«Στις δυο τελευταίες καταστροφές, τα αεροπλάνα ανήκαν σε πολύ μικρές αεροπορικές εταιρίες. Οι 20 μεγαλύτερες εταιρίες διαχειρίζονται το 60% της αεροπορικής κυκλοφορίας και εμπλέκονται μόλις στο 20% των ατυχημάτων. Πώς το εξηγείται αυτό;». Η ερώτηση γίνεται από την εφημερίδα «Λε Μοντ» και απευθύνεται στον Ερικ Χόλναγκελ, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Λίνκοπινγκ της Σουηδίας και ειδικό στα συστήματα ασφάλειας. Ιδού και η απάντηση του τελευταίου:

«Το πρόβλημα της ασφάλειας δεν αφορά μόνο τις πτήσεις τσάρτερ. Οφείλεται στις οικονομικές πιέσεις οι οποίες βαρύνουν τις αεροπορικές εταιρίες. Αν δε βγάζουν αρκετό κέρδος, θα περιορίσουν τις δαπάνες στις απολύτως αναγκαίες, συχνά σε βάρος του προϋπολογισμού για την ασφάλεια των πτήσεων. Δείτε την περίπτωση της "Alaska Airlines", που έχασε ένα αεροπλάνο στον Ειρηνικό Ωκεανό στις 31 Ιανουαρίου του 2000. Η κατασκευάστρια "Boeing" ζητούσε μηχανική συντήρηση κάθε 750 ώρες πτήση. Οι έρευνες για το δυστύχημα έδειξαν ότι από το 1985 η εταιρία αύξανε το διάστημα ανάμεσα σε κάθε συντήρηση. Οταν έγινε το δυστύχημα, η μηχανική συντήρηση γίνονταν κάθε 2.000 ώρες πτήσης».

Τα σχόλια περιττεύουν...

Περίπου σε άμβωνα των ιδιωτικών αεροπορικών εταιριών μεταβλήθηκε χτες η πρωινή ζώνη του ραδιοφωνικού σταθμού «ΣΚΑΪ», όπου ο πρόεδρος μιας ένωσης ιδιοκτητών τέτοιων επιχειρήσεων «ανέλυε» πως τα περισσότερα αεροπορικά ατυχήματα συνέβαιναν στη σοβιετική «ΑΕΡΟΦΛΟΤ», ή ότι και η «Ολυμπιακή Αεροπορία» είχε ατυχήματα.

Ο δε παρουσιαστής κ. Πορτοσάλτες τον άκουγε και τον άφηνε να λέει τέτοια κι άλλα παρόμοια. Χωρίς να ρωτηθεί, ας πούμε, αν υπάρχει κάποια επίσημη λίστα που να το βεβαιώνει αυτό για τη σοβιετική αεροπορία ή το «πετάξαμε», παρακάμπτοντας όλα τα επίσημα στοιχεία που - από άλλους δημοσιογράφους - δημοσιοποιήθηκαν. 'Η, αλήθεια, ξεπερνούν τα έξι τα ατυχήματα του πάλαι ποτέ εθνικού αερομεταφορέα από το 1959 μέχρι σήμερα; Και πόσα απ' αυτά συνέβησαν επί ημερών του «εθνικού ευεργέτη» Ωνάση;

Στην ίδια εκπομπή, επίσης, ακούσαμε ότι τα ιδιωτικά ελικόπτερα κάνουν αεροκομιδές χωρίς κανένα ατύχημα σε αντίθεση με τα κρατικά. Και πάλι ας κάνουμε εμείς τα ερωτήματα: Πετούν παντού και με όποιες καιρικές συνθήκες; Εχουν τέτοια δυνατότητα; Αν όχι γιατί; Πόσα παίρνουν από κάθε άτυχο νησιώτη ασθενή; Αν δεν έχει να δώσει, τον φέρνουν στο νοσοκομείο; Ετσι, βρε αδελφέ, για να μη μιλά μόνος του ο έμπορας...

Λένε πολλοί ότι παρήλθεν ανεπιστρεπτί η εποχή του «μαυρογιαλουρισμού» στην Ελλάδα και οι πολιτικοί χρησιμοποιούν άλλες, πιο σοβαρές μεθόδους για να 'ρχονται σ' επαφή με τους ψηφοφόρους. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιοι απ' αυτούς - κι αναφερόμαστε, βεβαίως, στους πολιτικούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - εξακολουθούν να συμπεριφέρονται με τρόπο που θυμίζει τις παλιές εποχές.

Θα το διαπιστώσει κανείς αν βρεθεί σε κάποιο από τα πανηγύρια και τα «ανταμώματα» που γίνονται, τα καλοκαίρια, σε χωριά της επαρχίας. Εκεί θα δει βουλευτές και φιλόδοξους πολιτευτές να τάζουν τα πάντα και να δεσμεύονται για όλα. Θα τους δει, επίσης, να μπαίνουν πρώτοι στο χορό για να δείξουν ότι δεν έχουν αποκοπεί από το λαό και τα έθιμά του.

Φυσικά, δεν το κάνουν γιατί το πιστεύουν, αλλά επειδή θεωρούν ότι έτσι θα έχουν προσωπικό εκλογικό όφελος. Διότι, όπως είπε εύστοχα ένας χωρικός, «δυο ειδών όντα χορεύουν μ' αυτό τον τρόπο: Η αρκούδα, που την υποχρεώνει ο αρκουδιάρης και ο πολιτικός που ψάχνει για ψήφους...».