι το λιγότερο ανίσχυρη και άκρως δυσλειτουργική, αφού το δικαίωμα του βέτο ουσιαστικά αναβαθμίζεται), τότε ο καθένας καταλαβαίνει, ότι το σχέδιο Ανάν αποτελεί μια ακόμη, πολύ χειρότερη απ' αυτή των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε».

Και μπορεί, τόσο ο Κ. Σημίτης, όσο και διάφοροι άλλοι, να μιλάνε για «ιστορική ευκαιρία» και άλλα παρόμοια, αλλά, θέλουμε να τους θυμίσουμε, ότι τα ίδια έλεγε και ο μακαρίτης πλέον Κ. Καραμανλής, όταν υπέγραφε τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Το τι επακολούθησε, το γνωρίζουμε όλοι...

Στον «Αττίλα»

το ένα τρίτο

κι η Ελλάς

φωνάζει «ζήτω»,

το νησί στα δυο,

στη μέση

και δεχόμαστε τ

ο «φέσι»,

δυο στην Κύπρο

πλέον κράτη

κι οι εδώ

στη λύση - απάτη

λένε «ναι»

και βάζουν πλάτη!

* * *

Το νησί «νονούς»

θα έχει,

«δε βαριέσαι,

πέρα βρέχει»,

θα 'χει ξένους

στο κεφάλι,

«ας τους έχει,

βρε, χαλάλι»

κι οι «ανήκομεν

στη Δύση»

αποδέχονται τη «λύση»

που με έγκλημα

είναι ίση!