Του Κ. Μητρόπουλου από «ΤΑ ΝΕΑ»

Ετσι, απόλυτα, χωρίς φιοριτούρες περί διαφόρων δρόμων που μπορούν να υπάρχουν για το σοσιαλισμό και που τελικά καταλήγουν πάντα να είναι προτάσεις για έναν καπιταλισμό «με ανθρώπινο πρόσωπο».

Ως προς αυτό το δίλημμα, οι θεωρίες για την «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», δηλαδή για το πώς το κάθε τμήμα του κεφαλαίου, αυξάνοντας την εκμετάλλευση εργατών, θα αποκτήσει πλεονέκτημα έναντι άλλου τμήματος, είναι θεωρίες που απαντούν μόνο στο σκέλος της βαρβαρότητας. Αποδέχονται την ύπαρξη του καπιταλισμού ως αιώνιο σύστημα και καλούν την εργατική τάξη να πάρει μέρος στη διαμάχη μεταξύ καπιταλιστών, διαλέγοντας ποιο χέρι θα κρατά το βούρδουλα.

Τα συνδικάτα ασφαλώς και δεν είναι πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης. Δεν είναι όμως και αταξικά μορφώματα. Ως προς το βασικό δίλημμα είναι υποχρεωμένα να απαντούν «με τους σκοπούς της εργατικής τάξης» ακόμα κι όταν ανάμεσα στα μέλη τους κυκλοφορεί ως κλασικό αποτέλεσμα ψευδούς - ποδηγετημένης συνείδησης η άποψη ότι «έχει και τα καλά του ο καπιταλισμός». Ο εργάτης μπορεί να έχει τέτοιες αυταπάτες. Οχι για πάντα, αλλά μπορεί. Ο συνδικαλιστής δε δικαιούται. Οταν με την πράξη του διακηρύσσει ότι επιλέγει τον καπιταλισμό ως σύστημα, ήδη είναι εχθρός της εργατικής τάξης.

Απ' αυτή τη σκοπιά μόνο ως κατ' όνομα «εκπρόσωποι εργατών» μπορούν να λογίζονται όλοι αυτοί που ενώ παριστάνουν τους «αντιστεκόμενους» την ίδια ώρα κάθονται στο τραπέζι να συζητήσουν με βιομηχάνους και κυβέρνηση το πώς θα επιτευχθεί ο στόχος της «ανταγωνιστικότητας».

Οι εργάτες είτε θα δουλώνουν επιτρέποντας να παραμένουν τα μέσα παραγωγής ιδιοκτησία των καπιταλιστών, με την αυταπάτη ότι θα περισσέψει κι ένα κόκαλο γι' αυτούς, ή θα θέτουν ευθέως θέμα κοινωνικής ιδιοκτησίας, άρα κατά συνέπεια και θέμα διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας, που είναι αναγκαία - αντίστοιχη σε τέτοιες σχέσεις παραγωγής.

Οι εξελίξεις στο μέτωπο του εργάσιμου χρόνου θέτουν ανοιχτά το θέμα: ποιος με ποιον, για ποιες παραγωγικές σχέσεις, άρα και ποιες συμμαχίες για ποια εξουσία. Η απάντηση αφορά όλη τη σφαίρα των εξελίξεων.

Το αίτημα για «7ωρο, 5ήμερο, 1.200 βασικό και καμιά υπερωρία», είναι συνδικαλιστικό με άμεση πολιτική αναφορά. Γι' αυτό και εξαφανίζεται απ' όσους θέλουν να κρατήσουν τον εργάτη υπόδουλο σε μια πορεία διαχείρισης του καλλιεργημένου φόβου του.

Την ώρα που έχει τη δύναμη να γίνει ο ίδιος κάτοχος και εξουσιαστής των μέσων παραγωγής.