Υποθέτουμε ότι δε διεκδικεί δάφνες πολιτικού αναλυτή ο αρθρογράφος του «Πριν» που καταπιάστηκε την περασμένη Κυριακή με το ΚΚΕ, παραδίδοντας στους αναγνώστες του ένα έξοχο δείγμα τρικυμίας εν κρανίω. Ο τίτλος: «ΚΚΕ: Σε ρόλο αριστερής Κασσάνδρας - Επαναστατική φρασεολογία, ρεφορμισμός στην πράξη». Στον πρόλογο του άρθρου ασκεί τηλεκριτική, σχολιάζοντας την παρουσία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε πρόσφατη συνέντευξή του στη ΝΕΤ. Δεν του άρεσε του αρθρογράφου, μεταξύ άλλων και γιατί - άκουσον, άκουσον - δεν αναφέρθηκε στη λαϊκή συμμαχία παρά μόνο μία φορά! Συνήγορος της λαϊκής συμμαχίας το «Πριν»; Ε, όχι δα!

Δεν του άρεσε ακόμα και για το λόγο ότι «δεν μπορεί η κριτική ενός κομμουνιστικού κόμματος σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου να έχει κύριο μέτωπο τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Λαφαζάνη και την υπόλοιπη αριστερά και να έρχεται ή να φαίνεται ότι έρχεται σε δεύτερη μοίρα η επιτακτική αναγκαιότητα της ανατροπής της σημερινής βίαιης επίθεσης». Τα περί κύριου μετώπου είναι δικές του αυθαίρετες ερμηνείες. Αλλά γιατί τέτοια η πρεμούρα της εφημερίδας του ΝΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως δεν κάνει ζημιά στο λαϊκό κίνημα με τη στρατηγική και τη δράση της ως επίδοξος διαχειριστής της κρίσης, προπαγανδίζοντας την ανάπτυξη της «δημιουργικής επιχειρηματικότητας»; Η επιτακτική αναγκαιότητα της ανατροπής, όχι μόνο της σημερινής επίθεσης αλλά και των αιτιών που την προκαλούν, προϋποθέτει μέτωπο σε όλους όσοι στέκονται εμπόδιο στην οργάνωση και επίτευξή της. Και εδώ συνωστίζονται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Λαφαζάνης και μερικοί ακόμα της «υπόλοιπης αριστεράς».

Συνεχίζει με λαθροχειρίες ότι τάχα το ΚΚΕ άγεται και φέρεται απ' το «πας μη Ελλην βάρβαρος», ότι θεωρεί όποιον δεν είναι με το ΚΚΕ σαν βάρβαρο ή εξωραϊστή της βαρβαρότητας. Κι εδώ κατατάσσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που «αυτοχαρακτηρίζονται ως αριστεροί». Λέει ψέματα και το κάνει συνειδητά. Γιατί το ΚΚΕ παλεύει για να μπουν την ταξική πάλη όλοι οι εργαζόμενοι, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, όλοι δηλαδή όσοι πλήττονται ανεξάρτητα από το πώς αυτοί αυτοχαρακτηρίζονται.

Είναι με τη φτωχολογιά, που δεν τη διαχωρίζει βάσει πολιτικών πεποιθήσεων, μοχθεί να την ενώσει με βάση το ταξικό της συμφέρον. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ δίνει σ' αυτόν τον κόσμο προοπτική σύμφωνη με τα συμφέροντά του, ακριβώς την προοπτική που οι αυτοαποκαλούμενες «αριστερές» δυνάμεις συσκοτίζουν, συκοφαντούν, πολεμούν.

Ο αρθρογράφος αξιώνει απ' το ΚΚΕ να σταματήσει να ασκεί κριτική σε δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομα της αστικής διαχείρισης, που θέλουν να ξελασπώσουν τον καπιταλισμό απ' την κρίση του στις πλάτες του λαού. Να πάψει, λέει, να είναι «Κασσάνδρα που θα προμηνύει την αποτυχία, τον εκφυλισμό και την ενσωμάτωση κάθε ανταγωνιστικού πολιτικού σχεδίου». Να κηρύξει, δηλαδή, σιωπητήριο και να αφήσει να αλωνίζουν στις λαϊκές συνειδήσεις οι προπαγανδιστές της φενάκης, της «φιλολαϊκής» διαχείρισης του καπιταλισμού.

Γιατί, κακά τα ψέματα, με τη διαχείριση είναι αυτός που γράφει ότι ο κόσμος «δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει δεκαετίες για την αλλαγή των ασφυκτικών συσχετισμών και την υπόσχεση μιας λαϊκής συμμαχίας», η οποία επιπλέον δε σφυρηλατείται με τον «επαναστατικό βερμπαλισμό στα λόγια και τον ρεφορμισμό απομονωτισμό στην πράξη του ΚΚΕ». Και τα λένε αυτοί που βγάζουν δήθεν αντικαπιταλιστικούς λόγους, προβάλλοντας ενδιάμεσες λύσεις και μεταβατικά στάδια που θα ανακουφίσουν τάχα το λαό, σπρώχνοντάς τον στην αναζήτηση λύσης εντός των τειχών, γιατί έτσι τάχα του ανοίγουν το δρόμο της ανατροπής. Αυτό και αν είναι ρεφορμισμός. Μήπως επειδή στο μέτωπο που κατά καιρούς εμφανίζουν ως διέξοδο οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ συγκαταλέγουν και το «Αριστερό Ρεύμα» και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του Α. Αλαβάνου που τώρα έγινε «Σχέδιο Β», τους πείραξε η κριτική του ΚΚΕ στον ΣΥΡΙΖΑ;