Σε πείσμα των εξόφθαλμων αυτών ιστορικών εμπειριών το «σχέδιο Ανάν» βαδίζει στην ίδια λογική των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, διευρύνοντας ποιοτικά, μάλιστα, τις αρνητικές και κρίσιμες πλευρές τους. Η ανεξαρτησία και κυριαρχία του προτεινομένου κρατικού μορφώματος πετσοκόβεται πολύ περισσότερο, αφού διατηρείται το καθεστώς των «εγγυητριών δυνάμεων» και οι ξένες βάσεις, ενώ προστίθενται ένα επιπλέον όργανο «διαιτησίας» (Ανώτατο Δικαστήριο), αποτελούμενο από εννιά μέλη (τρεις Ελληνοκύπριους, τρεις Τουρκοκύπριους και τρεις μη Κύπριους). Επίσης, θα σταθμεύουν στο νησί, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ελληνικές, τουρκικές και πολυεθνικές (ΝΑΤΟικές) στρατιωτικές δυνάμεις, οι οποίες θα είναι και μοναδικές.

Οταν, μάλιστα, τα παραπάνω συνδυαστούν με την προτεινόμενη αναπαραγωγή και παραπέρα διεύρυνση των εθνικών διαχωρισμών (δύο ξεχωριστά κρατίδια, με ισχυρή εξουσία και αρμοδιότητες, ύπαρξης συνόρων, «εσωτερικής ιθαγένειας», ύμνου, σημαίας, κλπ, κλπ, ενώ η κεντρική διοίκηση είναι το λιγότερο ανίσχυρη και άκρως δυσλειτουργική, αφού το δικαίωμα του βέτο ουσιαστικά αναβαθμίζεται), τότε ο καθένας καταλαβαίνει, ότι το σχέδιο Ανάν αποτελεί μια ακόμη, πολύ χειρότερη απ' αυτή των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, εφαρμογή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε».

Και μπορεί, τόσο ο Κ. Σημίτης, όσο και διάφοροι άλλοι, να μιλάνε για «ιστορική ευκαιρία» και άλλα παρόμοια, αλλά, θέλουμε να τους θυμίσουμε, ότι τα ίδια έλεγε και ο μακαρίτης πλέον Κ. Καραμανλής, όταν υπέγραφε τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Το τι επακολούθησε, το γνωρίζουμε όλοι...