«Δε θα είναι λόγος για απόλυση...» ισχυρίζεται ο υπουργός Απασχόλησης Π. Παναγιωτόπουλος σε δελτία ειδήσεων, τις τελευταίες μέρες. Ο λόγος, για τις εργαζόμενες γυναίκες που θα αρνούνται την εφαρμογή της «διευθέτησης», σύμφωνα με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης. Κι εμείς αναρωτιόμαστε:
Ο κ. υπουργός ζει στον Αρη ή μήπως νομίζει πως οι εργαζόμενοι δε ζουν στη Γη; Γιατί, αν δε συμβαίνει κάτι απ' τα παραπάνω, θα έπρεπε να ξέρει, όταν μάλιστα καυχιέται πως είναι «της πιάτσας» και κολλά ένσημα εδώ και δεκάδες χρόνια, ότι υπάρχουν εργαζόμενες που απολύονται μόνο και μόνο επειδή τολμούν να μοιράσουν στη δουλιά τους προσκλητήριο γάμου. ΄Η επειδή μαθεύτηκε ότι έμειναν έγκυες. Κι αν εσείς προσποιείστε κ. υπουργέ πως τίποτα δε γνωρίζετε για τα κάτεργα στα οποία, και με ευθύνη του δικού σας κόμματος, πάνε και δουλεύουν οι εργάτες κι οι εργάτριες, τίποτα δε γνωρίζετε για την εργοδοτική ασυδοσία και αυθαιρεσία που δεν υπολογίζει ούτε καν την ανθρώπινη ζωή, η εργατιά δεν τρώει κουτόχορτο.
Η συγκινητική αυτή ιστορία έκανε το γύρο του κόσμου, μέσα από τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Και δεν αμφισβητεί κανείς την εγκυρότητά της ή τις πιθανές καλές προθέσεις των ανδρών των δύο αμερικανικών σωμάτων. Είναι, όμως, αναπόφευκτοι και οι συνειρμοί.
Ο μικρός Καντχέμ είναι ένας. Εκατοντάδες παιδιά καθημερινά στο Ιράκ στερούνται το γέλιο και την ανεμελιά της ηλικίας τους, είτε κυριολεκτικά επειδή σκοτώνονται ή τραυματίζονται, είτε επειδή πεινούν, υποφέρουν από μολυσμένο νερό, από έλλειψη φαρμάκων, από ορφάνια, από φτώχεια... Από όλα αυτά, δηλαδή, που ο πόλεμος και η κατοχή προκάλεσε στο λαό και στη χώρα τους. Αντί παιχνιδιών, βλέπουν κομματιασμένα κορμιά, ακούν πολυβόλα και βόμβες και μυρίζουν αίμα. Πολλά από αυτά δεν μπορούν πια ούτε να κλάψουν.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της κατοχής και όχι αυτή της ιστορίας του μικρού Καντχέμ. Είναι άλλος ένας τρόπος διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, κάλυψης του εφιάλτη, νάρκωσης της συνείδησης. Η πραγματικότητα, όμως, είναι όλοι οι υπόλοιποι μικροί Καντχέμ που, αργά ή γρήγορα, θα σηκώσουν και αυτοί ένα όπλο ενάντια στον κατακτητή που διέλυσε τη ζωή τους.... αν δεν το έχουν, ήδη, κάνει.
Η ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, με αφορμή τα νέα σενάρια που αφορούν τη στρατιωτική θητεία και την καθιέρωση 6μηνης υποχρεωτικής στράτευσης για όλους, αμέσως μετά το σχολείο, θέλει να εξασφαλίσει «μ' ένα σμπάρο δύο τρυγόνια». Δηλαδή, και την αποδοχή από τους νέους της υποχρεωτικής στράτευσής τους στα 18, χωρίς αναβολές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, μέσα από τις στρατιωτικές δομές που όλο και περισσότερο ενσωματώνονται στα νεοταξικά πρότυπα, αλλά και την αποδοχή της γενίκευσης της επάνδρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων με μισθοφόρους. Ωστόσο, φαντάζει με απάτη, το επιχείρημα που επικαλούνται, αναφορικά με τη μείωση, λόγω δημογραφικού, του αριθμού των προς στράτευση νέων, προκειμένου να δικαιολογήσουν την πρόσληψη δεκάδων χιλιάδων Επαγγελματιών Οπλιτών. Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι αποτελεί κατεύθυνση του ΝΑΤΟ για ολιγάριθμους στρατούς που θα είναι ευέλικτοι και ταχυκίνητοι και θα στελεχώνονται αποκλειστικά από μισθοφόρους, ώστε να μπορούν να φέρνουν σε πέρας αποστολές επιβολής, ανά τον κόσμο, της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Αυτός ο στρατός, αυτή η θητεία καμία σχέση δεν έχει με το πατριωτικό καθήκον του κάθε νέου για προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, αξίες που ο νεοταξικός οδοστρωτήρας συνθλίβει και εξοστρακίζει.