Ενας επτάχρονος Ιρακινός αναρρώνει από μια σοβαρή εγχείριση καρδιάς στο στρατιωτικό νοσοκομείο του Τέξας. Ο μικρός Καντχέμ, λόγω της πάθησής του, δε θα επιβίωνε μετά την εφηβεία. Επισκέφτηκε για νοσηλεία το νοσοκομείο της αμερικανικής αεροπορικής βάσης Ταλίλ, στη Νασιρίγια. Εκεί, προκάλεσε τη συγκίνηση των ανδρών της 36ης Μεραρχίας Πεζικού και της Ομάδας Κρούσης της 56ης Ταξιαρχίας, οι οποίοι κινητοποιήθηκαν και συγκέντρωσαν τα χρήματα που χρειάζονταν για την πολυπόθητη επέμβαση στις ΗΠΑ.

Η συγκινητική αυτή ιστορία έκανε το γύρο του κόσμου, μέσα από τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Και δεν αμφισβητεί κανείς την εγκυρότητά της ή τις πιθανές καλές προθέσεις των ανδρών των δύο αμερικανικών σωμάτων. Είναι, όμως, αναπόφευκτοι και οι συνειρμοί.

Ο μικρός Καντχέμ είναι ένας. Εκατοντάδες παιδιά καθημερινά στο Ιράκ στερούνται το γέλιο και την ανεμελιά της ηλικίας τους, είτε κυριολεκτικά επειδή σκοτώνονται ή τραυματίζονται, είτε επειδή πεινούν, υποφέρουν από μολυσμένο νερό, από έλλειψη φαρμάκων, από ορφάνια, από φτώχεια... Από όλα αυτά, δηλαδή, που ο πόλεμος και η κατοχή προκάλεσε στο λαό και στη χώρα τους. Αντί παιχνιδιών, βλέπουν κομματιασμένα κορμιά, ακούν πολυβόλα και βόμβες και μυρίζουν αίμα. Πολλά από αυτά δεν μπορούν πια ούτε να κλάψουν.

Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της κατοχής και όχι αυτή της ιστορίας του μικρού Καντχέμ. Είναι άλλος ένας τρόπος διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, κάλυψης του εφιάλτη, νάρκωσης της συνείδησης. Η πραγματικότητα, όμως, είναι όλοι οι υπόλοιποι μικροί Καντχέμ που, αργά ή γρήγορα, θα σηκώσουν και αυτοί ένα όπλο ενάντια στον κατακτητή που διέλυσε τη ζωή τους.... αν δεν το έχουν, ήδη, κάνει.