Ολ' αυτά δεν προέκυψαν τότε τυχαία. Ούτε, γιατί, οι όποιοι εμπνευστές και συνεργοί των συμφωνιών αυτών πίστευαν, ότι αυτή ήταν η καλύτερη λύση, για την Κύπρο και το λαό της. Οι προαναφερόμενες συμφωνίες ήταν, πρωτίστως, ένας συμβιβασμός του εθνικο-ανεξαρτησιακού αγώνα του κυπριακού λαού και όσων του συμπαραστέκονταν από τη μια και από την άλλη των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων των «μεγάλων δυνάμεων» (ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας) και των μικρο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών των αρχουσών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία. Υπήρχαν, βέβαια και τότε, ακόμη χειρότερες λύσεις. Οπως και οι δυνάμεις, που τις υποστήριζαν. Για παράδειγμα, η παραμονή της Κύπρου στο καθεστώς της βρετανικής αποικιοκρατίας. Ακόμη, η διχοτόμηση και η διπλή ένωση.

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι κυρίως αυτές, αλλά τι απέδειξε η ζωή για τη λύση, που επιλέχθηκε, παρά και ενάντια σε όσα αγωνίζονταν και υποστήριζαν τότε το κομμουνιστικό, αριστερό και προοδευτικό κίνημα στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, η Κύπρος έγινε χώρος πολύμορφων και πολλές φορές ωμών επεμβάσεων των κάθε λογής ιμπεριαλιστικών και μικρο-ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, πατώντας πάνω στο πρόσφορο έδαφος που είχαν φτιάξει οι συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Αποκορύφωμά τους ήταν το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας, τον Ιούλη του 1974 και η αμέσως μετά στρατιωτική εισβολή της τουρκικής χούντας, η κατοχή του μισού περίπου νησιού και όλα όσα επακολούθησαν.