Μπορεί η αποπνικτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι υψηλές θερμοκρασίες να διαπιστώνεται εύκολα από όλους, ελάχιστοι όμως αναφέρονται στις δυνατότητες που προσφέρει η σημερινή πρόοδος των παραγωγικών δυνάμεων για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Για παράδειγμα, επιστήμονες σημειώνουν ότι η διαφορά στις θερμοκρασίες που καταγράφονται σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας και προάστια (όπως ο Μαραθώνας) φτάνει μέχρι και τους 10 βαθμούς Κελσίου. Κάτι που συνδέεται π.χ. με τη μεγάλη συγκέντρωση τσιμέντου στην πρώτη περίπτωση και τις μεγαλύτερες εκτάσεις πρασίνου στη δεύτερη.

Είναι εύκολο να συνδέεται η ποιότητα ζωής με «τυχαίους» παράγοντες που ειδικά σε περιπτώσεις φυσικών φαινομένων (σεισμοί, πλημμύρες, φωτιές κτλ.) αναγορεύονται σε «δαιμόνια στοιχεία» που καταδυναστεύουν τους ανθρώπους. Μόνο που δεν είναι καθόλου τυχαίο. Με αυτόν τον τρόπο κρύβεται πόσο δραστικά μπορεί να βελτιωθεί η καθημερινότητα του ανθρώπου και να αντιμετωπιστούν σημαντικά τέτοια φαινόμενα, αν οι τεράστιες και αυξανόμενες παραγωγικές δυνατότητες αξιοποιηθούν προς όφελος του ανθρώπου. Ταυτόχρονα, κρύβονται και οι πολιτικές ευθύνες όσων αφήνουν, τον 21ο αιώνα με μια αλματώδη τεχνολογική ανάπτυξη, στο έλεος της «φύσης». Για παράδειγμα, αν ο κλάδος των Κατασκευών οργανωνόταν και αναπτυσσόταν στο πλαίσιο ενός κεντρικού σχεδιασμού και με βάση την ικανοποίηση της ανάγκης για διαβίωση σε άνετο και ασφαλές περιβάλλον (κάτι που δεν καθορίζεται απλά από τους τέσσερις τοίχους που οριοθετούν την κατοικία κάποιου) και όχι για να «μπουκώνουν» με κέρδη οι κατασκευαστικές εταιρείες, θα μπορούσαν οι πόλεις να μην είναι γεμάτες τσιμέντο. Θα μπορούσε σε κάθε γειτονιά να υπάρχουν ελεύθεροι χώροι και πάρκα. Αντίστοιχα, αν η Χημική Βιομηχανία (και άλλοι κλάδοι της βιομηχανίας που συνδέονται με την ολοκλήρωση της κατασκευής ενός σπιτιού, τουβλοποιία, τσιμεντοβιομηχανία) αναπτυσσόταν με κριτήριο τις ανθρώπινες ανάγκες, θα μπορούσε η επιστημονική έρευνα να κατευθυνόταν, για παράδειγμα, στην ανάπτυξη υλικών που δε θα δημιουργούσαν σπίτια - καμίνια.