Δε λέμε, η έκθεση PISA του ΟΟΣΑ, που βρήκε πρόσφατα αρκετή δημοσιότητα στη χώρα μας, μπορεί να δώσει ορισμένες χρήσιμες εκτιμήσεις και συμπεράσματα για τα σοβαρά προβλήματα, που βασανίζουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι την αναγωγή της σε κριτή της εκπαίδευσης και, ακόμη περισσότερο, σε οδηγό για τις απαιτούμενες αλλαγές, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και δεν το λέμε αυτό, επειδή - σύμφωνα με την έκθεση - οι Ελληνες 15χρονοι κατατάσσονται στην καθόλου τιμητική 32η θέση, ανάμεσα σε 40 χώρες όλου του κόσμου, στις επιδόσεις στα μαθηματικά ή στην 30ή στις φυσικές επιστήμες και την ανάγνωση - κατανόηση κειμένου. Οχι, βέβαια. Αλλωστε, τα προβλήματα της παπαγαλίας, της αποσπασματικότητας και του κατακερματισμού των παρεχομένων γνώσεων στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι γνωστά σε όλους. Η συγκεκριμένη έρευνα, όμως, είναι προσανατολισμένη και δομημένη, στη βάση των κατευθύνσεων και στόχων του ΟΟΣΑ. Ερευνά και «μετρά» την εκπαίδευση της κάθε χώρας, με βασικά κριτήρια αυτές τις κατευθύνσεις. Για παράδειγμα, ερευνά και μετρά τις «δεξιότητες», που παρέχει η εκπαίδευση και αν δημιουργεί «παραγωγικά εργαλεία» και όχι το επίπεδο και βαθμό παροχής ολοκληρωμένης μόρφωσης. Τα κριτήρια γι' αυτούς που αγανακτούν με τη μιζέρια της Παιδείας δεν μπορεί να ταυτίζονται με αυτά οργανισμών που εξυπηρετούν τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Κριτήριο είναι, και πρέπει να είναι, οι πραγματικές, σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

«Και μόνο στην ιδέα, με διαπερνάει ηλεκτροσόκ. Σκέψου να ήμουν κι εγώ εκεί. Μπρρρ! Γιατί όχι; Κάθε περαστικός, από τη μια στιγμή στην άλλη υποψήφιος όμηρος και νεκρός! Τι να κάνουμε; Ξέρω κι εγώ; Πάντως στις ΗΠΑ περισσότερη Αστυνομία, περισσότερη ανεξέλεγκτη βία. Το ένα χέρι πλένει το άλλο και τα δυο το ίδιο πρόσωπο. Για δύο λόγους. Ο πρώτος, ότι όσο η κοινωνική αδικία αυξάνεται τόσο το αστυνομικό δελτίο μεγαλώνει. Ενας ας πούμε που έχει κερδίσει στο ΑΣΕΠ και από το 1998 περιμένει το κράτος να εφαρμόσει το νόμο, μπορεί πάνω στη μούρλια του ν' αρπάξει κατσαβίδι και να το χώσει στην κοιλιά του πρώτου τυχόντα κυβερνητικού που θα πέσει μπροστά του. Ο δεύτερος είναι οργανωμένο έγκλημα, μαφία, ναρκωτικά, όπλα, προστασία. Οσο το σύστημα επιδίδεται σε ακραίες μορφές αχαλίνωτης κερδοφορίας τόσο θα αγριεύει και η ασύμμετρη, "εσωτερική", εγκληματική βία. Τέτοια κοινωνία, τέτοια "λεωφορεία". Να το ξέρετε: Με τέτοιο σύστημα, καλοντυμένοι μεν, γυμνοί ανάμεσα σε λύκους δε!»...

Του Δημήτρη Δανίκα, από τη «στήλη άλατος» των χτεσινών «Νέων».

Τον Απρίλη του 1999 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (ΟΔΓ) προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στο Κοσσυφοπέδιο. Στην αγωγή της κατηγορούσε οχτώ χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, για παραβίαση της εθνικής της κυριαρχίας και σκόπιμη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για «τη φυσική καταστροφή μιας εθνοτικής ομάδας». Προχτές, το Δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του, η οποία απορρίπτει την αγωγή. Με ποια αιτιολογία; Με το επιχείρημα ότι «δεν είναι αρμόδιο για να κρίνει τα αιτήματα που υπέβαλε το κράτος της Σερβίας - Μαυροβουνίου». Κι αυτό, γιατί η Σερβία - Μαυροβούνιο, που πήρε τη σκυτάλη από την ΟΔΓ, δεν ήταν μέλος του ΟΗΕ το 1999!

Αν νομίζετε πως σας κοροϊδεύουμε, κάνετε λάθος. Ετσι ακριβώς έχει η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Αλλωστε, αυτό ήταν και το βασικό επιχείρημα των οχτώ χωρών (Βελγίου, Γαλλίας, Καναδά, Γερμανίας, Ιταλίας, Ολλανδίας, Πορτογαλίας και Βρετανίας) εναντίον των οποίων κατετέθη η αγωγή.