Η άγρια αισχροκέρδεια των μεγαλεμπόρων - μεγαλοεισαγωγέων με το ψωμί του λαού αναδεικνύει εκτός των άλλων και το τεράστιο πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας από τις εισαγωγές αγροτικών προϊόντων διατροφής για την ικανοποίηση των αναγκών του πληθυσμού.

Η Ελλάδα κάθε χρόνο αναγκάζεται να εισάγει περίπου 1 εκατ. τόνους μαλακού σταριού, αυτό που προορίζεται για την παραγωγή ψωμιού δηλαδή, από τις ξένες αγορές, αφού η εγχώρια παραγωγή την τελευταία δεκαετία κυμαίνεται περίπου στους 350.000 τόνους.

Αν ανατρέξει κάποιος στα επίσημα στοιχεία της παραγωγής σιτηρών, θα διαπιστώσει ότι το 1980, η παραγωγή μαλακού σταριού έφτανε τα 2,3 εκατομμύρια τόνους, ποσότητα που κάλυπτε τις εγχώριες ανάγκες και περίσσευε για κρατική αποθεματοποίηση ή και για εξαγωγές.

Στη συνέχεια όμως και χρόνο με το χρόνο η παραγωγή έφθινε, για να φθάσουμε στη σημερινή σχεδόν απόλυτη εξάρτηση από τις εισαγωγές, για ένα προϊόν που η χώρα θα μπορούσε να ήταν πλεονασματική. Ακόμη χειρότερα, βάσει των διαφόρων προγραμμάτων για την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών στο πλαίσιο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της ΕΕ, δόθηκε έμφαση στην περαιτέρω μείωση της καλλιέργειας σιτηρών και στην αντικατάστασή της από ...«ενεργειακές» καλλιέργειες, καστανιές και... αρωματικά φυτά. Για να φτάσει σήμερα η ελληνική λαϊκή οικογένεια να είναι έρμαιο των άθλιων αεριτζήδων που τζογάρουν το ψωμί της στα διεθνή χρηματιστήρια εμπορευμάτων. Η συμμετοχή της Ελλάδας στη λυκοφωλιά των ευρωμονοπωλίων, που μπορεί να ευνοεί τις επιδιώξεις της ντόπιας άρχουσας τάξης και την εξουσία του κεφαλαίου, μόνο δεινά προκαλεί στον εργαζόμενο λαό. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι πρέπει να κλιμακώσουν τον αγώνα αντίστασης μέχρι να ρίξουν στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας το μπαγιάτικο, μέχρι σαπίλας, σύστημά τους.