Προς την ολοκλήρωση του εγκλήματος | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Προς την ολοκλήρωση του εγκλήματος

Συμπληρώθηκαν χτες 22 χρόνια από την ημέρα που έγινε το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και άνοιξε ο δρόμος για την τουρκική εισβολή. Το Κυπριακό, τα γεγονότα εκείνων των ημερών, μοιάζουν με τα παλιά τραύματα, που, παρά το πέρασμα των χρόνων, συνεχίζουν κάθε τόσο να μας υπενθυμίζουν οδυνηρά την ύπαρξή τους. Γι' αυτό τον ευεργετικό πόνο, που μας βοηθάει να μην ξεχνάμε, αξίζει να μιλήσουμε.

Κάποιοι, που επιχειρούν αφελώς να φέρουν την ιστορία στα μέτρα τους, σπεύδουν να αναγγείλουν το τέλος του "κύκλου της μεταπολίτευσης". Αγνοούν, ή θέλουν να αγνοούν, μια από τις μεγαλύτερες εκκρεμότητες που άφησε η μεταπολίτευση, το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, τη συγκάλυψη των φυσικών και ηθικών αυτουργών. Ο περιβόητος "Φάκελος της Κύπρου" παραμένει κλειστός. Και δεν είναι μόνο η δίκαιη απαίτηση να πληρώσουν οι ένοχοι, είναι κυρίως η ανάγκη να μάθει ο ελληνικός λαός το ρόλο που έπαιξαν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, για να μετρήσει τώρα το μέγεθος του "ενδιαφέροντός" τους για τη λύση του προβλήματος.

Ολες οι κυβερνήσεις από το 1974, επικαλούμενες διάφορα προσχήματα, αρνήθηκαν και αρνούνται να προχωρήσουν στο άνοιγμα του "Φακέλου", γεγονός που τις καθιστά συνένοχες. Ο ρόλος κορυφαίων πολιτικών παραγόντων στα γεγονότα εκείνων των ημερών, οι συμφωνίες που έκαναν, οι δεσμεύσεις που ανέλαβαν, είναι ίσως ο πιο σημαντικός λόγος για τη συνεχιζόμενη σιωπή. Επομένως, βάσιμη μπορεί να θεωρηθεί η εκτίμηση ότι αυτή ακριβώς η συνένοχη σιωπή είναι ένα από τα "θεμέλια" της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Αν όμως το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 είναι ο πρόλογος του κυπριακού δράματος, ο επίλογός του δεν έχει γραφτεί ακόμα. Στα είκοσι δύο χρόνια που μεσολάβησαν, ή τουλάχιστον στα περισσότερα, τόσο οι τουρκικές, όσο και οι ελληνικές κυβερνήσεις, δεν έδειχναν καμιά ιδιαίτερη ενόχληση για τη μη επίλυση του Κυπριακού.

Η Αγκυρα ακολουθούσε την κυνική άποψη ότι τα τετελεσμένα στα πεδία των μαχών δεν μπορούν να ανατραπούν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων, υπολογίζοντας στην ανοχή των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών. Ταυτοχρόνως, θεωρούσε ότι το Κυπριακό αποτελούσε και αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή στον μακροσκελή κατάλογο των αμφισβητήσεων στο Αιγαίο και στη δυτική Θράκη. Η Αθήνα περίμενε, απ' την άλλη, τη μηδέποτε εκδηλωθείσα συμπαράσταση των "συμμάχων", ενώ και αυτή με τη σειρά της ήθελε το Κυπριακό για να αποδεικνύει τον επεκτατισμό και την επιθετικότητα της τουρκικής πλευράς. Το πρόβλημα έγινε μέρος της ελληνοτουρκικής διελκυστίνδας και αυτό βολεύει πρώτα απ' όλους τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Το πέρασμα στην εποχή της "νέας τάξης" συνοδεύτηκε από την εκδήλωση του νέου ενδιαφέροντος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη διευθέτηση του Κυπριακού, το οποίο αντιμετωπίζουν σαν μια ενοχλητική εκκρεμότητα. Φυσικά κανείς λόγος δε γίνεται πια για το ότι το πρόβλημα είναι κατ' αρχάς πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Η λύση που προωθείται, τόσο από την Ουάσιγκτον, όσο και από τις Βρυξέλλες, στηρίζεται στο διζωνικό, δικοινοτικό καθεστώς με τη μορφή της χαλαρής ομοσπονδίας, υπό την εγγύηση και την "προστασία" του ΝΑΤΟ. Προς την ίδια κατεύθυνση κινούνται ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και οι κυβερνήσεις Τουρκίας και Ελλάδας.

Αυτό τον επίλογο θέλουν να γράψουν οι δυνάμεις που φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για το Κυπριακό. Εξάλλου, αυτόν τον επίλογο ήθελαν από τότε, από τον Ιούλη του '74. Το μοναδικό εμπόδιο ήταν και παραμένει η μνήμη και οι αγώνες των λαών, εμπόδιο όμως ικανό να ανατρέψει και τώρα την ολοκλήρωση του εγκλήματος.