Γρήγορα, όμως, αντιλαμβάνονται ότι οι νέοι κυβερνώντες, όχι μόνο συνεχίζουν την πολιτική των προκατόχων τους, αλλά οξύνουν περισσότερο την επίθεση εναντίον τους. Η κυβέρνηση εξαπολύει, συνεχώς, φορολογικές επιδρομές κατά των ΕΒΕ, αυξάνοντας τις χρεοκοπίες κι αναγκάζοντας ακόμα περισσότερους να βάλουν «λουκέτο» και εντείνει την πολιτική μείωσης του αγροτικού εισοδήματος, οδηγώντας κι άλλους πολλούς μικρομεσαίους αγρότες στο ξεκλήρισμα.
Αυτό, λοιπόν, που μένει στους διωκόμενους μικρομεσαίους της πόλης και του χωριού είναι να συμπαραταχτούν στους αγώνες με την εργατική τάξη, η οποία δέχεται τη λυσσασμένη επίθεση της κυβέρνησης της πλουτοκρατίας, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, τον παραμερισμό των κυβερνήσεων του δικομματισμού και την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας, που θα εφαρμόσει μιαν άλλη πολιτική υπέρ των συμφερόντων των λαϊκών στρωμάτων.
Πάνω από 700 εκατομμύρια ευρώ θα δώσουν μέχρι το τέλος του Αυγούστου 6 μεγάλες τράπεζες σε περίπου 140.000 δανειολήπτες, μέσω των γνωστών πλέον «διακοποδανείων». Πρόκειται για χαμηλότοκα δάνεια που επινόησαν οι τράπεζες προκειμένου να πουλήσουν το άπιαστο όνειρο των διακοπών σε χιλιάδες οικογένειες εργαζομένων, που δε διαθέτουν το απαραίτητο κονδύλι για λίγες μέρες καλοκαιρινής ξεκούρασης. Οπως μάλιστα σημειώθηκε πρόσφατα στον Τύπο, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των δανείων οι εργαζόμενοι δε θα το διαθέσουν στις διακοπές τους, αλλά στην αποπληρωμή άλλων δανείων και χρεών σε πιστωτικές κάρτες, που ήδη χρησιμοποιούν, προκειμένου να ανταποκριθούν στις ανάγκες της καθημερινής επιβίωσης!
Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα τα λαϊκά νοικοκυριά, αλλά και το κερδοσκοπικό πανηγύρι που έχει στήσει το τραπεζικό κεφάλαιο στις πλάτες τους. Οι άθλιοι μισθοί και η εντεινόμενη λιτότητα και ακρίβεια στερούν από όλο και περισσότερους εργαζόμενους όχι μόνο τη δυνατότητα να πάνε διακοπές, αλλά και να ανταποκριθούν στα καθημερινά αναγκαία έξοδα. Ετσι, οι τράπεζες ρίχνουν στην αγορά τα διάφορα «έξυπνα» εμπορεύματα (όπως τα διακοποδάνεια, τα δάνεια για την αγορά αυτοκινήτου, καταναλωτικά δάνεια και άλλα παρόμοια) πλουτίζοντας από τα υψηλά επιτόκια. Οσο για τους εργαζόμενους - καταναλωτές; Με εισοδήματα πείνας φτάνουν σε σημείο να ...μένουν στο δάνειο, να ...παρκάρουν το δάνειο, ακόμα και να ...τρώνε το δάνειο.
Το νομοσχέδιο περί των διαβόητων «συμπράξεων δημοσίου και ιδιωτικού τομέα» άρχισε να συζητείται στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής και το ΠΑΣΟΚ τάχθηκε ενάντια. Κι αν σας παραξενεύει η στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αναρωτιέστε, μη τυχόν και άλλαξε πολιτική, σας πληροφορούμε ότι δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κάθε άλλο παρά διαφωνεί το ΠΑΣΟΚ με την πολιτική και λογική των «συμπράξεων». Αλλωστε, όπως είναι γνωστό, καμαρώνει για τις «συμπράξεις», που έγιναν επί των κυβερνήσεών του, όπως αυτή για το έργο της Αττικής Οδού.
Το ΠΑΣΟΚ διαφώνησε, γιατί -όπως είπε ο εισηγητής του, Κ. Σπηλιόπουλος - το νομοσχέδιο «προσεγγίζει με λάθος τρόπο τον θεσμό των συμπράξεων». Και δεν αμφιβάλλουμε, βέβαια, ότι θα υπάρχουν αρκετοί τρόποι προσέγγισης και εφαρμογής του θεσμού. Εχουμε τη γνώμη, όμως, ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν ενδιαφέρονται για τον τρόπο με τον οποίο το καπιταλιστικό κράτος και οι κεφαλαιοκράτες θα τον καταληστέψουν ακόμη περισσότερο, αλλά για να σταματήσει η σε βάρος τους πολιτική και τακτική καταλήστευσης. Οσοι συμφωνούν με το συμπέρασμα αυτό, πρέπει να αναλογιστούν ποιο είναι το επόμενο και άκρως αναγκαίο βήμα, που πρέπει να κάνουν.
«Η θέσπιση της διάταξης του 42% για την εκλογή δημάρχων και νομαρχών οριστικοποιεί την ομηρία της Αυτοδιοίκησης στο δικομματισμό, ενώ παράλληλα παραπέμπει στις καλένδες τα μεγάλα θεσμικά και οικονομικά ζητήματα του χώρου», δήλωσε χτες ο Ευάγγελος Αποστόλου, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ και υπεύθυνος για θέματα Αυτοδιοίκησης και Περιφερειακής Ανάπτυξης. Και δε λέμε, ολότελα αντιδημοκρατικό είναι το 42%, αλλά αναρωτιόμαστε, τι γίνονταν τόσα χρόνια τώρα με την κυριαρχία της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ σε πολλούς δήμους και νομαρχίες, όπως και σε κεντρικά αυτοδιοικητικά όργανα (π.χ. ΤΕΔΚΝΑ, ΕΝΑΕ); Δε βρισκόταν σε ομηρία του δικομματισμού η Αυτοδιοίκηση; Δεν πορευόταν στο πλαίσιο της πολιτικής και των κατευθύνσεων της κεντρικής εξουσίας, λειτουργώντας ως «μακρύ χέρι» του κράτους;
Προφανώς, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα και η μέχρι σήμερα πορεία του ΣΥΝ στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης γενικότερα δίνουν το αληθινό περιεχόμενο και τις πραγματικές διαστάσεις των διακηρύξεων του ΣΥΝ, περί «συνεργασίας όλων των αριστερών δυνάμεων», πάντα στο επίπεδο των «τοπικών κοινωνιών» και «στη βάση ενός συγκεκριμένου αριστερού και κατανοητού προγράμματος». Κάπως έτσι είχαν γίνει και οι συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές...
Αρκεί να αναφερθούμε ενδεικτικά:
-- Στο πρόγραμμα «Θησέας», με το οποίο αφαιρούνται χρήματα από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους απ' όπου επιχορηγούνται ετησίως οι Δήμοι, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν κεντρικές κυβερνητικές επιλογές, οι οποίες μάλιστα πολλές φορές στρέφονται ενάντια στα συμφέροντα των δημοτών.
-- Στις πρόσφατες αποφάσεις του υπουργείου Εσωτερικών με τις οποίες χαρακτηρίζονται ως μη κρατικές αρμοδιότητες μια σειρά κοινωνικές υπηρεσίες που ασκούν οι δήμοι (που τους μεταφέρθηκαν από το κράτος με την ...υπόσχεση της χρηματοδότησής τους), προκειμένου να μην υποχρεούται το κράτος να καλύψει τις σχετικές δαπάνες - όπως προβλέπει το Σύνταγμα.
-- Στην παρακράτηση πόρων των δήμων και μέσα από τον προϋπολογισμό του 2005, την ώρα που η πολιτική ηγεσία του υπουργείου υπόσχεται την απόδοσή τους. Η υπόσχεση αυτή βέβαια συνοδεύεται και από τη μη αναγνώριση του πραγματικού ποσού των παρακρατημένων πόρων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το οποίο από το 1990, ανέρχεται στο ένα τρισ. ευρώ.
«Κορωνίδα» της πολιτικής αυτής, αποτελεί η προβαλλόμενη «λύση» να αποκτήσουν οι δήμοι φορολογική εξουσία, δηλαδή να μπορούν να επιβάλλουν και να διαχειρίζονται φόρους σε βάρος των δημοτών, οι οποίοι καλούνται να πληρώνουν δύο και τρεις φορές για μια υπηρεσία που έχουν ήδη πληρώσει μέσα από τη φορολογία του εισοδήματός τους. Την εξέλιξη αυτή - που εντάσσεται στον κυβερνητικό στόχο της μείωσης των κρατικών δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα - εξυπηρετεί και η διάσπαση τομέων του κράτους, όπως Υγεία, Πρόνοια και η παράδοσή τους στους ΟΤΑ, ώστε να μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν πιο εύκολα, και χωρίς το πολιτικό κόστος αυτής της επιλογής.