ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μας δουλεύει ο Δρυς;

Γρηγοριάδης Κώστας

Περιχαρής ο υπουργός Γεωργίας, Γ. Δρυς, ανακοίνωσε στη Βουλή ότι φέτος το αγροτικό εισόδημα στη χώρα μας αυξήθηκε κοντά στο 3,5%. Κατ' αρχήν, έχουμε πολλές επιφυλάξεις για τη στατιστική μέθοδο που χρησιμοποιείται, για να βγαίνουν αυτά τα στοιχεία. Π.χ., το να συμποσούται το μεγάλο εισόδημα λίγων μεγαλοαγροτών και επιχειρηματιών του αγροτικού τομέα, με το ελάχιστο εισόδημα των μικρομεσαίων παραγωγών και να διαιρείται στη συνέχεια, για να βγει ο «μέσος όρος», δε δείχνει την πραγματική εικόνα της εισοδηματικής κατάστασης που επικρατεί στον αγροτικό κόσμο. Επιπλέον, δεν είναι σωστό να μιλάει κανείς, γενικώς και αορίστως, για αύξηση του αγροτικού εισοδήματος, όταν αυτό μαζεύεται σε όλο και λιγότερες τσέπες, καθώς συνεχίζεται η πολιτική ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς και συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής στα χέρια μεγαλοαγροτών κι επιχειρηματιών.

Αλλά ακόμα κι αν το σύνολο των Ελλήνων αγροτών είχε αυτή την αύξηση εισοδήματος, τι θα σήμαινε αυτό, κατά τον υπουργό; Μήπως ότι ο ξωμάχος που έχει στην κατοχή του 30 - 50 στρέμματα και νοικιάζει λίγα ακόμα - σ' αυτά τα επίπεδα κινείται η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών της χώρας μας - τα 'κονόμησε κι έγινε, φέτος, πλουσιότερος; Μα, μια αύξηση 3,5% σ' ένα εισόδημα των 1.500.000 - 2.500.000 εκατομμυρίων δραχμών - τόσο είναι το ετήσιο εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών στην Ελλάδα - δε σημαίνει, σχεδόν, τίποτα για τη ζωή του φτωχού αγρότη. Μας δουλεύει, λοιπόν, ή μας περιεργάζεται ο Γ. Δρυς;

Με αφορμή...

Τα μύρια όσα ειπώθηκαν, από τους ετυμόλογους «ειδικούς» της δημοσιογραφίας, με αφορμή τη δολοφονική επίθεση κατά της κ. Μπακογιάννη από έναν άνθρωπο ψυχικά ασθενή, για την ταλανισμένη αυτή ομάδα των συνανθρώπων μας, που υποφέρει από ψυχικές διαταραχές.

«Μα πώς γίνεται ένας άνθρωπος τόσο άρρωστος να κυκλοφορεί ελεύθερος; Ποιοι γιατροί τον άφησαν να βγει από το ψυχιατρείο; Πώς βρέθηκε στα χέρια του όπλο;», ήταν μερικά από τα βαθυστόχαστα ερωτήματα που ακούστηκαν. Μάλλον, όσοι έθεσαν τέτοιου είδους απορίες, δε γνωρίζουν ότι τους ψυχικά αρρώστους συνανθρώπους μας δεν τους κλείνουμε επ' αόριστον στα ψυχιατρικά ιδρύματα. Στόχος της θεραπείας τους είναι να μπορέσουν να επανενταχτούν στην κοινωνία όσο το δυνατόν ομαλότερα.

Μάλλον, δε γνωρίζουν, επίσης, ότι τα δημόσια ψυχιατρικά ιδρύματα στην Ελλάδα φυτοζωούν, εξαιτίας της πενιχρής οικονομικής τους στήριξης από το κράτος και οδηγούνται σε ναυάγιο ακόμη και τα ελάχιστα προγράμματα αποασυλοποίησής τους, λόγω της κρατικής αδιαφορίας. Μάλλον, αγνοούν τις ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομή, που τείνουν να οδηγήσουν τη χώρα σε καταστάσεις τύπου Ιταλίας, όπου τα περισσότερα κρατικά ψυχιατρικά ιδρύματα έκλεισαν, λόγω έλλειψης πόρων και δικαίωμα στην όποια θεραπεία έχουν μόνον όσοι έχουν χρήματα.

... κάποιες άγνοιες

Αγνοούν, επίσης, την παντελή έλλειψη παιδείας της ελληνικής κοινωνίας όσον αφορά στην αντιμετώπιση αυτού του είδους των ασθενών. Προφανώς, δε γνωρίζουν, επίσης, ότι ακριβώς λόγω αυτής της έλλειψης, η ελληνική οικογένεια, συνήθως, αντιμετωπίζει στην καλύτερη περίπτωση με άρνηση και στη χειρότερη με διωγμό, τους ψυχικά ασθενείς, εμποδίζοντας ουσιαστικά την αποτελεσματική θεραπεία τους.

Μπορεί, λοιπόν, κανείς με έναν εξαιρετικά απλοϊκό συλλογισμό να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι όσοι έθεσαν το συγκεκριμένο «προβληματισμό», ή ζουν σε έναν άλλο πλανήτη ή επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν την ελληνική κοινή γνώμη από τον πυρήνα του τεράστιου, πραγματικά, αυτού κοινωνικού προβλήματος και τις ευθύνες των κυβερνώντων. Μπορεί, βέβαια, η αφετηρία τους να είναι κάποια άλλη. Ετσι κι αλλιώς, όμως, η αλήθεια δεν αλλάζει...

Το διπλανό επίκαιρο φωτομοντάζ είναι από το τελευταίο «Ποντίκι», το οποίο λόγω των γιορτών των Χριστουγέννων κυκλοφόρησε χτες, προσφέροντας -όπως πάντα- αρκετό γέλιο, αλλά και ενδιαφέροντα ρεπορτάζ.

Κάλαντα

- «Καλήν ημέρα

άρχοντες...»

- Ποιοι άρχοντες;

Ζητιάνοι!

Ετσι το Μάαστριχτ

κι η ΟΝΕ,

παιδιά,

μας έχουν κάνει,

γι' αυτό και

η προσφώνηση

στα κάλαντα

ας αλλάξει

πέστε μας

φουκαριάρηδες

για να 'μαστε εντάξει!

* * *

- «Σ' αυτό ο σπίτι

που 'ρθαμε

να μη ραγίσει

πέτρα...»

- Μα, ραγισμένο

είναι, παιδιά,

απ' τα αισχρά τους

«μέτρα»

γι' αυτό κι ας πείτε

άλλη ευχή

για το φτωχό μας

σπίτι:

«Να μείνουν

τα θεμέλια του,

έστω, απ' το Σημίτη»!

Ο οίστρος

Καμιά επανάπαυση

Το τι θέλουν είναι ξεκάθαρο. Η ελληνική κυβέρνηση, σε συντονισμό με τις υπόλοιπες των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ασκεί μια ασφαλιστική πολιτική «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα των απαιτήσεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οι ασφαλιστικές παροχές των εργαζομένων, οι συντάξεις των απομάχων της δουλιάς, μπαίνουν στη «ζυγαριά» μαζί με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και για μια ακόμη φορά κλέβουν στο «ζύγι» την εργατική τάξη. Το κεφάλαιο θέλει να μειώσει το λεγόμενο κόστος εργασίας, να εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Τα δημόσια συστήματα «ενοχλούν». Η «ευελιξία» περνά από τις εργασιακές σχέσεις στους μισθούς και από αυτούς στο χρόνο εργασίας και από εκεί στην Ασφάλιση. Οι περιουσίες των Ταμείων και οι εισφορές των ασφαλισμένων γίνονται «τρόπαιο» του κεφαλαίου και νέα, πιο σκληρά μέτρα δρομολογούνται, για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την περιστολή των παροχών, την υφαρπαγή του ιδρώτα του εργαζόμενου, την ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης.

Ορισμένοι θεωρούν ότι υπάρχει κάποιο τέλος σε όλα αυτά και έχουν στο μυαλό τους τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο, ως ένα άτυπο όριο. Πλανώνται οικτρά. Κανείς δεν μπορεί να έχει πλέον ψευδαισθήσεις για το τι γίνεται και τι θα ακολουθήσει. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί και παρεμβάσεις, όπως αυτή της Κομισιόν πριν λίγες μέρες, η οποία ζήτησε τη λήψη νέων σκληρότερων ακόμη μέτρων από τα κράτη - μέλη, απλώς τις επιβεβαιώνουν, χωρίς να προκαλούν έκπληξη. Η ελληνική προεδρία είναι μια ακόμη αφορμή. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα δίνει για έξι μήνες εξετάσεις στους Ευρωπαίους εταίρους της και πολλοί περιμένουν πολλά από αυτή. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεπερνά τον εαυτό της στην επίσπευση των διαδικασιών. Στις 24 Γενάρη στο Ναύπλιο, στο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων το Ασφαλιστικό θα έχει σίγουρα την «τιμητική» του.

Είναι η πραγματικότητα, η ζωή, που κρίνει τα μέτρα, τις πολιτικές και τις εξαγγελίες. Μέχρι τώρα, οι εργαζόμενοι δίνουν συνεχώς και το κεφάλαιο παίρνει. Και θα συνεχίσει να παίρνει, ωσότου κάποιος να το εμποδίσει. Η εργατική τάξη πρέπει να επαγρυπνεί, γιατί δεν έχει καμία πίστωση χρόνου, κανένα περιθώριο εφησυχασμού, δεν της προσφέρεται ανάπαυλα. Την ώρα που οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού θριαμβολογούν για τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, ο κάθε εργαζόμενος οφείλει να εντοπίσει την τελευταία γραμμή άμυνας και αντεπίθεσης. Να διαλέξει τους συναγωνιστές του. Να διαμορφώσει τα μέτωπα πάλης. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, με τις προτάσεις και τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες του αναδεικνύεται σε έναν έμπιστο πόλο συσπείρωσης. Ο αγώνας είναι το μόνο μέσο αντίστασης και η κινητοποίηση στις 24 Γενάρη πρέπει να δείξει ότι υπάρχει αντίπαλο δέος απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου.