Είναι με τη φτωχολογιά, που δεν τη διαχωρίζει βάσει πολιτικών πεποιθήσεων, μοχθεί να την ενώσει με βάση το ταξικό της συμφέρον. Η συμπόρευση με το ΚΚΕ δίνει σ' αυτόν τον κόσμο προοπτική σύμφωνη με τα συμφέροντά του, ακριβώς την προοπτική που οι αυτοαποκαλούμενες «αριστερές» δυνάμεις συσκοτίζουν, συκοφαντούν, πολεμούν.

Ο αρθρογράφος αξιώνει απ' το ΚΚΕ να σταματήσει να ασκεί κριτική σε δυνάμεις που πίνουν νερό στο όνομα της αστικής διαχείρισης, που θέλουν να ξελασπώσουν τον καπιταλισμό απ' την κρίση του στις πλάτες του λαού. Να πάψει, λέει, να είναι «Κασσάνδρα που θα προμηνύει την αποτυχία, τον εκφυλισμό και την ενσωμάτωση κάθε ανταγωνιστικού πολιτικού σχεδίου». Να κηρύξει, δηλαδή, σιωπητήριο και να αφήσει να αλωνίζουν στις λαϊκές συνειδήσεις οι προπαγανδιστές της φενάκης, της «φιλολαϊκής» διαχείρισης του καπιταλισμού.

Γιατί, κακά τα ψέματα, με τη διαχείριση είναι αυτός που γράφει ότι ο κόσμος «δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει δεκαετίες για την αλλαγή των ασφυκτικών συσχετισμών και την υπόσχεση μιας λαϊκής συμμαχίας», η οποία επιπλέον δε σφυρηλατείται με τον «επαναστατικό βερμπαλισμό στα λόγια και τον ρεφορμισμό απομονωτισμό στην πράξη του ΚΚΕ». Και τα λένε αυτοί που βγάζουν δήθεν αντικαπιταλιστικούς λόγους, προβάλλοντας ενδιάμεσες λύσεις και μεταβατικά στάδια που θα ανακουφίσουν τάχα το λαό, σπρώχνοντάς τον στην αναζήτηση λύσης εντός των τειχών, γιατί έτσι τάχα του ανοίγουν το δρόμο της ανατροπής. Αυτό και αν είναι ρεφορμισμός. Μήπως επειδή στο μέτωπο που κατά καιρούς εμφανίζουν ως διέξοδο οι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ συγκαταλέγουν και το «Αριστερό Ρεύμα» και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του Α. Αλαβάνου που τώρα έγινε «Σχέδιο Β», τους πείραξε η κριτική του ΚΚΕ στον ΣΥΡΙΖΑ;