Η μάχη των επιγόνων του Γιέλτσιν, όπως προβλήθηκε από τα ΜΜΕ πριν επανεκλεγεί στη θέση του προέδρου, εκφράζει την αγωνία της Δύσης για το μέλλον της εξουσίας στη Ρωσία, που διακυβεύεται εξαιτίας της υγείας του Ρώσου Προέδρου και απειλεί την τύχη των συμφερόντων της στην ευρύτερη περιοχή που επηρεάζεται από τις εξελίξεις στη Ρωσία. Ομως, αυτή η νεοαποικιοκρατική αντίληψη περί συμφερόντων, προωθεί μακροπρόθεσμα τα σχέδια της Δύσης και λειτουργεί εποικοδομητικά για το μέλλον του καπιταλισμού;

Ο Eric Hobsbawm στην "Εποχή των άκρων" διαπιστώνει ότι "τα πιο διαρκή αποτελέσματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, επιδίωξη της οποίας ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού, συνίσταται στη διάδοση του ανταγωνιστή της τόσο στην περίοδο του πολέμου όσο και της ειρήνης". Διότι χωρίς τη νίκη της ΕΣΣΔ επί του Χίτλερ "ο Δυτικός κόσμος πιθανότατα θ' αποτελούνταν σήμερα από μια σειρά παραλλαγών αυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων". Ενώ μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανάγκασε τον ανταγωνιστή της να αυτομεταρρυθμιστεί για ν' ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της συστηματικής αντιπαράθεσης καπιταλισμού - σοσιαλισμού. Ισως γι' αυτό μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ η Δύση απώλεσε την πολιτική της ισορροπία.

Μέχρι σήμερα αποφεύγεται επιμελώς να διευκρινιστεί ότι τα ευημερούντα κράτη της Δύσης και οι χώρες του Τρίτου Κόσμου αποτελούν παράγωγα του ίδιου συστήματος, προϊόντα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της υπανάπτυξης που συνυπάρχουν. Και, το κυριότερο, δεν επισημαίνεται ότι η ύπαρξη των μεν αποτελεί προϋπόθεση για την ύπαρξη των άλλων. Διότι τη λειτουργία του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο διασφαλίζει ο διαχωρισμός των κρατών σε καταπιεστικά και καταπιεζόμενα και της εργατικής δύναμης σε ακριβή και φθηνή, που επιτρέπει τη συνένωση της υπεραξίας, η οποία πραγματώνεται στη μητρόπολη και στην περιφέρεια.

Ομως, αν όλα αυτά παραμένουν στο σκοτάδι, η προσπάθεια της Δύσης να μεταβάλει τις ανατολικές χώρες σε τριτοκοσμικές είναι ολοφάνερη και αναδεικνύει την αντίθεση των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων των δύο συστημάτων. Διαπίστωση η οποία σαφώς αφορά τη Ρωσία, όπως αποδεικνύει η ραγδαία άνοδος της εκλογικής δύναμης των κομμουνιστών από τον Οκτώβρη του 1993 (11%) μέχρι το δεύτερο γύρο των πρόσφατων προεδρικών εκλογών (41%). Γεγονός που θ' αναδείξει το ρωσικό λαό σε βαρόμετρο συγκριτικής αξιολόγησης των πολιτικών συστημάτων, αφού στη διάρκεια του 20ού αιώνα υπήρξε πεδίο εφαρμογής και των δύο.