ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δεν χωράνε παζάρια

Το πρόσχημα των καταστροφών της παραγωγής σιτηρών σε Ρωσία και Ουκρανία που ανακάλυψαν ορισμένοι εκπρόσωποι της αλευροβιομηχανίας και της βιομηχανικής παραγωγής ψωμιού, ειδών αρτοποιίας, ζυμαρικών, ζωοτροφών προκειμένου να προετοιμάσουν το έδαφος για νέες ανατιμήσεις σε άλευρα, ψωμί και άλλα τρόφιμα, είναι πέρα για πέρα προκλητικό και μόνο έτσι πρέπει να το εκλάβουν οι εργαζόμενοι της χώρας.

Η επίδραση που μπορεί να έχουν οι πράγματι τεράστιες καταστροφές στην παραγωγή σιτηρών που προκάλεσαν οι πολιτικές των κυβερνήσεων των δύο παραπάνω κρατών στην αγορά της χώρας μας και άρα στις τιμές των σχετικών προϊόντων, έχει τόσο σχέση με την πραγματικότητα όσο ο ...φάντης με το ρετσινόλαδο. Το δείχνουν ορισμένα δεδομένα όπως: Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής παραγωγής έχει ήδη συγκεντρωθεί από τις αλευροβιομηχανίες σε τιμές που κυμαίνονται γύρω από τα 10 λεπτά το κιλό, όπως, δηλαδή, πέρσι και πρόπερσι. Τα αποθέματα που διατηρούν οι κυλινδρόμυλοι, κατά ομολογία των εκπροσώπων των αλευροβιομηχάνων, είναι πενταπλάσια από τα επίπεδα της ζήτησης. Και άρα μπορούν να καλύψουν πλήρως τις φετινές - και όχι μόνο - ανάγκες. Οι αγρότες που έχουν ακόμα αδιάθετες ποσότητες, παρά την ένταση που εμφανίστηκε στην αγορά, δεν καταφέρνουν να πιάσουν τιμές πάνω από 16-18 λεπτά. Οι εισαγωγές σιτηρών από Ρωσία και Ουκρανία ισοδυναμούν με το 2% της παραγωγής των χωρών - μελών της ΕΕ.

Είναι ολοφάνερο ότι έχουμε να κάνουμε με μια καραμπινάτη περίπτωση αισχροκέρδειας. Οι μεγαλέμποροι-μεγαλοεισαγωγείς, οι βιομήχανοι που εμπλέκονται στο κύκλωμα στάρι - αλεύρι - ψωμί μεθοδεύουν να εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο τα παιχνίδια τζόγου που παίζονται στα χρηματιστήρια των προϊόντων, με αποκλειστικό σκοπό να ξαφρίσουν ακόμα περισσότερα κέρδη, σε μια περίοδο μάλιστα που οι εργαζόμενοι λιώνουν, κάτω από το βάρος των αντιλαϊκών μέτρων, που κι αυτά παίρνονται προκειμένου να βγουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι από την οικονομική κρίση. Την ίδια ώρα την αύξηση τιμών σε ψωμί, άλλα είδη αρτοποπιίας, ζυμαρικά, κρέας λόγω αύξησης της τιμής στις ζωοτροφές, την πληρώνουν οι εργαζόμενοι που αγοράζουν είδη πρώτης ανάγκης ακριβά, αλλά και οι μικροπαραγωγοί σταριού, οι μικροφουρνάρηδες, οι μικροκτηνοτρόφοι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που «χτυπάνε» οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου. Το σενάριο με τις συνεχώς αυξανόμενες τιμές στα άλευρα και το ψωμί «παίζεται» εδώ και μια εικοσιπενταετία, από τότε που οι μεγάλες βιομηχανίες του κλάδου διαπίστωσαν ότι η αγορά έχει πολύ ...ψωμί. Τότε πρόβαλαν την αξίωση για απελευθέρωση των τιμών στα είδη αρτοποιίας, διαβεβαιώνοντας ότι μια τέτοια επιλογή θα οδηγούσε σε μείωση των τιμών και σε βελτίωση της ποιότητας. Μόνο που στο «διά ταύτα», όταν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ ικανοποίησαν την απαίτησή τους, οι τιμές τραβούσαν την ανιούσα, ενώ σε ό,τι αφορά την ποιότητα, η αγορά πνίγηκε από το ψεύτικο, προκατασκευασμένο και προψυγμένο βιομηχανικό ψωμί, ενώ ταυτόχρονα εντάθηκαν οι διαδικασίες συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης των κεφαλαίων του κλάδου.

Στο θέμα του ψωμιού δεν χωράνε παζάρια: Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά πρέπει να απαιτήσουν να απαγορευτεί η οποιαδήποτε αύξηση στο ψωμί και στα τρόφιμα. Να μειωθεί η τιμή του ψωμιού και να καταργηθεί ο ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Να καθοριστεί κατώτερη εγγυημένη τιμή στο σιτάρι που να εξασφαλίζει αξιοπρεπές εισόδημα για τους μικρούς παραγωγούς.

Τι είπε και τι έκρυψε

Γρηγοριάδης Κώστας

Υποδεχόμενος προχτές τον Ισραηλινό πρωθυπουργό στην Αθήνα, ο Γ. Παπανδρέου στάθηκε στην «άμεση και άνευ προϋποθέσεων απελευθέρωση των ελληνικών πλοίων τα οποία συμμετείχαν στο στολίσκο της 31ης Μαΐου», χαρακτηρίζοντας την κίνηση του Ισραήλ σαν «μια πολύ θετική εξέλιξη». Κατάπιε όμως τη γλώσσα του σε ό,τι αφορά την ουσία της εγκληματικής επίθεσης στη νηοπομπή, που δείχνει και τη στρατηγική του Ισραήλ απέναντι σε όποιον επιχειρήσει να αμφισβητήσει την κατοχή που για 50 χρόνια έχει επιβάλει σε βάρος των Παλαιστινίων. Στο ίδιο πνεύμα, ο Γ. Παπανδρέου χαιρέτισε «τα βήματα που έχει κάνει η ισραηλινή κυβέρνηση προκειμένου να διευκολύνει την κυκλοφορία αγαθών προς τη Λωρίδα της Γάζας». Εκρυψε συνειδητά ότι η «χαλάρωση» δήθεν του εμπάργκο αφορά συγκεκριμένα μόνο αγαθά, αυτά που επιτρέπει το Ισραήλ και επί της ουσίας αποτελεί ελιγμό του Ισραήλ στην προσπάθειά του να αποφύγει τις - προσχηματικές ούτως ή άλλως - πιέσεις και να διατηρήσει σε ισχύ τον αποκλεισμό της Γάζας. Τέλος, ο Ελληνας πρωθυπουργός θεώρησε «απαραίτητο να ξεκινήσουν άμεσα απευθείας διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστινίους», κρύβοντας και εδώ συνειδητά ότι το Ισραήλ προσπαθεί να επιβάλει την άνευ όρων επανέναρξη των συνομιλιών, αρνούμενο να ικανοποιήσει ακόμα και τους ελάχιστους και αυτονόητους όρους που θέτει η Παλαιστινιακή Αρχή (παύση των εποικισμών κ.ά.). Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος για τον οποίο στην αντιφώνησή του ο Μπ. Νετανιάχου είπε ότι «χαίρομαι που η Ελλάδα υποστηρίζει αυτή την πρωτοβουλία (σ.σ. της άνευ όρων επανέναρξης των συνομιλιών». Να γιατί ο ελληνικός λαός πρέπει να κουμπώνεται όταν ακούει διθυράμβους για την ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, όπως έγινε πριν από μερικούς μήνες με την αντίστοιχη επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα. Τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα είναι αυτά που καθορίζουν τις σχέσεις των καπιταλιστικών χωρών μεταξύ τους και οι λαοί της περιοχής είναι αυτοί που τελικά θα κληθούν να πληρώσουν τη νύφη.

Ο καύσωνας και οι Κατασκευές

Μπορεί η αποπνικτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι υψηλές θερμοκρασίες να διαπιστώνεται εύκολα από όλους, ελάχιστοι όμως αναφέρονται στις δυνατότητες που προσφέρει η σημερινή πρόοδος των παραγωγικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Για παράδειγμα, επιστήμονες σημειώνουν ότι η διαφορά στις θερμοκρασίες που καταγράφονται σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας και προάστια (όπως ο Μαραθώνας) φτάνει μέχρι και τους 10 βαθμούς Κελσίου. Κάτι που συνδέεται π.χ. με τη μεγάλη συγκέντρωση τσιμέντου στην πρώτη περίπτωση και τις μεγαλύτερες εκτάσεις πρασίνου στη δεύτερη.

Είναι εύκολο να συνδέεται η ποιότητα ζωής με «τυχαίους» παράγοντες που ειδικά σε περιπτώσεις φυσικών φαινομένων (σεισμοί, πλημμύρες, φωτιές κτλ.) αναγορεύονται σε «δαιμόνια στοιχεία» που καταδυναστεύουν τους ανθρώπους. Μόνο που δεν είναι καθόλου τυχαίο. Με αυτόν τον τρόπο κρύβεται πόσο δραστικά μπορεί να βελτιωθεί η καθημερινότητα του ανθρώπου και να αντιμετωπιστούν σημαντικά τέτοια φαινόμενα, αν οι τεράστιες και αυξανόμενες παραγωγικές δυνατότητες αξιοποιηθούν προς όφελος του ανθρώπου. Ταυτόχρονα, κρύβονται και οι πολιτικές ευθύνες όσων αφήνουν, τον 21ο αιώνα με μια αλματώδη τεχνολογική ανάπτυξη, στο έλεος της «φύσης». Για παράδειγμα, αν ο κλάδος των Κατασκευών οργανωνόταν και αναπτυσσόταν στο πλαίσιο ενός κεντρικού σχεδιασμού και με βάση την ικανοποίηση της ανάγκης για διαβίωση σε άνετο και ασφαλές περιβάλλον (κάτι που δεν καθορίζεται απλά από τους τέσσερις τοίχους που οριοθετούν την κατοικία κάποιου) και όχι για να «μπουκώνουν» με κέρδη οι κατασκευαστικές εταιρείες, θα μπορούσαν οι πόλεις να μην είναι γεμάτες τσιμέντο. Θα μπορούσε σε κάθε γειτονιά να υπάρχουν ελεύθεροι χώροι και πάρκα. Αντίστοιχα, αν η Χημική Βιομηχανία (και άλλοι κλάδοι της βιομηχανίας που συνδέονται με την ολοκλήρωση της κατασκευής ενός σπιτιού, τουβλοποιία, τσιμεντοβιομηχανία) αναπτυσσόταν με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες, θα μπορούσε η επιστημονική έρευνα να κατευθυνόταν, για παράδειγμα, στην ανάπτυξη υλικών που δε θα δημιουργούσαν σπίτια - καμίνια.

Αναδιπλώσεις

Πρώτο βιολί στην εκμετάλλευση και την εξαπάτηση των εργαζομένων αποδεικνύονται οι μεγαλο-αλευροβιομήχανοι, οι οποίοι εδώ και μία βδομάδα προσπαθούν να μας ξεφουρνίσουν ότι χρειάζεται να γίνουν ανατιμήσεις στα άλευρα.

Ενδεικτικό παράδειγμα ο επικεφαλής της ομοσπονδίας των μεγάλων επιχειρήσεων του κλάδου, ο Κ. Λούλης, που δήλωνε προς κάθε κατεύθυνση ότι «επιβάλλεται η άμεση αναπροσαρμογή των τιμών των αλεύρων».

Οταν διαπίστωσε ότι οι μεθοδεύσεις τους προκάλεσαν τη λαϊκή αγανάχτηση, προσπάθησε, από χτες, να ...στρογγυλέψει τις αρχικές του δηλώσεις και τώρα μιλάει για αποθέματα αλεύρων που είναι πενταπλάσια της ζήτησης και λέει ότι είναι πρόωρο να ειπωθεί ότι θα υπάρξουν ανατιμήσεις στην τιμή των αλεύρων.

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η αναδίπλωση είναι προσωρινή, αποπροσανατολιστική και υποκριτική.

Από τη στιγμή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου έβαλαν στόχο να αυξήσουν ακόμα περισσότερο τα κέρδη τους ανατιμώντας τα προϊόντα που παράγουν, αργά ή γρήγορα θα επανέλθουν δριμύτεροι.

Και τότε πρέπει να μας βρουν προετοιμασμένους.