Δε λέμε, η έκθεση PISA του ΟΟΣΑ, που βρήκε πρόσφατα αρκετή δημοσιότητα στη χώρα μας, μπορεί να δώσει ορισμένες χρήσιμες εκτιμήσεις και συμπεράσματα για τα σοβαρά προβλήματα, που βασανίζουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι την αναγωγή της σε κριτή της εκπαίδευσης και, ακόμη περισσότερο, σε οδηγό για τις απαιτούμενες αλλαγές, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και δεν το λέμε αυτό, επειδή - σύμφωνα με την έκθεση - οι Ελληνες 15χρονοι κατατάσσονται στην καθόλου τιμητική 32η θέση, ανάμεσα σε 40 χώρες όλου του κόσμου, στις επιδόσεις στα μαθηματικά ή στην 30ή στις φυσικές επιστήμες και την ανάγνωση - κατανόηση κειμένου. Οχι, βέβαια. Αλλωστε, τα προβλήματα της παπαγαλίας, της αποσπασματικότητας και του κατακερματισμού των παρεχομένων γνώσεων στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι γνωστά σε όλους. Η συγκεκριμένη έρευνα, όμως, είναι προσανατολισμένη και δομημένη, στη βάση των κατευθύνσεων και στόχων του ΟΟΣΑ. Ερευνά και «μετρά» την εκπαίδευση της κάθε χώρας, με βασικά κριτήρια αυτές τις κατευθύνσεις. Για παράδειγμα, ερευνά και μετρά τις «δεξιότητες», που παρέχει η εκπαίδευση και αν δημιουργεί «παραγωγικά εργαλεία» και όχι το επίπεδο και βαθμό παροχής ολοκληρωμένης μόρφωσης. Τα κριτήρια γι' αυτούς που αγανακτούν με τη μιζέρια της Παιδείας δεν μπορεί να ταυτίζονται με αυτά οργανισμών που εξυπηρετούν τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Κριτήριο είναι, και πρέπει να είναι, οι πραγματικές, σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.